Το γατάκι της Ειρήνης στα πόδια της. Την κοιτάζει στα μάτια με αγάπη…

Μεσημέρι Τρίτης… Με μια ζέστη αφόρητη. Η Ειρήνη σε άδεια. Ιδιόμορφη άδεια καθώς δεν πρόκειται να επιστρέψει στη δουλειά της όταν αυτή τελειώσει… Πληρώνει κι αυτή την κρίση του κωλωσυστήματος…

Βρήκε όμως ένα… ορφανό γατάκι, το υιοθέτησε, το ονόμασε «Κεραμιδάκι» από το χρώμα του, το ταϊζει και το φροντίζει. Του έχει βάλει ένα πλαστικό πιατάκι για γάλα.

Έτσι είναι ο άνθρωπος. Ο καλύτερος φίλος των ζώων αν είναι στα καλά του. Το γατάκι, το Κεραμιδάκι, έχει τον προστάτη του, την Ειρήνη…

Μια ακόμα φωτογραφική στάση στη Δραγονέρα του Αγκιστρίου... Σκηνές παράνομες έχουν στηθεί παντού. Προφανώς με την ανοχή της αστυνομίας. Νέοι οι περισσότεροι κατασκηνωτές που προσδοκούν σε οικονομικές διακοπές...

Στην επιστροφή για την Αγιά Μαρίνα κάναμε μια στάση στην εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου, τη βαριά θρησκευτική βιομηχανία του νησιού. Έτσι κι αλλιώς μαζί με τον αρχαίο ναό της Αφαίας κυριαρχεί στις κάρτες και τα διαφημιστικά του νησιού.

Και πραγματικά, ο τόπος που κρατά η εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου είναι τεράστιος. Ήταν μεσημέρι κι έκανε ζέστη την ώρα που περάσαμε και δεν είχαμε το κουράγιο να την περπατήσουμε. Επιπλέον ήμουν με το μαγιό και την αρμύρα από το μπάνιο στο Αγκίστρι, κολλημένο πάνω μου.

Είδα όμως τον κυρίως ναό. Μια πινακίδα στην είσοδο με απέτρεψε να μπω “εισέρχεσθαι ευπρεπώς ενδεδυμένοι”. Και μια μια κυρία που έχει ένα στιλ του “σε βλέπω” είναι καθισμένη στην καρέκλα λες και είναι έτοιμη να την εφαρμόσει...

Φεύγουμε για την Αγιά Μαρίνα. Ο δρόμος μας είναι ανάμεσα σε κτήματα γεμάτα φιστικιές. Δεν είναι ακόμα ώριμοι οι καρποί τους, αλλά είναι όμορφοι, στην όψη τους, πάνω στα δέντρα. Σταμάτησα στην άκρη του δρόμου και τα φωτογράφισα...

Τα παίρνουμε έτοιμα, αρμυρά ή όχι, φρέσκα ή ψημένα, αξίζει τον κόπο να ξέρουμε από πού βγαίνουν αυτά τα φιστίκια. Και η Αίγινα είναι γεμάτη στην ενδοχώρα μ' αυτά τα δέντρα...

Και το μπαράκι δίπλα στην παραλία της Δραγονέρας. Εξυπηρετεί τους παράνομους κατασκηνωτές, είναι λίγο τσιμπημένες οι τιμές του, 3,5 ευρώ ο φραπές χωρίς απόδειξη, αλλά αξίζει τον κόπο να το επισκευθείς...

Η Γ.Σ.Ε.Ε. με υπόμνημά της που κατέθεσε στη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας (ILO) ζητά την επείγουσα ενεργοποίηση του τακτικού ελεγκτικού μηχανισμού της εξαιτίας της παραβίασης θεμελιωδών Διεθνών Συμβάσεων Εργασίας από τα νομοθετικά μέτρα της Κυβέρνησης για την εφαρμογή του διεθνούς μηχανισμού δανεισμού της χώρας.

