Φωτογραφικό και το σημερινό ρεπορτάζ... Τα λόγια τα κρατάμε για το περιοδικό της ΠΕΤ ΟΤΕ, ΦΩΝΗ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ. Για την ώρα μερικά ακόμα στιγμιότυπα μέσα από το συλλαλητήριο. Κι ας αρχίσουμε από το... τέλος. Αναμνηστική φωτογραφία με τον Θοδωρή, τον Κώστα και τον Μανώλη, λίγο πριν την επιστροφή... Μεσάνυχτα Σαββάτου...

Η εξέδρα από την οποία ο βασικός ομιλητής ήταν ο πρόεδρος τους Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, ταχυδρομικός, Παν. Τσαμπουλίδης. Πίσω ακριβώς από το πανό είναι το άγαλμα του Βενιζέλου. Και η πλατεία και οι γύρω δρόμοι ήταν γεμάτοι από κόσμο που είχαν έρθει στη ΔΕΘ για να εκφράσουν την αντίθεση τους στην ασκούμενη κυβερνητική πολιτική πολιτική σε βάρος μας...

Το πανό της ΠΕΤ ΟΤΕ... Αισθητή η παρουσία των συνδικαλιστικών στελεχών του Σωματείου που εργάζομαι... Αυτή η φωτογραφία είναι εν δυνάμει υποψήφια για το εξώφυλλο του περιοδικού που θα βγάλουμε σε κανένα μήνα. Η δημοσιογραφική κάλυψη ενός τέτοιου μεγάλου γεγονότος ήταν η αφορμή γι' αυτό το μονοήμερο ταξίδι στη Θεσσαλονίκη...

Και οι ανθρώπινες στιγμές... Η ιστορία του εργατικού κινήματος αποτυπώνεται στα χαμογελαστά πρόσωπα αυτών των δύο ανθρώπων... Από αριστερά, ο Κώστας Ανέστος, ενεργός συνδικαλιστής όταν πριν 30 χρόνια πήγα εγώ στην ΠΕΤ ΟΤΕ και από τους πιο τίμιους και καθαρούς που έχω γνωρίσει, συνταξιούχος σήμερα και δεξιά του, ο σημερινός πρόεδρος του συνδικάτου, Νεκτάριος Δρίτσας... Κάπως έτσι η ζωή συνεχίζεται...

Η πορεία του συλλαλητηρίου της ΔΕΘ σε εξέλιξη... Επτά και μισή το βράδυ, έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει και η μεγάλη πορεία των διαδηλωτών περνά μπροστά από τον Λευκό Πύργο, σήμα κατατεθέν της Θεσσαλονίκης με προορισμό τα στούντιο της ΕΡΤ3 στην οδό Στρατού, όπου έχει στηθεί γλέντι... Ότι δηλαδή γίνεται κάθε βράδυ κι εδώ στο ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής...

Άλλο ένα ελπιδοφόρο πλάνο μέσα από την απεργιακή πορεία... Παρά το γεγονός ότι οι άνθρωποι περνάνε δύσκολα από τις σκληρές αντεργατικές πολιτικές που υφίστανται και τις φοροεπιδρομές, ήταν εκεί, χαμογελαστοί, αποφασισμένοι να νικήσουν. Εδώ μάλιστα το πανό, έχει σίγουρη τη νίκη, ελπίδα για να καταπολεμηθεί ο φόβος που κυριαρχεί παντού και καθηλώνει στον καναπέ του σπιτιού ενεργούς πολίτες. Ώρα για αφύπνιση...

Τελευταίος σταθμός έξω από την ΕΡΤ3 όπου, όπως είπαμε και πιο πάνω έχει στηθεί γλέντι με διάφορους καλλιτέχνες που προσφέρονταν εθελοντικά, δείχνοντας μ' αυτόν τον τρόπο την αντίθεση τους στο μαύρο που έριξαν στη δημόσια ραδιοτηλεόραση και τη συμπαράσταση τους στους απολυμένους εργαζόμενους της ΕΡΤ. Ως τα μεσάνυχτα συνέχιζαν απτόητοι το γλέντι...

