Το μαγαζί που καθίσαμε, ο “Βραχόκηπος”, μια λεπτομέρεια του με την οποία γίνεται αντιληπτή η πολυτέλεια και η προσοχή που έχουν δείξει οι ιδιοκτήτες του.

Μια βραδιά με τον Μηνά είναι μια βραδιά πολύ ενδιαφέρουσα που, τελικά, με τη γόνιμη κουβέντα περνά και πολύ γρήγορα... Τρεισήμισι ώρες μαζί. Υπογράψαμε το χαρτί - “συμφωνητικό” που περιγράφει τις εργασίες που θα γίνουν στο σπίτι καθώς και το ποσό που θα χρειαστεί κι ύστερα ανοίξαμε πανιά για κουβέντα, παρέα με καλό φαΐ κι ένα εξαιρετικό χύμα θραψαθύρι, λευκό κρασί που πίνοταν σαν... νερό, αλλά είχε μια απαλή υφή και μια εκπληκτική γεύση.

Τόπος συνάντησης μια πολύ όμορφη ταβέρνα στο Γάσι Αρκαλοχωρίου. “Βραχόκηπος” λέγεται, αλλά για τη βρεις χρειάζεται τη βοήθεια... δορυφόρων της google.

Άξιζε όμως τον κόπο να πάμε εκεί. Είχε δύο ακόμα παρέες όλο το μαγαζί. Το περιβάλλον πολύ καλό, η μουσική προσεγμένη και σε ύψος τέτοιο που μπορούσες να συζητήσεις άνετα. Και τα φαγητά του προσεγμένα στην τελευταία λεπτομέρεια στο περιεχόμενο του πιάτου και το σέρβις. Μέχρι και τα αρωματικά μαντιλάκια, με τη φίρμα του μαγαζιού πάνω τους και τα τηλέφωνα επικοινωνίας, ήταν πάρα πολύ καλής ποιότητας.

Καθίσαμε ώς τις 12.30. Ένα πραγματικά πολύ ωραίο ελληνικό δείπνο -εργασίας που δεν με άφησε τελικά ο Μηνάς να πληρώσω. Διότι “είμαστε στον τόπο του” εμείς οι... αλλοδαποί.

Δεν ήθελα να του το χαλάσω και δεν επέμενα. Ήταν τόσο ωραίο το κλίμα που το σεβάστηκα και απλά επιφυλάχθηκα να ανταποδώσω στην Αθήνα. Κι απ' ότι φαίνεται δεν θα αργήσει να έρθει. Τον Σεπτέμβρη θα... ροβολήσει κατά πάνω.

Στο χωριό γλεντάνε ακόμα. Τι γλεντάνε, δηλαδή, μόλις άρχισαν το τριήμερο γλέντι. Έχουν πολύ δρόμο ακόμα μπροστά τους.

Έπεσα “ξερός” γεμάτος από την ιδέα ότι όλα θα πάνε καλά. Τόσο καλά που, κανονικά, θα έπρεπε να... ανησυχώ. Τι τύχη να πέσουν τέτοιοι άνθρωποι, σαν τον Μηνά, στο δρόμο μου με διάθεση για ζωή, με κέφι και δημιουργική φαντασία που θα με βοηθήσουν να δω το όνειρό μου, σχετικά με το σπίτι, να γίνεται πραγματικότητα...

Ουρά για να μπεις στην εκκλησία, παραμονή της Αγίας Μαρίνας και να προσκυνήσεις. Εδώ, στο χωριό, έχουν το δικό τους κόσμο, τη δική τους ζωή. Κι αυτή η διαφορετικότητα είναι που μ' αρέσει...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 17/07/2010

Ε, ναι μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση αισθανόμαστε πιο ασφαλείς, πώς να το κάνουμε! Μας προσέχουν οι άνθρωποι. Σου λέει αυξάνεται το προσδόκιμο όριο ζωής, μπορούν να δουλεύουν και περισσότερο. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι θα υπάρχει δουλειά...

