Καταπράσινα πλατάνια στην Καρβουναρέικη Παναγιά. Μια στάση για ουζάκι εδώ...

Σάββατο απόγευμα. Τα μηνύματα που παίρνω από την Αθήνα είναι ότι έχει πολύ ζέστη σήμερα και το ίδιο θα είναι και αύριο Κυριακή. Κι εδώ έχει ζέστη το μεσημέρι. Αλλά τ' απόγευμα πάμε μια βόλτα στο ποτάμι.

Έχει δροσιά εκεί. Τρεχούμενο νερό από τις πηγές και ο Λούσιος στα καλύτερά του. Μια οικογένεια παίζει με τα παγωμένα νερά και κάνει βουτιές. Γελάνε. Ένα νερόφιδο προσπαθεί να βγει από τη μεριά που καθόμαστε αλλά παθαίνει πλάκα από τις φωνές των ανθρώπων, το ξανασκέφτεται και γυρνάει πίσω. Λεπτό ίσαμε το δάκτυλο και μακρύ ίσαμε το μέτρο και ολοκάθαρες οι κινήσεις του μέσα στο καθαρό τρεχούμενο νερό...

Τα παιδιά δεν φοβούνται καθόλου και συνεχίζουν το παιχνίδι τους σαν να μη συνέβη τίποτα... Οι γονείς τους είναι φανερό ότι είναι φυσιολάτρες. Ήρθαν για κάποιες μέρες με φίλους τους στον Ελαιώνα, τα ενοικιαζόμενα δωμάτια του Σαλαντή, που έμενε και ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου το Πάσχα που μας πέρασε. Είναι πραγματικά υπέροχα, έξω από το κεντρικό χωριό με σπίτια παραδοσιακά και άλογα ελεύθερα στη φύση...

Λίγο αργότερα στη Στεμνίτσα. Φοράω παντόφλες. Μπορώ να αποφύγω το κλειστό παπούτσι με τις κάλτσες και το εκμεταλλεύομαι. Στο “Καθολικό” έχει αρκετές παρέες. Βγαίνει ο κόσμος. Η πλειοψηφία των θαμώνων είναι ηλικιωμένοι, υπάρχουν όμως και νέοι που τους αρέσει στις 8 το γκόρντον σπέις.

Το μέρος είναι ιδανικό, αν και... κάνει ψυχρούλα εδώ. Στα ηχεία του μαγαζιού ακούγεται διακριτικά η μουσική από την “Πολίτικη Κουζίνα”. Κι ανάμεσα της τιτιβίσματα πουλιών...

Καθόλου τυχαίο που μέσα σε μισή ώρα γέμισαν όλα τα τραπέζια. Ο νεαρός σερβιτόρος τρέχει σαν... τρελός να προλάβει να τακτοποιήσει τις παραγγελίες των πελατών. Τώρα, το “τρέχει” να προλάβει είναι υπερβολή. Οι άνθρωποι εδώ είναι ήρεμοι, κανένα άγχος, κανένα τρέξιμο... Όλα χαλαρά και στην ώρα τους. Και οι άνθρωποι έχουν υπομονή. Κανείς δεν βιάζεται. Για να χαλαρώσουν δεν ήρθαν άλλωστε εδώ;

Σαββατόβραδο με δροσούλα την ώρα του... καύσωνα...

Ο Αντώνης Δασκαλόπουλος βάζει, με σεβασμό, στον τάφο του αδερφού του, το «ΦΩΣ», την αθλητική εφημερίδα που αρθρογραφούσε για πάρα πολλά χρόνια ο Γιώργος. Δίπλα του η οικογένεια οδύρεται στο τελευταίο αντίο…

Τη φωτογραφία αυτή την είδα και… έμεινα. Είναι από τον τελευταίο αποχαιρετισμό του Γιώργου Δασκαλόπουλου, την περασμένη Παρασκευή.

Συγχωρήστε μου αυτή την εμμονή στο θέμα, αλλά ο Γιώργος ήταν ένας άνθρωπος που γνώριζα. Και επειδή θεωρώ πως ο θάνατος είναι εξίσου σοβαρός με τη γέννηση, γι’ αυτό και… στέκομαι λίγο παραπάνω.