Σας το είπαμε από χθες μέσα από το άρθρο που δώσαμε για δημοσίευση στην εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και ιδού που υλοποιείται... Ένα σκληρό Σάββατο και μια ανάρτηση που έγινε εδώ, τμηματικά, σήμερα. Πρώτη φωτογραφία, το πούλμαν που μίσθωσε η ΠΕΤ ΟΤΕ για να πάνε εργαζόμενοι και συνδικαλιστές τεχνικοί του ΟΤΕ στη ΔΕΘ στο απογευματινό συλλαλητήριο... Πρωί, ώρα 7 του Σαββάτου...

Ξεκινήσαμε γύρω στις 7.20. Καμιά 30ριά άτομα είναι μαζί μας. Η μέρα είναι καλή. Παρά τη μικρή συννεφιά ο καιρός είναι ζεστός. Δεν έχω ντυθεί καλά... Με κοντοπαντέλονο είμαι, καλοκαιρινός... Δεν αγωνιώ μήπως κάνει κρύο στη Θεσσαλονίκη... Δεν πρόκειται εξάλλου να καθίσουμε ακίνητοι σε ένα μέρος, σε διαδήλωση πάμε...

Πρώτη στάση αμέσως μετά τη Λαμία στο κέντρο ”Η νέα Ρούμελη”. Εδώ σταματούν όλα τα πούλμαν... Να πάρουμε ένα καφέ, ένα τοστ και για τις πρώτες ανάγκες μας. Να ξεπιαστούμε και λίγο από το ταξίδι. Μικρό διάλειμμα. Στο μεταξύ στο Facebook όπου ανεβαίνουν πρώτα οι φωτογραφίες, ζωντανό οδοιπορικό, έρχονται οι πρώτες θετικές αντιδράσεις...

Η διαδρομή συνεχίζεται... Το πούλμαν μας περνάει τα διόδια της Λαμίας με κατεύθυνση για Θεσσαλονίκη. Δεν έχει πολύ κίνηση ο δρόμος κι αυτό μας αρέσει... Και ο οδηγός είναι καλός, δεν τρέχει... Ούτε έχει απότομα ξεκινήματα ή σταματήματα... Προσωπικά μου άρεσε Όπως και η διαδρομή στα Τέμπη λίγο αργότερα, ανάμεσα στα πλατάνια...

Λίγο πριν την Κατερίνη βγήκαν οι πρώτες παγωμένες ρακές. Κερνάει ο Μανώλης. Είναι εξοπλισμένος άρτια. Έχει μαζί του και “μεζέ”, ξηρούς καρπούς και σταφίδες. Δεν παίρνω... Προτιμώ το νερό που το έχω παρέα σε όλη τη διαδρομή. Είναι για μένα το καλύτερο. Έχουμε μια δύσκολη μέρα μπροστά μας. Πρέπει να αντέξουμε... Κι εγώ δεν έχω πια τα κουράγια για παιχνίδια...

Ώρα 2.20 το μεσημέρι φτάνουμε στη Θεσσαλονίκη. Το πούλμαν μας σταματά στα δικαστήρια. Θα χρειαστεί να περπατήσουμε από εκεί μέσω Εγνατίας και Τσιμισκή για να φτάσουμε στην πλατεία με το άγαλμα του Βενιζέλου, όπου έχει στηθεί ήδη η εξέδρα από την οποία, μετά τις 7 το απόγευμα θα γίνει η κεντρική ομιλία. Η κίνηση κανονική στα πεζοδρόμια. Αλλά τα εμπορικά, άδεια από πελάτες...

