Τις απόψεις μου σε σχέση με την στυγερή δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια τις κατέθεσα ήδη στο χθεσινό σημείωμά μου. Δεν νομίζω ότι πέρα από τη θλίψη έχω να προσθέσω κάτι. Εκτός από ένα: Ξαναμπαίνει στο στόχαστρο η ελευθερία των Blog να λένε την αλήθεια, να διατυπώνουν την άποψη των ιδιοκτητών τους, όποια κι αν είναι αυτή, σωστή ή λαθεμένη...

Πολλές φορές έχει ενοχλήσει την εξουσία, η ύπαρξη και λειτουργία τέτοιων ελεύθερων φωνών. Και στο παρελθόν η Ν. Δ. και τώρα ψάχνουν τρόπους να νομοθετήσουν τη φίμωση ελεύθερων φωνών.

Με αφορμή τη σχέση του Σωκράτη Γκιόλια με το Troktiko ξανάρχισε η συζήτηση για τον τρόπο λειτουργίας τους... Πόσο επικίνδυνο μπορεί να θεωρηθεί ένα «όχημα» το οποίο χρησιμοποιείς για να πεις τη δική σου αλήθεια;

Αν τα καταφέρουν και στενέψουν υπερβολικά τα περιθώρια, ενδεχομένως, αρκετοί να απογοητευτούν και να σταματήσουν να... ασχολούνται με το... άθλημα. Διότι, είναι που είναι εθελοντική η προσφορά, αν αντί για κέφι και δημιουργία γίνει άγχος και καταπίεση, ποιος ο λόγος να υπάρχει;

Είμαι βέβαιος ότι το «παλεύουν» χρόνια τώρα. «Κολλάνε» όμως στο γεγονός ότι το internet είναι μια... διεθνής υπόθεση. Όταν ο σέρβερ που σε φιλοξενεί είναι «κάπου στον κόσμο» πώς θα σε υποχρεώσουν να σεβαστείς την ελληνική νομοθεσία; Είναι όντως ένα πρόβλημα αυτό, αλλά οι άνθρωποι που ασκούν εξουσία και βλέπουν να τους.. μπαίνει στο μάτι θα βρουν τον τρόπο να ξεπεράσουν τα όποια εμπόδια. Εδώ είμαστε και θα το δούμε να συμβαίνει...

Το άλλο κακό που συμβαίνει στην Ελλάδα ειναι ότι όλοι -καλά ή κακά- όσοι έχουν σχέση με το internet μπαίνουν σε... ένα τσουβάλι. Όσοι ασχολούνται με ιστοσελίδες είναι εν δυνάμει ίποπτοι!...

Ψύχραιμία παιδιά! Ιούλιος είναι... Ζέστη πολύ. Μάλλον διακοπές θα χρειάζεστε...

Είναι παρατηρημένο πια. Η σημερινή μέρα είναι η πιο ζεστή του καλοκαιριού!.. Κάνει τόση ζέστη που η ζωή στην πόλη που η ζωή στην πόλη είναι αφόρητη. Και φυσικά είναι αδύνατον να ζήσεις και να εργαστείς σε εσωτερικό χώρο αν δεν έχει κλιματισμό.

Χρειάστηκε να βγω έξω για να πληρώσω τους λογαριασμούς που με… περιμένουν και τα «είδα όλα». Κολλάω από τον ιδρώτα. Άπνοια στην Αθήνα, αλλά και όπου υπάρχει δείγμα αέρα είναι καυτός.

Επέστρεψα νωρίς στο γραφείο. Να κάνω το κασέ του «Ηλεκτρικού», να ολοκληρώσω τις εφημερίδες μου, να μαζέψω τις εκκρεμότητες μου από τις δουλειές.

Κι αν βρω λίγο χρόνο να πάρω κι εκείνο το παιχνίδι στο PS-3 που… λιγουρεύεται ο Λάμπρος. Στην COSMODATA θα το έχουν σε καλή τιμή.

Επιπλέον αυτές τις μέρες που λείπει σε διακοπές ο Μπάμπης από την εφημερίδα θα πρέπει να είμαι νωρίτερα στο πόστο μου. Να ετοιμάζουμε με τον Στάθη τις σελίδες μας, τις καθημερινές και του Σ/Κ.

Καλοκαίρι 2010! Ε, ναι έχει μια διαφορά η Αθήνα του Ιούλη από την επαρχία. Τουλάχιστον εκεί είχε μια δροσιά το βράδυ, αξιοζήλευτη. Εδώ και το βράδυ περνά δύσκολα.

