Λοιπόν δεν ξέρω πώς σας ακούγεται, αλλά εμείς εδώ δεν... τρελαινόμαστε που απόψε παίζει η Εθνική Ελλάδος ποδόσφαιρο με την Αργεντινή. Ζώντας στο δικό μας υπερβολικά όμορφο μικρόκοσμο μάλλον ξεχαστήκαμε και βγήκαμε από τους ρυθμούς της ζωής. Και βέβαια δεν έγινε τυχαία. Κάπου το θέλαμε κι εμείς.

Άλλωστε μόνο στη Sport Cafe βλέπουμε από μεγάλες οθόνες πλάσμα τους αγώνες. Κι εδώ αντιλαμβάνομαι, καθώς η ησυχία είναι εκπληκτική, πόσο ενοχλητικός είναι ο θόρυβος που κάνουν οι βουβουζέλες στις ζωντανές μεταδόσεις.

Ευτυχώς το θέμα δεν κυριαρχεί στις συζητήσεις των χωριανών. Πιο πολύ τους απασχολούν τα αληθινά προβλήματα που έχουν να κάνουν με την οικονομία και το θολό αύριο παρά η πορεία της εθνικής μας στο παγκόσμιο κύπελλο.

Αυτό διαπιστώνω στις συζητήσεις που κάνουμε. Ώριμοι άνθρωποι είναι, προβληματισμένοι. Παίζει λοιπόν η εθνική μας ε, και; Ούτε έχουν αγωνία αν χάσουμε ή κερδίσουμε από μια δυνατή ομάδα σαν την Αργεντινή. Ε, και; Τρελαίνομαι με την ηρεμία τους...

Μουσικό δεν έγινε ο Μανώλης, έγινε όμως ένας πολύ καλός μάστορας αγγιοπλαστικής φτιάχνοντας εκπληκτικά πιθάρια...

Όλο το C.D. με τα τραγούδια από την κασέτα που γράφτηκε πριν από 28 χρόνια είναι μια ιστορία. Ωστόσο ξεχώρισα ένα ήχο ενός πρωτάρη οργανοπαίκτη. Πρόκειται για τον ήχο από το μαντολίνο του μικρού, γύρω στα 12 τότε, Μανώλη, του μεγάλου γιου της Στασούλας που προσπαθεί να παίξει σόλο το ρυθμό του Ερωτόκριτου. Και τον... πλησιάζει αισθητά είναι η αλήθεια.

Ήταν μια εποχή που ο παππούς του ήθελε να τον μάθει να παίζει ένα μουσικό όργανο. Δυστυχώς αυτό δεν έγινε. Τα μαθήματα λίγο αργότερα διακόπηκαν και ο Μανώλης ασχολήθηκε με την τέχνη του άλλου παππού του και πατέρα μου, την αγγειοπλαστική.

Σήμερα, στα 40άντα του έχει ένα από τα μεγαλύτερα αγγειοπλαστεία στο Θραψανό και ο γιος του Αγησίλαος ακολουθεί τα βήματά του. Μάστορας και ας έχει μόλις φέτος τελειώσει το ΕΠΑΛ Αρκαλοχωρίου.

Ο Μανώλης, άγνωστο γιατί, δεν καλλιέργησε αυτή την καλλιτεχνική πλευρά του και τη σχέση του με τη μουσική. Του αρέσει βέβαια το ραδιόφωνο κι έχει το δικό του σταθμό που εκπέμπει στα μακρά. Μια παρέα από χομπίστες που τους αρέσει πολύ να βάζουν τραγούδια και να κάνουν αφιερώσεις στους ανθρώπους που έχουν ανοιχτούς τους δέκτες τους και τους παρακολουθούν.

Η ΓΣΕΕ απέστειλε σήμερα στο Συμβούλιο της Επικρατείας πολυσέλιδο υπόμνημα στο οποία καταγράφονται τα σημεία του Προεδρικού διατάγματος για τις εργασιακές σχέσεις, τα οποία σύμφωνα με την Συνομοσπονδία αντιβαίνουν στις προβλέψεις του Συντάγματος.

Στο υπόμνημα γίνεται νομική τεκμηρίωση των επιχειρημάτων περί αντισυνταγματικότητας. Η ΓΣΕΕ έχει τονίσει από την πρώτη στιγμή ότι το Προεδρικό διάταγμα συνιστά ωμή συνταγματική παραβίαση και επαναλαμβάνει τις προθέσεις της να αντιπαλέψει το συγκεκριμένο νομοθέτημα με κάθε συνδικαλιστικό και νομικό τρόπο.

