Aπό την περσινή επίσκεψή μας στο ίδιο αμπέλι. Ξέραμε πού πηγαίναμε...

Αυτή τη φορά πήγαμε μαζί με τον Λάμπρο να επισκεφθούμε το αμπελάκι του Αγησίλαου, απέναντι από του Γρέγο. Ήξερα ήδη από την προηγούμενη επίσκεψή μου πως τα σταφύλια, λιάτικα, ιδανικά για το κρασί, είχαν αρχίσει να έχουν κόκκινες ρόγες. Είχα φάει κιόλας καμιά εικοσαριά...

Τώρα όμως τα βρήκαμε σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Περισσότερες ρόγες και σχεδόν ολόκληρα σταφύλια. Είχαν όμως και αρκετές πράσινες αγγουρίδες γι αυτό τα αφήσαμε να κόψουμε στην επόμενη επίσκεψή μας. Γιατί είναι βέβαιο πως θα υπάρξει άλλη μια φορά μέχρι να φύγουμε...

Ο ήλιος είναι προς τη δύση του. Ιδανική ώρα για μια βόλτα στα χωράφια. Κανένα μισάωρο καθίσαμε και μετά ένα τηλεφώνημα από τους φίλους του Λάμπρου επίσπευσε την επιστροφή.

Τον περίμεναν στο Δημαρχείο. Εγώ έφυγα για το σπίτι του Μανόλη. Με τον μικρό υπολογιστή στα σάκο ταξιδιού. Να χρησιμοποιήσω το WiFi του σπιτιού τους για να σερφάρω στο internet.

Κάθισα σχεδόν τρεις ώρες. Είχα και κάτι υπέροχες μπουρνέλες με άρωμα βανίλιας που μου σέρβιραν, τις βρήκα υπέροχες και πολύ νόστιμες.

Έφυγα όταν με πήρε τηλέφωνο ο Λάμπρος. Είχε επιστρέψει μόλις σπίτι και ήθελε να δούμε μαζί το δεύτερο ημίχρονο από τον τελικό του Μουντιάλ, Ολλανδία – Ισπανία. Πήγα, αλλά δεν άντεξα να καθίσω ώς το τέλος. Μέχρι το πρώτο ημίχρονο της παράτασης μες 0 – 0 το σκορ. Ύστερα πήγα για ύπνο. Ο μικρός κάθισε. Είχε περισσότερες αντοχές. “Νίκησε η Ισπανία 1-0” μου είπε και έπεσε για ύπνο...

Έναν ύπνο που έρχεται να μας παρασύρει σε όνειρα καλοκαιρινά...

Δυο κορίτσια, αγνώστου προελεύσεως και πατρίδας, απολαμβάνουν ένα μεσημέρι του Ιουλίου στις ξαπλώστρες του Acqua Plus, δίπλα στο “τεμπέλικο ποτάμι”...

Ήταν εκεί, απέναντί μας, στο σημείο με τον παχύ ίσκιο που κάνει ο φράκτης με τις φυλλωσιές. Μιλούσαν μεταξύ τους, έβαζαν αντηλιακό, αφού ήταν ξαπλωμένες κατάματα στον ήλιο το καταμεσήμερο και δεν ήταν εύκολο να διακρίνεις, αν και η απόσταση δεν ήταν μεγάλη, τη γλώσσα τους.

Μπορεί να ήταν και Ρωσίδες, τέτοιες σαν να μου φάνηκε το απόγευμα, λίγο πριν φύγουμε, που πήραν μια γρανίτα φράουλα να φάνε, γελούσαν, φωτογραφίζονταν μόνες τους και άλλαζαν συχνά στάσεις για να μη καούν.

Ίσως κι αυτό να σημαίνει καλοκαίρι. Δεν κρατήθηκα κι από το μέρος που ήμουν ξαπλωμένος τις “τράβηξα” μια φωτογραφία. Αυτή που βλέπετε. Διότι, τελικά, κι αυτά τα όμορφα άγνωστα κορίτσια μπορεί να είναι καλοκαίρι, αφού έτσι κι αλλιώς, καλό έκαναν στα μάτια και τις αισθήσεις...

Η Αναστασία, η Μαρία και ο Λάμπρος στο "τεμπέλικο ποτάμι" του Acqua Plus μέσα στις περίφημες χρωματιστές σαμπρέλες...

Το είπαμε και το κάναμε για τις νεροτσουλίθρες στο Acqua Plus, το Water Park στο δρόμο για τη Χερσόνησο. Πρωί της Δευτέρας, κατά τις 10.00 περάσαμε και πήραμε τα κορίτσια του Μανόλη, Αναστασία και Μαρία για να πάμε.

Η μέρα έχει αρκετή ηλιοφάνεια και ζέστη, αλλά φυσά ένα απαλό αεράκι που δροσίζει. Ο δρόμος στη διαδρομή είναι άνετος ως εκεί. Ελάχιστη κίνηση αν και μέσα στο πάρκο είναι αρκετός κόσμος. Πιο πολλοί τουρίστες από τα γύρω ξενοδοχεία. Η είσοδος γι' αυτούς είναι 20 ευρώ, ενώ για μας, τους αυτόχθονες, η τιμή κατεβαίνει στο 50%. Φοράμε ένα φοσφοριζέ βραχιολάκι στον καρπό τους δεξιού χεριού και μπορούμε να είμαστε σε όλους τους χώρους του πάρκου ως τις 7 μ.μ. που κλείνει.