Και δεν τα λέμε έτσι στο βρόντο όλα αυτά. Η Κομισιόν, διαβάζουμε στην ειδησεογραφία των ημερών, πρότεινε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή μέσα από την “Πράσινη Βίβλο” την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης.

Αυτό, ανεξάρτητα από το τι κάνουν οι δικοί μας νομοθέτες με εντολή της Τρόικας. Που σημαίνει ότι σε πολύ λίγο χρόνο ίσως έχουμε και νέα αύξηση σε μια τροπολογία που θα μπει σε άσχετο νομοσχέδιο. Μήπως δεν ξέρουν απ' αυτά τα τερτίπια οι βουλευτές μας;

Η Κομισιόν, λοιπόν, θέτει το ζήτημα της βιωσιμότητας των Ταμείων στο πλαίσιο, δήθεν, της σταθερότητας των δημόσιων οικονομικών. Και τα... επιχειρήματα της είναι ατράνταχτα: “Καθώς οι άνθρωποι θα ζουν περισσότερο, θα πρέπει να εργάζονται και περισσότερο. Σε διαφορετική περίπτωση θα απειληθεί το ύψος των συντάξεων ή τα έξοδα των ασφαλιστικών ταμείων θα αυξηθούν τόσο πολύ ώστε να μην είναι βιώσιμα”.

Και οι αναλογιστικές μελέτες που κάντε βρε παλικάρια για τη βιωσιμότητα των Ταμείων πάνε στο βρόντο; Παραμύθια της Χαλιμάς ήτανε όλα αυτά; Θα ενδιέφερε μια απάντηση. Αλλά ποιος έχει την ευαισθησία και την υπευθυνότητα να τη δώσει;

Το φόβητρο που σηκώνουν μόνιμα οι οικονομολόγοι του... γλυκού νερού είναι η αναλογία εργαζομένων – συνταξιούχων που σήμερα είναι 4 προς έναν, ενώ σύμφωνα με τις προβλέψεις της Κομισιόν, το 2060 για έναν συνταξιούχο θα αντιστοιχούν μόλις δύο εργαζόμενοι.

Φυσικά η Κομισιόν ρίχνει δήθεν το κοκαλάκι ότι τα συνταξιοδοτικά συστήματα και η ηλικία συνταξιοδότησης ανήκουν στη... δικαιοδοσία των κρατών – μελών (δες εμάς πως μας υποχρέωσαν πισθάγκωνα να τα αλλάξουμε προς το χειρότερο για τους ασφαλισμένους...) όμως οι εξουσίες που απέκτησε στη διάρκεια της κρίσης η Ευρωζώνη της επιτρέπουν να κάνει προτάσεις (ξέρουμε δα τι σημαίνει ο όρος “προτάσεις”...) για να διασφαλίσει την οικονομική σταθερότητα.

Να σημειώσουμε ακόμα ότι είναι τόσο μεγάλη η δύναμη της επιτροπής όσον αφορά τη ρύθμιση των ιδιωτικών συνταξιοδοτικών ταμείων, ώστε μπορεί να επιβάλει πανευρωπαϊκές ρυθμίσεις. Ήδη χαρακτηρίζει τη νομοθεσία που τα διέπει “αποσπασματική και ανεπαρκή” οπότε καταλαβαίνετε τι μέλλει γενέσθαι...

Ιδέες προβληματισμού, χαρακτηρίζει το σχέδιο ενιαίου ευρωπαϊκού πλαισίου για τις συντάξεις που περιέχονται στην “Πράσινη Βίβλο”, ο αθηναϊκός τύπος στην παρουσίαση του. Και φυσικά, πολύ σωστά, ο οικονομικός τύπος, δίδει ιδιαίτερο βάρος.

Πόσο κοντά στην πραγματικότητα είναι, εμείς με τα τόσα που έχουμε δει ώς τώρα, μπορούμε να εκτιμήσουμε πως στοχεύουν στο να απομυζήσουν κι άλλο τον ιδρώτα του εργαζόμενου και να σπείρουν το φόβο και τον πανικό του “μη διαμαρτύρεστε, πάντα υπάρχουν και χειρότερα που δεν τα είδατε ακόμα...”

