Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ θα πραγματοποιήσουν αύριο Τρίτη 18/5/2010 και ώρα 12:00 μ.μ, στο Αμφιθέατρο της ΓΣΕΕ (Πατησίων 69, 4^ος όροφος), Συνέντευξη Τύπου με θέμα:

«Ασφαλιστικό και οι Αντιδράσεις των Συνδικάτων»

Οι δύο τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις της χώρας μας θα αναπτύξουν για μια ακόμα φορά τις προτάσεις και τις θέσεις των συνδικάτων για ένα δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα κοινωνικά αποτελεσματικό και οικονομικά βιώσιμο.

Επειδή το Νομοσχέδιο που προωθεί η κυβέρνηση κινείται στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ έχουν προκηρύξει 24ωρη Γενική Απεργία για την Πέμπτη 20/5/2010 και συγκέντρωση των συνδικάτων στις 11:00 π.μ στο Πεδίο Άρεως.

• Διαβάστε ΕΔΩ τη διακήρυξη για την απεργία της Πέμπτης 20 Μάη 2010
  

Ηλιοβασίλεμα, απόλαυση από τα βράχια της Πνύκας, απόγευμα Σαββάτου... Καλή εβδομάδα να έχουμε...

Την πρώτη της ζωής μου συλλαβή
καθώς θυμάμαι
το χρόνο που προσπέρασε
και  τ' όνειρο μου ξέχασε
κρυώνω απόψε
μέσ' την άδεια μου ψυχή
πόσο φοβάμαι.
΄Ενα άστρο παίρνω
απ' τη δύση που σωπαίνει
στο πλάι σου...
γέρνω και γερνώ
είμαι απ' όλους κι' όλα ξένη.
Αύριο, θα είναι κοντινός ο ουρανός
Αύριο,
δεν θα 'μαι πιά  αγάπη κανενός.
Στην πόλη αυτή
χτες μόλις έκλεισαν οι τελευταίοι δρόμοι
μέσ' τη βροχή. Πες μου γιατί.
Σιωπή, Αγάπης σύνορο
το σώμα καίει ανήμπορο
φεύγουν φεγγάρια...
Του ΄Ερωτα μου ταχυδρόμοι
γι' άλλη εποχή.
Απ' την αρχή... πες μου γιατί....

αντίκρυ απ'  την  πανσέληνο  ασήμι  πίστεψα τα όνειρα...
ξεφτισμένα  χαρτάκια  το  ρούχο Του΄Ερωτα 
μη ρωτάς τίποτα...
το Φως ντύθηκα ... γιά να με δεις... 
κι από αγάπη... έκλεισα  τα  μάτια την ώρα που ξημέρωνε η αυγή... 
ένας άνεμος
ξύπνησε  άλλη μιά φορά... την έρημο

Πάνω  στά κλειστά βλέφαρα
στάθηκε  ο χρόνος
σύμμαχος, εχθρός,  ποιός  ξέρει,
το δάκρυ κεντά ασήμια  αφανέρωτα
παχνισμένο  το χνούδι της νειότης στα ροδόφυλλα
κρατάς τη σπίθα, χέρια τρεμάμενα
Αύριο... η φλόγα  Αύριο...
Νυσταγμένη η πόλη
οι φανοστάτες σβήνουν, ερήμην σου
κρέμεται το χειμωνιάτικο φεγγάρι
ανατολικά, στ' ακροκέραμο του πύργου
κι η ριπή του μακρινού ανέμου
στα φύλλα που θέλουν να ντυθούν την Άνοιξη,άγρια
εκδικήτρα του αγέννητου ανθού.
Αύριο... η θάλασσα
τα παλιά ναυάγια και τ' αλύτρωτα όνειρα
στην κουρσεμένη ακτή  θα γεμίσει κοχύλια.
Αύριο...  κύματα  νόστου
θα σβήσουν  τα πρωινά βήματα
και οι υποσχέσεις  αγγελοπατημασιές
σημάδια αχνά της ομίχλης... Εκεί
κατοικημένη η μοναξιά.
Αύριο... άσπρα περιστέρια
θα φέρουν το πρώτο Φώς της αυγής
στις φτερούγες
και το ρόδο της αιωνιότητας
θ' ανθίσει γιά ένα και μόνο ξημέρωμα
στην άμμο.