Βέβαια είναι τόση και τέτοια η κούραση της ημέρας που έτσι κι αλλιώς περνάει εύκολα μιας και είτε έτσι, είτε αλλιώς κοιμάσαι… Καλοκαίρι είναι, θα περάσει…

Ακούστε τη μαρτυρία μια από τις πρώτες αυτόπτες μάρτυρες που έφτασαν στον τόπο του εγκλήματος...

Το επάγγελμά μας έχει τα καλά του και τα κακά του. Καλά μπορεί να θεωρηθούν ότι μπορείς να ασχολείσαι και να έχεις άποψη επί παντώς απιστητού, επικαλούμενος φυσικά τη γνώμη των ειδικών όπως προκύπτει από την έρευνα και το ρεπορτάζ. Αυτή ακριβώς η ελεύθερη δημοσιογραφία μπορεί να έχει και το αντίτιμό της που καμιά φορά είναι και σκληρό καθώς φτάνει ώς το θάνατο.

Τον Σωκράτη Γκιόλια που δολοφόνησαν άγνωστοι χθες τα ξημερώματα δεν τον γνώριζα από κοντ. Δεν έτυχε να δουλέψουμε μαζί. Εγώ εφημεριδάς, εκείνος τηλεοπτικός περισσότερο. Έδινε και σε μένα πάντως την εντύπωση και την εικόνα του μαχητικού δημοσιογράφου. Κι ενώ ήταν εξειδικευμένος στο αθλητικό ρεπορτάζ και σε θέματα στίβου, δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα να ασχοληθεί και με άλλα ζητήματα που συνήθως άπτονται στο ελεύθερο, αλλά και στο υπ. Μεταφορών και Επικοινωνιών.

Μαθήτευσε κοντά στoν Μάκη Τριανταφυλλόπουλο, υπήρξε για πολλά χρόνια αρχισυντάκτης της εκπομπής του, τον πάντρεψε κι όλας πριν από επτά χρόνια. Αλλά τα τελευταία χρόνια χώρισαν οι δρόμοι τους. Θα μου πείτε ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος που χωρίζουν οι επαγγελματικοί δρόμοι; Όχι βέβαια!

Απλά το σημειώνω γιατί το «διαζύγιο» δεν ήταν αναίμακτο. Έφτασαν σε δημόσιους διαπληκτισμούς με βρισιές και εντάσεις τέτοιες που οδηγήθηκαν στα δικαστήρια. Ωστόσο, αυτό δεν εμπόδισε  τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο να του γράψει τον επικήδειο στο site του, την ιντερνετική «Ζούγκλα».

Βέβαια αυτό δε σημαίνει τίποτα. Μετά θάνατον ο νεκρός «δεδικαίωται». Και τι θάνατο... Καρτέρι του έστησαν επαγγελματίες εγκληματίες έξω από το σπίτι του.

Κινδυνεύουν λοιπόν οι ελεύθερες φωνές; Φτάσαμε σε τέτοιο επίπεδο; Υπερβολικό ακούγεται. Αρκεί να μη μπει στο μάτι μεγάλων συμφερόντων.

Στο Troktiko που όσο ζούσε ο Γκιόλιας ορκίζονταν ότι δεν ήταν δικό του, όλα τα θέμα χθες αυτόν αφορούσαν. Το Blog δίνει νήμα σε αναγνώστες που που μιλάνε γι' αυτόν με τα καλύτερα λόγια. «Ένας άνθρωπος οικογενειάρχης, τίμιος, αγωνιστής που τα έβαλε με το κατεστημένο».

Και φυσικά πήραν «φωτιά» ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, ενώ σήμερα οι εφημερίδες δίνουν μεγάλο χώρο στα ρεπορτάζ τους. Πού βρέθηκαν, αλήθεια, τόσες φωτογραφίες του; «Αντίο φίλε... Καλό σου ταξίδι...» είχε πάνω της μια φωτογραφία με φώτοσοπ από κάποιον που θεωρεί ότι ο Γκιόλιας έκανε τη δημοσιογραφία λειτούργημα και όχι επάγγελμα.

Ας είναι... Έχει και ο χώρος μας ήρωες, αλλά εγώ δεν θα ήθελα να γίνω για κανένας ήρωας. Μόνο την ησυχία μου και την ηρεμία μου θέλω.

