Μια φωτογραφία του εαυτού μου από το κινητό τηλέφωνο - εργαλείο στον καθρέφτη της μηχανής. Σήμερα το απόγευμα τραβηγμένη...

Είχα καιρό να το δω το φαινόμενο και το ξανάδα αυτές τις μέρες στο χωριό. Μικρά κλειστά φορτηγά γεμάτα με την πραμάτεια τους, λευκά είδη και είδη προικός, συνήθως.

“Σταρ” στο Θραψανό, εκτός από τους ψαράδες που περνούνε μέρα παρά μέρα είναι η “φτωχομάνα Θεσσαλονίκη για λίγα λεπτά στη γειτονιά σας”. Τα μεγάφωνα στη διαπασών, στο μαγνητόφωνο τραγούδια κι ανάμεσά τους ηχογραφημένα μηνύματα για το πόσο καλά και φτηνά είναι τα εμπορεύματα που διαθέτει...

Οι γυρολόγοι πάντα υπήρχαν. Παλιά με τους γαϊδάρους, τώρα με σύγχρονα κλειστά φορτηγά αυτοκίνητα “για λίγα λεπτά στη γειτονιά μας”...

Πέρασα από το Ανάκτορο του Γαλατά αργά, 8,30 θα ήταν, μετά την κουβέντα που είχαμε με τον αρχαιολόγο Νίκο Παναγιωτάκη και δεν μπορούσα να δω πολλά πράγματα από τον περιφραγμένο τόπο. Ήθελα να να τον έχω μαζί μου να μου εξηγήσει τι κρύβουν αυτές οι τεράστιες πέτρες. Θα το κάνουμε στην πρώτη ευκαιρία. Μου το υποσχέθηκε...

Πολλές φορές κρατάμε καλά κρυμμένη μια πλευρά του εαυτού μας, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Ο Νίκος Παναγιωτάκης στο πρώτο ραντεβού – γνωριμία δεν μου μίλησε καθόλου για τον επιστήμονα αρχαιολόγο. Με άφησε να ακραγγίξω τον άνθρωπο, τον ανήσυχο και ενεργό πολίτη που διεκδικεί μερίδιο στη ζωή.

Η δεύτερη συνάντησή μας ήταν πιο καθοριστική. Ήμουν σπίτι του δέκα λεπτά νωρίτερα από το καθορισμένο ραντεβού μας. Εμφανίστηκε στη βεράντα του μαχμουρλής, μάλλον άφησε στη μέση τον απογευματινό του ύπνο, αλλά πολύ γρήγορα “μπήκε” μέσα στην κουβέντα και... απογειώθηκε.

Μιλάει γι' αυτό που αγαπάει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στη ζωή του, γιατί το έχει υπηρετήσει με την καρδιά του, την αρχαιολογία και της έχει δοθεί χωρίς να έχει “πάρει” από αυτό. Το αντίθετο. Έχει δώσει κιόλας.

Μου μιλάει για το πώς έφερε στην επιφάνεια αρχαιολογικά ευρήματα στην Ιεράπετρα, ικανά να σταματήσουν την κατασκευή του αεροδρομίου.

Αλλά το μεγάλο έργο του είναι ανάδειξη αρχαιολογικών τόπων στην επαρχία Πεδιάδος την οποία ο ίδιος χαρακτηρίζει “προσφορά στον τόπο του”. Πικραμένος από ανθρώπους που ασκούν εξουσία, αλλά δεν ενδιαφέρονται, κατά τη γνώμη του, αληθινά για τον τόπο τους, από την υπηρεσία του που δεν τον προσέλαβε ποτέ με μισθωτή σχέση εργασίας, τους συναδέλφους του που πήραν έτοιμη δουλειά και την οικειοποιήθηκαν...

Αλλά, ο Νίκος Παναγιωτάκης είναι ένας ισορροπημένος άνθρωπος. Στα 54 του, παντρεμένος με τρία παιδιά μεγάλα πια, ξέρει καλά τι θέλει από τη ζωή και το διεκδικεί με πάθος και χωρίς πισωγυρίσματα.

Μου μιλά για το Ανάκτορο του Γαλατά. Κι αισθάνθηκα άσχημα που δεν είχα πάει ποτέ να το δω από κοντά κι είναι το χωριό Γαλατάς πολύ κοντά στο δικό μου. Μου δείχνει έγγραφα, στοιχεία, τη μεταπτυχιακή του εργασία στο πανεπιστήμιο του Παρισιού με καταγραμμένους όλους τους αρχαιολογικού τόπους στην περιοχή,

Δυόμιση ώρες, είναι τελικά λίγες, όταν ανοίγει αυτό το κεφάλαιο. Μιλά ακατάπαυστα. Τον ακούω με προσοχή. Δεν έχω μαγνητόφωνο, δεν κρατάω σημειώσεις. Αλλά με παρασύρει στον κόσμο του. Ένας τελείως διαφορετικός άνθρωπος από αυτούς που έχουμε συνηθίσει στην καθημερινότητά μας.

