Ο κόσμος βγαίνει τους δρόμους. Δείτε το e-mail που έφτασε σε μένα από τον Δημήτρη:

"Μετά από τις εξελίξεις προτείνω: Δευτέρα 26/4, 8 μ.μ. να βρεθούμε αν γίνεται στο “Πολύτροπο Τέχνης” και με ευρύτερο κόσμο. Να βγει ένα μικρό φέιγ βολάν, όπως λέει η Κική. Να Καλέσουμε σε κοινή διαδήλωση όλες τις Επιτροπές από Δυτικά, Ίλιον, Πετρούπολη, Περιστέρι, Αιγάλεω. Ο καθένας από την περιοχή του να βρεθούμε και να κάνουμε πορεία μέσα στις εργατογειτονιές. Προτείνω την Πέμπτη 29 Απρίλη με κάλεσμα και για την Πρωτομαγιά.
Ο προγραμματισμός μας ας είναι γι' αυτή την εβδομάδα. Μετά βλέπουμε.
'Η τώρα θα βγούμε στους δρόμους ή θα σκύψουμε το κεφάλι.
Οι οργανωμένοι σύντροφοι και οι οργανώσεις της Αριστεράς ας πάρουν κάποιες
Πρωτοβουλίες, αλλιώς θα ξεπεραστούν από τις εξελίξεις. Και πάλι θα φταίει ο κόσμος κ.λπ. Πρέπει να τονώσουμε το αγωνιστικό ηθικό να ξαναδώσουμε εμπιστοσύνη ότι μπορεί να ανατραπεί το μπλοκ εξουσίες.
Αρκεί να το πιστέψουμε και εμείς που βολευτήκαμε και ο καθένας αναλύει την κατάσταση κατά το δοκούν....
Ας τολμήσουμε να ξεπεράσουμε αυτούς".

Το e-mail μου το προώθησε ο... άλλος Δημήτρης με το σημείωμα:

"Συμφωνώ σε όλα (αν και...οργανωμένος αλλά όχι βολεμένος!!!) όσα λέει ο Μήτσος! Μπορούμε να έχουμε το “Πολύτροπο Τέχνης”, Λένορμαν 172, στις 8 μ.μ. της Δευτέρας. Οπότε το κλείνουμε".

Σας περιμένουμε. Εγώ δεν θα είμαι εκεί, λόγο δουλειάς, αλλά συμφωνώ προκαταβολικά με ότι κινήσεις αποφασιστούν. Κι αν η κίνηση με την πορεία στη γειτονιά γίνει την Παρασκευή αντί για την Πέμπτη θα είμαι κι εγώ εκεί.

Σκηνή από την κρατική τηλεόραση της ΕΤ3 που αποτυπώνει με λήψη ελικοπτέρου από ψηλά την κάθοδο των Αρειανών στην Αθήνα για τον αποψινό αγώνα με τον Παναθηναϊκό...

Μακάρι να κυλήσουν όλα καλά και το ποδόσφαιρο να είναι γιορτή του αθλητισμού, που ενώνει και δεν χωρίζει. Προσωπικά μου είναι αδιάφορο ποιος θα νικήσει το βράδυ και θα σηκώσει το τρόπαιο. Ωστόσο μπορώ να καταλάβω την αγωνία όλων αυτών που ασχολούνται παθιασμένα με την ομάδα τους.

Φυσικά αντιπαθώ ιδιαίτερα την καφρίλα και δυστυχώς σ' αυτό το χώρο περισσεύει... Τα τελευταία χρόνια που απασχολούμαι επαγγελματικά στο αθλητικό τμήμα της “Κ” ως συντάκτης ύλης, το ζω από κοντά.

Την αρχή μάλιστα που πήγα στο τμήμα, πριν πέντε χρόνια, τρελάθηκα με τις φωνές και τα δυνατά σχόλια... Τώρα το διασκεδάζω πια. Αλλά η καφρίλα των οπαδών που λειτουργούν φανατισμένα δεν έπαψε να με εκνευρίζει.

