Αφιερωμένο στη μάνα που γιορτάζει σήμερα. Σε όλες τις μάνες του κόσμου. Τυχεροί όσοι τις έχουν ακόμα στη ζωή...

Ο τίτλος είναι δανεισμένος από το θεατρικό έργο του Γιώργου Διαλεγμένου. Θα ήθελα να το έχω αλλιώς: Χρόνια πολλά μαμά!, αλλά δεν γίνεται... Η δική μου η μάνα έφυγε από κοντά μας, πολλά χρόνια τώρα.

Και στο μακρύ, χωρίς επιστροφή ταξίδι, την ακολούθησε, αργότερα και ο πατέρας μου...
Ωστόσο είμαι βέβαιος πως υπάρχουν τυχεροί άνθρωποι  γύρω μας που έχουν ακόμα κοντά τους ότι πολυτιμότερο μας έδωσε ζωή...

Εύχομαι να' ναι τυχεροί, να την πάρουν μια αγκαλιά, ειδικά σήμερα που γιορτάζει, αλλά όχι μόνο σήμερα... Κάθε μέρα κοντά στη μάνα πρέπει να είναι μέρα γιορτής.

Ακούτε την. Έχει συμπυκνωμένη την πείρα της ζωής. Έπαθε, έμαθε και τώρα θέλει να σας προφυλάξει από τις κακοτοπιές που περισσεύουν γύρω μας και εγκυμονούν αληθινούς κινδύνους.

Δεν υπάρχει πιο υπέροχο πράγμα από τη στοργική αγκαλιά της. Σαν τώρα θυμάμαι το χαμόγελο και τα αστείρευτα αστεία της δικιάς μου μάνας. Χρόνια πολλά σε όλες τις μάνες του κόσμου...

• Κι έτσι για ένα όμορφο ξεκίνημα στη σημερινή μέρα δείτε αυτό το PPS πατώντας ΕΔΩ. Είναι από την Μαριέττα Μουρούτη.

Είναι τολμηρό, όπως και να το κάνεις τέτοιες εποχές άγριας λιτότητας, να κάνεις έκθεση κοσμημάτων. Ακόμα κι αν είσαι, όπως η Αθηνά Ρουμπέν, φοιτήτρια της σχολής καλών Τεχνών και προσδοκάς απλά σε ένα χαρτζιλίκι.

Μπροστά στη λαίλαπα των οικονομικών μέτρων οι άνθρωποι βάζουν προτεραιότητες. Να ζήσουν πρώτα, να υπάρχει ένα πιάτο φαγητό στο τραπέζι και μετά ότι αφορά τον καλλωπισμό. Δυστυχώς δεν μπορείς να κάνεις κι αλλιώς.

Επειδή, ωστόσο, ο καλλιτέχνης δικαιούται να ονειρεύεται ας πάμε να ρίξουμε μια ματιά στην έκθεση της Αθηνούλας. Αν κρίνουμε από προηγούμενες δουλειές της θα πρέπει να παρουσιάσει εκπληκτικές δημιουργίες. Ας τη στηρίξουμε όσο μπορούμε.

ΕΚΘΕΣΗ ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΩΝ ΚΟΣΜΗΜΑΤΩΝ!
ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΣΧΕΔΙΑ ΣΕ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΙΤΕΣ ΤΙΜΕΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!
Τηλέφωνο Επικοινωνίας:2105151885 Κινητό: 6934848476
ΠΡΟΣΒΑΣΗ:ΜΕΤΡΟ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ 051, ΣΤΑΣΗ ΑΡΜΟΝΙΑ.

Αυτή είναι η νέα εβδομαδιαία εφημερίδα "ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ" που εκδίδει ο Σεραφείμ Κοτρώτσος. Η εφημερίδα κυκλοφορεί κάθε Σάββατο. Φαίνεται "γρήγορη", "ζωντανή" με μικρά κείμενα και αρκετές αποκαλύψεις. Αυτό που βλέπετε δίπλα είναι το πρώτο φύλλο της εφημερίδας. Ευχόμαστε να τα... χιλιάσει, σε μια περίοδο που Τύπος και εργαζόμενοι στα ΜΜΕ δοκιμάζονται σκληρά...

