Ένα φεστιβάλ στο Θραψανό Ηρακλείου Κρήτης που αξίζει να το ζήσετε από κοντά!
Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Θραψανού σε συνεργασία με τo Κέντρο Μελέτης Νεώτερης Κεραμεικής, τη Βρετανική Σχολή Αθηνών, το Υπουργείο Πολιτισμού την υποστήριξη της ΔΗΝΕΠΟΚ (Δ/νση Νεώτερης Πολιτιστικής Κληρονομιάς) τη συμμετοχή των Αγγειοπλαστών του Θραψανού, διοργανώνει σειρά πολιτιστικών εκδηλώσεων εστιασμένων στην Κρητική παραδοσιακή κεραμική και τον πολιτισμό της Κρήτης, με την στήριξη της Περιφέρειας Κρήτης υπό την αιγίδα του Δήμου Μινώα Πεδιάδας. Δείτε το σημερινό πρόγραμμα ΕΔΩ.
Αφιερωμένο στη μάνα που γιορτάζει σήμερα. Σε όλες τις μάνες του κόσμου. Τυχεροί όσοι τις έχουν ακόμα στη ζωή...
Ο τίτλος είναι δανεισμένος από το θεατρικό έργο του Γιώργου Διαλεγμένου. Θα ήθελα να το έχω αλλιώς: Χρόνια πολλά μαμά!, αλλά δεν γίνεται... Η δική μου η μάνα έφυγε από κοντά μας, πολλά χρόνια τώρα.
Και στο μακρύ, χωρίς επιστροφή ταξίδι, την ακολούθησε, αργότερα και ο πατέρας μου... Ωστόσο είμαι βέβαιος πως υπάρχουν τυχεροί άνθρωποι γύρω μας που έχουν ακόμα κοντά τους ότι πολυτιμότερο μας έδωσε ζωή...
Εύχομαι να' ναι τυχεροί, να την πάρουν μια αγκαλιά, ειδικά σήμερα που γιορτάζει, αλλά όχι μόνο σήμερα... Κάθε μέρα κοντά στη μάνα πρέπει να είναι μέρα γιορτής.
Ακούτε την. Έχει συμπυκνωμένη την πείρα της ζωής. Έπαθε, έμαθε και τώρα θέλει να σας προφυλάξει από τις κακοτοπιές που περισσεύουν γύρω μας και εγκυμονούν αληθινούς κινδύνους.
Δεν υπάρχει πιο υπέροχο πράγμα από τη στοργική αγκαλιά της. Σαν τώρα θυμάμαι το χαμόγελο και τα αστείρευτα αστεία της δικιάς μου μάνας. Χρόνια πολλά σε όλες τις μάνες του κόσμου...
Κι έτσι για ένα όμορφο ξεκίνημα στη σημερινή μέρα δείτε αυτό το PPS πατώντας ΕΔΩ. Είναι από την Μαριέττα Μουρούτη.
Είναι τολμηρό, όπως και να το κάνεις τέτοιες εποχές άγριας λιτότητας, να κάνεις έκθεση κοσμημάτων. Ακόμα κι αν είσαι, όπως η Αθηνά Ρουμπέν, φοιτήτρια της σχολής καλών Τεχνών και προσδοκάς απλά σε ένα χαρτζιλίκι.
Μπροστά στη λαίλαπα των οικονομικών μέτρων οι άνθρωποι βάζουν προτεραιότητες. Να ζήσουν πρώτα, να υπάρχει ένα πιάτο φαγητό στο τραπέζι και μετά ότι αφορά τον καλλωπισμό. Δυστυχώς δεν μπορείς να κάνεις κι αλλιώς.
Επειδή, ωστόσο, ο καλλιτέχνης δικαιούται να ονειρεύεται ας πάμε να ρίξουμε μια ματιά στην έκθεση της Αθηνούλας. Αν κρίνουμε από προηγούμενες δουλειές της θα πρέπει να παρουσιάσει εκπληκτικές δημιουργίες. Ας τη στηρίξουμε όσο μπορούμε.
ΕΚΘΕΣΗ ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΩΝ ΚΟΣΜΗΜΑΤΩΝ! ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΣΧΕΔΙΑ ΣΕ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΙΤΕΣ ΤΙΜΕΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ! Τηλέφωνο Επικοινωνίας:2105151885 Κινητό: 6934848476 ΠΡΟΣΒΑΣΗ:ΜΕΤΡΟ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ 051, ΣΤΑΣΗ ΑΡΜΟΝΙΑ.
Αυτή είναι η νέα εβδομαδιαία εφημερίδα "ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ" που εκδίδει ο Σεραφείμ Κοτρώτσος. Η εφημερίδα κυκλοφορεί κάθε Σάββατο. Φαίνεται "γρήγορη", "ζωντανή" με μικρά κείμενα και αρκετές αποκαλύψεις. Αυτό που βλέπετε δίπλα είναι το πρώτο φύλλο της εφημερίδας. Ευχόμαστε να τα... χιλιάσει, σε μια περίοδο που Τύπος και εργαζόμενοι στα ΜΜΕ δοκιμάζονται σκληρά...