Με τον κωδικό που έχει πάνω του το βραχιολάκι μπορούμε να πάρουμε ότι θέλουμε από το μπαρ, το εστιατόριο και το χώρο αγοράς χωρίς να χρειαστεί να να κρατάμε μαζί μας χρήματα. Θα μας ζητηθούν στην έξοδο. “Τσεκάρονται” με το κομπιούτερ στο λογαριασμό μας.

Τα κορίτσια κι ο Λάμπρος την έχουν καταβρεί εδώ. Η αλήθεια είναι πως ετούτος εδώ είναι τόπος για παιδιά που έχουν όρεξη για παιχνίδι και η ζωή είναι μπροστά τους και τη χαίρονται...

Η αναμονή μέχρι να μπουν στις πισίνες τους είναι όσο να “τραβήξει” το αντιηλιακό που έβαλαν πάνω τους. Και ύστερα ξεκινούν για δράση!...

Μια ρυθμική πολύ δυνατή μουσική που σου παίρνει τα αυτιά είναι διάχυτη από τα μεγάφωνα ένα γύρω. Απλώνεται ρυθμικά σε όλους τους χώρους του πάρκου.

Εγώ βρήκα έναν ίσκιο με τραπεζάκι και καρέκλες κοντά στο μπαράκι και κάθισα. Μ' αρέσει να βλέπω χαλαρούς τους ανθρώπους σε στιγμές διακοπών. Κυκλοφορούν με τα μαγιό τους, ξυπόλητοι ή με παντόφλες, καμιά φορά φοράνε και καπέλο και κουβαλάνε αυτές τις μεγάλες χρωματιστές σαμπρέλες, απαραίτητο αξεσουάρ στις διάφορες δραστηριότητές τους.

Δίπλα μου, στο τεμπέλικο ποτάμι που... κινείται πραγματικά με πολύ αργούς ρυθμούς, άνθρωποι έχουν αράξει πάνω στις σαμπρέλες τους και αφήνονται στα ρεύμα; του νερού να τους παρασύρει. Τόσο αργά, τόσο νωχελικά, καλοκαιρινά...

Μπήκα και 'γω μαζί τους κάποια στιγμή σε όλα τα παιχνίδια. Και στη “μαύρη τρύπα” και στο λευκό και στο μπλε. Από μια φορά σε όλα. Έκανα και... τσακούζι στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο.

Εκείνα όμως δε βγήκαν στιγμή από το νερό. Μόνο τις δυόμιση ώρες που καθίσαμε για φαγητό. Έξι γεμάτες ώρες πλατσούριζαν και κουράστηκαν. Αλλά τους άρεσε η παρέα. Θα πάμε και στη θάλασσα...

Από τη βόλτα μας στο Αστρίτσι, στην πηγή... Τότε που η Μαλάμω ήταν ακόμα μαζί μας...

Τελικά οι μέρες φεύγουν πολύ γρήγορα. Κι όσο πλησιάζουμε προς το τέλος των φετινών καλοκαιρινών διακοπών, τόσο κι ανακαλύπτουμε πως έχουμε κι άλλα να κάνουμε, αλλά δεν ξέρω αν μας παίρνει ο καιρός.

Ο Λάμπρος θέλει να πάρουμε τα κορίτσια και να πάμε στο Acqua Plus, στο πάρκο με τις νεροτσουλίθρες της Χερσονήσου. Άλλες χρονιές είμαστε μόνιμοι πελάτες. Τώρα, όσο μεγαλώνει ο Λάμπρος, αλλάζουν οι προτεραιότητές του, όπως τις ιεραρχεί ο ίδιος.

Θέλει ακόμα να ξαναπάμε άλλη μια φορά στη θάλασσα μόλις φτιάξει λίγο ο καιρός. Με την παρέα των κοριτσιών εννοείται...

Είναι και οι δικές μου δουλειές σε σχέση με το σπίτι που έχουν το χρόνο τους και το τρέξιμο τους. Να τελειώσω το θέμα της Πολεοδομίας, να δω για το ρολόι της ΔΕΗ, να φύγουν οι άνθρωποι που μένουν μέσα ώς τις 15 Αυγούστου, να ξεκινήσει ο Μηνάς τις εργασίες για την αναπαλαίωση του πατρικού μου σπιτιού.

Τελικά το φετινό καλοκαίρι αν και δύσκολο λόγω των οικονομικών συγκυριών, εξελίσσεται σε πολύ καλό, αν λάβει κανείς υπόψη του ότι κατάφερα να υλοποιήσω την αναπαλαίωση του πατρικού μου. Μόνο να' μαι καλά να το δω να ολοκληρώνεται και να ζήσω κι όλας μέσα σ' αυτό που κουβαλά τόσες μνήμες.