Σε λίγο θα την πάρουμε στα χέρια μας και θα την ξεφυλλίσουμε...

Σας το υποσχέθηκα και το κάνω. Διαβάστε ένα πολύ όμορφο διήγημα της Χαρούλας Βερίγου:

Άνοιξε διάπλατα τα δύο μεγάλα μελένια μάτια ο Χάρης και δε χόρταινε να κοιτάζει όσα η φύση και ο μακρινός ορίζοντας του αποκάλυπταν. Μαγεμένος από τα μενεξελιά εκείνου του ανοιξιάτικου δειλινού και τις μυρωδιές του λεμονοδάσους που απλώνονταν στο χαμήλωμα του λόφου, πέρα προς τη θάλασσα, καβάλα στα φτερωτά του όνειρα ταξίδευε στη φαντασία και πιο μακριά. Το φως τρεμόπαιζε στο πρόσωπό του ίδιος νιούτσικος ντροπαλός λεμονανθός. Το φως, πάντα παίζει με τις αθωότητες, μέσα και έξω από τα ματοτσίνορα.

Παιχνίδισμα της βροχής και του φωτός το ουράνιο τόξο λίγα χωραφάμπελα πιο κάτω, στάθηκε επιβλητικό και μεγαλόπρεπο, κορνίζα θεϊκή, χρώμα και φως, ουράνιο.

- Παππού, παππού! κοίταξε παππού! είπε δυνατά το παιδί και ένας γλυκός ενθουσιασμός ρόδισε στα μάγουλα.

- Τι είναι γιε μου; απόρησε ο γέρος και σηκώνοντας τα μάτια από τη φρεσκοσκαμμένη γη έψαχνε με το βλέμμα ίσαμε πέρα στο σμίξιμο της βουνοκορφής και του χαμηλού συννεφιασμένου ορίζοντα.

- Ένα ουράνιο τόξο , παππού , νάτο εδώ , εδώ κοντά μας.

- Πού 'ναι γιε μου, πού είναι η Κεραζόζα; ρώτησε δήθεν αμήχανα

τρίβοντας τα βλέφαρα εκείνος.

- Πώς το 'πες αυτό παππού;

- Κεραζόζα, παιδί μου, Κε - ρα - ζό - ζα και γέλασε πλατιά, σαν έφηβος που καμαρώνει μπρος στον καθρέφτη ψηλαφίζοντας το χνούδι στ' απανωχείλι του.

- Κεραζόζα, ψιθύρισε ο Χάρης και την έδειξε με το χέρι του προς τα δυτικά. (συνεχίζεται)

Στην απάντησή της η Χαρούλα μου έστειλε και μια φωτογραφία της καθώς και μια… παιδική που θα τη δημοσιεύσω αργότερα, όταν θα βάλω και ένα από τα υπέροχα διηγήματά της…

Την κοπέλα αυτή δεν την γνωρίζω από κοντά. Έφτασαν όμως στο e-mail μου προχθές μερικά διηγήματα και ποιήματα και… ξαφνιάστηκα. Ποια είναι η Χαρούλα Βερίγου; Της έστειλα απάντηση. Και ιδού:

Καλημέρα, τυχαία σας βρήκα... Με συγκινεί το Θραψανό...
Περνώ κάθε χρόνο από εκεί για να πάω στην Αγία Μαρίνα. Παιδί 09 ετών περπάτησα από το Τζερμιάδω και πήγα με τα πόδια πρώτη φορά... Δρόμος δίχως κούραση ήταν...
Θαρρώ πως από τότε κουβαλώ μια χούφτα χώμα μέσα μου φυλακτό και σκεπάζω την ψυχή μου, όταν φοβάται ...για να μην παγώνει στην κακομοιριά του μπαγιάτικου κόσμου...
Ζω στην Κέρκυρα από 17 Οκτωβρίου 1981... "Κατά φαντασίαν ζωντανή".
Εργάζομαι στον Οργανισμό Τουριστικής Εκπαίδευσης....
Σας έστειλα ένα δείγμα της σκέψης μου... γιατί μου έκανε κλικ ο τόπος... Ας είστε πάντα καλά.