Κεντρικά ζητήματα της προσφυγής αποτελούν η παράνομη κρατική παρέμβαση με μέτρα μόνιμου χαρακτήρα στο σύστημα συλλογικών διαπραγματεύσεων, η κατάργηση των κατώτατων ορίων προστασίας που επί δεκαετίες διασφαλίζονται από τις Εθνικές Γενικές ΣΣΕ, η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και οι σοβαρές επιπτώσεις τους στα δικαιώματα των εργαζομένων, οι δραστικές μειώσεις στους μισθούς και τις συντάξεις και η ανατροπή των ασφαλιστικών δικαιωμάτων και προσδοκιών των εργαζομένων.

Η Γ.Σ.Ε.Ε., με εκτενή τεκμηρίωση, τονίζει ότι οι δεσμεύσεις της χώρας προς τους διεθνείς πιστωτές της δεν μπορούν να αποτελέσουν επιχείρημα για τον περιορισμό των θεμελιωδών δικαιωμάτων των εργαζομένων που προστατεύονται από το ελληνικό Σύνταγμα και τις Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίας, που δεσμεύουν τη χώρα.

Φυστικές! Το δέντρο θρύλος στην Αίγινα, μπορείς να το δεις παντού...

Στην Αίγινα όλες οι διαδρομές είναι μικρές. Εύκολα πας με μηχανή από τον ένα τόπον στον άλλον. Εύκολα μετακινείσαι. Έτσι, απρογραμμάτιστα, είπαμε να πάμε, την Κυριακή το πρωί στο Αγκίστρι. Να δούμε κι εκεί τις τιμές για τα ενοικιαζόμενα δωμάτια στην πιο χοτ εποχή των αδειών, τον Αύγουστο.

Φάγαμε πρωινό και ξεκινήσαμε για την πόλη της Αίγινας. Από εκεί έχει συχνά καραβάκια για να περάσεις απέναντι, στο Αγκίστρι.

Ο δρόμος από την Αγιά Μαρίνα ώς την Αίγινα είναι βατός. Περνάμε έξω από την εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου και φτάνουμε στο λιμάνι σε κανένα εικοσάλεπτο. Είμαστε ιδιαίτερα τυχεροί. Το καράβι φεύγει σε δέκα λεπτά. Ήδη ξεφορτώνει κόσμο. Δυο άτομα και η μηχανή κοστίζουν 7 ευρώ. Και σε δεκαπέντε λεπτά είσαι εκεί. Δεν προλαβαίνεις καλά – καλά να ανέβεις στο σαλόνι του πλοίου και η ανακοίνωση από τα μεγάφωνα λέει ότι φτάσαμε...

Κι αυτοί οι ναυτικοί “τρέχουν” σαν τρελοί να προλάβουν να κάνουν τα προγραμματισμένα δρομολόγια. Σε χρόνο De te ανεβάζουν και κατεβάζουν οχήματα και επιβάτες.

Είναι η πρώτη φορά που έρχομαι στο Αγκίστρι. Ή μάλλον όχι. Ξαναήρθα άλλη μια φορά να φέρω τον Λάμπρο, που έκανε εδώ διακοπές η μητέρα του, αλλά δεν κατέβηκα τότε από τα θαλάσσιο ταξί που μας έφερε. Αυτή τη φορά όμως το... περπάτησα με τη μηχανή απ' άκρου σ' άκρο το νησί. Έχει υπέροχες παραλίες και είναι καταπράσινο. Παντού πεύκα.

Στη Δραγονέρα έκανα μπάνιο. Φανταστική παραλία. Η πινακίδα τεράστια προειδοποιεί ότι απαγορεύεται το κάμπινγκ. Και δίπλα της ακριβώς έχουν στηθεί καμιά 20αριά σκηνές με κατασκηνωτές του ελεύθερου κάμπινγκ.

Κι αν είναι δυνατόν, μικρός που είναι ο κόσμος, πηγαίνοντας στην μοναδική καντίνα της παραλίας “έπεσα” πάνω στην Ευτυχία Τσαγκαράκη! Έχει ήδη μια εβδομάδα εδώ, όπως μου είπε και θα καθίσει κι άλλο...

Στη Σκάλα, είδαμε μερικά δωμάτια και πήραμε δειγματοληπτικά τιμές. Δεν είναι τραγικά τα πράγματα. Όλοι έχουν αντιληφθεί την κρίση κι έχουν ρίξει νερό στο κρασί τους. Μπορείς να βρεις ότι θες... Από μικρά δωμάτια μέσα στην πόλη ως STUDIO, όχι τόσο ακριβά σε πιο απομονωμένα μέρη, μια ανάσα από το κέντρο. Όλα είναι στα πόδια σου. Ο φούρνος, το σούπερ μάρκετ, τα εστιατόρια, οι καφετέριες...