Από καρδιάς με όση αγάπη κρύβει η δύναμη της Ευχής

Πιό πέρα,
απ' τη γαλήνια θλίψη των ματιών σου
στων οριζόντων τις γραμμές  του δειλινού
πόσα φθινόπωρα
μετρώ την απουσία
και πόσα φύλλα  κίτρινα
και όνειρα  αταξίδευτα του νου.
Της σκοτεινής μου
απόψε νύχτας,
γίνε  άστρο, ασήμι, φως
και στης ψυχής τον κοραλλένιο κήπο
ακριβό μαργαριτάρι,
να σε κρεμάσω στο λαιμό να σε φορώ
και να ζηλεύει, τ' ουρανού σου το φεγγάρι.
Φωτισμένα καράβια τα μάτια σου
μακριά μου περνούν
στην καρδιά, επιστρέφουν τα όνειρα
δε ρωτούν... μα με πόνο γερνούν.

εν' ονόματι της αγάπης
γιά το  φως....

Χαρούλα Βερίγου

Αύριο...  θα φύγω
νιώθω αυγή,  έρχεσαι να προλάβεις,
μα  θα  ' ναι  νύχτα  σκοτεινή
η  νύχτα  η τελευταία 
σε  ποιό ΄Αγιο  Δισκοπότηρο,  ψυχή θα μεταλάβεις
τόσο  γυμνή,  τόσο  φτωχή
τόσο  γλυκειά  κι ωραία.
Μοιάζει  με πράξη  αφαίρεσης
του ΄Ερωτα  η πορεία
καθρέφτης  βενετσιάνικος  που ράγισε  στα δύο
τρέχουμε  άλλη  διαδρομή
πάνω  στην ίδια  ευθεία
αναζητώντας  στ'  όνειρο
ένα  κοινό σημείο.
Εικόνα μου  άγια,
προσευχή, τ' άσπρα μαλλιά μου λύνω,
στη  σκέψη μου  η  Σκέψη  Σου,
αμόλυντη  πηγή,
της νειότης  μου  μιά  θύμηση,
Εσένα   μόνο  αφήνω,
Του  Αυγούστου...
σ'  αφανέρωτο  βυθό,   μαρμαρυγή.

...Kαι προσπαθώντας να προσδιορίσω πού και πώς  αντανακλάται η δική μου αλήθεια στον αντικειμενικό κόσμο μπερδεύτηκα άλλη μιά φορά.Ευτυχώς ήρθε η βροχή και με λύτρωσε αποδεσμεύοντας το νού απ' όλα και την ψυχή απ' το σκοτεινό πηλό. Όσο  η ανατολή  γεμίζει με χρώματα και αρώματα  τον ορίζοντα κι  η δύση εξακολουθεί να υπόσχεται το ταπεινό εκείνο φως ντύνοντας  με πανσέδες  μενεξελιά  τα όνειρα  μου, μπορώ, μπορώ να πορεύομαι εν' ονόματι της Αγάπης και να αντέχω τελικά.Απλώνω το χέρι,να σε κρατήσω, να με κρατήσεις, δεν έχει σημασία ποιά ψυχή θα έχει πρώτη ανάγκη, σημασία έχει ότι  μπορούμε να πάμε ένα βήμα παρακάτω μαζί. Δοσμένη η αίσθηση του σύμπαντος, θαρρείς σαν πριν εγώ να γεννηθώ, με γοητεύει και με έλκει σε στιγμές ανύποπτες, εκεί που δεν το περιμένω, στιγμές που γίνομαι κουρέλι, ένα με το πάτωμα, όταν ανοίγεται μπροστά μου το μεγαλύτερο χάσμα, τότε προβάλει το μαγικό κρυμμένο Φως της νύχτας και παρηγορητικά φωτίζει την άβυσσο του νου και υπόσχεται πάντα υπόσχεται... Αύριο. Αύριο... σαν κλειδωμένο από καιρό, παμπάλαιοτο άρωμα της απουσίας στην καρδιά μου και τόσο γνώριμο το άγγιγμα του άφτερου αγγέλου... στο σημάδι του λαιμού

Η κίνηση στο Μοναστηράκι είναι πάντα μεγάλη. Είναι, ωστόσο, πολύ εύκολο να πέσεις θύμα κλοπής. Όπως εγώ που μου ξαναπήραν το κράνος και ένα κασκόλ από το... κλειδωμένο κασελάκι της μηχανής...

