Κάτι τέτοιες ώρες στέκεσαι στο πλάι της θάλασσα, θαυμάζεις και δε μιλάς. Και τι να πεις; Τα λόγια είναι φτωχά να περιγράψουν όλη αυτή την ομορφιά της θάλασσας καθώς σκάει πάνω στα βράχια και γίνεται άσπρη.


Αυτό έκανα κι εγώ προχθές που πήγαμε μια μικρή εκδρομή στο Πόρτο Ράφτη. Μετά το μπάνιο μας και το φαγητό, κάναμε μια βόλτα στην παραλία. Σας θυμιζω ΕΔΩ το χθεσινό δημοσίευμα. Όμως, κάποια στιγμή δεν κρατήθηκα...


Άφησα το μονοπάτι και κατέβηκα κάτω, πάνω στα βράχια. Όσο πιο κοντά στη θάλασσα μπορούσα να νιώσω ασφαλής... Χαμήλωσα το σώμα μου, ώστε ο φακός να πλησιάσει πολύ κοντά στο νερό και ιδού το αποτέλεσμα. Εκπληκτικό!


Το κύμα έρχεται με δύναμη και πέφτει πάνω στα άγρια βράχια. Και γίνεται λευκό, σαν σαπουνάδα... Μια διαδικασία επαναλαμβανόμενη και ο ήχος της είναι σα να χαϊδεύει την ψυχή. Αν δεν ήμασταν παρέα, θα καθόμουν με τις ώρες.


Να βλέπω και να ξαναβλέπω αυτό το εξαιρετικό φυσικό φαινόμενο. Και να ακούω των ήχο των κυμάτων καθώς σκάνε πάνω στα άγρια βράχια... Θεέ μου τι ομορφιά ανεπανάληπτη είναι αυτή! Τι είναι αυτό που μας γαληνεύει, αλήθεια;


Λένε πως συμβαίνει αυτό, επειδή στο υποσυνείδητο μας είναι καταγραμμένο από την εποχή που βρισκόμασταν στον πλακούντα της μάνας μας. Λένε... Εγώ τώρα ειδικός δεν είμαι, αλλά το βλέπω να συμβαίνει στον εαυτό μου.


Έκανα μια έρευνα στο διαδίκτυο να δω πως το παρουσιάζουν άλλοι. Δεν βρήκα τίποτα. Μόνο βίντεο, πολλά βίντεο και φωτογραφίες, υπέροχες φωτογραφίες. Αλλά πιστέψτε με καμιά δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη από αυτές που τράβηξα εγώ... Επειδή ήταν αληθινές!