Στο Αστρίτσι είναι αυτές οι όμορφες πέτρεςς στη λιμνούλα. Από την πρόσφατη βόλτα η φωτογραφία..

Τους γνώρισα χθες στο χωριό. Ένα ζευγάρι ανοιχτόκαρδο, φιλόξενο. Η αλήθεια είναι πως ήξερα το σπίτι τους ή μάλλον νόμιζα ότι το ήξερα. Χθες ανακάλυψα ότι δεν γνώριζα τίποτα.

Όσα υπέθετα ήταν μόνο υποθέσεις. Στην πραγματικότητα έχουν ένα υπέροχο σπίτι, αλλά δεν είναι εύκολο να το δεις από πουθενά, μόνο αν εκείνοι θέλουν.

Με ξανάγησε ο ίδιος ο Μιχάλης στα δωμάτια του σπιτιού και παράλληλα μου έλεγε την ιστορία για το πώς το' φτιαξε. Του είπα κι εγώ για τα σχέδια μου. “Αλλά εσένα τα χέρια σου πιάνουν” του είπα. “Λάθος” μου απάντησε. “Η ανάγκη με έμαθε”.

Αυτό που μου άρεσε και του το είπα, είναι ότι έφτιαξε ένα χώρο αποκλειστικά δικό του, αόρατο για τους πολλούς και πάρα πολύ φιλόξενο για τους φίλους.

Το είδα και στη γυναίκα του Μαρία. Για πότε έβαλε κάτω το κουνέλι, το τηγάνισε, έφτιαξε πατάτες, σαλάτα, βραστά βλίτα και σέρβιρε κρασί, είναι να θαυμάζει κανείς....

Καθίσαμε στο γραφείο του και του έδειξα αυτό το Site. Δεν το ήξερε. Αλλά το έβαλε στα “αγαπημένα” για το βρίσκει πιο εύκολα. Του ζήτησα να το δει και να μου πει τη γνώμη του. Ελπίζω να μην τον “πειράξει” που θα δει το σημείωμα αυτό.

Προσπάθησα να σεβαστώ την ανωνυμία, χωρίς να κρύψω τα πολύ όμορφα συναισθήματα και την ανθρώπινη ζεστασιά που ένιωσα σ' αυτό το σπίτι. Άλλωστε σε τούτο δω τον ιστότοπο αυτό κάνω χρόνια τώρα. Μοιράζομαι με φίλους καλές ή κακές στιγμές, εμπειρίες, θύμισες.

Και οι ώρες που πέρασα εδώ ήταν μοναδικές. Τη άλλη φορά θέλω να τον ακούσω να παίζει μαντολίνο, να ταξιδέψω με τη μουσική του σε δρόμους ήρεμους.

Ευχαριστώ από καρδιάς για την παρέα, για τη φιλοξενία, για το ότι τους γνώρισα από κοντά. Τιμή μου...

Μια βόλτα με τη Μαλάμω μας να δούμε τα χωράφια μας, κατέληξε στο θερμοκήπιοτου ξαδέρφου μας Αντώνη Στρουμπάκη στον Αϊ Νικόλα. Δείτε μια ομοφιά τα λουλούδια...

Δεν ξέρω τι μπορεί να λένε όσοι διαβάζουν καθημερινά αυτές εδώ τις σημειώσεις στο Site, αλλά εμένα μου αρέσουν πολύ οι φετινές διακοπές.

Καταρχήν ηρέμησα. Χαλάρωσα. Μου 'φυγε όλο το άγχος, το στρες από το καθημερινό τρέξιμο της δουλειάς. Κοιμάμαι και ξυπνώ χωρίς πρόγραμμα. Δεν κανονίζω τι θα κάνω την επομένη. Ένα τηλέφωνο αρκεί για να χαραχτεί νέο πρόγραμμα.

Αφουγκράζομαι καθετί γύρω μου και καθετί γίνεται θέμα για γράψιμο. Γράφω με τις ώρες, αλλά μ' αρέσει. Σπάνια κρατάω σημειώσεις. Τις πιο πολλές φορές αρκεί ένα “κλικ” για να γίνει θέμα.

Εξάλλου τα θέματα μου είναι απλά, καθημερινά πράγματα. Πιο πολύ ασχολούμαι μ' αυτά παρά με τα “σπουδαία” και τα διαχρονικά. Γι' αυτά υπάρχουν άλλοι πιο σημαντικοί από μένα για να ασχοληθούν. Δεν τα παραγνωρίζω, ούτε τα παραμελώ. Τους δίνω το χώρο που τους πρέπει.

Κοιτάζω ώρες ώρες πίσω και μου φαίνεται παράξενο: Πότε πρόλαβα κι έκανα 800 αναρτήσεις σε τούτο το Site κι άλλες τόσες περίπου στο Blog που για δυο χρόνια πάλευα; Και τι είναι αυτό που με “γεμίζει” και με κρατάει καθηλωμένο μπροστά στον υπολογιστή μου, είτε καλή και γρήγορη είναι η σύνδεση, είτε απλή τηλεφωνική των 44 Kbit μόλις, αργά τα βόδια μάστορα και της υπομονής;

Θαρρώ πως είναι η έννοια της δημιουργίας, το γεγονός ότι “γεννοβολώ” καινούρια πράγματα που μπορώ να τα μοιράζομαι με φίλους. Κι αυτό είναι πολύ σπουδαίο. Και με γεμίζει, τόσο που δεν μου δημιουργήθηκε ούτε στιγμή η ανάγκη να πάω στο καφενείο.