Στα λουλουδάδικα όπου φάγαμε το μεσημέρι. Οι επισκέπτες, κυρίως μεταφερόμενοι διαδηλωτές στη Θεσσαλονίκη, είναι πολλοί... Στα λουλουδάδικα, φάγαμε ψαρικά και ήπιαμε μπύρα. Ο κόσμος έχει κατακλύσει τα τραπέζια των μαγαζιών. Λογικό. Κάπου πρέπει να πάει όλος αυτός ο κόσμος... Να φάει και να ετοιμαστεί για τη βραδινή μάχη του συλλαλητηρίου...

Οι εργαζόμενοι στους δρόμους. Η φωτογραφία είναι προχθεσινή στο κέντρο της Αθήνας, Αριστοτέλους και Χαλκοκονδύλη... Πρόκειται για εργαζόμενους στα νοσοκομεία που τα βλέπουν να συρρικνώνονται συνέχεια και να χάνουν τις δουλειές τους...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 07/09/2013

Την ώρα που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές ο υπογράφων θα είναι στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης ανάμεσα στους εργαζόμενους που θα βρίσκονται στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για τα τρεισήμισι χρόνια εφαρμογής των αποτυχημένων, εκ του αποτελέσματος μνημονιακών πολιτικών...

Διότι, αλήθεια, τι έχουμε δει να γίνεται όλα αυτά τα χρόνια; Η οικονομία βυθίζεται σε όλο και μεγαλύτερη ύφεση, ενώ η ελληνική κυβέρνηση περιορίζεται στο να προσφέρει καλές υπηρεσίες στην τρόικα και κάκιστες στη χώρα... Οι αριθμοί δε βγαίνουν, οι εκτιμήσεις διαψεύδονται, οι άνθρωποι υποφέρουν. Το τελευταίο το βιώνουμε, άρα το γνωρίζουμε από πρώτο χέρι...

Η πραγματικότητα που αντιμετωπίζει σήμερα ο ελληνικός λαός είναι η φτώχεια, η εξαθλίωση, η ανεργία, η φτωχοποίηση, η λιτότητα, ο εκφοβισμός, οι απολύσεις, οι διαθεσιμότητες και οι φοροεπιδρομές... Το χειρότερο είναι οι διαρκείς παρεμβάσεις στα δημοκρατικά και κοινωνικά μας δικαιώματα, μέσα από την κατάργηση και τις συνεχείς “παρακάμψεις” δημοκρατικών θεσμών και διαδικασιών...

Ο στόχος πλέον είναι ξεκάθαρος... Η εσωτερική υποτίμηση με την ισοπέδωση κάθε έννοιας κοινωνικής δικαιοσύνης, εργασίας και κοινωνικής ασφάλειας... Στην ουσία δηλαδή, κάθε έννοιας δημοκρατίας... Η άγρια δημοσιονομική και διαρθρωτική προσαρμογή που επιβλήθηκε στην Ελλάδα μεταβάλλει την οικονομική κρίση σε ανθρωπιστική.

Δεν το βλέπουμε γύρω μας; Η καταγραμμένη ανεργία ξεπερνά το 27,4%. Η αγορά εργασίας δέχεται μια χωρίς προηγούμενο επίθεση, με την εξάπλωση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, εκ περιτροπής εργασίας, “μπλοκάκια” κ.λπ. Η αποδόμηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων έχει ως αποτέλεσμα τη μεσοσταθμική μείωση μισθών κατά 30%. Η ραγδαία αύξηση της “μαύρης εργασίας” αλλάζει άρδην το τοπίο... Τα μέτρα για την πάταξη της, που κατά καιρούς παίρνουν, μάλλον οδηγούν στην αύξηση της παρά τον περιορισμό...

Αν μάλιστα λάβει κανείς υπόψη του ότι η διαχρονική αδυναμία πάταξης της εισφοροδιαφυγής και η αποτυχία είσπραξης των οφειλών προς τα ασφαλιστικά ταμεία που υπολογίζεται σε 11 δις ευρώ, κάνει ακόμα πιο γκρίζα την πραγματικότητα.