Φάγαμε στην ταβέρνα “του Γιώργου” πάνω στο λιμάνι. Είχε κάτι υπέροχα γεμιστά και καθώς τα συνοδέψαμε με τη φέτα και μια μπυρίτσα ήταν το κάτι άλλο. Ο ήλιος φουριόζος και δυνατός Αυγουστιάτικα κοντεύει να μας κάψει...

Δυόμιση ώρα ντάλα μεσημέρι πήραμε το πλοίο της επιστροφής για την Αίγινα. Ο κόσμος φαίνεται πολύ στην προβλήτα; αλλά μέσα στο “POSIDON” της Hellenic Seaways , ένα αξιοπρεπέστατο καράβι “χάνονται”.

Το τέταρτο φεύγει σαν αέρας. Στη Αίγινα ο τόπος είναι σαφώς πιο μεγάλος, το νησί είναι πιο μεγάλο, αλλά οι αποστάσεις, είπαμε, μικρές...

Η παραλία Δραγονέρα στο Αγκίστρι. Μοναδική σε φυσικό κάλλος...

Τραπεζάκια που περιμένουν πελάτες στην ταβέρνα. Όμορφο στοιχεία από μόνο του που παραπέμπει στο καλοκαίρι...

Αυτή κι αν είναι τυχαία συνάντηση... Ετοιμαζόμαστε να κατέβουμε από το “Αλέξανδρος” στην Αγιά Μαρίνα Σάββατο πρωί. Έχουμε έρθει κοντά στην έξοδο. Αυτόν τον καιρό τα καραβάκια “βιάζονται”. Θέλουν να ξεφορτώσουν και να φορτώσουν γρήγορα, να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Έτσι και... χαλαρώσεις τέτοιες ώρες, την πάτησες, εμπορικά τουλάχιστον...

Εκεί λοιπόν που ψάχνω να βρω τρόπο να ξεπαρκάρω τη μηχανή μου και να είμαι έτοιμος να κατέβω μόλις τελειώσουν οι πεζοί επιβάτες βλέπω τον Χριστοφορίδη. Δεν είμαι σίγουρος αν είναι αυτός. Έχω να τον δω κάπου 20 χρόνια...

Ήταν ο ηγέτης συνδικαλιστής της ΔΑΚΕ στην ΠΕΤ ΟΤΕ, τότε Ανεξάρτητη Συνδικαλιστική Κίνηση Εργαζομένων που το '92 – '93, επί Μητσοτάκη με το ξεπούλημα των αδειών κινητής τηλεφωνίας στους ιδιώτες και τον αποκλεισμό του ΟΤΕ, είχε φύγει από τη Ν. Δ. Για να συμπράξει με τον Συνασπισμό πριν αποχωρήσει οριστικά από τον ΟΤΕ και συνταξιοδοτηθεί...

Τι μου θύμισε ο άνθρωπος... Στη μνήμη μου έχει χαραχτεί σαν ηθικό και έντιμο στοιχείο. Τελευταία φορά που τον είδα ήταν όταν συνταξιοδοτήθηκε από τον ΟΤΕ και άνοιξε μια ταβέρνα, κάπου στα βόρεια προάστια. Ένα βράδυ μάλιστα είχαμε πάει να φάμε εκεί και θυμάμαι ότι ήταν πολύ προσεγμένο το περιβάλλον και με γούστο διακοσμημένο...

Τον πλησίασα και τον ρώτησα αν είναι αυτός που είχα στο μυαλό μου. “Ναι” μου λέει. “Εγώ Νίκο σε γνώρισα από την πρώτη στιγμή που σε είδα”... Μου σύστησε τη γυναίκα του, μια ηλικιωμένη κυρία και μια εγγονούλα του. Ερχότανε για Σαββατοκύριακο στο ξενοδοχείο μιας ξαδέρφης του στην Αγιά Μαρίνα.