Κι εδώ που τα λέμε, αν ο αθλητισμός ήταν γιορτή, όπως αρέσκονται να λένε όσοι κινούνται γύρω από αυτόν, θα μου άρεσε να πάρω το γιο μου, τον Λάμπρο και να πηγαίναμε στο Ολυμπιακό Στάδιο (ΟΑΚΑ) να βλέπαμε τον αγώνα. Αλλά έτσι όπως είναι τα πράγματα φοβάσαι. Ούτε που το πρότεινα στον μικρό...

Φοβάσαι του ηλίθιους που δεν λείπουν από όλες τις ομάδες, αυτοί, που ψάχνουν ευκαιρία να διαμορφώσουν ατμόσφαιρα επεισοδίων. Φοβάσαι τους “ανθρώπους” αυτούς, δήθεν στο όνομα της ομάδας τους, μετατρέπουν τα χαμόγελα της χαράς, σε λύπη, κάνοντας τους αντιπάλους να νοιώθουν ισοπεδωμένοι.

Αλήθεια σας λέω: Μου είναι αδιάφορο ποιος θα σηκώσει απόψε στις 10 το βράδυ το κύπελλο, αλλά θα ήθελα, σαν Έλληνας πολίτης, να ήταν αλλιώς τα πράγματα και να χαιρόμουν κι εγώ από τη χαρά της νίκης...

Πάντα χαίρομαι όταν συναντώ, στο δρόμο μου, ανθρώπους από τα παλιά. Έτσι ξαφνικά, απρογραμμάτιστα σήμερα το πρωί, την ώρα που ψώνιζα στο σούπερ μάρκετ μ' ακούμπησε ο Θανάσης Δρακόπουλος... Πόσα χρόνια είχα να τον δω αλήθεια; Ούτε που το θυμάμαι...

Από τον καιρό που η Ειρήνη πήγαινε ακόμα σχολείο (Λύκειο) κι εγώ είχα ασχοληθεί με τους Συλλόγους Γονέων, ο Θανάσης ήταν γραμματέας στην Ένωση Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων του 4ου Διαμερίσματος Δήμου Αθηναίων. Ωραίος άνθρωπος, από ένα χωριό της Μεσσηνίας, άνοιξε με αγάπη το σπίτι του να μας φιλοξενήσει για μια μέρα, το τραπέζι του ήταν πλούσιο και ο ίδιος με τη γυναίκα του τη Νίκη με το χαμόγελο...

Δίπλα στα αλλαντικά, η Αλέκα, η πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων του 54 Γυμνασίου Αθηνών με τη μικρή κόρη της. Αν δεν μου μίλαγε ούτε που θα την πρόσεχα

Και λίγο αργότερα, στο περίπτερο της πλατείας Βάθη που πήγα για εφημερίδες, ο Κώστας Πανούσης, σταθμάρχης στον ΟΣΕ, συνταξιούχος σήμερα. Είχαμε συνεργαστεί σε μια μεγάλη απεργία με το Σωματείο και θυμάται πόσο καλά τα πήγαμε. Μου θύμισε ακόμα πολλά πράγματα για τον Μιχάλη Ζησιμόπουλο και μου ανέλυσε τα σχέδια του για το μέλλον του στην Ομοσπονδία Σωματείων Συνταξιούχων. Ανθηρός. Και η κουβέντα του ήταν όμορφη... Κι ας με πρόλαβε πάνω στο μηχανάκι την ώρα που ετοιμαζόμουν να επιστρέψω σπίτι και να διαβάσω τις εφημερίδες μου.

Υπάρχουν βέβαια και άλλοι που εμφανίζονται και εξαφανίζονται σαν τα τζίνι, αλλά δεν ανησυχείς γιατί έχεις καταλάβει πως κάπως έτσι είναι ο χαρακτήρας τους.