Κι από την άλλη τι βλέπουμε; Στο “όνομα” της μείωσης του χρέους προωθείται το ξεπούλημα των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας ή δημόσιου συμφέροντος για να εξευμενιστούν οι “αγορές” και να υφαρπάξουν οι κερδοσκόποι και οι δανειστές τις πιο παραγωγικές και κερδοφόρες δραστηριότητες του κράτους...

Δεν καταλαβαίνουν άραγε ότι καμιά αλλαγή, εκσυγχρονισμός, ανάπτυξη, πρόοδος, προοπτική και ελπίδα είναι αδύνατον να υπάρξουν με υποταγμένους, εξαθλιωμένους και εξοντωμένους πολίτες, την κοινωνία, τους εργαζόμενους, τα συνδικάτα, τους συλλογικούς και κοινωνικούς φορείς, με πληγωμένη την ίδια τη δημοκρατία;

Η παρουσία των εργαζομένων στη ΔΕΘ αποδεικνύει ότι τα συνδικάτα και οι ίδιοι, παρά τις δυσκολίες, τα εμπόδια, τις καταργήσεις και τους περιορισμούς, θα συνεχίσουν αταλάντευτα τον αγώνα για να αποκρούσουν και να ανατρέψουν αυτές τις αντεργατικές, αντικοινωνικές πολιτικές, να ακυρώσουν τις καταστροφικές επιταγές των Μνημονίων, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, να αλλάξουν ριζικά οι πολιτικές στην Ελλάδα και την Ευρώπη...

Τι ζητούν; Να υπάρξει μια ριζική αλλαγή της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής, να δούμε ένα αναπτυξιακό μοντέλο που θα δημιουργεί νέες σταθερές θέσεις εργασίας και θα ενισχύει την απασχόληση, ακύρωση όλων των πολιτικών λιτότητας, ενίσχυση των χαμηλόμισθων και χαμηλοσυνταξιούχων με την επαναφορά της εθνικής γενικής συλλογικής σύμβασης εργασίας.

Υπάρχουν και μια σειρά άλλα ζητήματα που θα πληροφορηθείτε από τη ΓΣΕΕ αυτές τις μέρες και αφορούν την ανάγκη για νέες πολιτικές ενάντια στη φτώχεια και την εξαθλίωση στην οποία μας έχουν οδηγήσει...

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου “Επισημάνσεις”...

Τελευταία φορά παρέλαβα ύλη από τη Χαλκοκονδύλη 1 στην πλατεία Κάνιγγος, όπου ήταν μέχρι τώρα τα γραφεία της ΠΟΣΣ. Από τον επόμενο μήνα μετακομίζουν πιο κοντά μου, στο κτίριο που στεγάζεται και η ΑΓΣΣΕ επί της Βούλγαρη 1 και γωνία Πειραιώς...

Από το καραβάκι “Γλυκοφιλούσα ΙΙ” το Πέραμα, καθώς φεύγουμε για να περάσουμε απέναντι στη Σαλαμίνα. Ο καιρός είναι υπέροχος, ηλιόλουστος. Ευτυχώς φυσάει ένα δροσερό αεράκι. Και η θαλασσινή αρμύρα είναι βάλσαμο...

Τα Παλούκια της Σαλαμίνας πάνω από το ίδιο καραβάκι που πήρα για την επιστροφή στο γραφείο. Να, γιατί μου αρέσει η συνεργασία μ' αυτή την εφημερίδα. Χρειάζεται να παραδίδω αυτοπροσώπως την ύλη στην Πόπη, στη Σαλαμίνα...