Σε λίγο θα την πάρουμε στα χέρια μας και θα την ξεφυλλίσουμε...
Σας το υποσχέθηκα και το κάνω. Διαβάστε ένα πολύ όμορφο διήγημα της Χαρούλας Βερίγου:
Άνοιξε διάπλατα τα δύο μεγάλα μελένια μάτια ο Χάρης και δε χόρταινε να κοιτάζει όσα η φύση και ο μακρινός ορίζοντας του αποκάλυπταν. Μαγεμένος από τα μενεξελιά εκείνου του ανοιξιάτικου δειλινού και τις μυρωδιές του λεμονοδάσους που απλώνονταν στο χαμήλωμα του λόφου, πέρα προς τη θάλασσα, καβάλα στα φτερωτά του όνειρα ταξίδευε στη φαντασία και πιο μακριά. Το φως τρεμόπαιζε στο πρόσωπό του ίδιος νιούτσικος ντροπαλός λεμονανθός. Το φως, πάντα παίζει με τις αθωότητες, μέσα και έξω από τα ματοτσίνορα.
Παιχνίδισμα της βροχής και του φωτός το ουράνιο τόξο λίγα χωραφάμπελα πιο κάτω, στάθηκε επιβλητικό και μεγαλόπρεπο, κορνίζα θεϊκή, χρώμα και φως, ουράνιο.
- Παππού, παππού! κοίταξε παππού! είπε δυνατά το παιδί και ένας γλυκός ενθουσιασμός ρόδισε στα μάγουλα.
- Τι είναι γιε μου; απόρησε ο γέρος και σηκώνοντας τα μάτια από τη φρεσκοσκαμμένη γη έψαχνε με το βλέμμα ίσαμε πέρα στο σμίξιμο της βουνοκορφής και του χαμηλού συννεφιασμένου ορίζοντα.
- Ένα ουράνιο τόξο , παππού , νάτο εδώ , εδώ κοντά μας.
- Πού 'ναι γιε μου, πού είναι η Κεραζόζα; ρώτησε δήθεν αμήχανα
τρίβοντας τα βλέφαρα εκείνος.
- Πώς το 'πες αυτό παππού;
- Κεραζόζα, παιδί μου, Κε - ρα - ζό - ζα και γέλασε πλατιά, σαν έφηβος που καμαρώνει μπρος στον καθρέφτη ψηλαφίζοντας το χνούδι στ' απανωχείλι του.
- Κεραζόζα, ψιθύρισε ο Χάρης και την έδειξε με το χέρι του προς τα δυτικά. (συνεχίζεται)
Στην απάντησή της η Χαρούλα μου έστειλε και μια φωτογραφία της καθώς και μια… παιδική που θα τη δημοσιεύσω αργότερα, όταν θα βάλω και ένα από τα υπέροχα διηγήματά της…
Την κοπέλα αυτή δεν την γνωρίζω από κοντά. Έφτασαν όμως στο e-mail μου προχθές μερικά διηγήματα και ποιήματα και… ξαφνιάστηκα. Ποια είναι η Χαρούλα Βερίγου; Της έστειλα απάντηση. Και ιδού:
Καλημέρα, τυχαία σας βρήκα... Με συγκινεί το Θραψανό... Περνώ κάθε χρόνο από εκεί για να πάω στην Αγία Μαρίνα. Παιδί 09 ετών περπάτησα από το Τζερμιάδω και πήγα με τα πόδια πρώτη φορά... Δρόμος δίχως κούραση ήταν... Θαρρώ πως από τότε κουβαλώ μια χούφτα χώμα μέσα μου φυλακτό και σκεπάζω την ψυχή μου, όταν φοβάται ...για να μην παγώνει στην κακομοιριά του μπαγιάτικου κόσμου... Ζω στην Κέρκυρα από 17 Οκτωβρίου 1981... "Κατά φαντασίαν ζωντανή". Εργάζομαι στον Οργανισμό Τουριστικής Εκπαίδευσης.... Σας έστειλα ένα δείγμα της σκέψης μου... γιατί μου έκανε κλικ ο τόπος... Ας είστε πάντα καλά.
