Ένα τραγούδι για την πολύπαθη Παλαιστίνη. Αφιερωμένο στους ψυχωμένους αγωνιστές που επιχειρούν να στείλουν βοήθεια σ’ αυτούς τους αποκλεισμένους από τους Ισραηλινούς ανθρώπους.

Το… κρυφτούλι παίζει μαζί μας ο καιρός. Εκεί που ήταν γεμάτος σύννεφα και μουντός το πρωί, κατά τις 2 το μεσημέρι άλλαξε γνώμη και έβαλε τα καλά του… Μας χαμογέλασε και άρχισε να το βλέπει… καλοκαίρι!

Κάτι τέτοια κάνει και κοντεύει να τρελάνει κάθε λίγο πράσινο που υπάρχει γύρω μας. Λίγη βροχή και ύστερα ένα δυνατός ήλιος… Ε, πολύ θέλει να τα παίξουν; Νομίζουν πως ήρθε κι όλας καλοκαίρι, πετούνε τα άνθη τους και γεμίζουν, όπου τα παίρνει, καρπούς.

Αυτά βλέπουν και τα παιδιά και βιάζονται να βάλουν κοντομάνικα. Ο μικρός Λάμπρος το πρωί ήταν ανένδοτος: «Δεν αντέχω άλλο τα φούτερ με μακριά μανίκια. Ζεσταίνομαι». Έχει δίκιο. Αλλά ο καιρός είναι ασταθής. Εύκολα μπορεί να την κάνει την τούμπα του και όλα να αλλάξουν. Το κρύωμα επίσης έρχεται εύκολα. Και είναι ότι χειρότερο υπάρχει αυτή την περίοδο.

Διαβάζω στις εφημερίδες όλες αυτές τις σαχλαμάρες με τους διαλόγους, προϊόν υποκλοπής, αλλά αυτά είναι ψιλά… γράμματα. Και όπως στην περίπτωση της συμμορίας που πήρε μέρος στην απαγωγή του εφοπλιστή Παναγόπουλου, έτσι κι εδώ, οι διάλογοι είναι για… κλάματα. Και για γέλια βεβαίως…

Διότι, μόνο καθυστερημένοι άνθρωποι θα μπορούσαν να μιλούν έτσι. Εκτός κι αν είναι «γραμμή» της ασφάλειας να τους εκθέσουν στα μάτια της κοινωνίας. Στο στιλ «δες ποιοι, υποτίθεται, ότι παλεύουν για σένα».

Όλα πια μπορείς να τα βάλεις στο μυαλό σου. Κι όταν και ο γραπτός Τύπος ακολουθεί το δραματοποιημένο τηλεοπτικό λόγο, τότε είναι να μας κλαίνε οι ρέγγες. Έλεος παιδιά! Τα νεύρα μας!

• Δεν είμαι υπερβολικός στους χαρακτηρισμούς. Δείτε ΕΔΩ και ΕΔΩ για τι πράγμα μιλάω. Και φυσικά είναι μια καλή ευκαιρία για να ξανα-ενεργοποιήσουν τις κάμερες παρακολούθησης. Δείτε ΕΔΩ... Αλλά εσείς συνεχίσετε να χαμογελάτε, γιατί εκτός του ότι μεγαλώνει της ζωή, όπου εφαρμόστηκαν οι ... οδηγίες του ΔΝΤ τίποτα δεν ήταν όπως πριν. Δείτε ΕΔΩ και ΕΔΩ και θα καταλάβετε τι λέω...
  

Ένα σκληρό βίντεο που όμως αφορά την ασφάλειά μας στους δρόμους. Χρειάζεται μεγάλη υπευθυνότητα το τιμόνι. Δεν είναι αστεία να παίζει κανείς μ’ αυτά. Μπορεί να μας δώσει χαρά, ας το εκμεταλλευτούμε χωρίς απώλειες αγαπημένων μας προσώπων…

Χειρόφρενο τραβάνε εκ νέου σήμερα Τετάρτη και αύριο Πέμπτη οι ιδιοκτήτες ταξί, διαμαρτυρόμενοι για τις προωθούμενες αλλαγές στον τρόπο φορολόγησής τους.