Με τον αδερφό του Γιώργου, τον Αντώνη Δασκαλόπουλο, έχουμε ζήσει δυνατές στιγμές στον «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΛΟΓΟ» και στην βραχύβια «ΚΑΛΗΜΕΡΑ», όπου εκείνος ήταν διευθυντής κι εγώ αρχισυντάκτης. Εκεί είχε δουλέψει κι ο Γιώργος, παράλληλα με το «ΦΩΣ». Εκεί τον γνώρισα κι εκεί μοιραστήκαμε ανθρώπινες στιγμές.

Ο Γιώργος είχε ζάχαρο. Και δεν πρόσεχε τον εαυτό του, τη δίαιτά του, τον τρόπο ζωής του. Κι ίσως κι αυτός ήταν ένας λόγος που τον πρόδωσε η καρδιά του.

Και την περασμένη Πέμπτη που πήρα τον Αντώνη τηλέφωνο για να του δώσω τα συλλυπητήρια μου για τον άδικο χαμό του μικρό, 45χρονου αδερφού του, αυτό που μου είπε, με όσο κουράγιο και δύναμη είχε ήταν «να προσέχεις κι συ Νίκο, να προσέχεις τον εαυτό σου αγόρι μου»…

Αν αυτή η προκήρυξη που δημοσιεύουν σήμερα, πρώτο θέμα στα ΝΕΑ, έχει ψήγματα αλήθειας κάποιοι από το σινάφι μας μάλλον δεν κοιμούνται καλά από χθες βράδυ. Όπου κι αν ζουν, όποιοι κι αν τους προστατεύουν…

Στον Σωκράτη Γκιόλια καταλογίζουν ένα σωρό πράγματα και γι’ αυτό θεωρούν ότι «του άξιζε ένα τραγικό τέλος».

Αλλά εδώ αφήνουν αιχμές με… ονοματεπώνυμα σε μεγαλοδημοσιογράφους και επιχειρηματίες των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.

Ασφαλώς και δεν συμφωνούμε με τέτοιες ακραίες λογικές, ούτε με τις λαϊκίστικες εκφράσεις που χρησιμοποιούν οι συντάκτες της προκήρυξης. Επιπλέον δεν είναι δυνατόν να πιστεύουμε πως κάποιοι έχουν τη δυνατότητα να… απονέμουν δικαιοσύνη με τα όπλα.

Πέρα απ’ αυτά, το ίδιο σύστημα που απαγόρευε τη δημοσίευση των προκηρύξεων της «17 Νοέμβρη» στις εφημερίδες, επέβαλε τώρα σε μια εφημερίδα, ΤΑ ΝΕΑ, προκειμένου να στοχεύσει στην υψηλή κυκλοφορία, να το κάνει πρώτο θέμα και να δώσει πέντε (5) σελίδες με σχόλια και αναλύσεις των συντακτών της, μαζί με την προκήρυξη.

Έτσι, με μιας το θέμα της βενζίνης υποβαθμίστηκε και ας απασχολεί χιλιάδες οδηγούς που έχουν στεγνώσει τα ρεζερβουάρ των αυτοκινήτων τους… Να, λοιπόν πως διαμορφώνονται οι ειδήσεις… Μάλλον πρέπει να ξεχάσουμε, όλα όσα μάθαμε στα κοντά 30 χρόνια που υπηρετούμε τη δημοσιογραφία. Οι άνθρωποι έχουν τους δικούς τους νόμους και τρόπους να προβάλουν τα θέματα στις εφημερίδες.

Έχουν άδικο οι αναγνώστες που λιγοστεύουν μέρα με τη μέρα; Είχαμε σιχαθεί τα τηλεοπτικά δελτία «ειδήσεων», τώρα θα μας κάνουν να μη θέλουμε ούτε τις εφημερίδες που τις θεωρούσαμε πιο σοβαρές…

Έκανα μια «βόλτα» το πρωί στα διάφορα ειδησεογραφικά Blog. Τα ίδια κι εδώ. Εντάξει, κατακαλόκαιρο είμαστε, αλλά όχι κι έτσι βρε παιδιά! Υπάρχουν και όρια που δεν πρέπει να υπερβαίνουμε…

• Αν έχετε το κουράγιο και θέλετε, πατήστε ΕΔΩ και ΕΔΩ να διαβάσετε το δισέλιδο της προκήρυξης που δημοσιεύουν σήμερα ΤΑ ΝΕΑ. Αξίζει τον κόπο να διαθέσετε λίγο χρόνο για να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα. Μας μπάφιασαν στις αναλύσεις οι… «ειδικοί».