Είναι ένα χαρούμενο τραγούδι με μια όμορφη σκηνική παρουσία από την Natassa Mare Moumtzidou. Έφτασε στο e-mail από άγνωστο αποστολέα και το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο το έθεσε αυτόματα στην Ομαδική Αλληλογραφία. Το άνοιξα παρ'όλα αυτά και μοιράζομαι μαζί σας το τραγούδι της που είναι και αρκετά μεγάλο. Καλύτερο αυτό, πάντως από εκείνους τους αμετανόητους που κάθε τόσο στέλνουν e-mail ότι δήθεν κέρδισα πολλά χρήματα που θα τα πάρω αν τηλεφωνήσω κ.λπ κ.λπ. Θα σας έχει τύχει και σας φαντάζομαι. Δυστυχώς κανείς δε βάζει φραγμό…
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 08/05/2010
Είναι ώρα να ξαναδούμε το πράγμα πιο ψύχραιμα και να πάρουμε θέση. Το θέμα μας αφορά. Λέω για την μουγγαμάρα που έχει πέσει μετά την ανακοίνωση του νέου πακέτου των μέτρων από την κυβέρνηση.
Δεν ήταν ο κόσμος που θα 'πρεπε στις φετινές πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις, ούτε και οι προχθεσινές απεργιακές συγκεντρώσεις πλησίασαν στο μέγεθος αυτών της εποχής Γιαννίτση. Αλλά τότε ήταν μία η συγκέντρωση και τώρα δύο...
Τι συμβαίνει λοιπόν; Πώς είναι δυνατόν να... γυρίζει ο κόσμος ανάποδα κι εμείς να καθόμαστε φοβισμένοι να κλαίμε τη μοίρα μας; Το ίδιο ζήτημα απασχολεί κι άλλους. Το κουβέντιασα με ανθρώπους που εκτιμώ και σέβομαι τη γνώμη τους, γιατί γνωρίζω την ανιδιοτελή προσφορά τους στο εργατικό - συνδικαλιστικό - κοινωνικό κίνημα.
Υπάρχει διάχυτος ένας φόβος που έχει να κάνει με ότι κατά καιρούς αποκτήσαμε με δάνεια από τις τράπεζες. Ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο, ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο. Και τώρα η ανασφάλεια μας τρομάζει και μας κάνει να λουφάζουμε. Εκτιμώ πως είναι λάθος αντίδραση και μάλλον θα 'πρεπε να βρούμε γρήγορα τον τρόπο να βγούμε από αυτή την παγίδα.
Κι αυτό γιατί κανείς δεν μας χάρισε τίποτα. Ότι αποκτήσαμε ήταν προϊόν σκληρής εργασίας. Ατέλειωτες ώρες στο πόδι, ελάχιστος ελεύθερος χρόνος, εξαντλητικά ωράρια για να τροφοδοτούμε τα γκισέ των αδηφάγων τραπεζών που λειτουργούν ως νόμιμοι τοκογλύφοι. Δεν τα ξέραμε όλα αυτά πριν τις επισκεφθούμε; Τα ξέραμε, αλλά δε γινόταν αλλιώς. Το ήξεραν κι αυτές γι' αυτό και λειτουργούσαν έτσι.
Να βρούμε λοιπόν τον τρόπο να ξεφύγουμε από τον βραχνά τους. Τα χρόνια που έρχονται, με το ΔΝΤ στο σβέρκο μας, θα ΄ναι δύσκολα. Προφανώς οι πολιτικοί έχουν διαγράψει την πορεία τους και δεν... καίγονται για το αύριο. Επιπλέον θεωρούν ότι αυτός ο λαός είναι ευκολόπιστος και την ώρα της κρίσης θα είναι σε θέση να τον παραμυθιάσουν με νέα ψέματα.
Το ζήτημα είναι τι κάνουμε εμείς; Πως αντιμετωπίζουμε εμείς την πρόκληση των καιρών; Δεν ξέρω τη συνταγή για να σας τη δώσω. Για ένα όμως είμαι σίγουρος. Η σιωπή είναι το χειρότερο πράγμα που έχουμε να κάνουμε.
Δεν είναι λύση ο ατομικισμός και το κρύψιμο πίσω από το δάκτυλό μας. Να το παλέψουμε και να βρούμε αυτά που μας ενώνουν Ιστορικά κανένας απογοητευμένος δεν νίκησε. Χρειάζεται θάρρος, τόλμη και αποφασιστικότητα. Είμαστε όρθιοι, ζωντανοί οργανισμοί, σκεπτόμενα όντα, ας πετάξουμε τις παντόφλες. Το δικό μας «παρόν» θα ωφελήσει κι άλλους.
Στο χέρι μας είναι να αλλάξουμε αυτούς που μας εκπροσωπούν στον κλάδο, στη δουλειά, στην κοινωνία, στην πολιτική. Ας διαμορφώσουμε τη ζωή μας, όπως πραγματικά μας αξίζει και όχι όπως οι άλλοι επιθυμούν. Ας παίξουμε το δικό μας ενεργό ρόλο στο θέατρο της ζωής.