Σε ανακοίνωσή της η Ομοσπονδία των αυτοκινητιστών επισημαίνει πως "μέχρι τώρα το υπουργείο δεν μας έχει απαντήσει, όπως και σε άλλους, πώς σκέπτεται να αντιμετωπίσει τα ζητήματα που θα προκύψουν από τις αλλαγές που θα επιφέρει το φορολογικό νομοσχέδιο στον κλάδο όταν θέλει την αλλαγή αυτή να την εφαρμόσει από 1η Ιουλίου. Δεν μας έχει εξηγήσει σε ποια στοιχεία βασίστηκε για να αυξήσει στο πρώτο εξάμηνο του 2010 κατά 50% το τεκμαρτό εισόδημά μας όπου όλοι βαίνουμε την κατακόρυφη πτώση του τζίρου σ’ όλα τα επαγγέλματα".

Παράλληλα, κατηγορεί το αρμόδιο υπουργείο ότι δεν ασχολήθηκε με τη δική της πρόταση για τη φορολόγηση των αυτοκινητιστών και αναφέρει ότι σήμερα θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση των επαγγελματιών στο θέατρο "Περοκέ" στο Μεταξουργείο και θα ακολουθήσει πορεία προς τη Βουλή.

Γι’ αυτό κανονίστε την πορεία σας. Το κέντρο θα είναι κλειστό.

Έχει ψυχρούλα και σήμερα. Και μια συννεφιά που κάνει τη μέρα να φαίνεται σκοτεινή. Στο σπίτι μου έχουν λαϊκή σήμερα. Έχουν στήσει κανονικά πάγκους κι ας λέει το ράδιο ότι οι παραγωγοί λαϊκών αγορών έχουν απεργία.

Επίσκεψη ύστερα από καιρό στον ΕΔΟΕΑΠ για τις συνήθεις τριμηνιαίες εξετάσεις σακχάρου. Τα αποτελέσματα του μικροβιολογικού την ερχόμενη Πέμπτη το πρωί και ραντεβού με την ενδοκρινολόγο του Ταμείου για να τις «διαβάσει».

Ηρεμία σήμερα στην ΠΕΤ ΟΤΕ. Έχουν εκλογές για τις Επιτροπές Υγιεινής και Ασφάλεις και είναι όλοι κοντά στις κάλπες για ευνόητους λόγους.

• Διαβάστε ΕΔΩ για να αντλήσσετε λίγη αισιοδοξία. Τη χρειαζόμαστε σε δύσκολους καιρούς...
  

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο κτίριο της ΕΣΗΕΑ, στην οδό Ακαδημίας, πραγματοποίησαν για μερικές ώρες σήμερα αντιεξουσιαστές, διαμαρτυρόμενοι για τον τρόπο που καλύπτουν τα ΜΜΕ τις συλλήψεις των έξι κατηγορουμένων για συμμετοχή στον «Επαναστατικό Αγώνα» και δεν έχουν και άδικο με τις τερατολογίες που ακούστηκαν πάλι.

Σύμφωνα με όσα διαβάσαμε στο MediaBlog, στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ αρχικά βρίσκονταν περίπου 40 άτομα, ανάμεσα στα οποία και ο πρόεδρος της Ένωσης Συντακτών, Πάνος Σόμπολος, που έχουν αποκλειστεί εντός του κτιρίου. Το ΑΠΕ έγραψε ότι “η επικοινωνία με το προεδρείο της Ένωσης είναι -επί του παρόντος- αδύνατη, αλλά οι πρώτες πληροφορίες κάνουν λόγο για επίθεση που δέχθηκαν από καταληψίες ο πρόεδρος, Πάνος Σόμπολος, και μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου. Παράλληλα, κρατούνται απομονωμένοι οι Π. Σόμπολος, Εννυ Μαγιάση και Χρήστο Κυρίτσης”. Τελικά αποχώρησαν όλοι οι εργαζόμενοι και τα μέλη του προεδρείου από το κτίριο.

Έξω από το κτήριο, πάντως, οι καταληψίες έχουν αναρτήσει πανό, διαμαρτυρόμενοι για τη σύλληψη των έξι, που κατηγορούνται για συμμετοχή στην οργάνωση «Επαναστατικός Αγώνας» ενώ ανήρτησαν και ανακοίνωση στο Indymedia:

«Η παρέμβαση-κατάληψη από 200 και πλέον συντρόφους και συντρόφισσες των γραφείων της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθήνας (ΕΣΗΕΑ), με πρόεδρο το ανεκδιήγητο φερέφωνο-ασφαλιτοδημοσιογράφο Πάνο Σόμπολο, γίνεται για το τρομοθέαμα που αφιδώς προσφέρουν τα ΜΜΕ τις τελευταίες ημέρες σχετικά με τις συλλήψεις αγωνιστών ως μέλη του Επαναστατικού Αγώνα.