Με γοργούς ρυθμούς μπροστά το νέο τεύχος 395 του “Τύπου των Συνταξιούχων ΟΣΕ”. Χθες το μεσημέρι παρέλαβα \ την ύλη ύστερα από το τηλεφώνημα του προέδρου της Ομοσπονδίας Συνταξιούχων, Χρ. Τουμπανάκη, με τους οποίους συνεργάζομαι εδώ και δυο χρόνια, άψογα....

Ήταν εκεί, στη Χαλκοκονδύλη 1, στην πλατεία Κάνιγγος, έδρα της Ομοσπονδίας, μαζί με τον Βασίλη Αποστολόπουλο τον γραμματέα. Η επικοινωνία μαζί τους είναι πολύ καλή. Έχουμε βρει εκείνον τον κώδικα επικοινωνίας που επιβάλλεται μεταξύ καλών συνεργατών...

Τη δούλεψα την ίδια μέρα και σήμερα που την ολοκλήρωσα, επικοινώνησα με την Πόπη για να την παραδώσω στα χέρια της και να τη δουλέψει τα Σαββατοκύριακο...

Η αλήθεια είναι πως την περίμενα από τον Αύγουστο, αυτή τη δουλειά... Μόνο που “άλλαι αι βουλαί του Κυρίου”. Ο Βασίλης ήταν σε διακοπές, όταν επικοινώνησα μαζί του. Χαλαρός, μου είπε ότι μπορούμε να βγάλουμε την εφημερίδα τον Σεπτέμβρη. Και ιδού, χθες παρέλαβα την ύλη της...

Θα την “τρέξω” γρήγορα... Και πιστεύω ότι μέσα σε μια εβδομάδα η έκδοση θα έχει ολοκληρωθεί και θα έχει παραδοθεί τυπωμένη στο γραφείο διεκπεραίωσης που συνεργάζεται με την Ομοσπονδία...

Ήταν η τελευταία φορά που πήγαινα στη Χαλκοκονδύλη. Από τον επόμενο μήνα τα γραφεία της Ομοσπονδίας, μετακομίζουν. Θα στεγαστούν στο κτίριο επί της οδού Βούλγαρη 1 και Πειραιώς όπου στεγάζονται ήδη και τα γραφεία της ΑΓΣΣΕ. Αυτό θα είναι μια οικονομική ανάσα και για την ίδια που τη χρειάζεται τόσο αυτό τον καιρό μετά τις επιθέσεις που δέχονται στις συντάξεις με τις συνεχείς μειώσεις τους...

Έτσι η τρίτη προγραμματισμένη δουλειά για το φετινό καλοκαίρι, ακόμα και τώρα στην εκπνοή του, παίρνει το δρόμο της για το τυπογραφείο. Να το τελειώνουμε κι αυτό και να ξαναβάλουμε μπροστά από την αρχή την ΦΩΝΗ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ και τον ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ.

Εν πάση περιπτώσει, ρυθμοί είναι αυτοί κι εμείς θέλουμε να τους ακολουθούμε... Είναι η δουλειά μας, το ψωμί μας, η ανάσα μας. Πώς μπορεί να γίνει αλλιώς;

Έζησα από τα μέσα για περισσότερο από τριάντα χρόνια το δημοσιογραφικό επάγγελμα και πάνω που ετοιμάζομαι, αν δώσει ο Θεός, να βγω στη σύνταξη, έφτασα να... ντρέπομαι να λέω δημόσια τι δουλειά κάνω... Κάποιος φταίει γι 'αυτό... Η φωτογραφία εδώ, είναι από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ όπου για 12 χρόνια δούλεψα ως υλατζής, όταν ακόμα ήταν στο ιστορικό κτίριο της Σωκράτους...