Όχι πια άβουλα, παθητικά όντα που εκτελούν εντολές. Ας γίνουμε οι μπροστάρηδες των έντιμων αγώνων και των καθαρών λύσεων. Θα βοηθήσουμε εμάς, την κοινωνία κι αυτή την ταλαίπωρη τη χώρα μας.
Η ανατροπή ας γίνει η λέξη που θα μας αντιπροσωπεύει όλο και περισσότερο στο μέλλον... Μπορούμε, φτάνει να το θέλουμε... αναζητώντας νέες συλλογικότητες. Και να δίνουμε τις μάχες μας με το κεφάλι ψηλά.
Το κομμάτι αυτό γράφτηκε την Τρίτη το βράδυ, λίγο πριν την απεργία της επομένης και θα δημοσιευθεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα "ΡΕΘΕΜΝΟΣ". Ομολογώ ότι έπεσα έξω στην εκτίμηση του μεγέθους της απεργιακής συγκέντρωσης της 5/5, αλλά χαίρομαι γι' αυτό, γιατί είναι φανερό πια, πως ο κόσμος βγαίνει από το "καβούκι" του και αντιδρά.
Είναι από μια διήγηση. The BondTrader: Το 1982 δούλευα σε μεγάλη βιομηχανική Αμερικανική εταιρεία στην Νέα Υόρκη. Η ύφεση άρχιζε και στο Διοικητικό Συμβούλιο γινόταν η συζήτηση για πόσο κόσμο θα απολύσουμε... Ήμουν υπεύθυνος για το σχέδιο κερδοφορίας και είχα μαζέψει όλες τις προτάσεις από 42 χώρες. Όλοι είχαν προτείνει περικοπές προσωπικού - 15 000 παγκοσμίως.
Ο κάθε Αντιπρόεδρος έκανε τις προτάσεις του. Ο πρόεδρος μας δεν μιλούσε. Κοιτάζαμε όλοι ο ένας τον άλλον και δεν είχαμε ιδέα γιατί ήταν αμίλητος. Όταν τελειώσαμε ξαφνικά ο πρόεδρος ζήτησε την άδεια να μιλήσει. Ο λόγος του έχει μείνει αποτυπωμένος στο μυαλό όλων που ήμασταν εκεί και αν και έχουν περάσει 28 χρόνια τον θυμάμαι, λες και ήταν χθες. Θα τον αναπαράγω, όσο ποιο σωστά μπορώ, διότι οι αξίες που περιέχει είναι αθάνατες και μπορούν να φανούν χρήσιμες σε αυτό που θα ζήσουμε σύντομα.
«Ο καθαριστής όταν περνά την πόρτα του εργοστάσιου είναι σύζυγος, πατέρας παιδιών που πάει στο σπίτι που χρωστάει και κοιτάζει με υπερηφάνεια αυτά που δημιούργησε και αν και λίγα, του είναι αρκετά. Αποφασίζουμε σήμερα να τον διώξουμε. Να χάσει την δουλειά του, να πάει σπίτι άνεργος με μια επιταγή δυο μηνών. Τι θα πει στα παιδιά του; Τι θα πει στη γυναίκα του, πώς να τους εξηγήσει ότι από αύριο χάνει την αξιοπρέπεια του; Και εάν σε τρεις μήνες δεν έχει βρει δουλεια θα χάσει το σπίτι του και ίσως τη γυναίκα του. Δεν μπορώ να βάλω την υπογραφή μου σε ένα σχέδιο που καταδικάζει την ζωή και την ύπαρξη τόσων ανθρώπων.
Αλλά την ιδία στιγμή έχω και υποχρέωση στους μετόχους μου που μου εμπιστεύτηκαν τις οικονομίες τους και εάν δεν κάνω κάτι τα συνταξιοδοτικά ταμεία δεν θα έχουν λεφτά για τις συντάξεις. Οι απολύσεις που όλοι μου προτείνετε μειώνουν τα ετήσια έξοδα κατά $135 000 000.
Έκανα ένα απλό υπολογισμό και προτείνω το εξής σχέδιο: Ελάττωση του μισθού μου - 75% Ελάττωση μισθού όλων των αντιπρόεδρων - 50% Ελάττωση γενικών διευθυντών - 40% ΚΤΛ Καμία απόλυση. Θέλω τους αριθμούς σε μια ώρα.»
Σηκώθηκε και έφυγε, και όπως έφευγε είπε με ένα ειρωνικό χαμόγελο. «Κρίμα που θα παίξετε Γκολφ μονό τρεις φόρες αντί για έξι, παιδιά.»