Μια “υπόθεση” χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο που υποστηρίζεται κοινωνικά μόνο από την κρατική αφήγηση που αναπαράγεται χωρίς αποκλίσεις από τα δελτία ειδήσεων και τις στήλες των εφημερίδων, από τα τηλοπτικά φερέφωνα και τις στήλες των εφημερίδων. Μια κρατική αφήγηση που μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη επιχειρεί την εγκληματοποίηση των αναρχικών σε νομικό, ηθικό και ιδεολογικό επίπεδο (τα σημεία στα οποία συγκροτείται το θεσμικό πλέγμα). Νομικά-άνομοι (ή έκνομοι), ηθικά-άνανδροι, ιδεολογικά-φασίστες. Πάνω σε αυτή τη βάση ξεδιπλώνεται η ιδεολογική και κατασταλτική επίθεση και η συνακόλουθη ποινικοποίηση.

Η αντιεξεγερτική εκστρατεία του κράτους και των ΜΜΕ συνεχίζεται κλιμακούμενη και μαζί ο αγώνας για κοινωνική και ατομική απελευθέρωση, αλληλεγγύη και ανιδιοτέλεια, αυτοοργάνωση της δράσης και της καθημερινής ζωής. Ιδιαίτερα μέσα στην περιόδο της σκληρής αντικοινωνικής επίθεσης και βαθύτερης λεηλασίας της κοινωνίας από την πλευρά της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.

ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΡΑΤΟΥΣ-ΜΜΕ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ».

• Δείτε ΕΔΩ φωτογραφίες από την κατάληψη από το Μediablog

Σκηνές από την ταινία...

Τελευταία, όπως θα έχετε διαπιστώσει από τις αναρτήσεις μου, το σινεμά με έχει συνεπάρει. Είτε στη μεγάλη οθόνη, είτε στη μικρή, όποτε έχω λίγο ελεύθερο χρόνο, μ’ αρέσει.

Χθες τελείωσα λίγο πιο νωρίς από την εφημερίδα. Και η Ειρήνη είχε πάρει από το βίντεο κλάμπ της γειτονιάς τη «Γυναίκα του ταξιδευτή». Έβαλα ένα ουίσκι, άνοιξα ένα σακουλάκι πατάκια τσίπς φούρνου και… χαλάρωσα να το απολαύσω.

Δείτε μερικά πράγματα για την ταινία:

Η Clare Abshire (Rachel McAdams) είναι ερωτευμένη με τον Henry DeTamble (Eric Bana) όλη της τη ζωή. Ενώ όμως η δική της ζωή κυλά φυσιολογικά, δηλαδή ευθύγραμμα, η δική του κάνει διακοπές, καμπύλες και σπείρες. Ο Henry είναι «Ταξιδευτής»: μια σπάνια γενετική ανωμαλία του επιτρέπει (ή, πιο ορθά, τον αναγκάζει) να μεταπηδά απροειδοποίητα και ανεξέλεγκτα σε διαφορετικές χρονικές περιόδους της ζωής του, να παραμένει για λίγο εκεί κι ύστερα, εξίσου απροειδοποίητα, να επανέρχεται στην κανονική ροή της καθημερινότητάς του. Μέσω αυτών των ταξιδιών-αστραπή, αποτελεί μέρος της ζωής της Clare από τότε που εκείνη ήταν μικρό κορίτσι κι εκείνος με τις απροειδοποίητες εμφανίσεις του από το μέλλον γέμιζε ενδιαφέρον την παιδική καθημερινότητά της. Όταν καταφέρουν να συναντηθούν και οι δύο σε ένα κοινό παρόν, δεν μπορούν παρά να γίνουν ζευγάρι. Όμως τα απότομα, συνεχή ταξίδια/εξαφανίσεις του Henry κάνουν την Clare να συνειδητοποιήσει ότι εκτός από τη μοίρα που τους έφερε κοντά, χρειάζεται και πολλή ανθρώπινη προσπάθεια κι επιμονή για να διατηρηθεί μια σχέση, την οποία ο πανδαμάτωρ χρόνος δοκιμάζει και φθείρει με τον πιο ανορθόδοξο τρόπο.

