Οι Λάμπριδες γυρίζουν τη σούβλα. Ο μικρός το αρνί (στη λαδόκολλα...) και ομεγάλος το κοκορέτσι...

Ξενυχτισμένοι από το χθεσινό βράδυ αργήσαμε να ξυπνήσαμε σήμερα. Και είναι χαρά Θεού έξω. Μια μέρα υπέροχη. Ώρα εννέα το έβαλαν το αρνί στη σούβλα, με το που γύρισε ο Γιώργος από τη δουλειά του. Φυσικά μ' ένα μεγάλο κακορέτσι μαζί.

Χθες βράδυ στην Ανάσταση έχω την αίσθηση πως ήταν η πιο... ειρηνική που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Και η κατάσταση καλά φτιαγμένη. Κάποιοι είχαν πάρει τα μέτρα τους.

Έβγαλαν ένα βάθρο έξω απότην εκκλησία του προφήτη Ηλία κι είπαν εκεί το Χριστός Ανέστη. Οι άλλοι με τα... πυρομαχικά και τα... απαγορευμένα βεγγαλικά απομονώθηκαν στην άλλη μεριά του προαυλίου της εκκλησίας κι έτσι έκαναν μεν τη δουλειά τους χωρίς να ενοχλούν κανένα και κυρίως χωρίς να φοβούνται και να κλαίνε τα παιδιά.

Ύστερα το πασχαλινό τραπέζι με τη μαγειρίτσα και μια μπύρα Κάιζερ με... βάρυναν και με οδήγησαν στο κρεβάτι. Ο Λάμπρος έχει διάθεση για μια βόλτα βραδινή με τους φίλους του ώς τις τρεις τα ξημερώματα.

Αλλά σήμερα είναι μια όμορφη μέρα. Ένας ήλιος λαμπρός βοηθά όσους προγραμμάτισαν να κάνουν το αρνί στη σούβλα. Βεβαίως, εδώ έχουμε δύο μαγείρους, το Γιώργο και τον πατέρα του και συχνά (πολύ συχνά όμως...) διίστανται οι απόψεις των σεφ ώς προς πότε πρέπει να μπει πάνω στη σούβλα το κοκορέτσι και την ώρα που πρέπει να το κατεβάσουν.

Κι έχουν πολύ δρόμο ακόμα μπροστά τους, έως ότου το αρνί αρχίσει να ροδίζει. Για την ώρα γυρνά με μεγάλες ταχύτητες τυλιγμένο στη λαδόκολλα μη και τους αρπάξει.

Καπνός φαίνεται και σε άλλα σημεία του χωριού, σημάδι πως έχουν ξεκινήσει και σ' άλλα νοικοκυριά το σούβλισμα.

Στις 10 το πρωί ακόμα δεν ακούγεται μουσική. Ο Γιώργος θα την ήθελε. Αλλά οι... κόμισες κοιμούνται ακόμα και λογαριάζει σοβαρά τη γκρίνια που θα ακούσει άμα πάρει την πρωτοβουλία και βάλει μόνος του.

Το χωριό είναι ακόμα ήρεμο. Ένα κοκόρι ακούγεται από μακριά στην πρωινή καλημέρα του. Και φυσικά το καθιερωμένο πρωινό τιτίβισμα που μάλλον σήμερα θα' ναι ευχές. Σαν αυτές που ανταλλάσσουν οι άνθρωποι τέτοιες μέρες. Με τηλέφωνα, SMS και e-mail. “Χριστός Ανέστη!”. “Αληθώς ο Κύριος!”

Στο Δεύτερο άρχισαν τα γιορτινά πασχαλιάτικα τραγούδια....

Η Ειρήνη στο περβάζι του “Καθολικού” με φόντο ένα μέρος της Στεμνίτσας...

Ξεκινήσαμε για καφέ στο “Καθολικό”. Ο ήλιος είναι όμορφος και η Ειρήνη δε χάνει την ευκαιρία, μαζί με τον καφέ και το τοστ που πήρε για πρωινό στις 12 το μεσημέρι να βγάλει και μια αναμνηστική φωτογραφία με φόντο τη Στεμνίτσα.

Είναι πάντα όμορφο αυτό το χωριό. Χτισμένο στις πλαγιές των μικρών βουνών, αμφιθεατρικά, με πέτρα και κεραμιδένιες στέγες, μοιάζει με... αληθινό χωριό, έτσι όπως μπορεί να το ονειρευτεί κανείς.

Το πλάτωμα του “Καθολικού” είναι γεμάτο από κόσμο που ήρθε να πιει τον καφέ του. Τα παιδιά τρέχουν και παίζουν. Ο ήλιος είναι προκλητικά ωραίος. Τα δέντρα δεν έχουν βγάλει ακόμα πρασινάδες και δεν υπάρχει ίσκιος. Αν είχε θα' ταν ακόμα καλύτερα. Γιατί δεν ξέρεις τι μπορεί να σου κάνει αυτός ο ήλιος.