Περάσαμε την θύελλα χωρίς να διώξουμε άτομο και σε τρία χρόνια η άξια της μετοχής ήταν $147 από $7.5 το 1980 πριν αρχίσει η κρίση. Α ναι, είχαμε και 27 διπλώματα ευρεσιτεχνίας από απλούς εργάτες σ ' αυτό το διάστημα. Δεν χρειάζεται να πω ότι ο κόσμος έπινε νερό στο όνομα του. Το 1992 στο τραπέζι που του κάναμε για την συνταξιοδότηση του -και είχαμε έρθει από όλο τον κόσμο αν και δουλεύαμε σε άλλες εταιρείες - τον ρωτήσαμε να απαντήσει στον αποχαιρετιστήριο λόγο του γιατί διάλεξε να κάνει αυτό που έκανε. Όπως το θυμάμαι η απάντηση ήταν:
« Ακουστε, μπορεί να είχε και συναισθηματικές ρίζες η απόφαση αυτή. Αλλά δεν χωρούν συναισθήματα σε τέτοιες αποφάσεις. Απλώς βρήκα μια λύση που απαντούσε και στη λογική και στο συναίσθημα. Είμαστε σε 42 χώρες από τις οποίες οι 38 είναι φτωχές. Θα κατέστρεφα ολόκληρες μικρές κοινωνίες, διότι όπως ξέρετε τα εργοστάσια μας είναι σε κωμοπόλεις. Εάν το έκανα όπως μου είχατε προτείνει, είναι αυτονόητο ότι θα έφερνα ανθρώπους στην απελπισία. Και κάνεις μα κάνεις ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ένας απελπισμένος άνθρωπος. Η πιθανότητα να ΕΚΑΙΓΑΝ τα εργοστάσια ήταν μεγάλη. Ενώ εσείς που ήσασταν διπλά μου και όλο το μισθό να σας έπαιρνα δεν θα καίγατε τίποτα, γιατί πιστεύετε ότι είστε μέσα στο ΣΥΣΤΗΜΑ και άνθρωποι που αισθάνονται κομμάτι του συστήματος δεν κάνουν επαναστάσεις. Να θυμάστε ότι η πραγματική καταστροφή έρχεται όταν ο κόσμος αισθάνεται αποκλεισμένος από το σύστημα, νιώθει αδικία και δεν έχει καμία ελπίδα. Τότε είναι έτοιμος για όλα... Και εργοστάσια καίει.»
Σήμερα ζωγραφίζει στο San Francisco και είναι στο στρογγυλό τραπέζι της κουζίνας (άτυπη συνάντηση κάθε 8 εβδομάδες) του Όμπυα.
Γιατί το έγραψα; Βλέπω όλους τους να βγαίνουν στην τηλεόραση / ράδιο και να μιλούν για διαρθρωτικές αλλαγές (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ), ανάγκη για αλλαγή (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ) αλλαγή νοοτροπίας (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ)...
Όλα αυτά χωρίς ίχνος συμπόνιας και λογικής σκέψης το ποιο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα. Ζουν με την φαντασίωση ότι ΑΥΤΟΙ δεν χρειάζεται να αλλάξουν. Δεν έχουν τίποτα να χάσουν διότι είναι με το ΣΥΣΤΗΜΑ. Έτσι θα είναι όχι μονό προστατευμένοι αλλά η ΚΡΙΣΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΑΙΡΙΑ (σας θυμίζει κάτι αυτό) να γεμίσουν περισσότερο τις τσέπες τους.
Έγραψα το άρθρο αυτό για να ξέρετε πώς συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, που είναι πραγματικά σκεπτόμενοι. Έτσι δεν θα έχετε καμία δικαιολογία ότι δεν ξέρατε όταν όμορφα «εργοστάσια» αρχίζουν να καίγονται όμορφα. ΠΑΝΤΟΥ.
Αυτό είναι το χωριό μου, το όμορφο Θραψανό, που ονειρευόμουν να ζήσω, κάποτε...
Αυτό είναι το χωριό μου, το Θραψανό... Φωτογραφημένο στις 6 Ιουλίου 2012. Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο. Και κάποτε, ονειρευόμουν να ζήσω εκεί αρκετό καιρό, όταν θα έβγαινα στη σύνταξη. Τώρα πια είμαι συνταξιούχος, έχοντας αλλάξει άποψη και πρωτεραιότητες στη ζωή μου... Η στιγμή που νόμιζα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ, ήρθε! Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για το χωριό μου...
Όταν η ζωή δεν το βάζει κάτω… Οι βουκαμβίλιες που ξεράθηκαν από την παγωνιά του Γενάρη 2017, όταν το χιόνι το έστρωσε για τα καλά στο χωριό (δες την ακριβώς από κάτω φωτογραφία, διότι είναι πολύ σπάνιο το χιόνι στο χωριό μας σε υψόμετρο 350 μ.). Χρειάστηκε να περιμένουμε λίγο... Αλλά ο χρόνος δεν είναι πρόβλημα, όσο είμαστε όρθιοι, μπορούμε και αντέχουμε τις αντιξοότητες… Η φωτογραφία αυτή, είναι τραβηγμένη το Νοέμβρη του 2023 όταν βάψαμε με άλλο χρώμα την εξωτερική και εσωτερική αυλή του σπιτιού...
