Εικόνες από το χωριό που τις κρατάμε ακριβά φυλαγμένες. Εως την επομένη που θα... εκδράμουμε...

Σχετικά καλός ήταν ο δρόμος της επιστροφής. Είχε βέβαια τα κατά τόπους μποτιλιαρίσματα, αλλά γενικά, δεν ταλαιπωρηθήκαμε ιδιαίτερα.

Ακούω όμως στο ραδιόφωνο πως η ταλαιπωρία συνεχίζεται και την Τρίτη. Κάποιοι που είχαν τη δυνατότητα να μείνουν λίγο πιο πίσω πίστευαν πως τα πράγματα θα ήταν καλύτερα. Αλλά δεν…

Βλέπω στο γραφείο μου πια της σημερινές εφημερίδες. Είχε καιρό να τις δω. Στο χωριό πέρα από το ότι τις αγόρασα δεν τρελάθηκα κι όλας στο διάβασμα. Είπαμε, πήγαμε για χαλάρωση στο Ελληνικό.

Και νομίζω πως καλά έκανα. Μόνο μαυρίλα έχουν… Φόρο για τους ημιυπαίθριους, προκειμένου να εισπράξουν 2 δις ευρώ υπέρ του ελλείμματος μέσω του «πράσινου» ταμείου, το ξέσπασμα Πάγκαλου κατά των Γερμανών υπό τη σκιά του ΔΝΤ και βεβαίως οι νεκροί από τα πυροτεχνήματα και τις ουρές της επιστροφής στις εθνικές οδούς.

Δεν ξέρω αν έχασα και κάτι σημαντικό, όλα τα ξαναβρήκα από εκεί που τα είχα αφήσει, όταν έφυγα το μεσημέρι της Μ. Παρασκευής.

• Κυκλοφορεί ήδη το νέο βιβλίο του Πάολο Κοέλο «Ο Μάγος». Ο συγγραφέας που μας έκανε να μάθουμε και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Ελπίζω να έχετε διαβάσει ένα βιβλίο του. Αν όχι ξεκινήστε από το «Να Ζεις, να Αγαπάς, να Μαθαίνεις» του Λεό Μπουσκάλια. Άλλος συγγραφέας, αλλά τα βιβλία τους κινούνται στην ίδια λογική. Σωστό το σχόλιο του αναγνώστη. Ευχαριστώ.
  

Ο Λάμπρος, με καμάρι, μπροστά στο δέντρο του, πράσινη μηλιά…

Το περασμένο Σάββατο δεν έκαναν τα παιδιά του Συλλόγου μια απλή δεντροφύτευση. Προχώρησαν ακόμα πιο πέρα. Υιοθέτησαν τα δέντρα που φύτεψαν για να έχουν την προσωπική αγάπη και φροντίδα, αλλά και την ευθύνη για το μεγάλωμά τους.

Σωστή σκέψη. Το δέντρο δεν θέλει να το φυτέψεις απλά. Χρειάζεται αγάπη, στοργή και φροντίδα μέχρι να βγάλει βαθιές ρίζες για να μπορέσει από μόνο του να βρει τα προς το ζειν.

Ο Λάμπρος έχει τώρα το δικό του δέντρο. Μια πράσινη μηλιά. Και με κατρελάκι παρακαλώ. Κι έτσι όπως του αρέσει να έρχεται συχνά στο χωριό αν είναι τυχερός θα το δει μεγάλο δέντρο με καρπούς. Δίπλα του το δέντρο του Χαράλαμπου. Φιρικιά αυτό.

Επί τούτο πήγαμε σήμερα στον τόπο της δεντροφύτευσης. Να το δούμε το δέντρο του Λάμπρου, να το φωτογραφίσουμε, να το δει και η Ειρήνη που δεν πρόλαβε να το χαρεί από κοντά γιατί έπρεπε να φύγει χθες…

Να’ χει να το θυμάται και ο ίδιος ο Λάμπρος. Καθώς θα μεγαλώσει και θα αλλάξει πολλές εικόνες και παραστάσεις στη ζωή του μπορεί να… ξεχάσει. Δύσκολο. Αλλά, λέμε τώρα…

Θα θυμάται όμως πάντα, πως το δέντρο του τον χρειάζεται για να μεγαλώσει. Ένας κουβάς νερό το ζεστό καλοκαίρι θα’ ναι μια ανάσα δροσιάς για το δεντράκι. Αν και, απ’ ότι μας είπε ο πρόεδρος που τον συναντήσαμε εκεί να τα ποτίζει κάνοντας κατά δήλωσή του ψυχοθεραπεία, θα μπει πολύ σύντομα αυτόματο πότισμα.