Αυτό ξέρουν να κάνουν για να ποδηγετήσουν το λαό και να ελέγχουν τις αντιδράσεις, αυτό κάνουν και τώρα. Το ζήτημα που μας αφορά άμεσα είναι αν θα τους αφήσουμε να υλοποιήσουν όλα αυτά τα επικίνδυνα σχέδιά τους. Η απάντησή μας είναι ένα μεγάλο και αποφασιστικό “όχι”. Θα μας βρουν μπροστά τους να του χαλάμε τα σχέδια...

• Το κομμάτι αυτό δημοσιεύεται σήμερα στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στην στήλη μου "Επισημάνσεις".
  

Είχα την ατυχία να μπω με τη μηχανή μέσα στο παζάρι της Αγίας Μαρίνας, απόγευμα Πέμπτης 15/7 και... παγιδεύτηκα ανάμεσα στους προσκυνητές που ήταν, υπερβολικά πολλοί. Δεν το περίμενα. Ευτυχώς που βρήκα ένα περιφερειακό δρόμο αγροτικό και πήγα στο Αρκαλοχώρι γιατί ακόμα θα ήμουν εκεί...

Ο Γιάννης είναι ο άντρας της αδερφής μου Γεωργίας. Πολυπράγμων στα νιάτα του, πέρασε στην άλλη πλευρά τώρα στα γηρατειά του. Απανωτά εγκεφαλικά του δημιούργησαν πρόβλημα σοβαρό στην υγεία του και τώρα μοιάζει να “κυκλοφορεί” σαν φυτό.

Δεν μιλάει, δεν γνωρίζει ανθρώπους, ούτε και τα παιδιά του, δεν σχολιάζει, αυτός που κάποτε δεν άφηνε τίποτα να... πέσει κάτω.

Κάθεται μόνο σε μια καρέκλα και τον φροντίζει η Γεωργία μας. Σαν μικρό παιδί. Να τον ταΐσει, να τον ποτίσει, να τον βάλει για ύπνο... Μαρτυρική ζωή για μια μεγάλη, στην ηλικία, γυναίκα που έκανε μαζί του, και μεγάλωσε, τέσσερα κορίτσια.

Η Γεωργία έχει μια πολύ μεγάλη διαφορά ηλικίας από τον Γιάννη. Εκείνος είναι καμιά 15ανταριά χρόνια μεγαλύτερος. Και τώρα βλέπει την εγγονή της, την κόρη της Αργυρώς, την Μαρία, που ζει στην Αθήνα, να “τα έχει” με έναν κατά 25 χρόνια μεγαλύτερό της και δεν μπορεί να το χωνέψει. Θεωρεί ότι έχει υποχρέωση να την προστατέψει και να μην την αφήσει να κάνει το δικό της λάθος...

Ωστόσο η αρρώστια του Γιάννη δεν έχει να κάνει με την ηλικία. Έχω δει κι άλλους, πολύ μεγαλύτερους του Γιάννη, να οδηγούν στα 91 τους αυτοκίνητο και να ζουν μόνοι τους χωρίς να έχουν την ανάγκη για βοήθεια από κανέναν...

Η ζωή επιφυλάσσει εκπλήξεις και “κρατάει” σημειώσεις για... δανεικά. Όταν ο πατέρας μου ήταν στα τελευταία του και δεν μπορούσε να νιώσει ασφαλής και να κάνει δυο βήματα μόνος του, τον κορόιδευε και του έλεγε, μπροστά σε όλους, ότι το “κάνει επίτηδες”. Κι εκείνος παρά την ασθένεια του πάρκινσον τα έιχε “400” ώς το τέλος, στεναχωριόνταν και έκλεγε υπερευαίσθητος όπως ήταν, για τη συμπεριφορά του Γιάννη και μας το λεγε. Ευθύς χαρακτήρας το έπαιρνε βαριά να του λέει ότι “το κάνει επίτηδες” για να τραβήξει πάνω του το ενδιαφέρον.

