Όνειρο ήταν και πάει... Ότι είχαμε να κάνουμε,ως εθνική Ελλάδος, στο παγκόσμιο κύπελλο το κάναμε. Ένας αξιοπρεπής αποκλεισμός από την επόμενη φάση των “16” ήταν κάτι το αναμενόμενο. Ποιος αλήθεια είχε ψευδαισθήσεις ότι στον όμιλο που ήμαστε μπορούσαμε να έχουμε μια καλύτερη τύχη;

Το ποδόσφαιρο βέβαια θα κρατήσει, με καθημερινές αναμετρήσεις και σε ένα καλό επίπεδο ελπίζω, ώς τα μέσα του Ιουλίου. Και οι καφετέριες θα συνεχίζουν να έχουν δουλειά σε δύσκολους καιρούς.

Γεμάτες οι πρώτες σελίδες των σημερινών εφημερίδων μ' ένα κλίμα απογοήτευσης ύστερα από την ήττα 2-0 με την Αργεντινή. Τα σχέδια μας τέλειωσαν εδώ. Αντίο Οττο, αντίο διεθνείς μας. Το θαύμα του 2004 πολύ κράτησε. Ποιος το περίμενε τότε και να, τώρα που φιλοδοξήσαμε να φτάσουμε και στους “16”... Μα, αυτά τα πράγματα μια φορά γίνονται και δεν επαναλαμβάνονται.

Με τέτοιες βάσεις, ποια ποδοσφαιρική κουλτούρα, ποιες αθλητικές αρετές, κάναμε σχέδια και οδηγήσαμε τόσο ψηλά τη σκέψη μας, τους στόχους μας και τις φιλοδοξίες μας;

Εδώ δεν μπορούμε σοβαρά να δούμε έναν αγώνα της ομάδας που υποστηρίζουμε, δεν είμαστε ικανοί να κάνουμε μια ώριμη συζήτηση, μόνο βρίζουμε και μιλάμε σε μια ξύλινη γλώσσα όλο βαριές βρισιές, ενώ φοβάσαι για τη σωματική σου ακεραιότητα στα γήπεδα από τους διάφορους χούλιγκαν που κινούνται ανάμεσα στην πολιτική και τον αθλητισμό.

Βαριά η αρρώστια. Κι εμείς, μ' ένα παράξενο πατριωτισμό στεναχωρηθήκαμε που η εθνική μας έχασε και τώρα ετοιμάζεται να επιστρέψει στα πάτρια εδάφη. Έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας και εμείς ως φίλαθλοι κι αυτοί ως αθλητές μέχρι να επιστρέψουμε στις πραγματικές ρίζες του αθλητισμού που δίνει ζωή και δε στερεί το χαμόγελο...