Φωτογραφία τραβηγμένη στις 9/1/2017, στο χιονιά που άρεσε σε όλο το Θραψανό. Το πατρικό μου σπίτι, χιονισμένο. Απόλαυση οφθαλμών… Ευχαριστώ όσους είχαν την καλοσύνη και την προνοητικότητα να μου στείλουν αυτή τη φωτογραφία… Κάθε εποχή στο χωριό μου είναι όμορφη. Έτσι το βλέπω εγώ, έχοντας προσωπικά βιώματα… Οι όμορφες βουκαμβίλιες, από αυτόν τον πάγο, ξεράθηκαν, σε αντίθεση με την τριανταφυλλιά που, για άλλη μια φορά, αποδείχτηκε πολύ δυνατή και άντεξε... Αλλά η ζωή δεν σταματά! Ξαναπέταξαν πράσινα κλαριά, ξαναζωντάνεψαν!
Φτιάξαμε και τα παρτέρια στα δυο περιβολάκια στην εξωτερική αυλή... Ο επόμενος στόχος, αν το θέλει ο Θεός και τον καταφέρουμε, είναι να μπουν πλακάκια και στις αυλές, τόσο στην εσωτερική, όσο και στην εξωτερική. Και μια πραγματική εξώπορτα που θα προστατεύει το σπίτι μας, καλύτερα, από τους ανόητους που δεν λείπουν. Ο στόχος παραμένει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να τον υλοποιήσουμε σ' αυτή τη ζωή.
Και μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία του Roland Hampe. Την είδαμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλείου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά, στις μέρες μας, συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα... Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το υπέροχο ντοκιμαντέρ για την αγγειοπλαστική στο Θραψανό που προβλήθηκε το Φλεβάρη του 2024 από την ΕΡΤ 3.
Από την ημερήσια Ηρακλειώτικη εφημερίδα, ΠΑΤΡΙΣ. Την είδαμε δημοσιευμένη στη στήλη Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, το Σάββατο 22/6/2024 με την ένδειξη: 1958-1962, Κρήτη, Θραψανό. Φωτογραφία Roland Hame (πηγή: Άσπρο και Μαύρο). Η φωτογραφία έχει και μια ακόμα συναισθηματική αξία για μένα. Τραβήχτηκε, όταν εγώ γενήθηκα. Και προφανώς έχει επιχρωματιστεί. Δεν υπήρχε χρωματιστό φίλμ, τότε...
Κάτι μεγάλο και όμορφο έγινε στο χωριό μας. Ένα κέντρο Μινωικής αγγειπλασττικής. Για να θυμόμαστε την ιστορία, το ξεκίνησε ο πρώην δήμαρχος Θραψανού, Μανόλης Λαδωμένος, αλλά διάφορες δυσκολίες που δεν γνωρίζομαι δεν το άφησδαν να ολοκληρωθεί. Το εεκαινία σε ο δήμρχος κ. Κεγκέρογλου! Χαιρόμαστε που ένα σημαντικό και εμβληματικό έργο πολιτιστικής υποδομής, είναι πραγματικότητα. Ως αποτέλεσμα συνένωσης δυνάμεων του Δήμου Μινώα, του Υπουργείου Πολιτισμού, του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, με την αρωγή της Περιφέρειας Κρήτης.
Ξεκίνησε να λειτουργεί στο χωριό μας, το Θραψανό, μια αξιόπιστη Δομή Αγγειοπλαστικής...
Σε ποια φάση βρίσκεται σήμερα η σελήνη; Θέλετε να ξέρετε;
Κάποτε το θέλαμε να επιστρέψουμε, όσο τίποτα άλλο... Τώρα, δεν είμαι πια βέβαιος...
Μια προσπάθεια πριν τρία χρόνια να ξαναφτιάξω τις ελιές μου σε συργασία με συγχωριανό μου φίλο και συμμαθητή από το σχολείο απέδωσε σε μια πρώτη φάση, τρία χρόνια τώρα. Πέσαμε σε κακές εποχές. Ξηρασία, κακοχρονιά, αλλά είχα μια ευχάριστη έκπληξη από τον Μιχάλη. Παρά τις δυσκολίες βγάλαμε το λάδι της χρονιάς μας. Ευγνώμονες!
Η Λιβάδα... Η τεχνιτή λίμνη στο χωριό μου που τα καλοκαίρια περνούσα πολλές ώρες εδώ... Πανέμορφη και πάντα έχει κάτι εξαιρετικό να σου δώσει... Δείτε ΕΔΩ ένα βίντεο που τραβηξα πριν μερικά χρόνια από τη λίμνη. Έτσι είναι και σήμερα. Δεν έχει αλλάξει τίποτα... Η ίδια ομορφιά! Μόνο που εγώ δεν μπορώ να είμαι κοντά της, πια, με τη συχνότητα που ήμουν κάποτε...