Τώρα ο Γιάννης, είναι απλά ένας άρρωστος άνθρωπος που χρειάζεται τη βοήθεια μας. Κι ευτυχώς που υπάρχει η Γεωργία μας δίπλα του να τον φροντίζει...

Η παραλία του Τσούτσουρα στα νότια του Ηρακλείου Κρήτης είναι μια από τις πιο όμορφες κοντινές καθαρές παραλίες που μπορείς να κολυμπήσεις...

Πήγαμε και την Πέμπτη στη θάλασσα του Τσούτσουρα. Αλλά δεν ήταν και ότι καλύτερο. Φυσούσε δυνατά ένας καταβασάρης βοριάς κι έπαιρνε την άμμο με δύναμη και τη χτυπούσε πάνω μας. Δεν ήταν να κάτσεις για πολύ...

Από καθαρή τύχη βρήκα μια παντόφλα μου την ώρα που κολυμπούσαμε με τον Λάμπρο, να... αρμενίζει κατά Λιβύη μεριά, 20μέτρα μέσα στο νερό.

Είδα ένα “παράξενο” πράγμα να επιπλέει κοντά μου κι όταν πλησίασα, διαπίστωσα ότι ήταν η παντόφλα μου. Τη βγάλαμε με τον Λάμπρο κι έβαλε πέτρες πάνω του και στις άλλες παντόφλες για να μην τις ξαναπάρει ο αέρας.

Κάναμε το μπάνιο μας, καθίσαμε στο μπαράκι του Πέρα Τσούτσουρα να πάρουμε κάτι και κατά τις δυόμιση πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Τρεις και μισή είμαστε ήδη σπίτι έτοιμοι να πάρουμε σειρά για το μπάνιο, να ξεβγαλθούμε από την αρμύρα της θάλασσας.

Φυσάει κι εδώ. Το βλέπω, αλλά κυρίως το ακούω και το αισθάνομαι.

Μετά το μπανάκι ένα καλό φαγητό κι ένας, έστω και λίγος, μεσημεριανός ύπνος. Τα κάνω και τα δυο χωρίς επιφύλαξη. Το βράδυ θα βγούμε με τον Μηνά και πρέπει να είμαι λίγο ξεκούραστος. Σε ταβέρνα του Αρκαλοχωρίου είναι το ραντεβού. Εκεί θα υπογράψουμε και το συμφωνικό για τις εργασίες που θα γίνουν στο πατρικό μου.

Στην αυλή του δημοτικού σχολείου Θραψανού ξεκινά από σήμερα το τριήμερο γλέντι για τη “γιορτή του αγγειοπλάστη”. Η κρητική λύρα θα ακούγεται ώς το πρωί. Εμένα βέβαια καθόλου δεν με ενοχλεί. Εξάλλου το σπίτι της Στασούλας είναι και μακριά από το γλέντι... Στον Λάμπρο όμως αρέσει, γιατί είναι μια ευκαιρία να καθίσουν μέχρι πιο αργά με την παρέα του.

Άλλωστε σήμερα θα κάνουν και την περπατάδα τους, όλοι μαζί, καμιά δεκαριά αγόρια και κορίτσια ώς την Αγία Μαρίνα. Κι ύστερα, με την επιστροφή, θα ετοιμαστούν για το βραδινό γλέντι του χωριού. Τι να πείς; Νέοι είναι. Κι αν δεν τα κάνουν αυτά, τώρα, πότε θα τα κάνουν; Όταν αρχίσουν οι υποχρεώσεις;

Περπάτησα στη λαϊκή αγορά ή άλλως πως στο παζάρι του Καστελλίου. Ελάχιστος ο κόσμος που έχει πάει να ψωνίσει. 12 η ώρα και οι έμποροι μάζευαν την πραμάτεια τους...

Στα Καστέλλι. Τετάρτη λίγο πριν το μεσημέρι, ξανά... Σκοπός μου να κάνω δυο δουλειές, αν αυτό είναι μπορετό: Να πάρω το χαρτί από την Πολεοδομία και ένα αντίγραφο του συμβολαίου του πατρικού μου από τη συμβολαιογράφο που το κάναμε για να το καταθέσω στη ΔΕΗ, απαραίτητο στο φάκελο για την αλλαγή του ονόματος στο λογαριασμό και τη μεταφορά του ρολογιού στην εξωτερική αυλή.