Σαν τη Νίκη – Διαβολίτσα που εμφανίστηκε ξαφνικά την περασμένη Πέμπτη το πρωί μέσα στον Messeger ως loussila και, αμαρτία εξομολογημένη δεν είναι αμαρτία, δεν τη θυμόμουνα. Εκείνη μου μίλησε πρώτη. Για πέντε λεπτά θα' ταν και μετά... εξαφανίστηκε. Για λίγο, είπε... Μπορεί να είμαι κι εγώ παράξενος σε σχέση με το χρόνο. Πόσο μπορεί να κρατάει το “λίγο”; Δύο λεπτά; Δύο ώρες; Δύο μέρες; Δύο μήνες; Δύο χρόνια; Θα δείξει...

Είναι, πάντως ένα όμορφο “ταρακούνημα” αυτή η επαφή με το παρελθόν. Θυμίζει το δρόμο που περπάτησες για να φτάσεις μέχρι εδώ. Κι αυτό είναι ένα δικό σου κομμάτι της ιστορίας...

• Σαββατοκύριακο μπροστά μας και δείτε, πατώντας ΕΔΩ την υπέροχη άνοιξη στην Ιαπωνία. Από ένα e-mail της Μαριέττας Μουρούτη πού ξέρει πως να χαλαρώνει τους ανθρώπους στις δύσκολες ώρες που περνάμε

Δείτε στο βίντεο αυτό τι ακριβώς είναι το ΔΝΤ (αν δεν ξέρετε...) και πάρτε μια ιδέα για το τι έκανε στις χώρες από τις οποίες πέρασε. Πατήστε ΕΔΩ και θα καταλάβετε τι εννοώ...

Η πιο δύσκολη μέρα που θα φέρει πολλά δεινά στην πατρίδα μας και κυρίως σε μας, τους Έλληνες πολίτες, είναι η σημερινή. Πάμε σούμπιτοι στην αγκαλιά του ΔΝΤ. Κι όλοι ξέρουμε ότι το ΔΝΤ δεν είναι ένας φιλανθρωπικός οργανισμός, αλλά ότι ξεζουμίζει τους λαούς που πάει να στηρίξει την οικονομία τους.

Το παράδειγμα της Αργεντινής, δέκα χρόνια πριν, που βίωσε το ίδιο πρόβλημα, πρέπει να μας ταράξει. Αξίζει να πατήσετε ΕΔΩ και να δείτε μια δίωρη, περίπου, ταινία – ντοκιμαντέρ που δείχνει καθαρά τι συνέβη εκεί όταν η χώρα οδηγήθηκε σε πτώχευση.

Από το Καστελόριζο ο πρωθυπουργός Γ. Α. Παπανδρέου ανακοίνωσε και επισήμως την προσφυγή της χώρας στο μηχανισμό στήριξης ΕΕ-ΔΝΤ καθώς οι πιέσεις στην ελληνική οικονομία από τις αγορές και τα σπρεντ ώς το κλιμάκιο ΕΕ-ΔΝΤ είναι αφόρητες.

Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο “μηδέν” που όλοι φοβόμαστε τον τελευταίο καιρό. Τίποτα από αύριο δεν θα είναι όπως χθες. Οι πιο δύσκολες μέρες θα είναι μπροστά μας.

Ο κόσμος δεν θα αντέξει την πείνα, την φτώχεια, την ανεργία και θα βγει στους δρόμους. Ο κοινωνικός ιστός θα σπάσει.Ο Δεκέμβρης του 2008 θα είναι μια καρικατούρα μπροστά σ' αυτά που θα βιώσουμε ως κοινωνία.

Όχι, δεν κάνω μαντεψιές. Ούτε δουλειά μου είναι, ούτε μ' αρέσει να κινδυνολογώ. Μα όσο καθόμαστε μοιρολατρικά και κλαίμε τη μοίρα μας, μόνο τα χειρότερα μπορούμε να περιμένουμε.

Για να δούμε: Θα αφυπνιστούμε τώρα ή θα χαζολογούμε μπροστά στα ηλίθια και αποχαυνωτικά σίριαλ της τηλεόρασης;

Η αφίσα κάλεσμα για την Ημερίδα της Κυριακής. Ελάτε μια βόλτα... Και όχι μόνο σαν περαστικοί επισκέπτες. Η γνώμη σας μετράει...