Ποιος θα μπορούσε να χαρακτηρίσει ντροπή τη δουλειά που έκανε για περισσότερα από 30 χρόνια τίμια και δημιουργικά χωρίς να χρειαστεί να ξεπουλήσει καμιά ηθική αξία; Κανείς, βεβαίως... Κι όμως έρχεται μια στιγμή που νιώθεις να σε περιβάλει ένας άκρατος ρατσισμός ο οποίος θέλει όλους τους δημοσιογράφους να είναι συμβιβασμένοι, τσιράκια των αφεντικών τους, λαμόγια σαν αυτούς που “προστατεύουν” με τις ανώδυνες εκπομπές στα συνεργάσιμα τηλεοπτικά δίκτυα, τα ραδιόφωνα που ζητούν να κάμψεις τη μέση σου και τις εφημερίδες που έχουν χάσει κάθε είδους αξιοπρέπειας απέναντι στους αναγνώστες που υποτίθεται ότι είναι ταγμένοι να υπηρετούν...

Ναι, υπάρχουν όλα αυτά, δεν το αρνούμαι... Τα έζησα από μέσα σε μεγάλα ΜΜΕ, τα ξέρω... Η διαφωνία μου είναι στο ότι όλοι όσοι κάνουν αυτή τη δουλειά είναι το ίδιο...

Βαρέθηκα, κουράστηκα να απολογούμαι για τον κλάδο μου. Κι έτσι αποφάσισα να αλλάξω τακτική. Σπάνια στις παρέες μου, αναφέρω τι δουλειά κάνω...

Κάποτε είχα μια ψευδαίσθηση πως ίσως η ΕΣΗΕΑ ως συνδικαλιστικό σωματείο των δημοσιογράφων θα προσπαθούσε να έβαζε μια τάξη. Απογοητεύτηκα... Οι άνθρωποι σε καιρούς τέτοιας σκληρής οικονομικής κρίσης κι ενώ υπάρχουν συνάδελφοι για μήνες απλήρωτοι, εφημερίδες που κλείνουν και μεγάλα συγκροτήματα που μειώνουν αυθαίρετα τους μισθούς και απολύουν ανενόχλητοι, στην ΕΣΗΕΑ χρειάστηκαν τρεις ολόκληρους μήνες για να συνέλθουν σε σώμα...

Κι αυτό με... βήματα. Πρώτα εξέλεξαν πρόεδρο και γραμματέα και στην... επόμενη συνεδρίαση, τις υπόλοιπες θέσεις ευθύνης... Τι μπορεί κανείς αλήθεια να περιμένει από ένα τέτοιο Σωματείο; Πόσο να το εμπιστευτείς ότι σε μια ώρα δύσκολη θα σε στηρίξει ουσιαστικά, αντί να εκδώσει μια τυπική ανακοίνωση – διαμαρτυρία;

Χθες έγινε αυτό κατορθωτό... Και στο μεταξύ έκλεισαν μέσα σε μια νύχτα τη δημόσια ραδιοτηλεόραση και οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ τρεις μήνες τώρα, σας τους πειρατές εκπέμπουν πρόγραμμα, τόσο τηλεοπτικό, όσο και ραδιοφωνικό από το internet. Κι ενώ την Παρασκευή που μας πέρασε ο Δημοσιογραφικό Οργανισμός Λαμπράκη απέλυσε 30 εργαζόμενους. Τη Δευτέρα, προχθές, εν μέσω 24ωρης απεργίας στον ΔΟΛ, το λογιστήριο κάλεσε και έδωσε τις απολύσεις σε άλλους 18 συναδέλφους...

Και στο μεταξύ ΤΑ ΝΕΑ κυκλοφόρησαν κανονικά την Τρίτη στα περίπτερα... Ποιοί δούλεψαν γι' αυτό, απεργοσπαστικά; Δεν αντιλαμβάνονται ότι σήμερα τους κανακεύουν για να τους χρησιμοποιήσουν κι αύριο θα είναι οι πρώτοι που θα πετάξουν σαν στημένες λεμονόκουπες στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας;

Τι να περιμένει κανείς πια; Ακόμα και ο ΕΔΟΕΑΠ, η “ασπιρίνη” που λέμε εμείς οι παλιότεροι, περνά τις χειρότερες μέρες του... Ελάχιστα πράγματα καλύπτει πια και τίποτα δεν θυμίζει τα Ταμείο Υγείας, Επικούρησης και Περίθαλψης που ξέραμε πριν μερικά χρόνια...