Έχω πάρει τις εφημερίδες μου από το περίπτερο της πλατείας κι ανάμεσα στον καφέ ρίχνω μια ματιά. Ο νεαρός που σερβίρει τα' χει ψιλοπαίξει από τον κόσμο. Έχει φέρει τους καφέδες και μετά από δέκα λεπτά έφερε το τοστ στην Ειρήνη.

Τα γυαλιά μου έχουν σκουρίνει από την υπερβολική ηλιοφάνεια. Στο διπλανό τραπέζι οι ντόπιοι σχολιάζουν την απόφαση του εκκλησιαστικού συμβουλίου να κάνει, ο παπάς του χωριού, αλλού φέτος Ανάσταση.

Ο Λάμπρος επί το έργον... Τα δεντράκια θέλουν χώμα για να αναπτυχθούν...

Εδώ, στο Ελληνικό, υπάρχει ένας πολύ δραστήριος Σύλλογος που έχουν κάνει όσοι μένουν στην Αθήνα. Και βοηθούν όλοι για τους σκοπούς του. Το Μ. Σάββατο στις 10.30 έδωσαν ραντεβού στον Αϊ Γιώργη, να κάνουν δεντροφύτευση.

Μικροί και μεγάλοι είναι εκεί με φτυάρια, αξίνες και κουβαδάκια, ενώ βάζουν στους ανοικτούς λάκκους δίπλα στο ξωκλήσι του Αϊ Γιώργη μικρά δεντράκια. Να ξαναπρασινίσει το χωριό που δοκιμάστηκε τα τελευταία καλοκαίρια από τις πυρκαγιές.

Και είναι πραγματικά όλοι εδώ. Ο τόπος είναι γεμάτος πέτρα. Αναγκαστικά,φορτηγά μεταφέρουν χώμα. Αν τα ποτίζουν στο ξεκίνημά τους θα πρασινίσει ο τόπος.

Δουλεύουν ομαδικά. Κανά δυο ώρες λένε και μετά για ούζα. Έτσι παρέα όπως είναι. Με γέλιο και αστεία η δουλειά είναι πιο αποδεκτή. “Δεν πιστεύω να παραπονιέται κανείς για τη μέση του” λέει ο Ηλίας Καλλιανιώτης. Πιο δίπλα η γυναίκα του, οδοντίατρος στην Αθήνα δουλεύει με τέμπο την τσάπα.

Κι έχει έναν ήλιο άλλο πράγμα... Τύφλα να' χει το καλοκαίρι. Ο Λάμπρος έχει πια το δικό του δέντρο, ένα πράσινο μήλο, με καρτελάκι παρακαλώ...

Μικροί και μεγάλοι βοηθούν στη δεντροφύτευση...

Πρόωρα κυκλοφορούν σήμερα οι εφημερίδες. Κυριακάτικες εκδόσεις το Μεγάλο Σάββατο. Αλλά και οι άνθρωποι του Τύπου θέλουν να κάνουν Πάσχα. Λάβετε λοιπόν μια μικρή γεύση του τι γράφει σήμερα ο Τύπος. Σε λίγο θα πάω κι εγώ στη Στεμνίτσα να αγοράσω τις δικές μου.

Η φύση είναι πολύ όμορφη στο ξημέρωμα της καινούριας μέρας. Όπως μου αρέσει εμένα. Ήρεμο, γλυκό πρωινό με τα πουλάκια να τιτιβίζουν ένα γύρω. Οκτώ το πρωί και δεν είναι σήμερα, τουλάχιστον ακόμα,να κάθεσαι στο χαγιάτι. Ο ήλιος δεν έχει βγει ακόμα και έχει το κρύο του.

Δεν είναι βέβαια και για σόμπα, αλλά όπως και να το κάνεις δεν μπορείς να κάτσεις έξω. Έφτιαξα τον καφέ μου και κάθισα να χαράξω αυτές τις γραμμές.

Στο σπίτι κοιμούνται όλοι. Κι αυτή η απόλυτη ησυχία είναι που μ' αρέσει ιδιαίτερα. Μια καμπάνα ακούγεται στο βάθος. Απροσδιορίστου στιλ. Ούτε πενθεί, ούτε διαλαλεί χαρά. Απλά χτυπά σε τακτά χρονικά διαστήματα. Εδώ, βλέπεις, ακούγεται. Δεν είναι το χάος της πόλης...

Οι προετοιμασίες για το πως θα το κάνουν το αρνί (ή κατσίκι;) έχουν αρχίσει από την ώρα που φθάσαμε χθες. Είναι αναποφάσιστες. Και μάλλον την πρωτοβουλία θα την πάρει ο Γιώργος. Αυτός θα λύσει το... γόρδιο δεσμό: Στη σούβλα ή στο φούρνο; Δεν συμμετέχω στην... αγωνία. Παρακολουθώ απλά και καταγράφω αντιδράσεις...

Η Ειρήνη έχει κατέβει μαζί μας για Πάσχα. Και θέλει να περπατήσει λίγο. Την περιμένω να ξυπνήσει και θα της κάνω το χατήρι. Κι εμένα μου αρέσουν οι βόλτες στα πέριξ. Με τα πόδια ή κοντινούς προορισμούς.