Βασισμένο στο ομώνυμο best seller της Audrey Niffenegger που έχει ραγίσει εκατομμύρια καρδιές στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, το «The Time Traveler's Wife» φιλοδοξεί να γίνει μια σπουδή για μια αγάπη που ξεπερνά τα όρια και τη διάσταση του χρόνου. Το αποτέλεσμα όμως που βλέπουμε επί της οθόνης είναι αναμφίβολα κατώτερο των προσδοκιών, με τις συνεχείς μετακινήσεις στο χρόνο περισσότερο να συσκοτίζουν τη ρομαντική πλευρά της ιστορίας, παρά να φωτίζουν τις αθέατες πλευρές αυτού του ασυνήθιστου έρωτα.

Μήπως αποφεύγεις να περνάς κάτω από σκάλες; Μήπως αναρριγείς αν σπάσει κάποιος καθρέφτης; Ή σταυροκοπιέσαι στο πέρασμα μαύρης γάτας και δη, σε σταυροδρόμι; Είσαι πραγματικά άτυχος... σήμερα είναι Τρίτη και 13!

Προλήψεις και δεισιδαιμονίες που συσσωρεύτηκαν με το πέρας των αιώνων στη σύγχρονη εποχή, χαρακτήρισαν την Τρίτη (ή την Παρασκευή) ως μαύρες ημέρες. Για τους μεν Έλληνες και Ισπανούς «μαύρη» μέρα θεωρείται η Τρίτη, για τους υπόλοιπους δε, η Παρασκευή -το 13 είναι ο κατεξοχήν κακότυχος αριθμός σε όλους τους λαούς. Από πού όμως προέρχονται οι προλήψεις γι αυτές τις αποφράδες ημέρες;

Κατά την ελληνική παράδοση η Τρίτη θεωρείται γρουσούζικη καθώς είναι η μέρα που έπεσε η Κωνσταντινούπολη στα χέρια των στρατευμάτων του Μεχμέτ Β'; του Πορθητή (Τρίτη 29 Μαΐου 1453). Έκτοτε γιορτές και γλέντια δεν γίνονταν ποτέ Τρίτη και τα σπιτικά παρέμεναν κλειστά για τους επισκέπτες -ήταν ένας τρόπος για να μη λησμονήσουμε ως έθνος τη μελανή εκείνη μέρα της ελληνικής ιστορίας.

Ο αριθμός 13 λογίζεται ως γρουσούζικος από την πρώιμη αρχαιότητα, ο οποίος συνδυάστηκε αργότερα με τις αποφράδες ημέρες (Τρίτη και Παρασκευή) και γεννήθηκαν σωρεία προλήψεων που «ταλανίζουν» το νου μας ως σήμερα.

Οι σχετικές με το 13 προλήψεις δημιουργήθηκαν με την ανακάλυψη του δωδεκαδικού συστήματος, σύμφωνα με το οποίο το 12 είναι ο τέλειος αριθμός: 12 οι ώρες της μέρας και της νύχτας, 12 οι μήνες, τα ζώδια, 12 και οι άθλοι του Ηρακλή! Με την προσθήκη του αριθμού «ένα» σ' αυτό το ιερό 12 σχηματιζόταν η αρχή ενός νέου κύκλου. Το συμβολικό αυτό άλμα προς το καινούριο «άγνωστο», που αντιπροσώπευε ο αριθμός 13, προκάλεσε ανησυχία στους ανθρώπους κι έτσι άρχισαν να του αποδίδουν ευθύνες για τα ατυχή συμβάντα. Ο Φίλιππος Β'; της Μακεδονίας λέγεται πως πέθανε αφότου τοποθέτησε το άγαλμά του δίπλα σε αυτά των δώδεκα θεών του Ολύμπου. Σύμφωνα με τις χριστιανικές θεωρίες στο μυστικό δείπνο παρίστανται 12 μαθητές και ο 13ος συνδαιτυμόνας ήταν ο Ιησούς. (Και τον Ιησού να μετρούσαμε ως πρώτο, ο 13ος θα ήταν ο Ιούδας..). Το 13ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης αναφέρεται στο θηρίο και τον Αντίχριστο, τα δύο δημιουργήματα του Διαβόλου. Ο αριθμός 13 φιγουράρει στην πιο κακότυχη κάρτα των ταρώ, τον θάνατο.