Χρειάζονται δυο -τρία ακόμα από μένα και την αδερφή μου Μαλάμω, μιας και είναι συνιδιοκτήτης του ακινήτου, αλλά αυτά ελπίζω να τα συμπληρώσω αργότερα, με την επιστροφή μου στην Αθήνα.

Ο πρώτος στόχος επετεύχθη γρήγορα. Η κ. Μαστοράκη, μηχανικός στη Πολεοδομία που το είχε χρεωθεί έλλειπε με άδεια. Σήμερα όμως ήταν εκεί και σε πέντε λεπτά μέσα μου το ετοίμασε και το πήρα.

Η κ. Σμυρνιωτάκη, συμβολαιογράφος που με θυμήθηκε μόλις με είδε, είναι έτοιμη να με εξυπηρετήσει. Ανέλαβε η γραμματέας της και μου ζήτησε λίγο χρόνο να το ψάξει, πάνε κοντά επτά χρόνια από τότε που το κάναμε και μου κράτησε το τηλέφωνο να με ειδοποιήσει μόλις είναι έτοιμη...

Έτσι, αφού τελείωσα γρήγορα από την Πολεοδομία, πέρασα και πήρα μια εφημερίδα “ΠΑΤΡΙΣ” και έκανα μια βόλτα στο παζάρι, αφού έτυχε να έρθω τη μέρα που γίνεται.

Μια λαϊκή αγορά θυμίζει. Με τους πάγκους, δεξιά και αριστερά στην άκρη του δρόμου. Αλλού τα φρούτα και τα λαχανικά και αλλού τα ρούχα, τα παπούτσια, τα είδη σπιτιού. Ελάχιστος κόσμος τριγυρνά μέσα στο παζάρι για να ψωνίσει, εκεί γύρω στις 12 το μεσημέρι. Μάλιστα αρκετοί έμποροι ρούχων αρχίζουν να πακετάρουν σε κουτιά για να φύγουν. Νωρίς – νωρίς τελειώνουν.

Άφησα τη μηχανή μου στο Μεϊντάνι και περπάτησα από το παζάρι, δίπλα στο δρόμο που είναι το Γυμνάσιο κάνοντας τον κύκλο με τα πόδια, μέχρι να επιστρέψω εκεί που είχα αφήσει τη μηχανή. Και πέρασα από το παλιό σχολείο που πηγαίναμε στην πρώτη γυμνασίου, δίπλα στην παλιά εκκλησία. Γκρεμισμένο σήμερα, 35 χρόνια μετά και στη θέση του είναι μια αρχαιολογική ανασκαφή με μινωικά, ελληνιστικά και βυζαντινά ευρήματα, ορατά στους διερχόμενους. Περιφραγμένα και κάτω από στέγαστρο που τα προστατεύει από τη βροχή.

Ο γερμανικός φούρνος με το λευκό ψωμί, δυο δραχμές δίναμε και παίρναμε στο μεγάλο διάλειμμα ένα τέταρτο ψωμί (έτσι το πουλούσαν τότε...) για το... καταβροχθίσουμε με το τυροζούλι που κρατούσαμε από το χωριό στην τσάντα με τα βιβλία και τα τετράδια., κολατσιό μέχρι το μεσημέρι που θα γυρίζαμε στο σπίτι... Άλλαξαν τα χρόνια και η ζωή. Τώρα ζητάμε το... μαύρο ψωμί, ολικής αλέσεως, που είναι καλό για την υγεία μας...

Ησυχία και σήμερα στην πλατεία του Καστελλίου, το Μειντάνι. Κάθισα στην καφετερία “Σείστρο”, πήρα ένα καμπάρι με πάγο, γράφω τις σημειώσεις μου, διαβάζω την εφημερίδα μου και περιμένω ειδοποίηση από τη γραμματέα της συμβολαιογράφου για να περάσω να πάρω το αντίγραφο που χρειάζομαι. Μεσημέρι και τα τζιτζίκια έχουν στήσει τρελό τραγούδι...

