Ασπρόμαυρη, ξεθωριασμένη από το χρόνο φωτογραφία... Την είχε φυλαγμένη η αδερφή μου Στασούλα και μου την έδωσε να τη δω. Είναι ο πατέρας μου Λευτέρης στη μέση με το κρητικό κεφαλομάντιλο, αριστερά του ο αδερφός του θείος, Αντίγονος και δεξιά του ένας χωριανός μας, ο Χρήστος του Κουκούλα. Και οι τρεις έχουν “φύγει” από τούτη τη ζωή.

Η φωτογραφία δεν έχει κανένα σχόλιο πίσω. Συνήθως ο πατέρας μου σημείωνε τη χρονολογία με μολύβι πίσω κι αυτό έμενε αναλλοίωτο στο χρόνο. Είναι όμως αρκετά νέοι και οι τρεις και μπορούμε να υποθέσουμε πότε θα πρέπει να την τράβηξαν,

Η Στασούλα με την Μαλάμω την τοποθετούν εκεί γύρω στα τριάντα του και πρέπει να τραβήχτηκε έξω από το πατρικό τους ή στην πιπεριά του Φώτη στην πλατεία του χωριού. Γεννημένος το 1919, ήταν ο πατέρας μου...

Την βάλαμε κάτω και την κουβεντιάσαμε. Μιλήσαμε για πιθανά σενάρια ως προς τον τον τόπο και ως προς τον το χρόνο που τραβήχτηκε. Έτσι κι αλλιώς η φωτογραφία εκείνα τα χρόνια δεν ήταν μια απλή υπόθεση. Έπρεπε να συντρέχουν πολλοί λόγοι. Και φυσικά να έχει περάσει από το χωριό ο φωτογράφος. Να στήσει το τρίποδό του και να βγάλει τη φωτογραφία με την πλάκα του...

Θυμάμαι μια τέτοια στιγμή στο πατρικό μου, όταν πέρασε ο φωτογράφος. Όπως θυμάμαι κι αυτούς περνάγανε αργότερα για να πάρουνε παλιές φωτογραφίες και να τις κάνουνε μεγέθυνση με τα πρώτα χρώματα εκείνης της εποχής. Θυμάμαι που ο παππούς με τη γιαγιά δεν είχανε μαζί φωτογραφίες και ο φωτογράφος ζήτησε δύο ξεχωριστές φωτογραφίες για να τις μοντάρει σαν να είχαν φωτογραφηθεί μαζί. Και τα κατάφερε μια χαρά.

Αργότερα βέβαια το φώτοσοπ μας έδωσε δυνατότητες πάρα πολλές, με τις φωτογραφίες, αλλά εγώ θα θυμάμαι πάντα την τεχνολογία με την οποία “δούλευαν”. Πρωτόγονη και πάντως πολύ εντυπωσιακή για τα αποτελέσματα που έδινε. Είτε με το φίλμ αργότερα, χρωματιστό ή ασπρόμαυρο, είτε ψηφιακή και με τεράστιες δυνατότητες στις μέρες μας, πάντα μου άρεσε και τη χρησιμοποιώ επαρκώς σε κάθε ευκαιρία, ακόμα και σ' αυτό το Site, όπως διαπιστώνετε.

Από το σημερινό μπάνιο στην όμορφη παραλία του Τσούτσουρου στα νότια του νομού Ηρακλείου. Η φωτογραφία έχει ληφθεί από το μπαράκι που το Σάββατο 3 Ιουλίου οργανώνει μπιτς πάρτι.

Το έζησα ξανά αυτές τις μέρες το φαινόμενο. Έτσι κι αλλιώς επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, τέτοια εποχή. Τα σχολεία ολοκλήρωσαν τη χρονιά τους την προηγούμενη εβδομάδα και έκλεισαν για τις καλοκαιρινές διακοπές των παιδιών. Και φυσικά έβγαλαν τα αποτελέσματά τους.

Όσοι είναι κοντά στα σχολεία μπορούν να πάνε με τους γονείς τους και να πάρουν τον έλεγχο προόδου με την αναλυτική βαθμολογία των τριών τριμήνων και των γραπτών εξετάσεων, να μιλήσουν με τους καθηγητές και γενικά να ασχοληθούν για λίγο με το αντικείμενο καθώς το καλοκαίρι “απλώνεται” όμορφο πάνω στις σκέψεις όλων.

Και ακούς τα πιο περίεργα πράγματα από μας, τους γονείς, που στην προσπάθειά μας να πιάσουν τόπο οι κόποι μας, μας “ενοχλούν” απίθανα πράγματα.