• Για να διαβάστε ολόκληρο το υπόμνημα πατήστε ΕΔΩ
  

Το μεσημέρι πήγαμε για δουλειά στο Αρκαλοχώρι. Αλλά είπαμε, εδώ στο χωριό οι ρυθμοί είναι χαλαροί. Με την επιστροφή περάσαμε από το καμίνι. Ο μικρός Αγησίλαος δουλεύει στον τροχό. Άργησε λιγάκι σήμερα να ξεκινήσει γιατί έδινε εξετάσεις πανελλήνιες όντας μαθητής του ΕΠΑΛ Αρκαλοχωρίου κι αυτό ήταν η αιτία της καθυστέρησης.

Είναι μια ευκαιρία να δούμε και τον αδερφό μου τον Κωστή. Δουλεύει στο διπλανό καμίνι. Είναι πάνω στον τροχό, με το καλαμπούρι του. Στην ηλικία του είναι θαύμα που τα καταφέρνει. Και έχει και τόση ζωντάνια.

Δευτέρα σήμερα κι έχει πολύ ζέστη. Μετά τις 12 το μεσημέρι δεν υποφέρεται. Και μέσα στο εργαστήριο με το στέγαστρο η ζέστη είναι ακόμα πιο ανυπόφορη. Οι ντόπιοι λένε πως την προηγούμενη εβδομάδα τα πράγματα, από πλευράς ζέστης, ήταν ακόμα πιο δύσκολα.

Στο σπίτι της Στασούλας έχει δροσιά. Φυσάει κι ένα ελαφρό αεράκι που γίνεται ρεύμα καθώς η απέναντι πόρτα είναι ανοιχτή. Η Στασούλα βάζει στο DVD το CD με τη μουσική που μεταγράψαμε από μια 90άρα κασέτα. Μια εγγραφή πριν από 28 χρόνια. Με ιστορική αξία κι ας ήταν με ένα απλό μαγνητόφωνο. Παίζουν λαούτο ο πεθερός της Στασούλας και πατέρας του Αγησίλαου ο Μανώλης, ένας χωριανός μας, ο Χανιωτάκης, παίζει λύρα και τραγουδά ο πατέρας μου.

Για τα μέσα της εποχής ακούγεται πολύ καλά. Η Στασούλα είχε την ιδέα να διασώσουμε το υλικό μεταγράφοντάς το σε C.D. Κι εγώ το υλοποίησα. Και τώρα που το ακούω θεωρώ ότι καλά κάναμε...

Έχω ζήσει γλέντια με κρητική μουσική και τώρα όλα ξαναγυρνάνε στη μνήμη μου καθώς ακούω τη φωνή του πατέρα μου να τραγουδά. Κι αυτό το φευγιό από τη ζωή είναι που κάνει το άκουσμα αυτής της εγγραφής, με όλα τα τεχνικά μειονεκτήματά της, υπέροχο.

Λένε όσοι δεν έχουν την κρητική κουλτούρα ότι αυτό ο ήχος στα κρητικά γλέντια είναι μονότονος καθώς έχει λίγα και συγκεκριμένα μουσικά όργανα. Δεν το είδα ποτέ έτσι. Κυλά μέσα στο αίμα μου.

Η μικρή Αναστασία, εγγονή της Στασούλας, κόρη του Λευτέρη κάνει τη ζωγράφο πρωί στο σπίτι. Έχει ήδη φτιάξει ένα άσπρο άλογο με βούλες καφετιές...

Να σε περιμένουν με ανοιχτές αγκαλιές δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα στο κόσμο. Τυχεροί όσοι τη ζουν. Τυχεροί κι εμείς που το νοιώσαμε χθες βράδυ καθώς φτάσαμε από το Ηράκλειο στο χωριό.

Η Μαλάμω έχει φτάσει πρώτη με τον Λευτέρη, έχουν κατεβάσει τα πράγματα και μας περιμένουν. Η διαδρομή ήταν όμορφη. Ανάμεσα σε καταπράσινα αμπέλια και χωράφια με ελιές...

Κι εδώ, ανοιχτές αγκαλιές ξεχειλισμένες από αγάπη να μας υποδεχτούν. Δυο ρακές με τον Λευτέρη, και να και τη Γεωργία μας με τον Γιάννη και τη εγγονή της που ήρθαν να μας χαιρετίσουν. Στο καφενείο του Σταύρου ξεκουράζεται ο Κωστής μας.

Ύστερα τα μαζέψαμε και πήγαμε στο Αρκαλοχώρι. Στη Sport Cafe μας θυμούνται από πέρσι. Ο Λάμπρος προσαρμόζεται γρήγορα. Και γίνεται ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.

Δίπλα με το κομπιούτερ μου βρίσκω άμεσα το δίκτυο WiFi του μαγαζιού. Είχα κάνει τις ρυθμίσεις από πέρσι. Ο ιδιοκτήτης, ένας νεαρός, ο Νίκος έρχεται και κάθεται στο τραπέζι μου και με καλωσορίζει. “Θυμάσαι τους πελάτες σου” του λέω. “Τους καλούς ανθρώπους” μου αντιλέγει και γεμίζει το πρόσωπό του ένα χαμόγελο που μοιάζει αληθινό. Τον ευχαριστώ για το κομπλιμέντο.