Ο χώρος ασκεί πάντα μια γοητεία... Ο κόσμος κατεβαίνει στο Μοναστηράκι για βόλτα, αλλά και για να ψωνίσει. Και ο καιρός βοηθάει σήμερα. Εντελώς καλοκαιρινός, “ξέχασε” κι όλας τις βραδινές βροχές της Παρασκευής και... μύρισε καλοκαίρι.

Στο Μοναστηράκι πάντα έχει κόσμο. Ακόμα κι αυτές τις δύσκολες, οικονομικά, εποχές... Εδώ θα βρει πάντα ευκαιρίες.

Και δυο περιστατικά αξιοσημείωτα:

Έχω βγάλει τα χαρτιά μου και κρατάω σημειώσεις πάνω σε ένα πάγκο που πουλάει κάλτσες. Έτσι, ασυναίσθητα. Με πλησιάζει ένας τύπος; που νομίζει ότι είμαι... εφοριακός και μου λέει, ευγενικά: “συγνώμη τι γράφετε;”. Μέχρι να του εξηγήσω ότι κρατούσα σημειώσεις για μένα, πήγε η καρδιά του στην Κούλουρη...

Επιστρέφουμε στη μηχανή. Την έχω παρκάρει απέναντι από τον ηλεκτρικό σταθμό στο Μοναστηράκι. Ένα βήμα από την πλατεία. Ανάμεσα σε δυο παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Πρώτη μου δουλειά να κοιτάξω το κασελάκι πίσω. Στη μια ώρα που λείπαμε, το άνοιξαν και μου ξανα-πήραν (για τέταρτη φορά μέσα σε δυο χρόνια...) το κράνος και ένα... ξεχασμένο χειμωνιάτικο κασκόλ που όλο ανέβαλα να το ανεβάσω στη ντουλάπα για το βρω το χειμώνα.

Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος...

Οι παίκτες της ομάδας μας πανηγυρίζουν το Κύπελλο Τύπου 2009 - 2010...

Τώρα με φαντάζεστε εμένα στην κερκίδα του γηπέδου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας να παρακολουθώ με το γιο μου έναν ποδοσφαιρικό αγώνα; Ε, λοιπόν συνέβη χθες το απόγευμα. Μπήκαμε από τη θύρα δέκα που είχε πλάτη στον ήλιο αν και τελικά δεν είχε τόσο ήλιο όπως φοβόμασταν. Η βροχή της προηγούμενη ημέρα έκανε κάπως πιο υποφερτά τα πράγματα.

Διακρίνω στις κερκίδες τον διευθυντή σύνταξης της εφημερίδας Νίκο Κωνσταντάρα με τα παιδιά του και τον σύμβουλο έκδοσης και υπεύθυνο για τους τεχνικούς και τα πιεστήρια της “Κ” Νίκο Ναούμη με τη γυναίκα του, τα παιδιά του και το εγγόνι του. Ψάχνω να βρω κάποιον από το Αθλητικό της “Κ”.Μπορεί και να μην κατάφερα να εντοπίσω γιατί ο κόσμος ήταν αρκετός για μια τέτοια διοργάνωση.

Ο εκφωνητής με ασύρματο μικρόφωνο κάθεται κοντά μας και παρεμβαίνει όπου και όταν κρίνει σκόπιμο. Μέσα στο γήπεδο κάμερες και έξω δυο βαν της ΕΡΤ μεταδίδουν, λένε, τον αγώνα κι αυτόν που θα ακολουθήσει αμέσως μετά ζωντανά στο ψηφιακό της αθλητικό κανάλι.

Οι ομάδες είναι έτοιμες να ξεκινήσουν, αλλά τηρώντας τις παραδόσεις κρατούν ενός λεπτού σιγή για τον εκδότη της “Κ” που “έφυγε” από κοντά μας. Οι ποδοσφαιριστές της ομάδας μας έχουν στο αριστερό χέρι τους μαύρο περιβραχιόνιο σε ένδειξη πένθους.