Θα τα ξαναπούμε... Κι αυτή τη φορά θα πάμε να δούμε από κοντά αρχαιολογικά ευρήματα και αρχαίες φρυκτωρίες και θα μας ξεναγήσει εκείνος. Το θέλω όσο τίποτα άλλο. Και περιμένω μετά τις 10 Ιουλίου που θα είναι καλύτερος ο καιρός για κείνον να το κάνουμε...

Το Ανάκτορο του Γαλατά... Στα χρόνια του Μινωικού Πολιτισμού, εδώ υπήρξε μια τεράστια ανάπτυξη. Για δες , δίπλα μας...

Η πρώτη μας επαφή υπήρξε τηλεφωνική. Με “βρήκε” εκείνος, δηλαδή βρήκε την ιστοσελίδα αυτή όταν αναδημοσίευσα ένα δημοσίευμα του ανταποκριτή της “ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ” στο Ηράκλειο Κρήτης που αναφέρονταν στη ριζοσπαστική πρότασή του για την ανάπτυξη της επαρχίας Πεδιάδας με την ανάδειξη των αρχαιολογικών της θησαυρών. Και μου έκανε μεγάλη εντύπωση τότε.

Όπως μου έκανε και από κοντά όταν τον γνώρισα. Του το είχα άλλωστε υποσχεθεί πως όταν θα κατέβαινα για διακοπές στο χωριό θα πήγαινα να τον γνωρίσω από κοντά και να τον ακούσω καθώς θα είχα περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μου.

Ο Νίκος Παναγιωτάκης, ο αρχαιολόγος από τη Βόνη, είναι μια ξεχωριστή περίπτωση ανθρώπου και επιστήμονα. Το ζήτημα είναι να έχει λίγο περισσότερο χρόνο στη διάθεσή του για να μιλήσουμε.

Την πρώτη μέρα τον άκουγα να μου μιλά περπατώντας πίσω από τις δουλειές του. Ήταν απόγευμα και έπρεπε να περιποιηθεί τα ζώα του. Σεβάστηκα την επιθυμία του. Έτσι κι αλλιώς είχε ιδρώσει να τρέχει να τα τακτοποιήσει όλα στην εντέλεια...

Σωστός αγρότης και... κτηνοτρόφος, ο αρχαιολόγος. Εραστής της βιολογικής καλλιέργειας και του παραδοσιακού τρόπου που οι παλιοί έφτιαχναν το κρασί και το τυρί.

Με φίλεψε ένα τυροζουλάκι κι έφαγα ένα κομμάτι νωπό και σκληρό εκεί με το επίσης παραδοσιακό κρητικό παξιμάδι.

Φεύγοντας μου έδωσε κι ένα μπουκάλι κρασί κόκκινο, μαντυλάρι – κοτσιφάλι από δική του παραγωγή και εμφιάλωση του 2008. “Ούτε απυργιασμένο δεν είναι το αμπέλι” μου λέει για να μου δείξει πόσο καθαρό είναι...

Έφυγα κατά τις 9. Δεν είχε άλλο χρόνο κι έπρεπε να φέρει σε πέρας ανειλημμένες υποχρεώσεις. Το σεβάστηκα. Ήταν άλλωστε τόσο καταδεκτικός που ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την επομένη στις 6 το απόγευμα...

Ένα κουνέλι με τα μικρά του φωτογραφημένο στο κλουβί του, πριν ξεσπάσει το κακό, εκείνο το απόγευμα που πήγαμε με τη Στασούλα, τη Μαλάμω και τον Αγησίλαο στο Γρέγο...

Κάτι τα' χει πιάσει τα κουνέλια της Στασούλας στο Γρέγο. Ο Αγησίλαος ήταν χθες αναστατωμένος. Δύο νεκρά βρήκε προχθές το βράδυ, τέσσερα το πρωί και άλλα δύο το απόγευμα που πήγε να τα φροντίσει. Και θα' ταν κοντά στα δυο κιλά το καθένα.

Πολύ ευαίσθητα τα χαρακτηρίζουν στο μεγάλωμα τους. Αλλά έχουν και καλό μεζέ και τα θέλουν.

“Αυτή τη φορά είναι η τελευταία” λέει ο Αγησίλαος στη βραδινή βεγγέρα με τις άλλες κυρίες της γειτονιάς. “Δεν αντέχω άλλο να τα μεγαλώνω και μετά να πηγαίνω να τα θάβω”.

Οι “ειδικοί” στη βεγγέρα έχουν άποψη: Πρόκειται,λέει για μια νέα αρρώστια που τα βγάζει νοκ άουτ μέσα σε μια μέρα τα κουνέλια. Τη μια στιγμή τα “πιάνει”, την άλλη τελειώνουν.