Η Πόπη “φώναζε” στην κόρη της Ιωάννα που πάει Β' Λυκείου γιατί δεν ήταν ικανοποιητικό το 17,1 που έβγαλε στα μαθήματα κατεύθυνσης. Με τους καθηγητές που της είχε στα φροντιστήρια που έκανε όφειλε, κατά την εκτίμηση της μαμάς, να είχε μεγαλύτερο βαθμό.

Ο Γιάννης θεωρεί πως ο γιος του, Αντίγονος, τέταρτος σε ολόκληρο το Ηράκλειο με 19,7 θα μπορούσε να είναι... πρώτος αφού οι τρεις πριν από αυτόν είχαν μόλις δύο τρίτα της μονάδας περισσότερο.

Ενθουσιασμένη είναι η Μαρία με το 17,6 που έβγαλε στη δευτέρα τάξη. Αλλά κι εγώ, μια χαρά θεωρώ ότι τα πήγε ο Λάμπρος με το 16,1.

Άλλωστε οι βαθμοί είναι ενδεικτικοί της πορείας προόδου στον τομέα της μάθησης. Δεν είναι το παν στη ζωή. Κι εμείς οι γονείς τους έχουμε θεοποιήσει κι απαιτούμε από τα παιδιά μας αποτελέσματα που πολλές φορές ξεπερνούν τις δυνατότητές τους. Και χωρίς να το θέλουμε με τις καυστικές παρατηρήσεις μας τα βάζουμε στο περιθώριο αντί να τους δώσουμε τη δυνατότητα να βρίσκονται στο κέντρο των εξελίξεων και να ζουν την κάθε στιγμή χαράς και δημιουργίας.

Πότε θα τα καταλάβουμε; Κι αντί να είμαστε απέναντι, αυστηροί κριτές στην κάθε πράξη τους, να γίνουμε φίλοι και να μοιραζόμαστε τις στιγμές; Οι βαθμοί δεν κάνουν τον άνθρωπο. Μπορεί να συμβάλλουν στο γίνουμε καλύτεροι, αν το διαχειριστούμε σωστά, αλλά μέχρι εκεί. Η στείρα γνώση από μόνη της δεν δημιουργεί προϋποθέσεις ευτυχίας.

Υπάρχουν κι άλλα πράγματα, πολύ πιο σοβαρά και υπεύθυνα, που αξίζει να μοιραστούμε με τα παιδιά μας. Ας μην το ξεχνάμε αυτό...

Ας τον υποδεχτούμε τον καινούριο μήνα με ένα πολύ όμορφο τραγούδι του Παντελή Θαλασσινού από το δίσκο του “Το Καλεντάρι”.

Ο Ιούλης είναι ο καλύτερος μήνας του καλοκαιριού,λένε όσοι ζουν μακριά από την Αθήνα, και έχουν τους λόγους τους. Κατ' αρχήν μπορεί να έχει τις μεγαλύτερες ζέστες τα μεσημέρια, αλλά το βράδυ έχει μια δροσιά μοναδική. Ήδη από χθες διαγκωνίζεται για να διώξει τον Ιούνη. Και τα κατάφερε. Οι μέρες εδώ είναι όντως πιο ζεστές. Και όσο πιο πολύ ζέστες έχει, τόσο πιο δυνατά “τραγουδούν” τα τζιτζίκια στα δέντρα

Για μας που αυτή η αλλαγή μας βρίσκει σε διακοπές, ο Ιούλης είναι υπέροχος. Η θάλασσα μας καλεί προκλητικά στην δροσερή αύρα της, ενώ η μεσημεριανή σιέστα στο δεύτερο όροφο της Στασούλας είναι το κάτι άλλο.

Οι μέρες είναι όμορφες. Νοιώθω ελεύθερος. Ξυρίζομαι κάθε τρεις με τέσσερις μέρες. Δεν υπάρχει καμιά ανάγκη ή υποχρέωση να το κάνω νωρίτερα. Το πρόσωπο αγριεύει στη θωριά των άλλων, μα ξέρω πως είναι πιο ήρεμο, αισθάνομαι πιο γαληνεμένος στη ραστώνη των καλοκαιρινών διακοπών.

Γράφω πολύ και συχνά, μα αυτό εγώ δεν το θεωρώ δουλειά, για να με κουράζει. Το αντίθετο θα έλεγα συμβαίνει. Βγάζω τα σώψυχά μου κι αυτό με κάνει να αισθάνομαι ακόμα πιο λεύτερος.