Να κάνω τι; Ρακές μπορεί να πιω και στο σπίτι αν μου κάνει κέφι. Στις βραδινές βεγγέρες απολαμβάνω να ακούω πρωτότυπες ιστορίες.

Μαθαίνεις από τις ζωές των άλλων. Ιδιαίτερα όταν έρχονται όμορφα να ανοίξουν μόνες τους την πόρτα και να σε εμπιστευτούν. Ξέρουν πως το μυστικό θα το σεβαστείς κι αυτό τις κάνει να είναι ακόμα πιο οικείες.

Αυτό όμως που δεν χορταίνω να θαυμάζω είναι τα χαμόγελα στα πρόσωπα των ανθρώπων που δεν έχουν να σου κρύψουν τίποτα και οι ψυχές τους είναι έτοιμες να σου δώσουν τα πάντα. Ακόμα κι είναι ιδέα σου, είναι ωραίο...

Το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ αποφάσισε ομόφωνα να κηρύξει 24ωρη απεργία των δημοσιογράφων που εργάζονται σε όλα τα Μέσα Ενημέρωσης, το Δημόσιο, τα ΟΤΑ, τα ΝΠΔΔ την Πέμπτη, 8 Ιουλίου από τις 6.00 π.μ. έως τις 6.00 π.μ. της Παρασκευής, 9 Ιουλίου 2010, ζητώντας:

• Την άμεση απόσυρση του νομοσχεδίου για το «Νέο Ασφαλιστικό Σύστημα» , που πλήττει βάναυσα τα ασφαλιστικά δικαιώματα και τα κεκτημένα όλων των εργαζομένων.
• Την απόσυρση των αντιλαϊκών μέτρων, που ψηφίστηκαν για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας από τα κράτη-μέλη της Ζώνης του ευρώ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
• Την υπογραφή ικανοποιητικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.
• Το πάγωμα των απολύσεων και την κατοχύρωση όλων των θέσεων εργασίας (συμβάσεις αορίστου χρόνου-συμβασιούχοι).
• Την ασφάλιση και ρύθμιση των εργασιακών σχέσεων όλων των δημοσιογράφων που εργάζονται στο διαδίκτυο .
• Τη διακοπή κάθε συζήτησης για περικοπή αποζημιώσεων σε περίπτωση απόλυσης και αύξηση της ποσόστωσης στις απολύσεις.
• Να σταματήσει η αποδόμηση του θεσμού της Μεσολάβησης και της Διαιτησίας (ΟΜΕΔ).
• Να δοθεί άμεση λύση στο θέμα των συμβασιούχων με τη μετατροπή των συμβάσεών τους σε συμβάσεις εργασίας αορίστου χρόνου .
• Απαιτούμε την ασφάλιση, αλλά και τη ρύθμιση των εργασιακών σχέσεων των εργαζομένων στην ενημέρωση μέσω Διαδικτύου.

Τονίζει δε, προς κάθε κατεύθυνση, ότι η πολιτική της κατεδάφισης του δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος, της αύξησης της ανεργίας και της «ελαστικοποίησης» των εργασιακών σχέσεων, που προωθούν η κυβέρνηση, η Ε.Ε. και το ΔΝΤ, θα βρουν απέναντί τους τη μαζική αντίσταση των εργαζομένων.

Το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ καλεί όλους τους συναδέλφους να μετάσχουν μαζικά στην απεργιακή κινητοποίηση και τα εργατικά συλλαλητήρια της Πέμπτης 8 Ιουλίου 2010.

Είπα στους φίλους μου για σένα... Μια άλλη προσέγγιση, εντελώς διαφορετική...

Ωραίος ο τίτλος της προχθεσινής “ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ” και νομίζω ότι αποδίδει την πραγματικότητα. Αναφέρεται στην κυβέρνηση που αυτή την εποχή δείχνει να είναι δέσμια της Τρόικας, χαμένη στους λαβυρίνθους του Μνημονίου και... αυτοτραυματισμένη.

Χαμένη κυριολεκτικά στη δίνη του Μνημονίου, εγκλωβισμένη στη μέγκενη της Τρόικας και απασχολημένη σχεδόν αποκλειστικά με τη σωτηρία της Οικονομίας από τη χρεοκοπία βλέπει στο εσωτερικό της να ανοίγουν πληγές, η μια μετά την άλλη.

Το κακό είναι ότι όλα έχουν αναφορά σε μας, από μας είναι που ζητάνε μονίμως...

Απογευματινή βόλτα στο χωριό με το αυτοκίνητο. Μια στάση για τη φωτογραφία. Εδώ θέλω να φτιάξω το δικό μου σύγχρονο σπίτι. Θα τα καταφέρω; Θα το προσπαθήσω τουλάχιστον...