Ειλικρινά, το χάρηκα που τον είδα. Είναι από τους ανθρώπους που έχεις κέρδος από τη γνωριμία τους. Καθαρό βλέμμα, ηθικό στοιχείο... Ίδιος, όπως τον θυμάμαι εν ενεργεία συνδικαλιστή στον ΟΤΕ. Δεν είχε δημιουργήσει ποτέ πρόβλημα στο προσωπικό της ΠΕΤ ΟΤΕ.

Να πώς μερικούς ανθρώπους τους θυμάσαι, χρόνια μετά...

Μικροί κολπίσκοι στην Αγιά Μαρίνα που μπορείς να κάνεις το μπανάκι σου...

Ξημέρωμα στην Αίγινα. Η πόλη πίσω αποό τη πανέμορφη βουκαμβίλια...

Ο οικισμός της Αγιάς Μαρίνας στην Αίγινα είναι μικρός. Δεν ξέρω αν υπάρχουν και κάτοικοι με σπίτια εδώ. Η πρώτη αίσθηση που είχα, περπατώντας στο μικρό λιμάνι και στον κεντρικό δρόμο που μετά βίας βάζει δυο αυτοκίνητα στο πλάι να περάσουν, είναι ότι έχει μόνο μαγαζιά. Κυρίως ταβέρνες πάνω στο κύμα ή στα βράχια, όπως εύστοχα σημειώνει ένας καταστηματάρχης στην πινακίδα έξω από το μαγαζί του.

Τα καφέ δεν τα πολυβρίσκεις πάνω στο κύμα. Για ένα περίεργο λόγο, που προσπαθώ να τον καταλάβω μια και απευθύνεται κυρίως σε Έλληνες, το στομάχι είναι αυτό που προηγείται.

Η Αίγινα έχει πολλά βράχια. Τουλάχιστον στην Αγιά Μαρίνα. Και δεν έχει εύκολα περάσματα από παραλία σε παραλία. Υπάρχει ωστόσο και η κεντρική ομώνυμη παραλία με πολύ άμμο και αρκετά ανάβαθη ώστε να βοηθάει στα παιχνίδια, μπιτς βόλεϊ και ρακέτες.

Αλλά στον κεντρικό δρόμο είναι απόλαυση να περπατάς, να χαζεύεις στα μαγαζιά να κάθεσαι για ένα καφέ, ένα παγωτό, ένα τοστάκι που θα σου κόψει την όρεξη για το βραδινό φαγητό. Και οι άνθρωποι είναι ωραίοι. Ένας ηλικιωμένος στο καφέ Mike's μας ρωτά: “θέλετε κάτι” Ε, κάτι θα θέλαμε αδερφέ για να καθίσουμε...

Μπαίνω μέσα σε ένα μαγαζί που πουλά ψιλικά και εφημερίδες. Είναι μέσα ένα ζευγάρι νέων παιδιών μέσα. Τους ρωτώ αν έχουν μπαταρία για το ρολόι μου που σήμερα το μεσημέρι τα... έφτυσε. Το κορίτσι δεν μιλάει. Το αγόρι με κοιτάζει αδιάφορα και μου λέει: “Δεν νομίζω εδώ τέτοια μπαταρία”.”Και όταν σας τελειώνει εσάς τι κάνετε;” ρωτώ. “Πάμε Αίγινα” (εννοεί την πόλη της Αίγινας) Λαμπρά!...

Κατά τα άλλα ο πρωταγωνιστής του νησιού είναι τα φιστίκια Αιγίνης. Τα βρίσκεις παντού, σε όποια συσκευασία μπορείς να φανταστείς, μικρά, μεγάλα, χύμα, “φρεσκοψημένα σημερινά”...

Γουρούνες μπορείς να βρεις εδώ και να νοικιάσεις, αν και δεν είδα να κυκλοφορούν στους δρόμους. Είναι όμως ήρεμα, ωραία εδώ και αξίζει να προσεγγίσεις το νησί ακόμα και για το Σαββατοκύριακο. Το δίχως άλλο έχεις να πάρεις πολλά και κυρίως να αδειάσεις από την πίεση και το άγχος της Αθήνας...

Γεμάτος ταβέρνες ο οικισμός της Αγιάς Μαρίνας στην Αίγινα...