Γενικότερα, το δεκατρία μπορεί να θεωρείται "κακός" αριθμός απλά επειδή είναι μία μονάδα πάνω απ' το δώδεκα το οποίο είναι δημοφιλές σε πολλούς πολιτισμούς. Όταν μία ομάδα δεκατριών αντικειμένων διαιρεθεί στα δύο, στα τρία, στα τέσσερα ή στα έξι, πάντα ένα αντικείμενο περισσεύει. Το «κακό»!

Ο συνδυασμός του αριθμού 13 με την ημέρα Τρίτη ήταν αναπόφευκτος για να δημιουργήσουν την συγκεκριμένη αποφράδα μέρα στην Ελλάδα, άλλωστε καταγράφεται ένα ακόμη ιστορικό στοιχείο που ενισχύει τον συσχετισμό.

Φυσικά, οι δεισιδαιμονίες δεν επηρεάζουν όλους τους ανθρώπους καθώς έχουν να κάνουν με την αντίληψη τους, την σχέση τους με το εξωπραγματικό και κυρίως την παιδεία του καθενός.

Ας χαρούμε λοιπόν τη σημερινή μέρα όπως οφείλουμε να κάνουμε κάθε μέρα που ζούμε, χωρίς προκαταλήψεις και επηρεασμούς.

Το 1974, ο Φιλίπ Πετίτ, ταχυδακτυλουργός και καλλιτέχνης του δρόμου, έκανε κάτι το οποίο μέχρι τότε όχι απλώς θεωρούνταν ακατόρθωτο αλλά κανείς δεν είχε καν τολμήσει να αποπειραθεί κάτι παρόμοιο. Ο νεαρός Γάλλος ισορρόπησε πάνω σε ένα καλώδιο, το οποίο ήταν στηριγμένο ανάμεσα στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης και για 45 ολόκληρα λεπτά περπατούσε, χόρευε και γονάτιζε πάνω στο τεντωμένο σχοινί.

Ένα από τα πιο εντυπωσιακά ντοκιμαντέρ των τελευταίων χρόνων που όμως έρχεται με αρκετή καθυστέρηση στις αίθουσες. Είναι βασισμένο στο βιβλίο του ίδιου του Φιλίπ Πετίτ και είχε μια αρκετά επιτυχημένη - για το είδος - πορεία μέχρι τώρα με πολλά βραβεία ανάμεσα στα οποία το Όσκαρ 2009 καλύτερου ντοκιμαντέρ, το μεγάλο βραβείο Επιτροπής και Βραβείο Κοινού στο Σάντανς, και το Βραβείο BAFTA καλύτερης Βρετανικής ταινίας της χρονιάς.

Αυτό που πετυχαίνει το συγκεκριμένο έργο είναι ότι ισορροπεί πετυχημένα (όπως άλλωστε και ο πρωταγωνιστής του) ανάμεσα στο δραματοποιημένο και παραδοσιακό τρόπο παρουσίασης των γεγονότων. Χρησιμοποιώντας από τη μία την κλασσική πλέον μορφή συνέντευξης και το αρχειακό υλικό μαζί με τις δραματοποιημένες αναπαραστάσεις σημαντικών στιγμών της ιστορίας από την άλλη, ο σκηνοθέτης καταφέρνει να κρατάει τον θεατή σε αγωνία όπως θα ήταν αν έβλεπε ένα άλλο είδος ταινίας.

Ένα κλασσικό αστυνομικό θρίλερ για παράδειγμα. Και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο στο συγκεκριμένο είδος. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ιστορική στιγμή δεν καταγράφτηκε από την κινηματογραφική κάμερα. Στο τέλος παρακολουθούμε τα πιο κρίσιμα σημεία μόνο από τις φωτογραφίες. Παρόλα αυτά το εγχείρημα και η σημαντικότητα του όχι μόνο δεν χάνεται αλλά γίνεται ακόμα πιο συναρπαστικό.

Ο σκηνοθέτης μέσα από τις επιλογές στη χρήση της φωτογραφίας και του μοντάζ αφηγείται τα γεγονότα με εντυπωσιακή επάρκεια. Είναι λίγες οι φορές που ένα τόσο τολμηρό και εντυπωσιακό γεγονός που συνέβη στην πραγματικότητα συνδυάζεται με αντίστοιχο αποτέλεσμα (αν μπορούμε να κάνουμε τη σύγκριση) στην κινηματογραφική του αφήγηση. Και μάλιστα στη μορφή του ντοκιμαντέρ.