Να μια καλή πρόταση για όσους δεν πάνε να τρέξουνε στο Γύρο της Αθήνας την Κυριακή. Αλλά κι αυτούς που θα πάνε, καλό είναι να γυρίσουν γρήγορα. Αυτή η ημερίδα έχει μεγάλο ενδιαφέρον σε σχέση με την ποιότητα της ζωής μας.

Η Επιτροπή Πολιτών του 4ου Διαμερίσματος διοργανώνει Ημερίδα για την υπογειοποίηση των γραμμών των Προαστιακού την Κυριακή 25 Απριλίου, ώρα 11 το πρωί, στην αίθουσα εκδηλώσεων του 4ου Διαμερίσματος Δήμου Αθηναίων

Καλό θα ήταν να είμαστε όλοι εκεί. Το αίτημα της υπογειοποίησης είναι ένα από τα βασικά αιτήματα που έθεσε και η Επιτροπή κατοίκων Ακαδημίας Πλάτωνα στη Βουλή και στα αρμόδια υπουργεία, ως απαραίτητη προϋπόθεση για να προχωρήσει η ανάπλαση στην Ακαδημία Πλάτωνα.

Οι εργασίες της Ημερίδας έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον.

• Εκπληκτικό! Δείτε πόσα σχόλια είχε αυτή η ανάρτηση στο Blog της Επιτροπής Κατοίκων Ακαδημίας Πλάτωνας. Υπάρχουν και σαχλαμάρες, ξεσπάσματα, αλλά είναι άξιον υπομονής και ψυχραιμίας να τα διαβάσει κανείς. Το κακό είναι ότι με όλους αυτούς τους ανθρώπους ζούμε και κινούμαστε στους ίδιους χώρους.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 24/04/2010

Την προηγούμενη Τρίτη μια μεγάλη σε κυκλοφορία αθηναϊκή εφημερίδα, η «Ελευθεροτυπία», επέλεξε με απόφαση της ιδιοκτησίας τους να μη βάλει στο πρωτοσέλιδο της ούτε μια λέξη για την επιτυχία της αστυνομίας να ανακαλύψει την κεντρική γιάφκα του Επαναστατικού Αγώνα στην Κυψέλη. Και αμέσως στο χώρο μας, άστραψαν και βρόντηξαν οι ειδικοί για το τι είναι είδηση κι αν τελικά η όποια εφημερίδα έχει το δικαίωμα να... αποκρύπτει ειδήσεις.

Βροχή οι καταγγελίες στα Blog. Υποθέτω και στους ίδιους τους συντάκτες της εφημερίδας, μιας και την ίδια μέρα «αναγκάστηκαν» να κάνουν Συνέλευση και να τοποθετηθούν με ανακοίνωση πάνω στο θέμα.

Και επειδή η ιδιοκτησία είχε διαφορετική άποψη επέλεξε, την επομένη να αναδείξει το ζήτημα σε πρώτο θέμα στην πρώτη σελίδα, απλώνοντάς το στις δύο και τρία σελίδες του φύλλου της. Η αλήθεια είναι ότι ξαναμπαίνει για συζήτηση ένα σοβαρό ζήτημα γύρω από τι είναι είδηση και ώς πού φτάνει η υποχρέωση ενός μέσου ενημέρωσης να την αναδείξει χάριν των αναγνωστών του.

Όλοι όσοι ζούμε μέσα στα ΜΜΕ ξέρουμε καλά πώς γίνεται η επιλογή των ειδήσεων. Ξέρουμε επίσης πως υπάρχουν θέματα κοινής λήψης, συνήθως μέσα από δελτία τύπου των ενδιαφερομένων, αλλά και θέματα που «βγάζουν» οι ρεπόρτερ με προσωπική έρευνα και έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία.