Αλλά μήπως οι συντάξεις είναι εγγυημένες πια; Καθόλου... Το “κούρεμα” των αποθεματικών του ταμείου ΕΤΑΠ ΜΜΕ θα δυσκολέψει ουσιαστικά σε λίγο την καταβολή των συντάξεων...

Τα βλέπω άραγε τυχαία, όλα μαύρα σήμερα; Δε νομίζω... Η ανακοίνωση ότι ίσως σε λίγο έχουμε ολοκληρωμένο Δ.Σ. στην ΕΣΗΕΑ με εκνεύρισε. Ο κλάδος παραπαίει. Κι από την άλλη βλέπεις τα παπαγαλάκια των καναλιών να παίζουν το παιχνίδι των δανειστών τροϊκανών και να τρομοκρατούν τους πολίτες που έχουν ήδη χάσει τον μπούσουλα από όσα βιώνουν και οι ίδιοι. Ωστόσο δεν απογοητεύομαι και μπορώ να φωνάξω δυνατά: Η δημοσιογραφία πέθανε, ζήτω η δημοσιογραφία!

• Δείτε ΕΔΩ ένα χθεσινό επεισόδιο στο Εξάρχεια σε δημοσιογράφο...

Έξω από τα γραφεία της Ένωσης, στο 52 Γενικό Λύκειο Αθήνας στο Λόφο Κολωνού, συνεδρίασε το Δ.Σ. της Ένωσης Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων της 4ης Δημοτικής Κοινότητας Αθήνας. Τι κι αν είναι Σεπτέμβρης; Οι ζέστες κρατάνε ακόμα...

Θεώρησα σωστό, ως γονιός που ενδιαφέρεται για το αύριο της Παιδείας, καθώς τα γεγονότα δείχνουν να εξελίσσονται όλα πολύ αρνητικά να πάω να παρακολουθήσω το Δ.Σ της Ένωσης Γονέων. Όπως έγραψα και σε ένα μικρό εισαγωγικό σημείωμα μου στο Facebook νωρίτερα, δυστυχώς ήμουν ο μόνος γονιός πέρα από τα μέλη του Δ.Σ. που ήμουν εκεί από καθαρό και μόνο ενδιαφέρον...

Ουδείς άλλος έκρινε ότι τέτοιες δύσκολες ώρες είναι σημαντικό να δούμε από κοντά πώς τις αντιμετωπίζουν τα μέλη ενός θεσμικού οργάνου, όπως είναι η Ένωση... Ενθαρρυντικό, από την άλλη το γεγονός ότι ήταν εκεί τα έξι από τα επτά μέλη του Δ.Σ. Και μάλιστα έγκαιρα, χωρίς δηλαδή ιδιαίτερη καθυστέρηση πέρα από την ώρα που είχαν ορίσει...

Στις επτά το απόγευμα ήταν το ραντεβού. Με προαναγγελία μέσω του Blog. Άρα γνωστό σε όλους, όσους θα ήθελαν να είναι παρόντες ως παρατηρητές, όπως εγώ, αφού αυτά είναι ανοιχτά...

Ξεκίνησαν 15 λεπτά αργότερα... Το κλίμα καλό... Ήταν η πρώτη μετακαλοκαιρινή συνάντηση ενός Δ.Σ. που αντιπροσωπεύει γονείς από όλα τα σχολεία μιας ευρύτερης περιοχής της Αθήνας, δυτικά, όπως είναι το 4ο.

