Τη συκιά στο οικόπεδο του Αργύρη την ξέρω χρόνια. Κι αυτό γιατί έχει πάντα σύκα αυτή την εποχή. Οι άλλες συκιές στο χωριό ωριμάζουν τους καρπούς τους στα τέλη του Αυγούστου με αρχές του Σεπτέμβρη.

Την επισκεφθήκαμε το μεσημέρι της Κυριακής. Γούσταρα πολύ να φάω δύο σύκα κομμένα από τα χέρια μου, πάνω από το δέντρο. Είναι που αναθάρρησα λίγο καθώς είδα τις μετρήσεις του ζαχάρου μέσα στα φυσιολογικά όρια. Χθες 115 και σήμερα 98. Είχα χρόνια να το δω αυτό και το χάρηκα. Πραγματικά ενθαρρυντικό στοιχείο.

Έτσι πήγα στη συκιά του Αργύρη. Και βρήκα ένα ολόκληρο πιάτο. Χωρίς να ανέβω επάνω. Ότι έφτανα από κάτω. Ήταν κι ο Λάμπρος μαζί μου. Να μαθαίνει να γνωρίζει τα ώριμα σύκα...

Στο Γιώργο αρέσει πολύ να ψήνει στα κάρβουνα... Έχει ήδη αρχίσει αρχίσει να βγάζει χοιρινές μπριζόλες και σουβλάκια. Κι αυτά τρώγονται ζεστά, λέει...

Ο Γιώργος έχει κέφι να ψήσει στα κάρβουνα, μεσημέρι Κυριακής. Βάζει φωτιά κάτω από το χαγιάτι. Έχει πολύ ζέστη σήμερα. Δεν είναι κάτσεις έξω ούτε με καπέλο...

Σουβλάκια και χοιρινές μπριζόλες έχει στο νου του να φτιάξει. Του αρέσει έτσι κι αλλιώς να μας προσέχει. Και το φαγητό είναι από τα καλύτερά του. Είναι 12 η ώρα. Θέλει να κάψουν τα κάρβουνα και μετά να βάλει το κρέας να γίνει με την ησυχία του.

Ο Λάμπρος μόλις έχει ξυπνήσει από τον βραδινό ύπνο του. Αργήσανε και χθες με την παρέα του. Ο Γιώργος τον... μαλώνει “δεν θα μπορέσεις να φας σουβλάκια σε λίγο”. Σιγά που θα υπάρχει πρόβλημα για τον Λάμπρο. Τα σουβλάκια είναι από τα αγαπημένα του φαγητά...

Οι μικροπωλητές περνάνε συχνά τα πρωινά της Κυριακής. Με βανάκια κλειστά πουλούν φρούτα ή είδη σπιτιού. Ξέρουν καλά πως στα χωριά είναι πολλοί “ξεχασιάρηδες” με ελλείψεις σπίτι τους κι αυτοί είναι διατεθειμένοι να τις καλύψουν...

Και πραγματικά, δεν είναι καθόλου λίγες οι νοικοκυρές που ανταποκρίνονται στο κάλεσμά τους. Στάση για λίγα λεπτά στη μέση του δρόμου. Σιγά την κίνηση που θα διακόψουν...

Χθες το βράδυ καθίσαμε στο καφέ του Δρούλια. Ήταν εκεί οι φίλοι του Γιώργου, ο Αντώνης και η Έφη με τα δίδυμα κορίτσια τους. Ο Αντώνης μένει στα Θώκνια, δίπλα στη Μεγαλόπολη. Δούλευε μαζί με τον Γιώργο στους εργολάβους για τα έργα της ΔΕΗ.

Η γυναίκα του με τα παιδιά τους μένουν στο Κερατσίνι. Τώρα όμως το καλοκαίρι κατέβηκαν να κάτσουν μαζί του στο χωριό. Κι ο Αντώνης αυτή την εποχή ψάχνεται για δουλειά και ζει με το επίδομα του ΟΑΕΔ.

Το χωριό, τα Θώκνια, είναι ωραίο, αλλά χτισμένο δίπλα στη μονάδα 4 του εργοστασίου της ΔΕΗ. Εκεί, αν θυμάστε, είχα δει το βυζαντινό εκκλησάκι που νόμιζα ότι ήταν ο Άγιος Σπυρίδωνας. Λάθος. Ήταν ο Άι Δημήτρης. Και μόλις φέτος τοποθέτησαν το εξωτερικό στέγαστρο.