Το όμορφο εκκλησάκι σε μια προσπάθεια να το διασώσουν...

Σαββατιάτικο πρωινό, βόλτα με τον Γιώργο στη Μεγαλόπολη. Αφορμή, κάποιες αγορές σε είδη πρώτης ανάγκης από το σούπερ μάρκετ. Η βόλτα όμως με το Γιώργο έχει πάντα τα... εκτός σχεδίου γεγονότα, τις διαδρομές που σκέφθηκε την τελευταία στιγμή για να έχει ενδιαφέρον το ταξίδι, η γνωριμία με τόπους και ανθρώπους, άκρως ενδιαφέρουσες.

Στα Θώκνια, έναν οικισμό κοντά στη Μεγαλόπολη συναντήσαμε τη γυναίκα του φίλου του Γιώργου, την Έφη. Της πήγε πεσκέσι λίγη ρίγανη τριμμένη και πήρε ένα ηλεκτρικό τροχό για να το στείλει στο μάστορα στην Αθήνα, να τον φτιάξει.

Ένα μικρό εκκλησάκι, βυζαντινό, στο κέντρο του μικρού οικισμού μας προξενεί την προσοχή. Κατεβαίνουμε από τ' αμάξι να το δούμε από κοντά. Το φωτογραφίζω. Πώς λέγεται; Ίσως Άγιος Σπυρίδωνας. Πιο δίπλα υπάρχει ένας νεώτερος ναός, μεγάλος, μ' αυτό το όνομα. Η παλιά έχει στέγαστρο και είναι “δεμένη” με σίδερο και ξύλο γιατί έχει υποστεί ζημιές από κάποιο σεισμό. Μπήκαμε μέσα. Φοβερό και υποβλητικό, με τις αγιογραφίες να κοντεύουν να εξαφανιστούν στο πέρασμα των χρόνων.

Δεν ξέρω γιατί το έχουν αφήσει έτσι στην τύχη του... Και τι να του κάνει το στέγαστρο; Από πού, να το πρωτοπροστατεύσει;

Η συνέχεια στη βόλτα μας ανάμεσα από τα ορυχεία κάρβουνου και τις κορδέλες με τους ιμάντες μεταφοράς της ΔΕΗ και ο σταθμός παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος Νο 4. Περνάμε δίπλα από βιότοπους που ΄χουν υποστεί τεράστιες οικολογικές καταστροφές. Αλλά η φύση αντιστέκεται. Δίνει τη δική της μάχη επιβίωσης. Και τα καταφέρνει. Άλλο να σας το λέω κι άλλο να το βλέπετε. Δεν ξέρω αν οι φωτογραφίες που τράβηξα αποτυπώνουν κάπως την πραγματικότητα. Το τόλμησα όμως, έτσι για να πάρετε μια γεύση μαζί μου.

Η κατάληξη δεν θα μπορούσε να είναι άλλη, πέρα από την ταβερνούλα κάτω από τα πλατάνια στην Καρβουναρέικη Παναγιά... Βαθύς, δροσερός ίσκιος, ούζο με καλό μεζέ και κουβεντούλα. Ο επί γης παράδεισος που λένε...

Μεσημεράκι η επιστροφή. Έχουν στρώσει το τραπέζι για φαγητό. Ούτε που με ενδιαφέρει... Μάλλον ένα κρεβάτι χρειάζομαι. Να απλώσω την αρίδα μου, να ηρεμήσω. Ούτε ένα εικοσιτετράωρο δεν έχω εδώ και νιώθω κιόλας άλλος άνθρωπος.

Η επαρχία, όπου κι αν τη βρεις, έχει την ηρεμία της...

Η φύση δίνει τη δική της μάχη για τη ζωή...

Το νέο φύλλο του «Ηλεκτρικού» που θα κυκλοφορήσει σε λίγο. Ήδη πήρε το δρόμο του για το πιεστήριο…

Μυρμήγκι που δουλεύει και παράγει πολύ σημαντικό έργο είναι ο Μανώλης Φωτόπουλος. Ο οποίος, ειλικρινά, έχει εξελιχθεί σ’ έναν πολύ καλό δημοσιογράφο, οξυδερκή, με τις κεραίες του ανοιχτές μέχρι να δώσουμε το «τυπωθείτω», έτοιμος πάντα για μικρές επίκαιρες αλλαγές «επί του πιεστηρίου» στην κυριολεξία.