Δεν κοιτάζω ημερολόγια, δεν μετράω μέρες, ακούω πως “γυρίζει” ο μήνας σήμερα και σαν από ένστικτο κοίταξα την ατζέντα στο κινητό μου. Τις περισσότερες φορές δεν έχω ούτε ρολόι στο χέρι μου. Θέλω να μην έχω καμιά εξάρτηση, κανένα “πρέπει”. Τρώω όταν πεινάσω, αν και η Στασούλα φροντίζει να μη νιώσω ποτέ αυτό το συναίσθημα. Πάμε βόλτες με παρέα τη Στασούλα ή τον Λάμπρο στα χωράφια ή στην καφετερία του Αρκαλοχωρίου Sport Cafe. Έτσι, χωρίς πρόγραμμα. Αυθόρμητα.

Κι ο Λάμπρος έχει βρει παιδιά της ηλικίας του, αγόρια και κορίτσια και περνάει καλά. 11 – 12 Ιουλίου σχεδιάζουν ένα πρωτάθλημα ποδοσφαίρου στο χωριό στο γηπεδάκι 5Χ5 και σκέπτεται να πάρει μέρος κι αυτός με τους φίλους του. Τερματοφύλακας στους “Πλέιμπόι”.

Ωραία βραδιά απόψε, αν και φίλοι από την Αθήνα μου είπαν ότι έβρεξε πολύ το απόγευμα. Ελπίζω να βοήθησε ο καιρός στην κουβέντα που έγινε στο αρχαιολογικό πάρκο.

Σήμερα Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010 και ώρα 13:30, θα παραδοθούν στο Υπ. Εξωτερικών και στον αρμόδιο Υφυπουργό κ. Κουβέλη τα χρήματα του ερανικού ποσού του Τηλεμαραθωνίου που πραγματοποίησαν οι 11 φορείς (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, UNICEF, ΤΕΕ, ΥΠΕΡΝΟΜΑΡΧΙΑ ΑΘΗΝΩΝ – ΠΕΙΡΑΙΩΣ, ΕΝΑΕ, ΚΕΔΚΕ, ΝΟΜΑΡΧΙΑ ΑΘΗΝΩΝ, ΝΟΜΑΡΧΙΑ ΠΕΙΡΑΙΑ, Δ.Σ.Α, ΓΣΕΒΕΕ, )

Το συνολικό ποσό του τηλεμαραθωνίου που συγκεντρώθηκε για τον Παλαιστινιακό Λαό της Λωρίδας της Γάζας και θα παραδοθεί στο Υπ.Εξωτερικών ανέρχεται στο ποσό των 1.214.213,39 Ευρώ.

Η ανταπόκριση των συμπολιτών μας και ειδικότερα της νέας γενιάς ήταν συγκινητική και ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Οι φορείς μας παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες, έγκαιρης και έγκυρης διάθεσης του ερανικού ποσού στον Παλαιστινιακό Λαό της Λωρίδας της Γάζας, αυτό δεν έγινε εφικτό λόγω των ειδικών συνθηκών που επικρατούν στη περιοχή και κυρίως λόγω του απαράδεκτου αποκλεισμού που έχει επιβληθεί από το Ισραήλ.

Ωστόσο οι προσπάθειες και οι δράσεις μας για την ενίσχυση και βοήθεια προς τον Παλαιστινιακό Λαό θα συνεχιστούν, ενώ σε συνεργασία με το Υπ. Εξωτερικών θα διασφαλιστεί απολύτως, ότι τα χρήματα του τηλεμαραθωνίου μας θα διατεθούν και θα φθάσουν στον Παλαιστινιακό Λαό της Λωρίδας της Γάζας.

Αυτό έλεγε το δελτίο Τύπου που εξέδωσε χθες η ΓΣΕΕ. Και για να πω την αλήθεια το χάρηκα. Επιτέλους, είπα, ασχολούνται και με δράσεις που αφορούν πραγματικά προβλήματα... Ωστόσο μερικές ώρες ώρες μετά τα παιδιά από το γραφείο Τύπου έστειλαν καμιά 20ριά διορθωτικά e-mail για να πουν πως τα χρήματα θα δοθούν σε άλλη ημέρα και ώρα. Ιδού τι έγραφαν:

ΟΡΘΗ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ - ΑΝΑΒΟΛΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΧΡΗΜΑΤΙΚΟΥ ΠΟΣΟΥ ΤΗΛΕΜΑΡΑΘΩΝΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ ΛΑΟ της ΛΩΡΙΔΑΣ της ΓΑΖΑΣ

Αναβάλλεται η προγραμματισμένη για την ΤΕΤΑΡΤΗ 30/6/2010 παράδοση του χρηματικού ποσού του Τηλεμαραθωνίου στο Υπ.Εξωτερικών, η οποία θα γίνει της αμέσως επόμενες μέρες, για την οποία θα ενημερωθείτε έγκαιρα.

