Αυτές οι φωτογραφίες από τον τοίχο του καλού μας φίλου, Πέτρου Πατσαλαρήδη, μας έβαλαν σε σκέψεις… Είναι και οι ξεχωριστές μέρες που βοήθησαν σ' αυτό, ώστε πραγματικά να ενισχύσουμε τον προβληματισμό που θέλουμε να μοιραστούμε μαζί σας. Τόσο απλό και τόσο όμορφος…


Προσέξτε λίγο τα χρώματα του ουρανού, καθώς ο ήλιος πηγαίνει προς τη δύση του, περνώντας μέσα από τα σύννεφα. Κάθε φωτογραφία μοιάζει με έναν πίνακα ζωγραφικής. Και όπως είναι πολύ προσεκτικός ο Πέτρος, η μια φωτογραφία μετά την άλλη δεν πρέπει να απέχουν πολύ, χρονικά.


Και αν και έχει προσανατολίσει το κινητό του τηλέφωνο στο ίδιο σημείο, κάθε φορά αυτό φαίνεται διαφορετικό... Μπορείς στ' αλήθεια να θεωρείς κάτι τέτοιο δεδομένο; Όχι βέβαια! Κάποιος έχει βάλει το χέρι του... Κι μείς ξέρουμε καλά ποιος είναι Αυτός.


Δεν έχει σημασία ποιο μέρος είναι... Θα μπορούσαμε να έχουμε μια παρόμοια εικόνα από τον τόπο που μένουμε, αν βέβαια ήμασταν έξω από τα όρια της μεγαλούπολης με τις πολυκατοικίες κλουβιά που μάθαμε, από ανάγκη να ζούμε... Διότι εμείς, οι άνθρωποι της πόλης δεν έχουμε αυτό το πλεονέκτημα.


Εκτιμούμε όμως αυτή την υπέροχη ομορφιά, που ο Δημιουργός μας προσφέρει απλόχερα για να διεγείρει θετικά, τις αισθήσεις μας... Και το εκτιμούμε πολύ αυτό! Και Τον ευχαριστούμε που προσέχει δικαίους και αδίκους με τον ίδιο τρόπο, τόσο όμορφα, δίνοντας ποιότητα στη ζωή μας!


Ευχαριστούμε και τον Πέτρο που είχε την ευαισθησία να καταγράψει αυτές τις μοναδικές εικόνες. Δεν είναι βέβαια οι πρώτες και οι μόνες. Πάντα μου αρέσει να τον παρακολουθώ πολύ προσεκτικά ότι ανεβάζει. Έχει το χάρισμα να με βάζει, μέσα στην ιστορία του.


Ζω κι εγώ μαζί του την κάθε στιγμή... Είμαι στο βουνό, καθισμένος στην ασφάλεια του γραφείο μου και τη θαλπωρή του σπιτιού μου. Ξυπνώ μαζί του ξημερώματα, καθώς ετοιμάζεται να πάει στη δουλειά και φωτογραφίζει ότι στο δρόμο του και τη δουλειά του κάνει εντύπωση. Ευχαριστούμε!