Παρακολουθώ την κερκίδα. Η γυναίκα του Νίκου Ναούμη έχει μαζί της ειδική κόρνα και... σχολιάζει τον αγώνα. Τρεις κάμερες “γράφουν” τον αγώνα. Ο Λουκάκης στον πάγκο, ωρύεται, φωνάζει, βρίζει, σχολιάζει δυνατά. Ακούγεται σε όλο το γήπεδο κάθε φορά που οι παίκτες του δεν ακουν τις οδηγίες και παραβαίνουν τις εντολές. Φωτογραφίες τραβά ο Γιάννης Μπαρδόπουλος από την “Κ”.

Ένας τύπος, μάλλον βαρεμένος, περιφέρεται στις κερκίδες έχοντας μπροστά του ένα χαρτοπανό και πάνω του έχει γράψει με κεφαλαία μεγάλα γράμματα “Δημοσιογράφοι αφήστε τη μπάλα και γράψτε την αλήθεια”. Είναι ο γνωστός περιθωριακός τύπος των γηπέδων Μητσάρας. Μοίραζε μάλιστα και μια φωτοτυπία από προηγούμενο δημοσίευμα της “Εξέδρας” όπου είχε τον ίδιο σε φωτογραφία στο γήπεδο της Νίκαιας με άλλο πλακάτ που έγραφε τότε “100 βουλευτές και πολλοί είστε λαμόγια για 10.000.000 Έλληνες”.

Τώρα σε ότι αφορά τον αγώνα αν και είχα χρόνια να πάω στο γήπεδο δεν ήταν και κάτι καταπληκτικό. Κάτι έκαναν οι δικοί μας, ευτυχώς οι του ΑΝΤΕΝΝΑ ήταν εντελώς “πεθαμένοι” κι έτσι το πρώτο δικό μας γκολ μπήκε μόλις στο 11' από τον Δρακοτό. Ο ίδιος σκόραρε και στο 21' κάνοντας το 2-0. Στο 33' ο Ζάκρος από την “Κ” έκανε το 3-0 για να ολοκληρωθεί το πρώτο ημίχρονο.

Με την επιστροφή περιμέναμε να βάλουμε καμιά... δεκαρία ακόμα σύμφωνα με τα λεγόμενα του προπονητή μας Δημήτρη Λουκάκη. Αφού στο πρώτο ημίχρονο με τους... αναπληρωματικούς πετύχαμε τρία, τι θα κάναμε στο δεύτερο, όπου είχε βάλει πια τη βασική εντεκάδα; Ωστόσο τίποτα από αυτά δεν έγινε. Στο 65' ο Προβόπουλος μείωσε το σκορ σε 3-1 για τον ΑΝΤΕΝΝΑ και στο 75' ο δικός μας Παπαϊωάννου επικύρωσε τη νίκη με 4-1 δίνοντας στην ομάδα και το χρυσό κύπελλο για τη φετινή διοργάνωση.

Πανηγυρισμοί, ιστορικές φωτογραφίες στο κέντρο του γηπέδου όλη η ομάδα, ένα κλίμα; γιορτής. Τελικά ο Λουκάκης έκανε καλή δουλειά όλο το χρόνο με την ομάδα και τα παιδιά του. Μπράβο του!

Κι εμείς περάσαμε, ως φίλαθλοι, δυο ώρες πολύ όμορφες, ξεχωριστές...

Στην επάνω ένθετη φωτογραφία οι πανηγυρισμοί για το τρόπαιο συνεχίζονται... Κάτω ο διευθυντής σύνταξης της "Κ" Νίκος Κωνσταντάρς έχει μπεί στο γήπεδο, λίγο πριν αρχίσει το παιχνίδι για να εμψυχώσει την ομάδα. Κι εδώ ο Γιάννης Μπαρδόπουλος, φωτογράφος της "Κ", στήνει όλη την ομάδα για μια αναμνηστική φωτογραφία...

Μηνύματα με SMS στο κινητό μου: Η διοίκηση της κυπελλούχου Τύπου θα μιλήσει στο TΗΛΕΑΣΤΥ σήμερα στις 16.00. Θα παρουσιαστεί και το τρόπαιο. Η ομάδα θα μαζευτεί στο club LA COSTA Ν. Μάκρη (17.00) μετά την εκκλησία Αγ.Μαρίνας Λ. Μαραθώνος δεξιά. Διασκέδαση περιμένοντας το σούπερ κάπ...