Μια βόλτα στην παλιά πόλη των Χανίων. Από την επίσκεψή μας στο σπίτι της ξαδέρφης μου Πόπης...

Στη Βόνη είναι η εκκλησία της Αγία Μαρίνας. Πολλοί λένε ότι είναι θαυματουργή, είναι εκείνοι που έχουν επενδύσει πολλά στη θρησκεία και πιστεύουν σ' αυτά. Και βέβαια είναι και απλοί άνθρωποι που έχουν ανάγκη να πιστέψουν κάπου, να “πιαστούν” από κάπου. Πάντως η φήμη της έχει απλωθεί σε όλο το νησί με αποτέλεσμα ο κόσμος που έρχεται κάθε χρόνο, για ένα τριήμερο τουλάχιστον, να είναι πάρα πολύς.

Φυσικά έχει στηθεί ένα ολόκληρο πανηγύρι - βιομηχανία κέρδους γύρω από αυτό. Ήδη έχουν καθαρίσει χωράφια που θα χρησιμοποιηθούν ως υπαίθρια πάρκιγκ για τους προσκυνητές που κάπου πρέπει να βάλουν τα Ι.Χ. τους

Και ο δρόμος που πάει προς την εκκλησία έχει φροντίσει ο δήμος Θραψανού να... χαρτογραφηθεί και να οριστούν αριθμημένες θέσεις που θα νοικιαστούν στους πλανόδιους για να βάλουν τους πάγκους του πανηγυριού.

Παιδιά, θυμάμαι, μας άρεσε να πηγαίνουμε με τα πόδια στην Αγιά Μαρίνα και καμιά φορά μέναμε εκεί. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που το κάνουν αυτό. Ιδιαίτερα τα παιδιά πάντα τους αρέσει και κάνουν παρέες για να πάνε.

Η Βόνη με την Αγιά Μαρίνα είναι πολύ κοντά μας. Είμαστε στον ίδιο δήμο και μοιραζόμαστε λίγο από τη “λάμψη” της. Φρόντισαν μάλιστα στο χωριό να κάνουν κάθε χρόνο τριήμερο, κρητικό γλέντι που το ονόμασαν “γιορτή του αγγειοπλάστη” που... συμπτωματικά γίνεται στις 15 – 16 – 17 Ιουλίου. Μέσα, δηλαδή, στο πανηγύρι.

Φυσικά η γιορτή απ' ότι έχω δει τα προηγούμενα χρόνια, δεν είναι παρά ένα ξενυχτάδικο ώς τις πρώτες πρωινές ώρες με κρασιά, ψητά, μπύρες, αλλά και ουίσκι με τη “φιάλη κομπλέ” για τους μερακλήδες. Κι απ' ότι φαίνεται, ανάμεσα στους προσκυνητές πρέπει να υπάρχουν πολλοί οι οποίοι και καλύπτουν επαρκώς τα τραπέζια στη μεγάλη αυλή του δημοτικού σχολείου. Κάτι τέτοιο είναι η... γιορτή του αγγειοπλάστη.

Ας είναι, εμείς που το ζήσαμε το πράγμα και άλλες χρονιές θεωρούμε ότι είναι ενταγμένη στο γενικότερο κλίμα του πανηγυριού για το οποίο η ηρακλειώτικη εφημερίδα “ΠΑΤΡΙΣ” πάντα θεωρεί απαραίτητο να κάνει ένα δημοσίευμα κάθε χρόνο. Και σωστά λειτουργούν, οι συνάδελφοι εκεί, δημοσιογραφικά. Το θέμα “πουλάει” κι όταν έρχονται απ' όλη την Κρήτη, είναι αδιανόητο να μην ασχοληθεί ο τοπικός τύπος.

Θα πάμε κι εμείς μια βόλτα και φέτος, όπως κάθε χρόνο, εδώ θα είμαστε ακόμα.