Οι άνθρωποι έχουν κέφι και διάθεση για συζήτηση. Θυμούνται πώς γνωρίστηκαν, η Έφη με τον Αντώνη, πώς γέννησε τα κορίτσια της, δίδυμα σε δυο διαφορετικούς αμνιακούς σάκους με διαφορά τριών εβδομάδων οι συλλήψεις, αλλά μαζί στη γέννα... Τα κορίτσια είναι παρόντα και γελούν... Φαίνεται να την έχουν ακούσει πολλές φορές την ιστορία... Αλλά για μας που την ακούμε πρώτη φορά έχει πολύ ενδιαφέρον η ιστορία.

Η Έφη, αδύνατη και ομιλητική, δε βάζει γλώσσα μέσα της. Δεν βλέπει ανθρώπους στα Θώκνια κι εδώ που βρεθήκαμε παρέα ξεσάλωσε...

Δώδεκα η ώρα έφυγαν . Φύγαμε κι εμείς. Άρχισα κι εγώ να νυστάζω... Ο κόσμος κάθεται ακόμα στα καφενεία. Και ο Λάμπρος είναι με την παρέα του...

Στην επιστροφή στο σπίτι ο Άρης περιμένει με λαχτάρα να τον πάνε βόλτα. Ξέρει συνήθειες και περιμένει... Όντως, έτσι ακριβώς γίνεται.

Εγώ κοιμάμαι. Είναι υπέροχα με τη δροσιά που έχει. Ύστερα από καιρό νοιώθω την ανάγκη να σκεπαστώ με το σεντόνι μου. Είπαμε, στο χωριό έχει δροσιά το βράδυ...

Ο μικροπωλητής με το βανάκι του έχει παρκάρει στη μέση του δρόμου. Και οι νοικοκυρές έχουν σπεύσει να ψωνίσουν τα φρούτα τους...

Μια νεαρη συκιά στο Θραψανό... Από τις βόλτες μας με τη Στασούλα και τη Μαλάμω στα χωράφια. Τώρα οι συκιές έχουν αρχίσει να δίνουν καρπό. Κρίμα να μην κάνει να φάω αρκετά...

Τ' ακούω στις ειδήσεις, αλλά το νιώθω και γω. Κάνει πολύ ζέστη αυτό το Σαββατοκύριακο. Μάλλον θα κάνουμε στην επιστροφή, μια στάση στο Ναύπλιο, για μπάνιο. Εκεί, στην Αρβανιτιά, είναι υπέροχα...

Ευτυχώς, στα 800 μέτρα υψόμετρο, έχει μια φυσική δροσιά, άλλο πράγμα. Για να φανταστείτε, δεν πήρα τις κάλτσες, μόνο πέδιλα, τόση ζέστη ένοιωθα στην Αθήνα την Παρασκευή το βράδυ που φύγαμε και το Σάββατο βράδυ χρειάστηκε να... δανειστώ κάλτσες του Λάμπρου για να τις φορέσω. Κρύωναν τα πόδια μου. Αν είναι δυνατόν...

Στο χωριό έχει μαζευτεί κόσμος. Οι περισσότεροι κάτοικοι έχουν μαγαζιά στην Αθήνα κι αυτή την εποχή τα κλείνουν όλοι ενόψει Δεκαπενταύγουστου και κατεβαίνουν στη γενέτειρα. Θα καθίσουν εδώ ως το τέλος του μήνα, στις 29 έχουν πανηγύρι, του Άι Γιαννιού και θέλουν να είναι παρόντες.

Το βλέπεις στους γεμάτους καφενέδες, στα καφέ και τις ταβέρνες. Η αυλή του παλιού σχολειού στην πλατεία είναι γεμάτη παιδιά που παίζουν, ανέμελα. Η επαρχία ζει στιγμές δόξας.

Αυτό είναι που αρέσει στο Λάμπρο. Κι εδώ που τα λέμε, είναι υγιές. Αντί να κάθεται από το πρωί μέχρι το βράδυ μέσα σε ένα διαμέρισμα και να παίζει στο πλέι στέισον, εδώ έχει παρέες, βγαίνουν το απόγευμα και μετά, και κάθονται ώς αργά το βράδυ συζητώντας. Είναι και σε μια φάση τώρα που του αρέσει αυτό το αλισβερίσι...

Αλλά, εδώ η δροσιά “μεταφράζεται” σε κρύο. Και δεν είναι μόνο δική μου ιδέα. Από πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους το ακούω, οπότε... Το βράδυ η πλατεία ήθελε μακριμάνικο. Όσοι το έπαιζαν τολμηροί και επέμεναν στο κοντό, δεινοπάθησαν...