Κι όταν αρχίσει να δίδει καρπούς ε, τότε θα’ ναι η πιο μεγάλη στιγμή που θα’ χει να χαίρεται γι’ αυτό που έκανε…

Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει… Λίγο πριν το μεσημέρι της Δευτέρας μετά το πρωινό μια τελευταία βόλτα στο χωριό και τις παρυφές του… Σαν αέρας έφυγαν και φέτος οι μέρες των γιορτών.

Όλα τα ωραία φεύγουν γρήγορα… Είναι γιατί δεν κρατάμε ένα ρολόι να τα μετράμε… Είναι γιατί τον αφήνουμε ήσυχο να κινείται με τους δικούς του ρυθμούς.

Το χωριό είναι ήρεμο, όπως πάντα άλλωστε, στις 11,30 το πρωί. Τραβάω φωτογραφίες από την όμορφη φύση. Ότι μου κάνει κλικ στο μάτι… Και δεν είναι καθόλου λίγα αυτά. Ακόμα κι ένα άλογο ελεύθερο που έπεσε στην αντίληψή μου, το «κρατάω» στα πίξελ μου.

Στενά σοκάκια. Μια φύση που δίνει αγώνα μάχης να πρασινίσει κι αλλού να ανθίσει. Κι αυτός ο υπέροχος ήχος από τα κελαηδίσματα των πουλιών…

Φορτώσαμε τις μπαταρίες. Από την Τρίτη το πρωί επιστροφή στις δουλειές μας. Καλό ήταν τα διάλειμμα. Ζωογόνο. Βαθιά ανάσα να συνεχίσουμε τον αγώνα στην καθημερινότητά μας.

Η κατάληξη στο καφέ του «Βέγγου» στην πλατεία για ένα καφεδάκι. Η μαλακή του πολυθρόνα που βλέπει μπροστά στον κεντρικό δρόμο, ιδανικός σύντροφος στο ταξίδι για να χαράξω αυτές τις γραμμές.

Το πλακόστρωτο το επιβάλει στους οδηγούς να χαμηλώσουν ταχύτητες. Κι έτσι δε χαλάνε και πολύ την ηρεμία του τοπίου…

Κάποιοι κάνουν τις βόλτες τους. Άλλοι, λόγω του προχωρημένου της ώρας, αντί για καφέ, παίρνουν ένα ουζάκι. Δεν τους βλέπω από το σημείο που κάθομαι, αλλά τους ακούω. Είναι ευδιάκριτος ο ήχος από τα ζάρια, τα πούλια και τα σχόλια των παικτών. Ελληνικότατο τάβλι, μα την αλήθεια…

Ο αγώνας τελειώσε. Οι "κοπρίτες" είναι οι... κυρίαρχοι και κυπελλούχοι. Αυτό όμως δεν τους εμποδίζει να φωτογραφιθούν όλοι μαζί σε μια αναμνηστική φωτογραφία...

Κι αφού φύτεψαν τα δεντράκια το πρωί του Σαββάτου, το απόγευμα της ίδιας μέρας αντί να ξεκουραστούν τα “παιδιά” του Συλλόγου μαζί με τα “παιδιά” από το χωριό πήγαν στο μικρό γηπεδάκι 5Χ5 και... έπαιξαν μπάλα. Πτώματα θα' ναι το βράδυ. Να δω με τι κουράγιο θα κάνουν Ανάσταση.

Αλλά έχουν πάθος και κάνουν το καλαμπούρι τους. Και η κερκίδα, καμιά 25αρία παιδιά όρθιοι, το διασκεδάζουν ανάλογα. Έχουν και χιούμορ. Τα ονόματα των ομάδων είναι “κομήτες” οι Αθηναίοι και “κοπρίτες” οι διαμένοντες στο χωριό.

Έχουν έτοιμα και τα κύπελλα απονομής στους νικητές και ηττημένους. Οργανωμένα πράγματα.

Βεβαίως το παιχνίδι δεν έχει καμία σχέση με το ποδόσφαιρο έτσι όπως το ξέρουν και το εννοούν οι άνθρωποι του αθλητισμού. Αλλά αυτό, δεν τους εμποδίζει να βάλουν ψηλά τον πήχη των προσδοκιών για του χρόνου που θα έχουν και φανέλες.