Ό Αρης την έχει καταβρεί με την παρέα στο σπίτι. Αλλά καθώς μεγαλώνει, ως σκύλος, θέλει τα παιχνίδια του και ενίοτε του αρέσει να κυνηγάει τα πρόβατα. Κι αυτό δεν αρέσει καθόλου στους βοσκούς. Έτσι αναγκάστηκαν να του “στερήσουν” την ελευθερία στις βόλτες του. Τώρα τον έχουν με λαιμοδέτη όταν βγαίνουν από το σπίτι. Αυτό βέβαια, δε στέρησε καθόλου τη χαρά του Αρη που πάντα του αρέσει η βόλτα, όπως και να' ναι.

Στον κόσμο αρέσει να συμμετέχει τουλάχιστον στον επιτάφιο. Έτσι κι αλλιώς το' χει στη φύση του να συμπάσχει. Ακόμα και με το Θείο Δράμα. Ίσως πιο πολύ, ακριβώς γι' αυτό.

Έτσι συνέβη και στο χωριό. Κι ας άργησε υπερβολικά να βγει από την εκκλησία και να πάει ώς την πλατεία συνοδεία όλων των προσκυνητών. Ίσως γιατί ο παπάς έχει την ευθύνη και των γύρω μικρών χωριών και πού να πρωτοπάει ο άνθρωπος για να τα προλάβει όλα.

Το ίδιο θα συμβεί και με την Ανάσταση. Αλλά αυτή είναι μια άλλη πικρή ιστορία. Έτσι κι αλλιώς θα υπάρξει και ο καθιερωμένος “βομβαρδισμός” με τα πυροτεχνήματα την ώρα του Χριστός Ανέστη.

Στον επιτάφιο εδώ ψάλουν οι κυρίες του Συλλόγου Γυναικών. Κρατούν τα βιβλιαράκια τους και τραγουδούν τη “ζωή εν τάφω”. Μια χαρά τα πάνε οι κοπέλες. Αλλά πέφτουν στα στόματα, επίσης γυναικών, που δεν ενθουσιάζονται με τον τρόπο που ψάλλουν. Ωστόσο κανείς δεν παίρνει την πρωτοβουλία να τις αντικαταστήσει.

Εγώ που τις άκουσα μου φάνηκαν μια χαρά. Αλλά εγώ δεν είμαι και το καλύτερο δείγμα ανθρώπου που ξέρει να κρίνει εκκλησιαστικά ζητήματα. Σπάνια εκκλησιάζομαι και γενικώς δεν με ενθουσιάζει αυτός ο τρόπος ζωής. Τον βρίσκω πολύ δήθεν και απέχει πολύ μακριά από τα πιστεύω μου.

Ο Λάμπρος είναι εκεί με την παρέα του. Παιδιά της ηλικίας του. Δεν ξέρω αν παρακολουθεί με... κατάνυξη τα μυστήρια ή αν είναι μόνο η παρέα που του αρέσει. Υποψιάζομαι το δεύτερο. Όπως και να' χει την καταβρίσκει. Κοντεύει 11 το βράδυ και δε λέει να “μαζευτεί” σπίτι. Δεν υπάρχει και λόγος να του τη χαλάσει κανείς. Θα περάσει καιρός να ξαναζήσει τέτοιες μέρες με την παρέα του.

Ίσως το καλοκαίρι που θα ξανάρθει. Αλλά τότε βοηθάει και ο καιρός για τα βραδινά ξενύχτια. Όσο για τον επιτάφιο; Η αίσθηση που μου έμεινε είναι ότι όλα έγιναν βιαστικά. Από την εκκλησία στην πλατεία και ξανά πίσω. Και κάτι ακόμα που παρατήρησα. Ελάχιστοι είχαν κεριά. Μια πορεία εκδρομική ήταν...

Μια ολάνθιστη φύση μας περιμένει...

Χωρίς μποτιλιαρίσματα ήταν το ταξίδι για το χωριό. Περάσαμε όλες τις φάσεις του καιρού. Βροχερός, με ήλιο, με κρύο, με ζέστη.

Βρήκαμε στο δρόμο μας και την καινούρια σήραγγα που οδηγεί απευθείας στη Μεγαλόπολη. Πολύ καλό έργο. Μεγάλη εξυπηρέτηση. Αποφεύγεις όλες τις μεγάλες στροφές μέχρι να κατέβεις και να φτάσεις στη Μεγαλόπολη. Ένα αξιόλογο έργο πολύ καλό και γι' αυτούς που πάνε Καλαμάτα.

Στο χωριό φτάσαμε απόγευμα κατά τις 5. Στην ταβέρνα “του Ταλούμη” βρήκαμε καλό φαγητό. Ήπιαμε κι ένα μισόκιλο ροζέ κρασί.

Ύστερα, ένα καφεδάκι για να έρθω στα ίσια μου και μια επαφή με τις Φυλετικές και το Travian. Αργότερα έχει επιτάφιο. Κι εγώ μπορεί να κάθισα ξύπνιος, αλλά οι άλλοι την έπεσαν. Το αποψινό βράδυ θα' ναι μεγάλο...