Να, ένα ποίημα της Χαρούλας:

... Τη γαλήνια θλίψη

Ποιό δάκρυ κύλησε

διαμάντι ακριβό

στα αφίλητα τα ωραία σου τα μάτια

ποιό φως στης νύχτας το σκοτάδι

στάθηκε απαλό

και σου 'δειξε τα αρχαία σκαλοπάτια.

Απ' το Θησείο στην παλιά την αγορά

παίζουν οι αέρηδες

στα ζάρια τους αιώνες

και εσύ σωπαίνεις

δεν αντέχεις τη βαριά κληρονομιά

ξένους αφήνεις να μιλούν

γιά όσα δικά σου,

μάρμαρα λευκά και Παρθενώνες.

Παλιά η κορνίζα και το τζάμι της θολό

ασπρόμαυρη απ' το χτες φωτογραφία

τη γαλήνια θλίψη μεσ' το βλέμμα σου κοιτώ

και ξαναβρίσκω της πληγής την αφορμή

και της ζωής την πιό γλυκειά μου αμαρτία.

και η απόσταση...

μιάς παγωμένης νύχτας δρόμος δίχως φως

με την αγάπη μου... δεν έχω τίποτα άλλο.

Είναι ένα χαρούμενο τραγούδι με μια όμορφη σκηνική παρουσία από την Natassa Mare Moumtzidou. Έφτασε στο e-mail από άγνωστο αποστολέα και το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο το έθεσε αυτόματα στην Ομαδική Αλληλογραφία. Το άνοιξα παρ'όλα αυτά και μοιράζομαι μαζί σας το τραγούδι της που είναι και αρκετά μεγάλο. Καλύτερο αυτό, πάντως από εκείνους τους αμετανόητους που κάθε τόσο στέλνουν e-mail ότι δήθεν κέρδισα πολλά χρήματα που θα τα πάρω αν τηλεφωνήσω κ.λπ κ.λπ. Θα σας έχει τύχει και σας φαντάζομαι. Δυστυχώς κανείς δε βάζει φραγμό…

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 08/05/2010

Είναι ώρα να ξαναδούμε το πράγμα πιο ψύχραιμα και να πάρουμε θέση. Το θέμα μας αφορά. Λέω για την μουγγαμάρα που έχει πέσει μετά την ανακοίνωση του νέου πακέτου των μέτρων από την κυβέρνηση.

Δεν ήταν ο κόσμος που θα 'πρεπε στις φετινές πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις, ούτε και οι προχθεσινές απεργιακές συγκεντρώσεις πλησίασαν στο μέγεθος αυτών της εποχής Γιαννίτση. Αλλά τότε ήταν μία η συγκέντρωση και τώρα δύο...

Τι συμβαίνει λοιπόν; Πώς είναι δυνατόν να... γυρίζει ο κόσμος ανάποδα κι εμείς να καθόμαστε φοβισμένοι να κλαίμε τη μοίρα μας; Το ίδιο ζήτημα απασχολεί κι άλλους. Το κουβέντιασα με ανθρώπους που εκτιμώ και σέβομαι τη γνώμη τους, γιατί γνωρίζω την ανιδιοτελή προσφορά τους στο εργατικό - συνδικαλιστικό - κοινωνικό κίνημα.

Υπάρχει διάχυτος ένας φόβος που έχει να κάνει με ότι κατά καιρούς αποκτήσαμε με δάνεια από τις τράπεζες. Ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο, ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο. Και τώρα η ανασφάλεια μας τρομάζει και μας κάνει να λουφάζουμε. Εκτιμώ πως είναι λάθος αντίδραση και μάλλον θα 'πρεπε να βρούμε γρήγορα τον τρόπο να βγούμε από αυτή την παγίδα.