Η Στασούλα και ο Αγησίλαος μας φιλοξένησαν ένα μήνα φέτος σπίτι τους και τώρα βοηθούν όσο κανένας άλλος να φτιαχτεί το πατρικό μου... Εδώ μια μέρα που πήγαμε μαζί στον κήπο τους...

Όταν το φετινό καλοκαίρι κουβέντιασα με τον Μηνά, το μάστορα που θα το φτιάξει, για την έναρξη των εργασιών στο πατρικό μου σπίτι, δεν φανταζόμουν ότι όλα θα γινότανε με τόσο γρήγορους ρυθμούς. Η αλήθεια είναι πως από μόνο του ήταν τόσο μεγάλο που όσο κι αν το 'χα συμφωνήσει και είχα κάνει την απαιτούμενη προεργασία, μέσα μου δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ένα τεράστιο βήμα...

Όμως οι εργασίες σχεδόν ξεκίνησαν. Το ζευγάρι, οι Ρουμάνοι νοικάρηδες έφυγαν και η Στασούλα με τον Αγησίλαο καθάρισαν το σπίτι.

Ο Γιάννης, ο ηλεκτρολόγος, που θα επιμεληθεί και τα νέα ηλεκτρικά, πήγε στη ΔΕΗ με την εξουσιοδότηση μου και έκανε όλες τις απαραίτητες ενέργειες. Ήδη το ρολόι της ΔΕΗ, ένα πιο σύγχρονο από αυτό που υπήρχε, έχει μεταφερθεί στην εξωτερική αυλή. Και το σπίτι συνδέθηκε ξανά με ρεύμα.

Ο Μηνάς αυτό περίμενε για να αρχίσει να κατεδαφίζει τις στέγες προκειμένου να τη φτιάξει κεραμιδένια και ενιαία. Ρυθμίστηκε και το θέμα με το ΙΚΑ και τώρα, μάλλον αυτή την εβδομάδα που μας έρχεται, ξεκινάει... Θα τα πούμε στο τηλέφωνο από Δευτέρα. Έτσι κι αλλιώς μιλάμε πολύ συχνά και θα ενημερώνομαι για την πρόοδο των εργασιών.

Η Στασούλα όμως πήγε σήμερα, είδε το ρολόι στη νέα του θέση και με πήρε χαρούμενη τηλέφωνο να μου το πει. Ας την έχει καλά ο Θεός! Χωρίς αυτήν, δεν ξέρω αν έμπαινα στη διαδικασία να το φτιάξω...

Και ο Αγησίλαος βοηθάει όσο κανένας άλλος. Μετά το καθάρισμα του σπιτιού από τα αντικείμενα που είχε μέσα για να είναι έτοιμο να μπουν τα συνεργεία, προχθές πήγε και καθάρισε την αυλή για την είσοδο του σπιτιού της Μαλάμως. Τι να πω μ' αυτούς τους ανθρώπους. Με σκλαβώνουν με τη συμπεριφορά τους. Δεν ξέρω πώς να τους ξεπληρώσω...

Μια εικόνα από τα Θώκνια, ένα προάστιο έξω από τη Μεγαλόπολη που πήγαμε την προηγούμενη φορά με τον Γιώργο...

Παρασκευή απόγευμα κατά τις οκτώ ξεκινάμε. Ώρα για ένα διήμερο ταξιδάκι στο Ελληνικό Γορτυνίας. Τον “πονέσαμε” τον Λαμπρούκο. Δεκαπέντε ολόκληρες μέρες πάνε από τότε που τον αφήσαμε εκεί. Όχι πως τα περνά άσχημα... Κοινωνικό παιδί όπως είναι μπόρεσε και εγκλιματίστηκε γρήγορα. Βρήκε τα παιδιά, τις παρέες του και... μεγαλώνει πιστεύοντας ότι αυτό συμβαίνει αν ξενυχτά μέχρι τις 2 το πρωί κάθε βράδυ...

Την ίδια ώρα η Ειρηνούλα έφευγε, με τη Δώρα, την αδερφή του Χριστόφορου, για τη Χίο προκειμένου να περάσει εκεί μια εβδομάδα καλοκαιρινή στη θάλασσα.

Έτσι είναι τα Σαββατοκύριακα του Αυγούστου. Άλλος εδώ, άλλος εκεί... Αναζητώντας λίγη φυσική δροσιά. Και πάντως μακριά από τα... καταραμένα αιρκοντίσιον που χρησιμοποιούμε στους χώρους δουλειάς.

Έχω κι εγώ μια μικρή καταρροή που με ταλαιπωρεί από το καλοκαιρινό κρυολόγημα. Δεν υπάρχει χειρότερο από αυτό... τέτοια εποχή. Ευτυχώς με το Claridin D κάτι γίνεται και... σταματά, τουλάχιστον η καταρροή.

