Κάτω στο γιαλό, κάτω στο περιγιάλι. Πώς το λέει το τραγούδι, ε κάπως έτσι... Βόλτα θα ‘ναι…
Όταν είδα αυτές τις φωτογραφίες στην ομάδα "Σταχυολογήματα" δημοσιευμένες από την καλή μας φίλη Ευαγγελία, "πέταξα" από τη χαρά μου. Ήταν σα να με πήρε κάποιος από το χέρι και με έφερε δίπλα στην όμορφη θάλασσα που με γαληνεύει πάντα.
Η Ευαγγελία είναι από την Άνδρο. Και οι φωτογραφίες είναι από το νησί της. Συνοδεύει αυτές τις φωτογραφίες με τα λόγια: "μετά το έργο, πήγαμε να δούμε τα έργα του Ιεχωβά". Και πραγματικά, πόση αλήθεια έχουν τα λόγια της, βγαλμένα μέσα από την καρδιά της.
Αλήθεια συμβαίνει σε σας αυτό που συμβαίνει σε μένα; Καθισμένος στο γραφείο μου, σπίτι μου, στην πολύβουη Αθήνα, σα να απομακρύνεται το μυαλό μου και να φτάνει ως εδώ. Και κοιτώντας τη "φωτογραφία", σχεδόν ακούω τον ήχο της αφρισμένης θάλασσας που σκάει πάνω στην αμμουδιά.
Υπερβολές, θα πείτε. Μπορεί. Δεν επιμένω. Αλλά έχοντας την αρχή ότι θέλω όλα να τα μοιραζόμαστε, σας λέω αυτό που νιώθω. Διότι με τα συναισθήματα ζει ο άνθρωπος, όχι μόνο με ψωμί. Ας μην το ξεχνούμε ποτέ αυτό στη σύντομη ζωή μας... Είναι πολύ σπουδαίο.
Κι αυτή η αγριάδα του τοπίου... Ο ατέλειωτος ορίζοντας της θάλασσας, τα κοφτερά βράχια και η μοναδική αμμουδιά. Φαντάζομαι τον εαυτό μου καλοκαίρι εκεί, να κάνω το μπάνιο μου στα καταγάλανα νερά. Από τώρα το βάζω στόχο για το καλοκαίρι που μας έρχεται, αν το θέλει κι ο Γιάχ.
Στη φωτογραφία ο καιρός φαίνεται φορτωμένος από σύννεφα. Χειμώνας! Και τι μ' αυτό; Αν έχεις θετική σκέψη, μπορείς να διακρίνεις σε κάθε εποχή την ομορφιά της. Γιατί και ο χειμώνας με όλες τις δυσκολίες του και τα προβλήματα δεν μπορείς να αρνηθείς ότι έχει και τα ωραία του.
Μένω εδώ... Θέλω να κάνω κι άλλες σκέψεις, μα ο χώρος δεν περισσεύει... θα ξαναδοθεί η ευκαιρία. Έτσι κι αλλιώς βλέπω τους συνεργάτες μας να είναι ανεξάντλητοι στην αποστολή υλικού και τους χαίρομαι. Αισθάνονται σαν δικό τους το χώρο αυτό. Και είναι. Καλά κάνουν και αισθάνονται έτσι.