Κι αυτό γιατί κανείς δεν μας χάρισε τίποτα. Ότι αποκτήσαμε ήταν προϊόν σκληρής εργασίας. Ατέλειωτες ώρες στο πόδι, ελάχιστος ελεύθερος χρόνος, εξαντλητικά ωράρια για να τροφοδοτούμε τα γκισέ των αδηφάγων τραπεζών που λειτουργούν ως νόμιμοι τοκογλύφοι. Δεν τα ξέραμε όλα αυτά πριν τις επισκεφθούμε; Τα ξέραμε, αλλά δε γινόταν αλλιώς. Το ήξεραν κι αυτές γι' αυτό και λειτουργούσαν έτσι.

Να βρούμε λοιπόν τον τρόπο να ξεφύγουμε από τον βραχνά τους. Τα χρόνια που έρχονται, με το ΔΝΤ στο σβέρκο μας, θα ΄ναι δύσκολα. Προφανώς οι πολιτικοί έχουν διαγράψει την πορεία τους και δεν... καίγονται για το αύριο. Επιπλέον θεωρούν ότι αυτός ο λαός είναι  ευκολόπιστος και την ώρα της κρίσης θα είναι σε θέση να τον παραμυθιάσουν με νέα ψέματα.

Το ζήτημα είναι τι κάνουμε εμείς; Πως αντιμετωπίζουμε εμείς την πρόκληση των καιρών; Δεν ξέρω τη συνταγή για να σας τη δώσω. Για ένα όμως είμαι σίγουρος. Η σιωπή είναι το χειρότερο πράγμα που έχουμε να κάνουμε.

Δεν είναι λύση ο ατομικισμός και το κρύψιμο πίσω από το δάκτυλό μας. Να το παλέψουμε και να βρούμε αυτά που μας ενώνουν
Ιστορικά κανένας απογοητευμένος δεν νίκησε. Χρειάζεται θάρρος, τόλμη και αποφασιστικότητα. Είμαστε όρθιοι, ζωντανοί οργανισμοί, σκεπτόμενα όντα, ας πετάξουμε τις παντόφλες. Το δικό μας «παρόν» θα ωφελήσει κι άλλους.

Στο χέρι μας είναι να αλλάξουμε αυτούς που μας εκπροσωπούν στον κλάδο, στη δουλειά, στην κοινωνία, στην πολιτική. Ας διαμορφώσουμε τη ζωή μας, όπως πραγματικά μας αξίζει και όχι όπως οι άλλοι επιθυμούν. Ας παίξουμε το δικό μας ενεργό ρόλο στο θέατρο της ζωής.

Όχι πια άβουλα, παθητικά όντα που εκτελούν εντολές. Ας γίνουμε οι μπροστάρηδες των έντιμων αγώνων και των καθαρών λύσεων. Θα βοηθήσουμε εμάς, την κοινωνία κι αυτή την ταλαίπωρη τη χώρα μας.

Η ανατροπή ας γίνει η λέξη που θα μας αντιπροσωπεύει όλο και περισσότερο στο μέλλον... Μπορούμε, φτάνει να το θέλουμε... αναζητώντας νέες συλλογικότητες. Και να δίνουμε τις μάχες μας με το κεφάλι ψηλά.

• Το κομμάτι αυτό γράφτηκε την Τρίτη το βράδυ, λίγο πριν την απεργία της επομένης και θα δημοσιευθεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα "ΡΕΘΕΜΝΟΣ". Ομολογώ ότι έπεσα έξω στην εκτίμηση του μεγέθους της απεργιακής συγκέντρωσης της 5/5, αλλά χαίρομαι γι' αυτό, γιατί είναι φανερό πια, πως ο κόσμος βγαίνει από το "καβούκι" του και αντιδρά.