Όσοι ζούμε σε κάποια μεγαλούπολη, δικαιολογημένα δεν θέλουμε να φάμε τις ωραίες σε εμφάνιση ντομάτες των θερμοκηπίων που μπορείς να τις βρεις στη λαϊκή, σχεδόν όλο το χρόνο. Και δεν μπορούμε, επειδή έχουμε ζήσει και μεγαλώσει σε χωριά και ξέρουμε πώς είναι η γεύση της πραγματικής ντομάτας που καλλιεργούμε οι ίδιοι ή φίλοι μας. Δείτε ένα περσινό δημοσίευμα από την Άνδρο ΕΔΩ, όπου οι φίλοι καλλιεργούν ντομάτα.


Δείτε τι σας έχω ετοιμάσει σήμερα… Ένα αγροτικό ρεπορτάζ από το χωριό μου, το Θραψανό, όπου την εποχή φυτεύουν τις ντοματιές που θα δώσουν καρπό εκεί κατά τα μέσα Ιουλίου και μετά… Αλλά αυτή θα είναι μια πραγματική ντομάτα. Ίσως όχι τόσο εμφανίσιμες όπως του εμπορίου, αλλά σίγουρα πολύ καλύτερες από πλευρά ποιότητας και πολύ γευστικές. Κι ΕΔΩ πριν δυο χρόνια, από άλλου φίλους μας στην Ηλεία.


Το χωράφι που βλέπουμε είναι στου Γρέγο, από εκεί είναι και οι υπόλοιπες φωτογραφίες αυτού του κομματιού… Η Στασούλα με τον Αγησίλαο τις έβαλαν και φέτος , τις ντοματιές, όπως κάθε χρόνο, άλλωστε. Ποτιστικές (μάλλον, γιατί βλέπω το λάστιχο…) ή άνυδρες, μακάρι να ήμασταν εκεί το καλοκαίρι και να δοκιμάζαμε από τον καρπό τους. Μερικοί, όπως η φίλη μας Σούλα από το Βανκούβερ του Καναδά έχει τον κήπο, στο μπαλκόνι της. Δείτε ΕΔΩ.


Αν δεν έχετε δοκιμάσει θα δυσκολευτώ πολύ να σας τις περιγράψω. Ημέρα με νύχτα με αυτές του θερμοκηπίου… Τα πιο παλαιά χρόνια, όταν εργαζόμουν ακόμα , φρόντιζα να παίρνω την καλοκαιρινή μου άδεια τον Ιούλιο. Πέρα από το γεγονός ότι δε δυσκολευόμουν, επειδή οι περισσότεροι προσανατολίζονταν στον Αύγουστο, είχα αυτό το προνόμιο. Κι άλλοι, στην Αθήνα έκαναν καλλωπιστικό κήπο στη βεράντα τους. Δείτε ΕΔΩ.


Να γευτώ τις ντομάτες και τα αγγούρια από τον κήπο του Αγησίλαου και της Στασούλας. Δεν ήθελα ούτε να τα πλύνω, αφού έτσι κι αλλιώς δεν είχαν φάρμακα. Τα έτρωγα επιτόπου και μάλιστα χωρίς αλάτι. Και ήταν υπέροχα! Μνήμες τέτοιες μου έχουν μείνει κι αν τύχει και βρεθώ στην επαρχία, είτε στο χωριό μου, είτε αλλού, τις αναζητώ… Άλλος ένας κήπος με ντοματιές, δείτε ΕΔΩ, έγινε ρεπορτάζ στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ πριν οκτώ χρόνια.


Είναι σαν τις μικρές χαρές του ουρανίσκου που ξέρει να ξεχωρίσει το καλό από το άχρηστο, το καθαρό από το γεμάτο φάρμακα και ορμόνες, φρούτο. Ναι, πάντα μου άρεσε ο κήπος. Και νομίζω πως αν τα καταφέρω να πάω στο χωριό μου κάποτε, έστω και για τους καλοκαιρινούς μήνες, θα προσπαθήσω να φτιάξω έναν δικό μου κήπο. Αυτός ΕΔΩ ο κήπος, στο Πεδίον του Άρεως δεν έχει ντοματιές, αλλά είναι υπέροχος!