Ιδού και μια πανοραμική φωτογραφία της λίμνης, που τράβηξα το χειμώνα του 2014 όταν κατέβηκα στο χωριό, για να μαζέψω τις ελιές μου... Ελάτε, αν θέλετε, να σας πάω στις ελιές μου στου Μπουρμά. Δείτε ΕΔΩ. Τα τελευταία χρόνια δεν είχαν καρπό και από ότι δείχνουν τα πράγματα, ούτε και φέτος... Λογικό. Για να δώσουν καρπό, πρέπει να καλλιεργηθούν σωστά και φυσικά να βάλεις λιπάσματα. Κι αν το δεις από οικονομική άποψη, δεν είμαι βέβαιος ότι αξίζει τον κόπο...
Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ
Η Αγία Γραφή περιγράφει μερικές φορές τους ανθρώπους με βάση την εργασία που έκαναν. Μιλάει για τον “Ματθαίο, τον εισπράκτορα φόρων”, τον “Σίμωνα τον βυρσοδέψη” και τον “Λουκά, τον αγαπητό γιατρό”. (Ματθ. 10:3· Πράξ. 10:6· Κολ. 4:14) Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους είναι οι πνευματικοί διορισμοί ή τα προνόμιά τους. Διαβάζουμε για τον Βασιλιά Δαβίδ, τον προφήτη Ηλία και τον απόστολο Παύλο. Αυτοί οι άντρες εκτιμούσαν τους θεόδοτους διορισμούς τους. Παρόμοια και εμείς, αν έχουμε προνόμια υπηρεσίας, πρέπει να τα εκτιμούμε.
Ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά για την ανθρωπότητα ήταν να ζει για πάντα εδώ στη γη. (Γέν. 1:28· Ψαλμ. 37:29) Ο Θεός πρόσφερε γενναιόδωρα στον Αδάμ και στην Εύα διάφορα πολύτιμα δώρα που τους έδιναν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν τη ζωή. (Διαβάστε Ιακώβου 1:17) Ο Ιεχωβά τούς χάρισε ελεύθερη βούληση, την ικανότητα να κάνουν λογικές σκέψεις και τη δυνατότητα να αγαπούν και να απολαμβάνουν φιλίες.
Ο Δημιουργός μιλούσε στον Αδάμ και τον συμβούλευε για το πώς να δείχνει την υπακοή του. Ο Αδάμ μάθαινε επίσης πώς να καλύπτει τις ανάγκες του καθώς και πώς να φροντίζει τα ζώα και τη γη. (Γέν. 2:15-17, 19, 20) Ο Ιεχωβά προίκισε επίσης τον Αδάμ και την Εύα με τις αισθήσεις της γεύσης, της αφής, της όρασης, της ακοής και της όσφρησης. Έτσι μπορούσαν να απολαμβάνουν πλήρως την ομορφιά και τα άφθονα αγαθά του παραδεισένιου σπιτιού τους. Για το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, οι δυνατότητες να έχουν απόλυτα ικανοποιητική εργασία, να νιώθουν πλήρεις και να κάνουν ανακαλύψεις, ήταν απεριόριστες.
Τι μπορούμε να μάθουμε από τα λόγια που είπε ο Ιησούς στον Πέτρο; Χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να μην αφήσουμε την αγάπη μας για τον Χριστό να εξασθενήσει και την προσοχή μας να αποσπαστεί από τα συμφέροντα της Βασιλείας. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά τις πιέσεις που σχετίζονται με τις ανησυχίες αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ας μάθουμε, να εκτιμούμε όσα έχουμε...
ΕΝΑ SITE "ΑΠΑΓΚΙΟ" ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!
Αυτόν τον ιστότοπο τον «παλεύω» πολλά χρόνια. Πολύ πριν γνωρίσω την αλήθεια και βρω σκοπό στη ζωή μου. Φανταζόμουν τον εαυτό μου συνταξιούχο στο χωριό, με μια σχετικά καλή οικονομική επιφάνεια, δεδομένης μιας καλής σύνταξης που είχα οικοδομήσει πολλά πάνω της και ήθελα να έχω κάτι, για να περνάω το χρόνο μου.
Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει γύρω μου, όλα εκτός από το Site αυτό. Δηλαδή, άλλαξε κι αυτό λιγάκι προσανατολισμό… Αντί να περνάει την ώρα του με κούφια δημοσιογραφικά θέματα, που δεν είχαν να προσφέρουν και πολλά πράγματα στους ανθρώπους, προσφέρει ελπίδα για ένα βέβαιο, καλύτερο αύριο.