Απορώ λοιπόν γιατί «ξαφνιάστηκαν» όσοι έβγαλαν πυρσό διαμαρτυρίας. Δεν πήραν άραγε ποτέ μέρος σε συσκέψεις στελεχών για την αξιολόγηση των θεμάτων της ημέρας; Δεν άκουσαν ποτέ να χτυπά το τηλέφωνο του εκδότη ή του διευθυντή από υψηλά ιστάμενα πρόσωπα και να... παρακαλούν για ειδικό χειρισμό σε θέματα που τους αφορούν; Ή ζουν στον ιδανικό πλανήτη, όπου τις ειδήσεις τις διαμορφώνουν πραγματικά οι δημοσιογράφοι λαμβάνοντας υπόψη τη δεοντολογία του συνδικαλιστικού και κλαδικού τους οργάνου, της ΕΣΗΕΑ;

Ύστερα από 28 χρόνια στο χώρο, γελάω πια με μερικά πράγματα. Ποιος δημοσιογράφος πιστεύει στ' αλήθεια ότι, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση τα τελευταία χρόνια στον Τύπο, μπορεί να διατυπώσει πραγματικά την άποψή του;
Μόνο σε στήλες σαν αυτή εδώ υπάρχει η απόλυτη ελευθερία να διατυπώνουμε την άποψή μας ακόμα κι αν... ερχόμαστε σε κόντρα με την ειδησεογραφία της εφημερίδας. Και αυτό είναι το μεγάλο κίνητρο για έναν επαγγελματία. Να έχει έναν ελεύθερο χώρο για να διατυπώσει τη δικιά του αλήθεια.

Τώρα κάποιοι από τους αναγνώστες μου που δεν γνωρίζουν από τα... μέσα θα αναρωτιούνται τι συμβαίνει και θα πέφτουν από τα σύννεφα με όλες αυτές τις αποκαλύψεις. Αλλά είναι ώρα να γίνουν πιο σωστοί αναγνώστες, επιλεκτικοί σ' αυτά που τους «σερβίρουν» και απαιτητικοί από τους αρθρογράφους που σέβονται και εκτιμούν για το ήθος τους, την καθαρότητα και τον τρόπο γραφής τους.

Η δύναμη είναι στα χέρια σας. Εσείς απορρίπτεται ή αναδεικνύεται τη δουλειά μας. Εσείς είστε η πραγματική δύναμη των μέσων ενημέρωσης, Μη λειτουργείτε ως καταναλωτές αμάσιτης τροφής, αλλά ως αναγνώστες που απαιτούν να σέβονται τη λογική σας. Αν το κάνετε αυτό πολλά πράγματα θα αλλάξουν στο χώρο του Τύπου. Όλο το κύκλωμα θα γίνει πιο... προσεκτικό. Κάθε σελίδα θα έχει ως κυρίαρχο στόχο της, πραγματικά την ενημέρωση του αναγνώστη.

Μέχρι να γίνει αυτό θα συνεχίζουν να γεμίζουν σελίδες με... χαζά, εύπεπτα θέματα και θα αρνούνται, φοβούμενοι τις συνέπειες των ισχυρών, οικονομικά ή πολιτικά, να πουν μεγάλες αλήθειες για τα ζητήματα που θα έπρεπε να είναι κυρίαρχα επειδή απασχολούν αληθινά τους αναγνώστες και την κοινωνία.

Και κάθε τόσο θα «βγαίνουν» κάποιοι τύποι από το χώρο μας και θα ξελαρυγγιάζονται να λένε πως κάποιοι εκδότες «πνίγουν» τις ειδήσεις. Το ζήτημα είναι, όπως έγραψα και στην αρχή του κομματιού, να ξεκαθαρίσουμε τι αποτελεί είδηση και με ποια κριτήρια αξιολογείται η προβολή της. Αλλά αυτό δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση. Είναι σαν το θεμελιώδες ερώτημα, ποιος έγινε πρώτα, η κότα ή το αβγό;

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα της Κρήτης ΡΕΘΕΜΝΟΣ. Χαλαρώστε τώρα λιγάκι, Σαββατοκύριακο έρχεται... Δείτε ΕΔΩ ένα εκπληκτικό PPS που μου έστειλε χθες η Μαριέττα Μουρούτη με γλυπτά μέσα στο δάσος. Έχει και μουσική. Μη βιαστείτε να το... περάσετε στα γρήγορα...