Συμβαίνει καμιά φορά, έστω και σπάνια και τότε το... κρατάμε για να το χρησιμοποιήσουμε όταν οι περιστάσεις το επιτρέψουν. Συνέβη λοιπόν την εβδομάδα που μας πέρασε, όταν είχαμε μια υποτροπή της κακοκαιρίας. Στην Καρδίτσα χιόνια κι εδώ βροχή...


Χρειάστηκε να βγω έξω για κάποιες δουλειές που δεν έπαιρναν αναβολή κι έτσι φωτογράφισα λίγο την κατάσταση γύρω μου, όπως ακριβώς τη ζούσα... Στην επάνω φωτογραφία, κρατώντας την ομπρέλα, χαμήλωσα λίγο το φακό πάνω στη βροχή που έπεφτε και μετά σήκωσα τα μάτια μου σ' αυτό το φράκτη.


Όταν πια έφτασα στην πλατεία Σωτήρη Πέτρουλα ή όπως την ξέρει ο πολύς κόσμος, Αγίου Κωνσταντίνου, χαιρόμουν όλα αυτά τα άδεια παγκάκια και τις μουριές που ετοιμάζονται να χάσουν τα τελευταία φύλλα τους και να μείνουν μόνο οι βέργες ώς την επόμενη άνοιξη.


Είναι φανερή η βροχή στην πλατεία, ε; Σιγανή, απαλή, αλλά σταθερή... Κάπως έτσι, είναι ο χειμώνας στην Αθήνα. Λιγόστεψε υπερβολικά το χώμα και δεν μυρίζει πια όταν βρέχει. Κάποτε στο χωριό, αυτό μου άρεσε πολύ. Πώς μύριζε το βρεγμένο χώμα. Ήταν μια μοναδική εμπειρία!


Και η πλατεία από τη μεριά της Λένορμαν, άδεια από αυτοκίνητα. Έχει, όπως και να το κάνουμε, κάθε εποχή τις ομορφιές της. Φτάνει να έχουμε διάθεση να τις δούμε και να τις απολαύσουμε και να μην αφήνουμε τα προβλήματα που δημιουργούνται να βγαίνουν μπροστά και να μας στερούν τη χαρά.


Εντάξει, χιόνι δεν είχαμε ακόμα, αλλά και τι μ' αυτό; Εμείς χαιρόμαστε την κάθε στιγμή, όπως ακριβώς είναι, χωρίς να.. μιζεριάζουμε ή να μεμψιμοιρούμε. Έτσι μάθαμε να κάνουμε από πάντα. Και τώρα έχουμε πολλαπλούς λόγους να το συνεχίζουμε...