Τα στοιχεία είναι εντυπωσιακά. Η διαδικασία ταυτοποίησης των καρτοκινητών διαγράφει 1.328.000 χρήστες κινητών τηλεφώνων. Φταίει η οικονομική κρίση ή το γεγονός ότι με την ευκολία με την οποία αγόραζε κανείς κάρτα μπορούσε να έχει και δυο και τρεις και περισσότερους αριθμούς;

Τώρα που τα στοιχεία δείχνουν ότι το πάρτι στην κινητή τηλεφωνία σχόλασε οι εταιρίες ψάχνουν τρόπους και δίνουν κίνητρα για να κρατήσουν ενεργούς όσους έχουν ήδη. Αν έριχναν λίγο και τις τιμές...

Το τοπίο βέβαια θα ξεκαθαρίσει ακόμα περισσότερο στο τέλος Ιουλίου, οπότε όλοι οι χρήστες καρτοκινητής έχουν ακόμα τη δυνατότητα να τα δηλώσουν ή αλλιώς πως να τα ταυτοποιήσουν.

Μετά οι αριθμοί όσων δεν δηλωθούν θα διακοπεί η σύνδεση. Ελπίζω να είσαστε από εκείνους που δεν έχουν αμελήσει να το κάνουν και δεν θα τρέχετε κατακαλόκαιρο την τελευταία στιγμή.

Αν δεν το έχετε κάνει πηγαίνετε τώρα σε ένα υποκατάστημα της εταιρία που είναι το κινητό σας έχοντας μαζί σας την αστυνομική ταυτότητα ή το διαβατήριό σας. το ΑΦΜ και τον αριθμό και την κάρτα SIM του κινητού σας. Για τους ανήλικους χρήστες, καλό είναι να έχουν μαζί τους τον κηδεμόνα τους με τα παραπάνω δικαιολογητικά.

Τέλεια!... Άλλος ένας κακός εχθρός μπαίνει στο περιθώριο. Κι αναρωτιέμαι αφού κάποιοι μας... προσέχουν τόσο, γιατί άραγε, φοβόμαστε περισσότερο και γιατί αυξάνει με μαθηματικού ρυθμούς η εγκληματικότητα;

Σκέψεις με αφορμή τα κινητά τηλέφωνα που όταν εμφανίστηκαν, νομίζαμε ότι θα έκαναν καλύτερη τη ζωή μας. Αν είναι δυνατόν! Η ζωή αλλάζει μόνο όταν εμείς θέλουμε να αλλάξει και το επιδιώκουμε “δουλεύοντας” με τον εαυτό μας.

Το άκουσα στις κουβέντες των παιδιών στα skype και μου άρεσε. Γι' αυτό και το' βαλα εδώ, να το μοιραστώ μαζί σας. Την αρχή μιας καινούριας εβδομάδας που για άλλους είναι εργάσιμη και για άλλους, όπως εμένα, όχι.

Από τη Sport Cafe του Αρκαλοχωρίου, με αγάπη...

Χαλαρός στο κρεβάτι, μεσημέρι, υποτίθεται ώρα να κοιμηθεί. Αμ δεν είναι εύκολη υπόθεση να τον πάρει, ο ύπνος, τον μικρό Αγησίλαο...

Μια μικρή ίωση έχει αυτές τις μέρες ο μικρός Αγησίλαος. Χθες έφτασε στα 39 ο πυρετός του. Τον πήγαν στο γιατρό. Να περιμένουν ακόμα δυο μέρες για να δουν περί τίνος πρόκειται τους σύστησε αυτός.

Αλλά ο μικρός, είπαμε, είναι περίπτωση. Λίγο να νιώσει καλύτερα και γίνεται με μιας ο πρωταγωνιστής. Λες και καταλαβαίνει ότι τα βλέμματα είναι στραμμένα πάνω του και κάνει τα πάντα για να μείνει στο κέντρο του ενδιαφέροντος.

Τρέχει σαν τρελό, χτυπιέται, κάνει ζουζουνιές, ότι μπορεί να κάνει ένα υπερκινητικό παιδί Έχει 38 πυρετό καθώς τον θερμομετρά ο πατέρας του που μόλις ήρθε να “τσιμπίσει” μαζί μας. Αλλά τελικά είναι μια γλύκα αυτό το παιδί και μας έχει κερδίσει όλους.