Μόλις ολοκληρώσαμε το 91 φύλλο του «Ηλεκτρικού». Είδα την ύλη με την επιστροφή μου από την καλοκαιρινή άδεια, τη Δευτέρα 19/7, την επομένη την πήρα στα χέρια μου και την Τετάρτη είχα ολοκληρώσει κασέ 12 σελίδων ταμπλόιντ και την έστειλα στο τυπογραφείο.

Την Παρασκευή 23/7 την πήρε στα χέρια του, έκανε τις παρατηρήσεις του, έβγαλε κείμενα που κρατιόταν κι έβαλε νέα με σπαρταριστή φρεσκάδα. Και τη Δευτέρα, μόλις χθες, το προωθήσαμε στο τυπογραφείο. Την ίδια μέρα το μεσημέρι του πήγα το τελικό έγχρωμο αντίτυπο… πανηγύρι να δουλεύει κανείς μαζί του. να το δει και σήμερα πήγαμε και το… διώξαμε. Είναι

Μ’ αρέσει που έχει άποψη και την υπερασπίζεται, αλλά ακούει και την γνώμη των ειδικών. Κάθε φύλλο που βγάζουμε μαζί είναι μια ξεχωριστή εμπειρία. Τώρα μάλιστα που βοηθάει ουσιαστικά με το γράψιμο της στα κείμενα και η Ελευθερία, όλα είναι πιο εύκολα.

Τι κι αν είναι Ιούλιος, ο Μανώλης είναι εδώ ακμαίος, δυνατός…

• Δείτε ΕΔΩ το τελευταίο φύλλο του «ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ» και… ξεφυλλίστε το. Σίγουρα θα βρείτε κάτι ενδιαφέρον να διαβάσετε. Κι ας μην εργαστήκατε ποτέ στους ΗΣΑΠ.

Αυτοσχέδιο στάντ της εφημερίδας, δια χειρός Κώστα Κίτσιου, μέσα στο αρχαιολογικό πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα...

Δεν πα να ’ναι καλοκαίρι, Ιούλιος, να λείπει ο κόσμος σε άδειες, τα παιδιά που έχουν αναλάβει την έκδοση της εφημερίδας της ΕΚΑΠ δεν καταλαβαίνουν από αυτά.

Στις 8,30 χθες έκανε την πρώτη συνεδρίασή της για το τρίτο φύλλο που μάλλον θα βγει από Σεπτέμβρη να συζητήσουν τη θεματολογία και να βάλουν σε μια σειρά την ύλη.

Ο Γαβριήλ είναι «σκληρός» σ’ αυτά. Ακόμα και μένα πήρε στο κινητό να με ενημερώσει και ας ήξερε πως, λόγω της δουλειάς μου, δεν θα μπορούσα να είμαι παρών.

Ωστόσο είμαι βέβαιος ότι έκαναν καλή δουλειά. Κι αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι από φύλλο σε φύλλο ανεβαίνει ο πήχης της θεματολογίας, ενώ πάντα είναι τέτοια η υπερπροσφορά κειμένων που αφήνουμε πάντα ύλη έξω από το κασέ. Αν αυτό δεν είναι επιτυχία, αναρωτιέμαι τι είναι;

Στην εφημερίδα που τόσο ήθελαν και στο Blog της ΕΚΑΠ αποτυπώνεται όλη η πλούσια δράση στη γειτονιά. Μια δράση που αρχίζει και δίνει πολλαπλούς καρπούς, όπως το νηπιαγωγείο στο οικόπεδο που σχεδίαζε η Νομαρχία Αθηνών να κτίσει το διοικητήριο της, όπως οι εκδηλώσεις του Ιουνίου μέσα στο αρχαιολογικό πάρκο και τόσα άλλα που αναμένεται να δυναμώσουν από τον Σεπτέμβρη.

«Δέσαμε» σαν παρέα. Αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας. Κι εδώ υπάρχουν μόνο δουλευτές, όχι εραστές θέσεων…