Ωστόσο για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, ήταν μια στυγνή δολοφονία που θυμίζει άλλες εποχές και άλλες χώρες και όχι πολιτική. Κατά την ταπεινή μου γνώμη.

Η κηδεία του Σωκράτη Γκιόλια γίνεται σήμερα στις 16.30 στον ιερό ναό Αγίων Αναργύρων Ηλιούπολης.

Να και μια άλλη εκδοχή που έδωσε η αστυνομία όπως παρουσιαστηκε στα χθεσινά ΜΜΕ.

• Για πρώτη φορά οι διαχειριστές του Troktikou αναγνωρίζουν ότι η ιδέα και το όραμα της δημιουργίας του ήταν δική του.
• Δείτε ΕΔΩ την ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ για τη δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια.

Το καράβι που μας έφερε πίσω στον Πειραιά και στη δουλειά από σήμερα...

Ιούλης! Καλοκαίρι… Ο κόσμος κινείται. Το είδα χθες στο πλοίο KNOSSOS PALACE που με έφερε πίσω στη δουλειά μου.

Κυριακή μεσημέρι και από το Ηράκλειο Κρήτης ήταν πολλοί εκείνοι που «άφηναν» το νησί για τον Πειραιά και την Αθήνα. Στα σαλόνια του πλοίου δεν έβρισκες εύκολα καρέκλα να καθίσεις. Και στο λιμάνι το βράδυ η κίνηση ήταν τόσο μεγάλη που… ζορίστηκε η Ειρήνη να έρθει να μας πάρει.

Ένα τηλέφωνο στη Στασούλα για να μην ανησυχεί για το ταξίδι και ένα μπάνιο στο ζεστό νερό να βγάλω από πάνω μου την ιδρωτίλα του ταξιδιού.

Κι ύστερα στη βεράντα του σπιτιού, την άνεση του γρήγορου internet και στην ξεκούραση του βραδινού ύπνου…

Η Δευτέρα είναι, έτσι κι αλλιώς μια δύσκολη μέρα της εβδομάδας. Μπαίνεις με τα μπούνια στο ρυθμός της δουλειάς. Ρυθμό που πρέπει να τον ξαναβρείς από κει που τον άφησες… Και δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα, ύστερα από ένα διάλειμμα 30 ημερών να ξαναπιάσεις το νήμα από την αρχή…

Καλώς σας βρήκα σε γνώριμα λημέρια…

Η φωτογραφία έχει τραβηχτεί απόγευμα, όχι την ώρα του γλεντιού. Το γιγαντοπανό αυτό μπαίνει κάθε χρόνο στο χώρο που γίνεται η γιορτή...

Τώρα βραδιά να την πεις, ίσως δεν είναι και ο καλύτερος όρος, όταν αυτή τελειώνει στις 12.20, αλλά για τα δικά μου τα μέτρα μιλάω...

Λοιπόν αποφασίσαμε την Παρασκευή το βράδυ να πάμε στη “γιορτή του αγγειοπλάστη”, το κρητικό γλέντι του χωριού μου. Για την ακρίβεια θέλαμε να πάμε στο μεζεδοπωλείο που είναι πολύ κοντά στο σχολείο, να φάμε δυο -τρία σουβλάκια και να πιούμε δυο μπύρες.

Ο τύπος όμως που κρατάει το μαγαζί θεωρούσε, σωστά κατά μία έννοια, πως δεν ήταν σωστό να βάλει ψησταριά τη στιγμή που δίπλα, στη “γιορτή”, έχει κρέατα ο πολιτιστικός σύλλογος (χοιρινό ψητό και πατάτες στο φούρνο). Έτσι δεν καθίσαμε εκεί και κατεβήκαμε στην αυλή του δημοτικού σχολείου.

Είναι 10.30 και έχει αρχίσει να μαζεύεται κόσμος. Σε μπροστινά στη σκηνή τραπέζια έχουν βάλει ένα κρασί εμφιαλωμένο και στη βάση του υπάρχει γραμμένο ένα όνομα. Που σημαίνει ότι το 'χουν “πιάσει” και περιμένει την παρέα του.

Βρήκαμε εύκολα υπαίθριο τραπέζι. Πήραμε με τον Αγησίλαο, ένα κιλό ψητό χοιρινό, δυο μερίδες πατάτες ψημένες στο ζουμί του ψητού, μια σαλάτα και έξι μπύρες σε κουτιά και καθίσαμε να τα απολαύσουμε. Με πλαστικά σερβίτσια και μαχαιροπίρουνα μιας χρήσης.