Εικόνες όμορφες που κλείσαμε για πάντα στη μνήμη μας... Ενα καράβι στο παλιό λιμάνι των Χανίων...

Ο Αγησίλαος είχε την ιδέα και η Στασούλα πρωτοστάτησε για ένα κυριακάτικο μεσημεριανό τραπέζι με φίλους. Κάνει ζέστη σήμερα πολύ, αλλά αυτό σε τίποτα δεν ματαίωσε τα σχέδιά τους. Η φωτιά άναψε με ξύλα ελιάς στο λιγοστό ίσκιο που κάνει η κληματαριά στη μικρή αυλή,έξω στο δρόμο.

Υπομονετικά περιμένει από τις 10 ώς τις 12 να γίνουν τα κάρβουνα, να “κάτσει” η φωτιά για να ρίξει πάνω τους τα κρέατα. Μ' αρέσει αυτή η διαδικασία. Όχι όμως μεσημεριάτικα. Μάλλον είναι δουλειά απογευματινή προς το βράδυ.

Έχουν έρθει η Κατινιώ με τον Αιμίλιο, φίλοι μας. Η Στασούλα έχει ενώσει δυο μεγάλα τραπέζια, έχει κόψει σαλάτα κι έχει βάλει δυο ρακές για να ανοίξουν την όρεξη. Σε τέτοιους κακόρεξους που έπεσαν πρέπει να εφεύρουν τρόπους να γίνουμε πιο... φαγανοί.

Ο Λάμπρος έχει πάει στο γηπεδάκι να παίξει ποδόσφαιρο με τους φίλους του. Γύρω στη μια ώρα είναι έτοιμος ο μεζές. Τηγανίζονται και οι πατάτες, κόβεται το ψωμί. Όλα είναι έτοιμα. Περιμένουμε τον Λευτέρη με τον Λάμπρο για να σερβιριστεί το τραπέζι.

Ευτυχώς κάνει ρεύμα με ανοιχτές τις πόρτες στο ισόγειο. Δεν είναι ότι καλύτερο, αλλά κάνει πιο υποφερτή την κατάσταση. Η ρακή βέβαια δροσίζει κι αυτή προς στιγμή, αλλά μετά νιώθεις μια ζέστη να απλώνεται σε όλο το σώμα.

Μ' αρέσει όλη αυτή η προετοιμασία. Κάθομαι στην κουζίνα. Η Στασούλα κουβεντιάζει με την Κατινιώ. Απλά καθημερινά πράγματα από τη ζωή...

Κυριακάτικο τραπέζι με παρέα φίλων. Θα πιούμε κι ένα κρασί και θα πάμε ώριμοι να την “πέσουμε” στη μεσημεριανή σιέστα... Δεμένες κοινωνίες στα πιο όμορφά τους...

Στον κήπο του Γρέγο η Μαλάμω μας θαυμάζει τις φασολιές. Όλο καλά σχόλια ήταν για ότι έβλεπε. Ας είναι καλά...

Ωραία περάσαμε δέκα μέρες μαζί με την αδερφή μου Μαλάμω στο χωριό. Είδαμε τα χωράφια μας, το πατρικό σπίτι, ανθρώπους συγγενείς ή άλλους χωριανούς και το χάρηκε κι εκείνη, όσο κι εμείς για την καλή παρέα.

Ξέρω πως θα' θελε να καθίσει κι άλλο μαζί μας, αλλά έπρεπε να επιστρέψει. Ο Νίκος Μαράτσης, ο άνδρας της πήρε ένα δεκαπενθήμερο άδεια και είχαν κανονίσει να πάνε στην Εύβοια, στο εξοχικό τους στην Ερέτρια.

Τις πρώτες μέρες εδώ ήταν ήρεμη, ήσυχη, έκλεισε και το κινητό της και απολάμβανε μαζί μας την κάθε στιγμή. Αλλά τις δύο τελευταίες μέρες άρχισε ο Νίκος να τηλεφωνεί, να μάθει πότε θα πάει η Μαλάμω, ήταν και η απεργία της ΓΣΕΕ εκείνες τις μέρες και φοβήθηκε μη και δε φύγουν τα καράβια. Ας είναι... Αυτό το χαρακτήρα του άγχους έχει ο Νίκος. Ακόμα κι όταν φεύγει για ολιγοήμερες διακοπές.

