Την έμπνευση μας την έδωσε ο φίλος μας, Πέτρος Πατσαλαρήδης από τη Χαλκίδα, για το σημερινό κομμάτι. Και ο καιρός που, καθώς τον ζούμε, δείχνει να κάνει πισωγυρίσματα σε σχέση με την άνοιξη που νιώσαμε πρόωρα και τη χαρήκαμε.


Ο Πέτρος λοιπόν, λόγω της δουλειάς του, είναι πολλές ώρες μέσα στη φύση... Και τον ζηλεύουμε με την καλή έννοια του όρου, επειδή εμείς το μόνο "πλεονέκτημα" που έχουμε, είναι να κινούμαστε μέσα στις μεγαλουπόλεις με τα προβλήματα τους.


Πολύ συχνά λοιπόν, σηκώνει το κινητό του τηλέφωνο, που χρησιμοποιεί άψογα ως φωτογραφική μηχανή και αποτυπώνει υπέροχα στιγμιότυπα για να τα μοιραστεί μαζί μας. Αυτή τη φορά, του έκανε εντύπωση, ο φορτωμένος από σύννεφα ουρανός.


Και τις φωτογραφίες τους τις μοιράζεται με τους φίλους του... Θεωρούμε μεγάλο πλεονέκτημα ότι μας έχει ανάμεσα σ' αυτούς. Ειλικρινά, πολλές φορές, στέκομαι και συλλογίζομαι, όλη αυτή την απλότητα και την ομορφιά της δημιουργίας.


Μοναδικοί πίνακες ζωγραφικής κι εμείς ξέρουμε σε ποιον οφείλονται όλα αυτά και τον ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας, που μας δίνει τη δυνατότητα με ένα μέτρο υγείας, να απολαμβάνουμε τέτοιες υπέροχες εικόνες...


Δεν χορταίνω να κοιτάζω αυτές τις φωτογραφίες! Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν μου φέρνουν καθόλου θλίψη στο μυαλό. Αυτή η ιδιαίτερη μαυρίλα και το νερό που θα ακολουθήσει, έχουν μια ιδιαίτερη ομορφιά που δεν τη συναντάς κάθε μέρα.


Κι αν πάρω υπόψη μου τα σχόλια των φίλων του, που συνήθως τις συνοδεύουν, δεν είναι και πολύ μακριά η δική τους άποψη… Η ανοιξιάτικη καταιγίδα έχει την ομορφιά της. Φτάνει βέβαια να μην είσαι άστεγος διότι τότε τα προβλήματα είναι μεγάλα.


Ο Πέτρος δεν βγαίνει μόνος του στις βόλτες του. Έχει και τον πιστό φίλο του, Λάζαρο, μαζί του. Είναι δίπλα του, κοντά του και απολαμβάνει εξίσου όμορφα τη βόλτα τους. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να έχεις παρέα κάποιον που σε καταλαβαίνει...