Πίκρα κι αυτή... Να τα μεγαλώνεις με τόσο αγάπη κι όταν έρθει η ώρα να τα βάλεις στο τσουκάλι να “φεύγουν” έτσι... Ακούγεται παράξενα να μεγαλώνεις ένα ζώο για το τσουκάλι σου; Στην επαρχία αυτό είναι πολύ φυσιολογικό.

Έτσι συμβαίνει με τα πρόβατα, τα κατσίκια, τις κότες, τα γουρούνια... Όλα καθαρά κρέατα και οικονομικά για το τραπέζι του σπιτιού. Και πραγματικά. Έχουν μια εντελώς άλλη γεύση από τα αγοραστά του κρεοπωλείου ή του σούπερ μάρκετ.

Αρχίζω και τους λυπάμαι τους καημένους τους τραπεζίτες. Αυτοί κι αν περνάνε δύσκολα σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς... Και πώς να μην τους... λυπάμαι; Δεν θα μπορούν πια να δανείζουν τοκογλυφικά με τον μανδύα της νομιμότητας. Δέκα εκατ. δραχμές πήρα δάνειο από την Εθνική Τράπεζα το 1994 για να αγοράσω το σπίτι στην Αλκινόου που τώρα ανήκει στην Ειρήνη, τριάντα (30) εκατ. δραχμές τους έδωσα με την αποπληρωμή μαζί με τους τόκους και το κεφάλαιο... Είναι να μην του λυπάσαι;

Έρχεται όμως η κυβέρνηση (αυτή η σοσιαλιστική κατά τον τύπον) και τους στηρίζει. Το δημόσιο θα... δανεισθεί λέει από τις τράπεζες πανάκριβα, μέσα στον Ιούλιο, και θα παρουσιάσει την κίνηση αυτή ως “εμπιστοσύνη της αγοράς” και άλλα κοινότυπα που λέγονται σ' αυτές τις περιπτώσεις από τους λογοτεχνίζοντες οικονομολόγους που διατελούν εν υπηρεσία.

Η κοινωνία όμως έχει τη χειρότερη εικόνα για τις τράπεζες. Και δεν ξέρω αν καταφέρουν να το αλλάξουν αυτό, με το νομοσχέδιο που ετοιμάζουν για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και τις ρυθμίσεις που θα κάνουν με τις τράπεζες εφόσον υπάρξει σοβαρή ανάγκη.

Θα τα δούμε όλα αυτά σύντομα...

Αναρωτιέμαι πού θα φτάσουν οι τιμές στα βενζινάδικα. Στην Κρήτη το πιο φθηνό που είδα είναι 1.60 ευρώ, ενώ μετά την αύξηση του ΦΠΑ στο 23% έχουν ανέβει κι άλλο οι τιμές.

Στο χωριό μου, το Θραψανό, το ένα από τα δύο βενζινάδικα έχει κλείσει, όχι μόνο λόγω των αυξήσεων, αλλά και της κακής συγκυρίας, καθώς χρωστούν πολλά χρήματα στη SHELL κι αυτή τους έκοψε την παροχή καυσίμων.

Το άλλο, ένα βενζινάδικο της ΒΡ, ιδιοκτησίας του συμμαθητή μου στο δημοτικό σχολείο, Μπάμπη, δεν πάει και τόσο καλά, καθώς λόγω των συνεχών αυξήσεων στις τιμές, όλο και λιγότερος κόσμος γεμίζει τα ρεζερβουάρ του βενζίνη.

Χθες που έβαλα βενζίνη στη μηχανή για να πάμε στον Τσούτσουρο, να κάνουμε μπάνιο, παρατήρησα πως με τα 10 ευρώ, μόλις 6 λίτρα αμόλυβδης μπήκαν στο ρεζερβουάρ. Δεν γεμίζει καλά – καλά το ντεπόζιτο. Αυτό που πριν τις αυξήσεις γέμιζε με 7 ευρώ τα οκτώ λίτρα...

Διαβάζω στην εφημερίδα “ΠΑΤΡΙΣ” του Ηρακλείου, ότι οι συνεχείς αυξήσεις στις τιμές των καυσίμων έχουν φέρει λουκέτα στα πρατήρια. Μόνο στο νομό Ηρακλείου έχουν κατεβάσει ρολά περίπου δέκα βενζινάδικα, ενώ πανελλαδικά αναγκάστηκαν να κλείσουν 500!

Ο πρόεδρος των πρατηριούχων Ηρακλείου κ. Χάρης Μαυράκης αναφέρει κάτι που όλοι ξέρουμε πια ότι συμβαίνει. Ο κόσμος δεν χρησιμοποιεί το αυτοκίνητό του ούτε για να πάει στη δουλειά του, ενώ έχει κόψει τελείως τις βόλτες.

Εντυπωσιακά είναι τα στοιχεία από τα διυλιστήρια: Οι ποσότητες καυσίμων που διοχετεύονται στα πρατήρια είναι μειωμένες κατά 30%, ενώ η μείωση στην κίνηση στα βενζινάδικα είναι ακόμα μεγαλύτερη. Και που είσαι ακόμα...