Τον ξέρουμε πια όλοι. Αλλά η Μαλάμω χαλάρωσε εδώ μαζί μας. Τρία αδέρφια στο ίδιο τραπέζι, στις ίδιες βόλτες, στο ίδιο χωριό που γεννηθήκαμε... Πραγματικά ήταν υπέροχα!

Έφυγε δακρυσμένη, συγκινημένη. Φίλησε τη Στασούλα, την ευχαρίστησε για όσα έζησε εδώ και της είπε “για να δούμε, θα τα καταφέρουμε να ξαναβρεθούμε;”

Οι πρώτες ρόγες κοκκινίζουν στο σταφύλι πάνω στο αμπέλι. Τσιμπολόγησα...

Αρχές Ιούλη. Πρόωρο να δω αν τα σταφύλια αρχίζουν να “δένουν”. Χθες όμως το απόγευμα το επιχείρησα. Και πήγα μόνος μου στο αμπέλι που πέρσι είχαμε πάει με τον Λάμπρο, δυο βδομάδες αργότερα και βρήκαμε τότε να κόψουμε σταφύλια.

Το αμπέλι στα καλύτερά του. Ο Αγησίλαος το έχει ξελακίσει και το ποτίζει. Ψηλά είναι εδώ, παπούρι και χρειάζεται το νερό. Ο δυνατός ήλιος του Ιούλη και οι αέρηδες του κάνουν ζημιά. Χρειάζεται βοήθεια. Δυο κουρμούλες ήταν κιόλας “στεναχωρημένες” - ξεραμένες από τη μια μεριά.

Βραδιάζει. Ο ήλιος, χρυσός πια, γέρνει στη δύση του. Κουδούνια προβάτων ακούγονται από μακριά. Και τιτιβίσματα πουλιών...

Περπατάω μόνος το αμπέλι. Απ' άκρη σ' άκρη. Και... βρήκα δυο κουρμούλες που τα σταφύλια τους αρχίζουν κιόλας και μαυρίζουν. Έκοψα καμιά δεκαριά ρόγες. Σαφώς πιο γλυκές από την αγουρίδα. Ωραία! Σε 10 μέρες από σήμερα θα μπορεί κανείς να βρει ολόκληρα σταφύλια για να κόψει.

Ήταν για μένα μια πολύ όμορφη εμπειρία. Κι αυτή η ηρεμία της φύσης μου αρέσει πολύ. Ξαναπερπάτησα το αμπέλι πέρα ώς πέρα. Ένα ελαφρό αεράκι δροσίζει και διώχνει τη ζέστη της μέρας. Η συκιά δίπλα δεν έχει ακόμα ώριμους καρπούς. Δεν είναι ο καιρός τους.

Μεγάλη υπόθεση το νερό... Θυμάμαι παλιά, παιδί, που εδώ δεν έπιανε τίποτα. Και τώρα με το νερό το αμπέλι μοιάζει με κήπο που περιμένει να τον τρυγήσουν στην ώρα του και να προσθέσει μια επιπλέον γεύση στο κρασί του βαρελιού του σπιτιού.

Τσιμπολογώ ρόγες που αρχίζει να ροδίζει το χρώμα τους και με λίγη φαντασία πλησιάζει το κόκκινο ή το μαύρο. Η γλώσσα μου χαίρεται με τη γεύση. Η ομορφιά της φύσης είναι εκπληκτική.

Να' ναι καλά το βεσπάκι μου που μ' έφερε ώς εδώ. Δεν “κωλώνει” σε κανένα χωμάτινο μονοπάτι, δεν “διαμαρτύρεται” για τίποτα και υπομένει κάθε παραξενιά μου εξυπηρετώντας με.

Την άλλη εβδομάδα θα ξανάρθω. Κι αυτή τη φορά και με τον Λάμπρο αν με ακολουθήσει. Παλιά, θυμάμαι, περιμέναμε να πάει της Αγίας Μαρίνας, εκεί στις 17 του Ιούλη για να βρούμε να κόψουμε γινωμένο σταφύλι. Τώρα άλλαξαν λίγο οι εποχές. Από τη μια η ζέστη και από την άλλη το πότισμα που τους δίνουν ορμή και δύναμη για να γίνουν όλα πιο γρήγορα...