Την αρχή είδα δυο φωτογραφίες που "ανέβασε" ο φίλος μου, Ηλίας Θεολόγου, στο προφίλ του, στο Facebook, από την Αναστασιά των Σερρών... Ήταν υπέροχες, καθώς το χώμα ήταν νοτισμένο και ήμουν βέβαιος ότι αν ήμουν εκεί, θα μύριζα αυτή την ομορφιά.


Με τους φίλους μου, έχω μια πολύ όμορφη σχέση... Κάπως έτσι είναι τα πράγματα και με τον Ηλία. "Γνωριζόμαστε" ως αδελφοί κι ας μην έχουμε βρεθεί ακόμα, από κοντά. Η απόσταση Αθήνα - Σέρρες κι από εκεί Αναστασία, έχει ένα δρόμο, εδώ που τα λέμε...


Επικοινώνησα λοιπόν μαζί του, μέσω Messenger και του ζήτησα κάτι περισσότερο, προκειμένου να κάνω αυτή την ανάρτηση. Κι ο Ηλίας, που είναι ψυχούλα, μου έκανε το χατίρι. Πήρε το αυτοκίνητο του, βγήκε στα χωράφια και άρχισε να φωτογραφίζει την όμορφη ποτισμένη από τη βροχή, γη.


Φωτογραφίες δύο ημερών, ζωντανές, που δείχνουν πεντακάθαρα πώς είναι τα πράγματα τώρα εκεί... Βλέπετε το πράσινο αρχίζει και αναπτύσσεται. Και τις επόμενες από τη βροχή μέρες, μετά τον ήλιο που θα έρθει, είναι βέβαιο ότι αυτό θα θεριέψει... Τι όμορφο περιβάλλον. Ήρεμο, ήσυχο, απλό...


Θέλω δημόσια να τον ευχαριστήσω, γιατί κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια προκειμένου να τραβήξει αρκετές φωτογραφίες, ώστε να διαλέξω... Αλλά ήταν όλες τους, όμορφες. Έτσι αποφάσισα να σας δώσω σε μια πρώτη φάση, αυτές τις οκτώ φωτογραφίες. Για τις άλλες θα περιμένετε λίγο.


Τέτοιοι λοφίσκοι μου θυμίζουν τον τόπο μου... Κι ας είμαστε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Σέρρες - Θραψανό την έχουν μια σεβαστή απόσταση. Άσε που μεσολαβεί κι ένα Αιγαίο Πέλαγος. Όμως οι ελιές κι αυτά τα κιτρινισμένα φθινοπωρινά φύλλα στα δέντρα, σε παραπέμπουν εκεί...


Αυτή είναι η ομορφιά του διαδικτύου... Ενός μέσου, που δίνει τη δυνατότητα για άμεση επικοινωνία και μοίρασμα με πολλούς φίλους. Ενός εργαλείου πραγματικού, αν το χρησιμοποιούμε σωστά και δεν τρώμε ώρες ολόκληρες, όταν μας ξελογιάζει και μας κρατά μακριά από πιο ουσιαστικά πράγματα.