Ξέρω, δεν πετώ στον ουρανό, πως είναι κομμάτι δύσκολο τέτοιες εποχές να βάζεις μπροστά μεγάλα πράγματα. Λέω για το πατρικό μου που πάντα ήθελα να το φτιάξω και να έρθω, μετά τη συνταξιοδότησή μου από τη δουλειά, να ζήσω τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου.

Ένα όνειρο που πέρασε από αρκετά κύματα καθώς σχεδίαζα να το εντάξω στα προγράμματα του ΕΣΠΑ. Όμως τα προγράμματα αυτά δεν περπατάνε λόγω και των συγκυριών κι έτσι εκεί που ήμουν απογοητευμένος ότι τίποτα δεν γίνεται “φάνηκε” ένα φως.

Ένας χωριανός μου έδειξε τη δουλειά που του έκανε ο Μηνάς, ένας καταπληκτικός τεχνίτης. Έμεινα εντυπωσιασμένος. Κατάφερε να δώσει ζωή στο εγκαταλειμμένο σπίτι του παππού, να αξιοποιήσει κάθε εκατοστό του, να βάλει νέες σκεπές, πατώματα, πόρτες, παράθυρα και γενικά να φτιάξει ένα σύγχρονο και λειτουργικό σπίτι.

Του τηλεφώνησε και την ίδια μέρα το απόγευμα ήρθε και πήγαμε στο δικό μου πατρικό. Του μίλησα για τα όνειρά μου, το είδε, το μέτρησε με το μάτι του και μ' έκανε να το ξαναζήσω: “Δε θέλει και πολλά. Μπορεί να γίνει εύκολα πολύ καλό”, είπε. Κοντά μια ώρα “έφαγε” να το παρατηρεί και να μου λέει ιδέες... Αλλά έπρεπε να φύγει γιατί βράδιαζε και δεν είχε μαζί του την κορδέλα να μετρήσει...

Το έκανε την περασμένη Πέμπτη το απόγευμα. Αποτύπωσε σε χαρτί τις διαστάσεις των χώρων και των δωματίων που θέλω να φτιάξει, μου είπε πώς σκέπτεται να το κάνει και τώρα θα καθίσει κάτω να μετρήσει το κόστος των υλικών και τη δουλειά του και θα ξαναβρεθούμε να εκτιμήσω αν μπορώ να το προχωρήσω.

Μου αρέσει αυτό ο τύπος. Έχει το χάρισμα να μη σε φορτώνει με βάρη και υποχρεώσεις πολλές, ώστε να έχεις την αίσθηση της σιγουριάς και της βεβαιότητας ότι μπορείς να τα καταφέρεις. Ήδη άρχισε να... φτεροκοπά ξανά η καρδιά μου με τη σκέψη ότι, χωρίς να ξεχνώ πως περνάμε μια δύσκολη, οικονομικά, εποχή μπορώ να τα καταφέρω να... μεταμορφώσω το σπίτι που γεννήθηκα σε ένα πολύ όμορφο και χρηστικό διαμέρισμα που θα έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός εξοχικού σπιτιού, αλλά και τις σύγχρονες ανέσεις της πόλης που μάθαμε όλα αυτά τα χρόνια ζώντας μακριά από το χωριό.

Περιμένοντας την προσφορά έχω δικαίωμα στο όνειρο. Και μόνο γι' αυτό χαίρομαι...

To Site στη φάση που βρίσκεται τώρα. Καθημερινά μικρά βήματα του αλλάζουν μορφή...

Μια βδομάδα τώρα το παρακολουθώ από κοντά, το “κανακεύω”, το προσέχω και σε συνεννόηση με τον Δήμο του προσθέτουμε πράγματα, το καλλωπίζουμε και προσπαθούμε να είναι μέσα στην επικαιρότητα.

Με τον καιρό θα βρει το δρόμο του, το Site των συνταξιούχων του ΗΣΑΠ. Ήδη προσπαθεί και παρακολουθεί την επικαιρότητα με το δικό του μοναδικό τρόπο.

Σε καμιά 20ριά μέρες με την επιστροφή μου στην Αθήνα, όταν θα κληθούμε να βγάλουμε το καινούριο φύλλο του “ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ” θα είμαστε σε θέση να το παρουσιάσουμε στο ευρύ κοινό.

Για την ώρα το παρακολουθούμε “πριβέ” με την έννοια πως αν και είναι ανεβασμένο στο internet δεν το γνωρίζει ο πολύ κόσμος και κυρίως δεν το γνωρίζουν αυτοί για τους οποίους φτιάχτηκε.

Θεωρούμε, ωστόσο, ότι είναι αναγκαία αυτή πειραματική φάση, προκειμένου να δούμε πράγματα και να τα διορθώσουμε.

Κάντε μια βόλτα από την ιστοσελίδα πατώντας ΕΔΩ και πείτε μας τη γνώμη σας. Νομίζετε ότι κάτι θα της πρόσθετε και τι κατά τη γνώμη σας είναι αυτό;