Χαλαρά απολαμβάνω το ουίσκι μου σερφάροντας στο internet. Στο χωριό μας περιμένουν έχοντας βγάλει ένα τραπέζι στο δρόμο, στη μικρή πλατεία και πίνοντας ρακές. Είναι η δική τους παρέα που θα κάτσει ώς τις 12.00 το βράδυ. Μια ώρα μόνο καθίσαμε στην παρέα. Και δεν τα μπερδέψαμε τα ποτά. Αντισταθήκαμε.

Λίγο αργότερα ένας ύπνος καλός φέρνει την ξεκούραση που πεθυμούμε. Έχει ζέστη εδώ... Πιο πολύ κι απ' την Αθήνα μου φαίνεται. Μπορεί να' ναι και από την κούραση του ταξιδιού. Θα δείξει αύριο...

Στο κατάστρωμα του KNOSSOS υπάρχει και ελικοδρόμιο...

Γενικότερα το ταξίδι ήταν καλό, ήρεμο, ήσυχο κι ας κούναγε λίγο το καράβι που μας έφερε στην Κρήτη. Είναι η πρώτη φορά που δεν βγήκα καθόλου έξω στο κατάστρωμα. Αυτή την αρμοδιότητα την είχε αναλάβει φέτος ο Λάμπρος. Και του άρεσε κι όλας να μας ενημερώνει πού βρισκόμαστε κάθε τόσο.

Κατά τις δύο το μεσημέρι κι ενώ από το φινιστρίνι φαινόταν κάτι κυματάκια δεν μπορούσες εύκολα να περπατήσεις. Μόλις είχαμε τελειώσει το φαγητό στην τραπεζαρία και πηγαίναμε στην καμπίνα μας να ξεκουραστούμε λίγο. Τα καταφέραμε με δυσκολία. Ο Λάμπρος λέει πως στο κατάστρωμα δεν μπορούσες να σταθείς από τον αέρα. Αλλά είπαμε, άμα δεν έχεις επαφή με την πραγματικότητα...

Οι ναυτικοί ατάραχοι. Το θεωρούσαν φυσιολογικό. “Έχουμε πέσει και σε κυκλώνα 12άρι όταν κάναμε δρομολόγια στην Αδριατική, αλλά είναι καλό σκαρί το KNOSSOS, μην το φοβάστε”, μας λέει το γκαρσόνι.

Πήγαμε στην καμπίνα και ξαπλώσαμε δύο ώρες. Για να μην πω ότι κοιμηθήκαμε κι όλας. Μισή ώρα πριν φτάσουμε στο λιμάνι του Ηρακλείου μας χτυπούν την πόρτα οι καμαρότοι. Θέλουν να ετοιμάσουν την καμπίνα αφού σε δυο – τρεις ώρες έχουν νέο δρομολόγιο για Πειραιά. Δεν έχουμε άλλη επιλογή. Με τα πράγματά μας πάμε στη ρεσεψιόν. Να παραδώσουμε τα κλειδιά και να ετοιμαστούμε για την αποβίβαση.

Νωρίτερα παίξαμε στο internet. Με 5 ευρώ μπορείς να αγοράσεις μια κάρτα WiFi και να περιηγηθείς για 20 ώρες στις ιστοσελίδες. “Ανέβασα” το σημείωμά μου, έπαιξα στις Φυλετικές Μάχες και στο Travian και... τρέξαμε να προλάβουμε την τραπεζαρία πριν κλείσει.

Στο καράβι έχουν συνήθειες της Κρήτης. Τρώνε νωρίς για μεσημέρι και βράδυ. Να φανταστείτε η τραπεζαρία άνοιξε για το κοινό στις 12.15 και έκλεισε στις 2.30. Άμεση προσαρμογή αλλιώς... χάσαμε.

5.30 το πλοίο μπαίνει στο λιμάνι του Ηρακλείου. Ο κόσμος είναι συγκεντρωμένος στο σαλόνι της ρεσεψιόν περιμένοντας να ανοίξουν οι πόρτες για να κατέβουμε.

Μας περιμένει ο Λευτέρης της Στασούλας. Θα φορτώσουμε στο αυτοκίνητό του τα πράγματα και θα πάρει μαζί του τη Μαλάμω. Ο Λάμπρος θέλει να πάμε στο χωριό μαζί με τη μηχανή. Του αρέσει η αίσθηση να τον χτυπά ο αέρας καθώς ταξιδεύουμε στο δρόμο για το Θραψανό...