Στο καμίνι του Μανώλη Βολυράκη. Ένας Ρουμάνος εργάτης ζεσταίνει τη στομωσά για να "γίνει" γρήγορα και να βάλει ο μάστορας την επόμενη στρώση. Η ζέστη του Ιουλίου δεν είναι αρκετή για να προχωρήσει τις εργασίες στο ρυθμό που θέλουν... 

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 18/07/2009

Χρειαζόταν άραγε να περιμένουμε από το Ινστιτούτο Ερευνών να επιβεβαιώσει μια αλήθεια που όλοι γνωρίζαμε; Ότι δηλαδή σιγα- σιγά, αλλά σταθερά, περίπου κατά 3% κάθε χρόνο γινόμαστε φτωχότεροι καθώς δάνεια, κάρτες πιστωτικές και φορολογία κατατρώγουν το εισόδημα;

Ναι, όλοι πια το έχουμε αντιληφθεί αυτό. Το βλέπουμε στο μισθό μας που δεν προλαβαίνει να... ζεστάνει την τσέπη μας και εξανεμίζεται στις υποχρεώσεις που έχουμε ανοίξει. Και είναι και η ανασφάλεια , απόροια της οικονομικής κρίσης που κάνει ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα για όλους μας...

Περισσότερα, από ανθρώπους ειδικούς, οικονομολόγους, θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης, το Σεπτέμβρη.

Τώρα την κατάσταση επιδεινώνει το “φούντωμα” των φορολογικών επιβαρύνσεων ύστερα από μια 6ετή περίπου “ανάσα” κατά την οποία οι φορολογούμενοι προσπάθησαν, χωρίς και να τα καταφέρουν, να αναπληρώσουν την χαμένη αγοραστική τους αξία που προκάλεσε η κερδοσκοπία της αλλαγής του εθνικού νομίσματος από δραχμή σε ευρώ.

Σύμφωνα με μελέτη της Τράπεζας της Ελλάδος, η φορολογική επιβάρυνση φυσικών προσώπων και επιχειρήσεων αυξανόταν περίπου κατά 27% κάθε χρόνο την περίοδο της προετοιμασίας προκειμένου η χώρα να ανταποκριθεί στα (ονομαστικά) κριτήρια του Μάαστριχτ και να ενταχτεί στην ΟΝΕ. Το είχαμε διαπιστώσει τοτε όλοι στο πορτοφόλι μας, αλλά κάναμε υπομονή ελπίζοντας στις καλύτερες μέρες που μας υπόσχονταν.

Μια μικρή ανάσα πήραμε, όταν οι τότε κυβερνήσεις διαπίστωσαν μια έξαρση της κερδοσκοπίας στην αγορά με τις τιμές προϊόντων να εξακοντίζονται στα ύψη, μέχρι και 300%

Ύστερα ήρθε η “ήπια προσαρμογή”, δηλαδή αυξήσεις στον ΦΠΑ και στους έμμεσους φόρους. Τα τελευταία δύο χρόνια όμως, 2008 – 2009 οι δέσμες φοροεισπρακτικών μέτρων παίρνουν μορφή πλημμυρίδας και μειώνουν αισθητά το διαθέσιμο εισόδημα.

Να περιμένουμε και δεύτερο φορολογικό πακέτο τον Οκτώβρη; Ψύχραιμοι παρατηρητές εκτιμούν ότι θα υπάρξουν ίσως κάποιοι στην κυβέρνηση που θα σκεφθούν το πολιτικό κόστος που δημιουργείται από τις συχνές αφαιμάξεις και θα το αναβάλουν. Ένα πρώτο ηχηρό μάθημα έλαβαν ήδη στις Ευρωεκλογές του Ιουνίου...

Για σκεφθείτε λίγο: Δίπλα στη φορολογία υπάρχει και το κόστος που επιβάλουν οι φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, οι οποίοι εισπράττουν δημοτικά τέλη, το τέλος ακίνητης περιουσίας και τώρα τα τέλη κυκλοφορίας των Ι. Χ.

Και δεν είναι λίγες οι φορές που στο λογαριασμό της ΔΕΗ όλα αυτά τα... πλάγια που πληρώνουμε είναι πολύ περισσότερα από το ρεύμα που καταναλώνουμε.

Αν σκεφτεί κανείς και τις οφειλές που έχουμε σε δάνεια – πιστωτικές κάρτες, είναι να σε πιάνει σύγκριο κάθε φορά που ο ταχυδρόμος χτυπά την πόρτα για να φέρει την αλληλογραφία. Λογαριασμοί, λογαριασμοί, λογαριασμοί... Ούτε ένα γράμμα πια, μόνο λογαριασμοί που πρέπει να πληρωθούν.

Ο κόσμος δυσανασχετεί, δυσφορεί, δεν μπορεί να αντέξει άλλο τόσα βάρη οικονομικά. Και οι τράπεζες, ασύδοτες, βρίσκουν χώρο για νέες δανειοδοτήσεις με επαχθείς όρους.

Πού θα πάει αυτή κατάσταση, αναρωτιούνται πολλοί. Μόνοι αποταμιευτές με κομπόδεμα είναι οι μετανάστες που δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, μέσα σε άθλιες ανθρώπινες συνθήκες. Φτωχοί και αδύναμοι εργασιακά μέσα σε μια ανασφαλή οικονομία, οι μέρες που ξημερώνουν θα' ναι ακόμα πιο δυσκολες. Κι αλλοίμονο σε όποιον δεν μπορεί να να το αντιληφθεί αυτό και να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες.

Εντάξει, δεν είναι και ότι καλύτερο να αναφέρομαι σε τέτοιες σκληρές αλήθειες μεσούντος του Ιουλίου. Αλλά νομίζω ότι δεν πρέπει να βάζουμε το κεφάλι μας, σαν τη στρουθοκάμηλο, μέσα στην άμμο και να θεωρούμε πως επειδή εμείς δεν το βλέπουμε το πρόβλημα δεν υπάρχει κι όλας.

Ας ξεκουραστούμε λίγο, το χρειαζόμαστε, αλλά να ζούμε στην πραγματικότητα. Και να είμαστε έτοιμοι, την ώρα που πρέπει, να τιμωρήσουμε εκείνους που μας έχουν βάλει στο στόχαστρο. Πιο φτωχοί δεν σημαίνει και πιο ανόητοι. Το αντίθετο. Ας τους δώσουμε να καταλάβουν πως οφείλουν να μας σέβονται σαν πολίτες, ότι δικαιούμαστε χώρο να ζήσουμε σαν άνθρωποι που πραγματικά προσφέρουν στην οικονομία, όταν άλλοι είναι εμφανώς απόντες.

Πιο φτωχοί ίσως κάθε χρόνο, αλλά πιο αξιοπρεπείς που παλεύουμε σε όλα τα μέτωπα να αλλάξουμε, προς όφελός μας, αυτή την κατάσταση.

• Το άρθρο αυτό δημοσιεύεται σήμερα στην εβδομαδιαία εφημερίδα του Ρεθύμνου ΡΕΘΕΜΝΟΣ, στη στήλη ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