Ποιος σας έβιασε ρε παλικάρια να πάρετε μια τόσο σημαντική πρωτοβουλία; Και ποιος σας τραβά τώρα πίσω τα γκέμια; Αναμένουμε εξηγήσεις...

Η λίμνη της Λειβάδας στο χωριό, γαλήνια. Στο βάθος τα Λασηθιώτικα βουνά...

Οι ρυθμοί στις διακοπές είναι σαφώς διαφορετικοί. Χωρίς ωράρια, χωρίς υποχρεώσεις, με απεριόριστο χρόνο για να ξεκουραστώ... Τώρα πώς εννοεί κανείς την ξεκούραση είναι μια άλλη ιστορία...

Για μένα, πάντως, ξεκούραση είναι να παρακολουθώ όσα συμβαίνουν γύρω μου με καθαρό μάτι και να καταγράφω στιγμές. Ύστερα μ' αρέσει να τις μοιράζομαι με άλλους ανθρώπους που διαβάζουν και παρακολουθούν αυτή την ιστοσελίδα.

Κάποιους που είναι τακτικοί αναγνώστες τους ξέρω κι ας έχουν επιλέξει να στέκονται διακριτικά δίπλα μου, χωρίς να σχολιάζουν. Δικαίωμά τους...

Αλλά εμένα αυτό το μοίρασμα μ' αρέσει. Ο γιος μου, ο Λάμπρος, που με βλέπει να γράφω μου λέει: “Πάλι, στον υπολογιστή;” Αλλά η κόρη μου στην Αθήνα, η Ειρήνη, λέει ότι μαθαίνει τα νέα μέσα από δω.

Αυτό θα 'θελα να κάνω όταν τελειώσω τις υποχρεώσεις μου με τη δουλειά: Να αποσυρθώ στην επαρχία και να ζήσω ήρεμα τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου συμμετέχοντας σε δράσεις που εγώ θα επιλέξω πότε και πώς θα τις κάνω.

Βέβαια οι αλλαγές γύρω μας είναι σαρωτικές και όσα σχεδιάζαμε μέχρι χθες δεν είμαι σίγουρος αν ισχύουν αύριο. Αλλά το όνειρο είναι όνειρο. Και δεν θα απεμπολίσουμε αυτό το δικαίωμα.

Μ' αρέσει που είμαι εδώ στον τόπο που γεννήθηκα, που γράφω κλασικά σε χειρόγραφο τις σημειώσεις μου για να τις δακτυλογραφήσω μετά, μ' αρέσει που ρουφώ την κάθε στιγμή μοναδικά, σαν να 'ναι η τελευταία.

Ακούω μεγάλους ανθρώπους, τις ιστορίες τους, θυμάμαι τα μέρη που έκανα τις δικές μου παιδικές αταξίες, ξαναζώ πράγματα που είχαν “στριμωχτεί” αναγκαστικά στο πίσω μέρος του μυαλού μου κι αυτό νοιώθω να είναι ιδιαίτερα εξαιρετικό.

“Μα δεν σε κουράζει όλο αυτό;” μου λένε άνθρωποι που μ' αγαπούν. Μπορεί και να κουράζει. Αλλά είναι μια άλλου είδους κούραση... Το μεσημέρι θα “πέσω” μια ώρα να κοιμηθώ και θα νιώσω καλύτερα κι ο βραδινός ύπνος θα 'ναι καθαρός, χωρίς παράξενα όνειρα που ζητούν ερμηνείες.

Αυτή η ζωή μ' αρέσει... Για να δω, θα τα καταφέρω να τη ζήσω κάποτε, περισσότερο από ένα μήνα; Ελπίζω. Γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Και γιατί, τελικά, αντί να χάνεις το χρόνο σου μπροστά στην τηλεόραση βλέποντας χαζά σίριαλ, είναι καλύτερα να κάνει θετικές σκέψεις. Αυτό κάνω...

• Δείτε πόσο εντυπωσιακό μπορεί είναι ένα συντριβάνι στο Ντουμπάι πατώντας ΕΔΩ. Από ένα e-mail που μου έστειλε η κόρη μου Ειρήνη. Ευχαριστώ Ειρηνούλα!