Πινακίδες, ανάμεσα στα πεύκα, που οδηγούν τους περιπατητές στο ξανοδοχείο...

Η γνωριμίας μας έγινε από το internet. Ξαφνικά, πριν δέκα μέρες πήρα ένα e-mail με μια προσφορά για 5 νύχτες δύο άτομα στα 150 ευρώ. Μου φάνηκε καλή καθώς η Αγιά Μαρίνα της Αίγινας είναι μόλις μιάμιση ώρα από τον Πειραιά. Και ο Αργοσαρωνικός είναι πάντα όμορφος, δίπλα μας.

Είχε ένα κινητό τηλέφωνο για επικοινωνία. Μίλησα μαζί τους και επιβεβαίωσα το ποσό. Ρώτησα επίσης πόσο είχε για δύο διανυκτερεύσεις, να πάμε να το δούμε και μου είπε 40. Εννούσαν τη νύχτα, όπως μου είπαν την ώρα της πληρωμής.

Βρήκα το καραβάκι «Αλέξανδρος» επίσης στο internet. Μικρό και παλιό, αλλά πήγαινε απευθείας στην Αγία Μαρίνα με μια στάση στη Σουβάλα. Και το καλό είναι ότι παίρνει και μηχανές...

Σάββατο πρωί ξεκινήσαμε. 8.15 φύγαμε από τον Πειραιά, 10 παρά ήμασταν ήδη εκεί. Ρωτώντας, το βρήκαμε το KAVOS BAY. Δεν ήταν εύκολο. Ένας στενός τσιμεντένιος δρόμος οδηγεί μέχρι εκεί.

Ειδυλλιακά απομονωμένο, αφημένο λίγο στην τύχη του, σε μια άλλη εποχή. Στα φυλλάδια του προβάλει ότι είναι για φυσιολάτρες. Και ως προς αυτό έχουν δίκιο. Κυριολεκτικά μέσα στη φύση. Με θέα εκπληκτική προς τη θάλασσα από όλα τα δωμάτια.

Ωστόσο διαθέτει WiFi. Οι πελάτες τους ξένοι κυρίως, Γερμανοί στην πλειοψηφία. Το δωμάτιο μας λιτό, χωρίς ιδιαίτερες ανέσεις. Μια μικρή τηλεόραση και αιρκοντίσιον που το χρέωναν πέντε ευρώ την ημέρα εξτρά, η τουαλέτα, ένας καθρέφτης, μια ντουλάπα. Ιδανικό για ηλικιωμένους που θα ήθελαν να περάσουν ένα ήσυχο καλοκαίρι απομονωμένοι...

Η πρόσβαση στην Αγιά Μαρίνα γίνεται με ένα βανάκι του ξενοδοχείου σε κάποια προκαθορισμένα δρομολόγια μέσα στη μέρα και ώς αργά τη νύχτα.

Το πρωινό ανεκτό. Δεν είναι πάντως ο τόπος που θα ξετρέλαινε τον Λάμπρο. Παιδί είναι και θέλει παρέες, παιχνίδια, κόσμο. Ευγενικές και χαμογελαστές οι δύο κυρίες που το δουλεύουν. Με ένα φαγητό την ημέρα για όσους θα ήθελαν να φάνε εκεί. Το KAVOS BAY έγινε το σημείο εκκίνησης για να ψάξουμε λίγο το νησί και όχι μόνο. Πήραμε τιμές από διάφορα ξενοδοχεία που μας άρεσαν στην Αγία Μαρίνα. Ανάλογα με το επίπεδο των προσφερόμενων υπηρεσιών αλλάζουν. Είδαμε δωμάτια δίκλινα σε πολύ ωραίο μέρος με 40 ή 50 ευρώ τη μέρα και πρωινό, έως 70 στο APOLLO ένα μεγάλο ξενοδοχείο με πισίνα.

Μας δόθηκε όμως η ευκαιρία να... πεταχτούμε ώς το Αγκίστρι την Κυριακή και εκεί τα πράγματα ήταν ακόμα καλύτερα...

Η θάλασσα της Αίγινας, με εξαίρεση την κεντρική πλαζ της Αγίας Μαρίνας που έχει άμμο είναι παραλίες με βράχια και βότσαλα.

Ωραία ήταν η εκδρομή του Σαββατοκύριακου. Με όλες τις μικρές περιπέτειες της.

Και μια από τις θάλασσες που μπορούσες να κάνεις μπάνιο κοντά στο ξενοδοχείο. Εγώ πάντως έκανα το περασμένο Σάββατο και ήταν υπέροχα...