Με το πέρασμα της ώρας ο κόσμος πυκνώνει. Αλλά οι μουσικοί είναι άφαντοι. Χρειάστηκε να πάει 12 παρά για να ανέβουν στη σκηνή και να παίξουν δυο – τρία δικά τους ορχηστρικά πριν ακόμα ανέβει ο λυράρης, η “ντίβα”της βραδιάς.

Παρατηρώ πως έχουν προστεθεί κι άλλα όργανα στην ορχήστρα, πέρα από τη λύρα και το λαούτο υπάρχουν και το μαντολίνο και η κλασική κιθάρα, το τουμπερλέκι και μια απλή ντράμς... Σύγχρονες παρεμβάσεις σ' ένα παραδοσιακό ήχο που τον σεβάστηκαν γενιές και γενιές κρητικών στα ακούσματά τους.

Στις 12 ανεβαίνει στη σκηνή και ο λυράρης, θαρρώ πως ήταν ο Σαμόλης, φίρμα στην περιοχή. Υπάρχουν παρέες που πάνε γι' αυτόν στο γλέντι. Ξεκινά με τρία άγνωστα, σε μας τραγούδια, μάλλον του τραπεζιού, όχι χορευτικά. Θα περάσει ώρα για να ξεκινήσει το γλέντι. Μάνο που δεν θα είμαστε εμείς εκεί να το δούμε. Το πάνε χαλαρά το πράγμα. Να έχουν δυνάμει ώς τις 6 – 7 το πρωί που θα ανάψουν τα αίματα στην πίστα.

Το έχω ξαναπεί: Δεν ενθουσιάζει αυτού του είδους η διασκέδαση. Όχι μόνο τώρα, ποτέ δεν μου άρεσε... Άλλοι τρελαίνονται, δικαίωμα τους...

Αλλη μια φωτογραφία από το πανηγύρι της Αγίας Μαρίνας...

Στον Λάμπρο αρέσει το χωριό! Απίστευτο αλλά αληθινό. Οι φετινές παρέες του με παιδιά (κορίτσια κι αγόρια) στην ηλικία του ή πολύ κοντά σ' αυτήν τον έδεσε πολύ μαζί τους. Ο ενθουσιασμός του ήταν τέτοιος που ζήτησε να μείνει εδώ ολόκληρο το καλοκαίρι και να κατέβω εγώ ένα Σαββατοκύριακο για να τον πάρω, όταν θα... ανοίξουν τα σχολεία, τον Σεπτέμβρη.

Φυσικά η πρόταση έγινε αυθόρμητα και χωρίς να υπάρξει προηγουμένως καμιά συζήτηση – ενημέρωση με την αδερφή μου Στασούλα, στο σπίτι της οποίας θα έμενε.

Αν και μου άρεσε που το άκουγα από το στόμα του, επειδή θεωρούσα ότι συνέβαλα κι εγώ στο να αγαπήσει τον τόπο που γεννήθηκα, ήταν κάτι που έπρεπε να το συζητήσουμε.

Και χρειάστηκε λίγη προσπάθεια αλλά τα κατάφερα να τον πείσω πως δεν ήταν η καλύτερη ιδέα σ' αυτή τη φάση.

Εξάλλου είχε ήδη ένα τεράστιο κέρδος: Γνώρισε φίλους, θα μπορούσε να κρατήσει μια επικοινωνία σε ένα πολύ καλό επίπεδο και του χρόνου, που θα ' ταν ακόμα μεγαλύτερος και θα 'χουμε και το δικό μας σπίτι να το ξαναδεί σε νέα βάση.

Το δέχτηκε, με λίγη πίκρα, είναι αλήθεια. Τον καταλαβαίνω. Ο καλύτερος τόπος είναι εκείνος που έχεις τους φίλους σου, αυτούς με τους οποίους μπορείς να μοιραστείς πράγματα, εμπειρίες... Αλλά το καλοκαίρι τα 'χει αυτά. Φιλίες, έρωτες, πρωτόγνωρα συναισθήματα...

Μόνο που όταν έρθει το φθινόπωρο και ο χειμώνας δεν κρατάνε όλα. Κρατάνε εκείνα που έχουν χτιστεί σε σωστές και στέρεες βάσεις. Εκεί μπορείς να οικοδομήσεις καλές σχέσεις. Όλα δεν είναι απλά σε τούτο τον κόσμο. Αλλά το χάρηκα, το ομολογώ...