Αυτήν την αληθινή ελπίδα, προσπαθεί να βάλει στις καρδιές των αναγνωστών του και να τους ενθαρρύνει να πιστέψουν ότι όλες αυτές οι δυσκολίες κάθε μορφής που ζούμε είναι παροδικές. Τα ωραία, είναι μπροστά μας... Και μπορούμε να τα ζήσουμε, φτάνει να το θέλουμε πραγματικά.
Αρκεί να μη στηριζόμαστε στην αξιοπιστία των ανθρώπων που σήμερα είναι κι αύριο όχι… Ούτε στις δυνάμεις μας. Αλλά στον Λόγο Εκείνου που είναι απόλυτα αξιόπιστος και να ακολουθούμε στη ζωή μας τις φωτεινές προειδοποιητικές πινακίδες που έχει βάλει στο δρόμο μας…
ΚΡΕΟΝΤΑΣ, τέλος...
Το φύλλο που βλέπετε εδώ είναι το τελευταίο της εκδοτικής προσπάθειας του Εξωραϊστικού Συλλόγου της Κολοκυνθούς, “Κρέοντας”. Δείτε το ΕΔΩ. Είναι το τεύχος 25 κι ΕΔΩ δείτε το αμέσως προηγούμενο. Ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ αναγκάστηκε να αναστέλλει την έκδοσή του στην πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση. Σε δύσκολες εποχές δεν άντεχε άλλο, τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη. Βέβαια κάθε φύλλο που αναστέλλει την έκδοσή του, θέλει να ελπίζει και ονειρεύεται την επανέκδοση του... Μακάρι να γίνει έτσι. Και να μην είναι μόνο οι καλές προθέσεις των ανθρώπων του Συλλόγου...
Στο ρόλο του Συνταξιούχου
Αν έχεις κάπου να κρατηθείς, αν μπορείς να περιμένεις, η υπομονή αμείβεται. Άπό τις 24/10/2020 είμαι πια συνταξιούχος!… Όλα εξελίχθηκαν καλά, όπως το περίμενα και τον Νοέμβρη του 2020 μπήκαν τα χρήματα της σύνταξης μου στο λογαριασμό μου. κι από τότε όλα γίνονται κανονικά, στην ώρα τους... Η αγωνία μου μετρούσε από τον Νοέμβριο του 2019, οπότε και κατέθεσα τα χαρτιά μου. Μια διαδικασία που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο!
Όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια πρωτόγνωρη, δύσκολη εποχή του κορονοϊού Covid-19, με λοκντάουν και χωρίς τις μικρές εφημερίδες που βγάζω. Και όμως, όλα πήγαν καλά! Με τη βοήθεια ανθρώπων που μας αγαπούν, των παιδιών της Σούλας, δεν έχασα καμιά από τις ρυθμίσεις που είχα κάνει... Και δεν στερηθήκαμε τίποτα, από τα βασικά πράγματα. Ο Ιεχωβά να τους ευλογεί!
Δοξάζω τον Ιεχωβά για την καλή έκβαση του πράγματος! Και τον ευχαριστώ, γιατί αν δεν ήταν το ισχυρό χέρι Του να με οπλίζει με υπομονή και εγκαρτέρηση, όλα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα!
Μικρές πινελιές αγάπης
Γεμάτος όμορφες, ξεχωριστές πινελιές, είναι αυτός ο ιστότοπος που διαβάζετε. Ξεκίνησε, για να καλύψει κάποιες ανάγκες έκφρασης, με δημοσιογραφικό κυρίως περιεχόμενο και τον βλέπουμε να εξελίσσεται ουσιαστικά σε ένα σημείο συνάντησης και επαφής, ανάμεσα σε φίλους. Και η αναφορά στις πινελιές δεν είναι καθόλου τυχαία. Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και οι ζωγράφοι; Μόνο που εδώ το πράγμα μοιράζεται, ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες. Και περιγράφουν μια ζωή πραγματική, όχι από αυτές που κυριαρχούν στη φαντασία και στο διαδίκτυο.
Δοκιμασία από τον Covid-19
Ότι μέχρι χθες, μόνο ως θεωρία γνωρίζαμε, το είδαμε να εφαρμόζεται στη ζωή μας... Και πήραμε τα μαθήματα μας. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.
Το "φευγιό" της αδερφής μου
Η Γιωργία μας "έφυγε" για πάντα από κοντά μας το 2011. Και ο θάνατος του Γιάννη έναν ακριβώς χρόνο, μετά. Λιγοστεύουμε...
Έφυγε και ο Κωστής μας
Λιγοστεύουμε... Μετά τη Γεωργία μας, "έφυγε" και ο Κωστής μας. Τον αποχαιρετήσαμε (δείτε ΕΔΩ) με συγκίνηση... Θα τα ξαναπούμε αδελφέ!
Σας το
Σας το μεταφέρω, όπως μου το έστειλαν:
