Αλλη μια φωτογραφία από το πανηγύρι της Αγίας Μαρίνας...

Στον Λάμπρο αρέσει το χωριό! Απίστευτο αλλά αληθινό. Οι φετινές παρέες του με παιδιά (κορίτσια κι αγόρια) στην ηλικία του ή πολύ κοντά σ' αυτήν τον έδεσε πολύ μαζί τους. Ο ενθουσιασμός του ήταν τέτοιος που ζήτησε να μείνει εδώ ολόκληρο το καλοκαίρι και να κατέβω εγώ ένα Σαββατοκύριακο για να τον πάρω, όταν θα... ανοίξουν τα σχολεία, τον Σεπτέμβρη.

Φυσικά η πρόταση έγινε αυθόρμητα και χωρίς να υπάρξει προηγουμένως καμιά συζήτηση – ενημέρωση με την αδερφή μου Στασούλα, στο σπίτι της οποίας θα έμενε.

Αν και μου άρεσε που το άκουγα από το στόμα του, επειδή θεωρούσα ότι συνέβαλα κι εγώ στο να αγαπήσει τον τόπο που γεννήθηκα, ήταν κάτι που έπρεπε να το συζητήσουμε.

Και χρειάστηκε λίγη προσπάθεια αλλά τα κατάφερα να τον πείσω πως δεν ήταν η καλύτερη ιδέα σ' αυτή τη φάση.

Εξάλλου είχε ήδη ένα τεράστιο κέρδος: Γνώρισε φίλους, θα μπορούσε να κρατήσει μια επικοινωνία σε ένα πολύ καλό επίπεδο και του χρόνου, που θα ' ταν ακόμα μεγαλύτερος και θα 'χουμε και το δικό μας σπίτι να το ξαναδεί σε νέα βάση.

Το δέχτηκε, με λίγη πίκρα, είναι αλήθεια. Τον καταλαβαίνω. Ο καλύτερος τόπος είναι εκείνος που έχεις τους φίλους σου, αυτούς με τους οποίους μπορείς να μοιραστείς πράγματα, εμπειρίες... Αλλά το καλοκαίρι τα 'χει αυτά. Φιλίες, έρωτες, πρωτόγνωρα συναισθήματα...

Μόνο που όταν έρθει το φθινόπωρο και ο χειμώνας δεν κρατάνε όλα. Κρατάνε εκείνα που έχουν χτιστεί σε σωστές και στέρεες βάσεις. Εκεί μπορείς να οικοδομήσεις καλές σχέσεις. Όλα δεν είναι απλά σε τούτο τον κόσμο. Αλλά το χάρηκα, το ομολογώ...