Ο αγώνας έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον καθώς λήγει 10-10 (ούτε μπάσκετ να ήτανε...). Ο διαιτητής αποφασίζει πως το κύπελλο θα δοθεί με τη διαδικασία των πέναλτι.

Τελικά τυχεροί του παιχνιδιού ήταν οι... “κοπρίτες”. Έκαναν την ανατροπή και νίκησαν με ένα γκολ διαφορά. Αναμνηστικές φωτογραφίες κι αμέσως μετά στου “Βέγγου” για ένα ποτό. Εδώ ο αθλητισμός είναι πραγματικά πανηγύρι. Νικητές και ηττημένοι έφυγαν από το γήπεδο με το χαμόγελο. Και μαζί τους και οι φίλαθλοι...

Από τη δεντροφύτευση του Μεγάλου Σαββάτου. Σήμερα τα σημειώματα είναι ποιο λάιτ και από το... συρτάρι μου μια και μαζεύουμε τα πράγματα για την επιστροφή ...

Στο “Καθολικό” μείναμε και το μεσημέρι για φαγητό. Πήγα στο Ελληνικό και έφερα και τον Λάμπρο. Ωραία η κουζίνα και το περιβάλλον που έχουν φτιάξει. Ένα μικρό πρόβλημαστο σέρβις είναι βέβαιο ότι θα το διορθώσουν στο μέλλον. Το έστειλε το μήνυμα στην κουζίνα η Ειρήνη. Και ήρθε η κοπέλα να μας εξηγήσει το πρόβλημα.

Ούτε ο Μποτρίνι να ήτανε. Αλλά γελάσαμε. Ύστερα πήγαμε στο Ψάρι, στην “Αρκαδιανή” να πιούμε τον καφέ μας.

Ο Λάμπρος έφαγε παγωτό με γλυκό του κουταλιού. Ξεναγήσαμε την Ειρήνη στο μουσείο που έχουν φτιάξει. Και είδαμε και τα προϊόντα που φτιάχνουν και πωλούν εκεί.

Ύστερα επιστροφή στο χωριό. Να πέσουμε λίγο για ύπνο. Το βράδυ πρέπει να έχουμε αντοχές για την Ανάσταση. Όχι που θα καθίσουμε μέχρι το τέλος. Στο άκουσμα με το “Χριστός Ανέστη”, την ώρα που πέφτουν κατά ριπάς τα δυναμητάκια στον περίβολο της εκκλησίας εμείς, όπως και οι περισσότεροι άλλωστε θα “τρέξουμε” για τη μαγειρίτσα. Δε βλέπω γιατί να αλλάξουν φέτος τα πράγματα.

Η μεσημεριανή απόλαυση του οβελία χρειάζεται ένα πιο χαλαρό απόγευμα. Και το καφέ “Ελληνικόν” στην πλατεία του χωριού είναι ότι πρέπει. Βεβαίως, την ίδια ιδέα έχουν όλοι οπότε μπορείτε να αντιληφθείτε ότι, επιεικώς, γίνεται της κακομοίρας. Μια υπομονή πρέπει να έχεις έως ότου έρθουν οι παραγγελίες.

Τα ίδια και χειρότερα είναι στην Καρύταινα. Πετάχτηκα στην επιστροφή, καθώς αφήσαμε την Ειρήνη στο ΚΤΕΛ της Μεγαλόπολης να φύγει με των 4.30 για την Αθήνα και το είδαμε με τα μάτια μας.

Ήταν μάλιστα τέτοιο το “στριμωξίδι” των αυτοκινήτων ώστε απλά κάναμε στροφή και... γυρίσαμε στο Ελληνικό.

Οι πιτσιρικάδες παίζουν μπάλα στην αυλή του παλιού δημοτικού σχολείου, δίπλα στην πλατεία που τώρα ανακαινίζεται για να γίνει μουσείο. Στην ταβέρνα “του Ταλούμη” μαζεύουν τις καρέκλες και τα τραπέζια από το μεσημεριανό φαγοπότι. Διερχόμενα αυτοκίνητα για Στεμνίτσα, Μεγαλόπολη και ποτάμι. Κινούνται με χαμηλές ταχύτητες.

Ύστερα συναντηθήκαμε με τη Μαριγούλα. Ήταν και τα δυο μικρότερα παιδιά μαζί της. Είχαμε καιρό να τη δούμε και χαρήκαμε την κουβέντα μας.

• Οι δικές μου ευχές για τη φετινή πασχαλιά. Διαβάστε τις ΕΔΩ.