Υπάρχει μια εβδομάδα ακόμα μπροστά μας. Δεν θα αγχωθώ με το να προλάβω όλα τα “θέλω” μας. Σημασία λένε δεν έχει η Ιθάκη, αλλά το ταξίδι...Κι αυτό έχουμε μάθει πια να το χαιρόμαστε στην κάθε του στιγμή.

Μια εβδομάδα ακόμα... Ε, και; Περνάμε καλά κι αυτό είναι τελικά που έχει μεγάλη σημασία...

Ο φόβος είναι άσχημο πράγμα. Η εκάστοτε εξουσία έχει λόγους να μας φοβίζει. Δείτε ένα εκπληκτικό που βρήκα κάνοντας μια βόλτα στο internet. Το βιντεάκι, αρκετά μεγάλο, είναι γυρισμένο στο Λονδίνο, αλλά έχει μετάφραση και μπορείτε να το παρακολουθήσετε άνετα. Αξίζει τον κόπο να το κάνετε... Πιστέψτε με.

Τώρα εσείς θα πείτε: Και τι μας νοιάζει εμάς τι κάνει η France Telecom, η γαλλική εταιρία τηλεπικοινωνιών; Και, εντέλει, τι όφελος θα έχουμε εμείς από αυτές τις προσλήψεις αφού δραστηριοποιείται έξω από τα όρια της χώρα μας;

Ε πώς, μας νοιάζει... Τις 50 κοντεύουν να φτάσουν οι αυτοκτονίες εργαζομένων εκεί. Αυτοκτονίες που έχουν να κάνουν με την πίεση που τους ασκούν οι προϊστάμενοι για υπερεργασία...

Ανάμεσα σ' αυτούς τους νέους 10.000 που θα προσληφθούν και ψυχολόγοι γιατροί για υποστήριξη.

Να τα βλέπουμε αυτά εδώ στην Ελλάδα. Δεν είμαστε και πολύ μακριά από τη Γαλλία και η France Telecom είναι ιδιωτική εταιρία...

Η πιτσαρία "Del Mondo" όπου προχθές φάγαμε δύο πίτσες και σήμερα το απόγευμα παραγγείλαμε μία και τη φέραμε στο χωριό. Έτσι έφαγε και η Στασούλα. Όχι μόνο... χαρτοπετσέτα, ε;

Μέρες τώρα το λέγαμε στα παιδιά ότι θα πάμε στην πιτσαρία “Del Mondo” του Αρκαλοχωρίου να τα κεράσουμε. Είχαν να το λένε από πέρσι που πήγαμε πάλι, έτσι, όλοι μαζί και το ήθελαν όσο τίποτα άλλο.

Για την Πέμπτη το βράδυ το είχαμε προγραμματίσει. Και ξαφνικά προέκυψε το τραπέζι του Αιμίλιου και της Κατινιώς, οπότε το αναβάλαμε για την επομένη. Κι εμείς κρατούμε το λόγο μας.

Παρασκευή βραδάκι η μικρή Αναστασία που θα ήθελε να έρθει, έχει πάει στη γιαγιά της, στο Δεμάτι με το μικρό της αδερφό Αγησίλαο. Ούτε η Στασούλα θα έρθει μιας και πιο πολύ, τη μικρή Αναστασία ήθελε να έχει από κοντά.

Έτσι λιγόστεψαν οι ενδιαφερόμενοι για την πίτσα. Ο Λάμπρος, η Μαρία, η Αναστασία κόρες του Μανόλη και βεβαίως εγώ που τους υποσχέθηκα να τους πάω και έπρεπε να κρατήσω την υπόσχεσή μου.

Πήγαμε με μια μικρή καθυστέρηση, σε σχέση με τον προγραμματισμό, μέχρι να συντονιστούμε στους χρόνους. Πήραμε μαζί μας, για πρώτη φορά όσο είμαστε εδώ και καλοκαιρινά μπουφάν. Κάνει κρύο έξω... Οι πελάτες κάθονται μέσα στην πιτσαρία.

Ανοίξαμε πρώτοι δρόμο και καθόμαστε έξω. Τα παιδιά έχουν κέφια... Παίζουν με τα κινητά τους τηλέφωνα, βλέπουν φωτογραφίες, λένε ιστορίες, ανέκδοτα, γελάνε...

Η πίτσα που έρχεται, σπέσιαλ, είναι τεράστια. 45 εκατοστά πλάτος! Δεν μας φτάνει μία. Παραγγέλνουμε και δεύτερη. Μέσα στην ευφορία κι εγώ πίνω δύο μπύρες “πράσινες”. Αυτά, νερό εμφιαλωμένο...

Καθίσαμε κοντά δύο ώρες. Πολύ όμορφα ήταν. Στην επιστροφή εκτός από τις καραμέλες του λογαριασμού, ο Λάμπρος πήρε μαζί του και μια χαρτοπετσέτα με τη φίρμα της “Del Mondo”, για τη θεία του, όπως είπε. Έχει χιούμορ αυτό το παιδί...