Καθώς ανοίγει με σοβαρότητα η κουβέντα, διακρίνει κανείς μια εύλογη αγωνία στα πρόσωπα τους... Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι περάσαμε ένα δύσκολα από κάθε άποψη καλοκαίρι;

Ζυγίζονται οι προτάσεις... Το θέμα είναι να υπάρχει αισιοδοξία για να ενθαρρυνθούν οι Σύλλογοι Γονέων να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Καταρχήν, λοιπόν, πρέπει να υπάρξει ενημέρωση... Κι αυτό θα γίνει άμεσα, τόσο με ανακοίνωση η οποία θα τοιχοκολληθεί έξω από τα σχολεία και θα μοιραστεί με e-mail σε όσα διαθέσιμα υπάρχουν... Υποθέτω ότι θα “ανέβει” και στο Blog για ευρύτερη ενημέρωση...

Το δεύτερο βήμα είναι να έρθει σε επαφή η Ένωση με τα θεσμικά όργανα των δασκάλων και των καθηγητών της περιοχής μας, ώστε να ενημερωθεί πλήρως και να σταθεί στο πλάι τους στον αγώνα αξιοπρέπειας που δίνουν...

Το τρίτο, επίσης σημαντικό βήμα, είναι να γίνει μια σύσκεψη, γενική συνέλευση των αντιπροσώπων, δεν ξέρω πώς θα το ονομάσουν, διευρυμένη με όλα τα μέλη των Δ.Σ. των Συλλόγων Γονέων της δύναμης της παρόντα, για να υπάρξει ανταλλαγή απόψεων... Η κατάσταση είναι δύσκολη... Ποιος δεν μπορεί να το αντιληφθεί αυτό;

Όλοι θα αντιμετωπίσουμε φέτος, την ερχόμενη εβδομάδα που ανοίγουν τα σχολεία, μια κατάσταση πρωτόγνωρη... Το δικό μας το σχολείο, το 54 Γενικό Λύκειο Αθήνας το διέγραψαν και το συνένωσαν με το 53 Γενικό Λύκειο Αθήνας... Ο Σύλλογος Γονέων του σχολείου μας ίσως δεν μπορεί να έχει νομική υπόσταση, αφού θα εκπροσωπεί τους γονείς ενός σχολείου που δεν υπάρχει πια, επειδή το... κατάργησαν, όπως είπαμε, μέσα στο καλοκαίρι που μας πέρασε...

Πώς; θα μπορέσει να λειτουργήσει αλήθεια, ένα σχολείο με 450 – 500 παιδιά, όλα επιπέδου Λυκείου, στη Γράμμου 23 στα Σεπόλια; Πώς θα συνωστισθούν, σε τι τάξεις και τμήματα αυτά τα παιδιά; Ποιοι καθηγητές θα είναι εκεί για να διδάξουν; Για την ώρα το μόνο που γνωρίζουμε από ένα ενημερωτικό e-mail του διευθυντή του 53 ΓΕΛ,είναι ότι “όλο το προσωπικό του 54 ΓΕΛ βρίσκεται εδώ...”

Από εδώ και πέρα ότι συμβεί θα είναι μια καθαρά δικιά μας υπόθεση... Πέρα από το γεγονός ότι πρέπει άμεσα να συνέλθει το Δ.Σ. του Συλλόγου Γονέων και στη συνέχεια Γενική Συνέλευση, όπου θα διερευνηθούν τρόποι αντιμετώπισης... Στο μεταξύ καλό είναι να παρακολουθούμε από κοντά τα βήματα της Ένωσης Συλλόγων Γονέων... Ευτυχώς εκεί βρίσκονται άνθρωποι που ενδιαφέρονται αληθινά για τα ζητήματα που αφορούν τα σχολεία... Κι αυτό έχει μεγάλη αξία στις μέρες μας...

• Δείτε ΕΔΩ κωδικοποιημένες τις αποφάσεις του Δ.Σ. της Ένωσης Γονέων της 4ης Δημοτικής Κοινότητας Αθήνας, όπως τις προβάλει στο Blog της...