Νέα παιδιά άγνωστα σε μένα, έφτασα σ' αυτά μέσα από υπόδειξη φίλων με νέο ήχο, αλλά καλό στοίχο. Είναι η προσπάθεια κάποιων παιδιών να μην εγκλωβιστούν, να μείνουν ελεύθερα και μ' αρέσουν,όλα τα παιδιά που δεν υπηρετούν τίποτα δήθεν, γιατί έχουν θάρρος και μιλούν τη γλώσσα της αλήθειας, εκείνη που ξεχάσαμε εμείς. Μ' αρέσουν γιατί κάνουν, ευτυχώς ακόμη την πλάκα τους ερήμην όσων βαφτίσαμε "καθώς πρέπει” και  ξοδεύονται χωρίς να καταλώνονται... Αξίζει να τα δούμε...

Άνοιξη ήτανε θυμάμαι, ζεστή και γλυκιά, έτσι όπως είναι κάθε κρητική άνοιξη, με μυρωδιές πολλές και ζωηρά χρώματα της χαράς. Μέρες λιόλουστες και μεγάλες, σαν τις Κυριακές των παιδιών. Πού και πού, ένα παιχνιδιάρικο αεράκι περνούσε στα στενά σοκάκια ανακατεύοντας τις ευωδιές της ανθισμένης φύσης με τις μυρωδιές από τις μελωμένες τηγανίτες και τα σαρακοστιανά σουσαμένια κουλούρια κι άλλοτε, κάνοντας πονηριές φούσκωνε εκείνες τις μπλε φουστίτσες, τις πλισσέ της παρέλασης και αφού τις σήκωνε ψηλά - ψηλά, έτρεχε σαν κυνηγημένο να κάμει τα ίδια και στην παρακάτω γειτονιά. Άαχ πώς ρόδιζε η αθωότητα στα μάγουλα των κοριτσιών κι έδινε την ευκαιρία στ' αγόρια να καμώνονται τ' αντράκια χιχιρίζοντας κοροϊδευτικά για όσα η περίσταση τύχαινε να τους αποκαλύπτει. Ημέρες τρυφερές και αλησμόνητες.

Έρχονται στο νου εικόνες πολλές και πολλές, αμέτρητες. Η μια διαδέχεται την άλλη κι η άλλη, ξυπνάει άλλη πάλι διαφορετικότερη, κι όλο κάτι ξεχωριστό, με τρόπο μαγικό προστίθενται παλιό και νέο την ίδια στιγμή και παίζω, στης μνήμης τα γυρίσματα με τα θαύματα και πάει λέγοντας το ταξίδι πίσω απ' τον καιρό. Τρέχει ο νους σε χωράφια πράσινα με ψηλά σπαρτά κι ανθισμένες μηλιές και χάνεται , ανάμεσα στις παπαρούνες και τα παράξενα αγριολούλουδα. Δεν υπάρχει άλλο , πιο συναρπαστικό και πιο όμορφο ξύπνημα από τούτο της φύσης, που ντύνεται αλλού ροζ κι αλλού κίτρινο, αλλού λευκό κι αλλού μωβ κι έρχεται, να διεκδικήσει μια θέση στην καρδιά μας. Τώρα, μεγάλη πια, σέβομαι κι αγαπώ περισσότερο τη γη, σαν μια άλλη γυναίκα που ερωτεύεται και λατρεύει το φως και για χάρη του, γεννάει χρώματα κι αρώματα μέσα στη σιωπή, σαν σε μυστήριο, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, και ξυπνάμε μια μέρα διαφορετικοί και τότε μόνο νιώθουμε πώς η σιωπή έχει γίνει μυστική επανάσταση.

Μέσα σ' όλα αυτά, τα παλιά σπίτια ξαναγεμίζουν ζωή, τα μπαλκόνια χελιδονοφωλιές και τα όνειρα φως. Μέσα σ' όλα αυτά η γειτονιά και το σπίτι που μεγάλωσα, οι μεγάλες κληματαριές που ανέβαιναν και δύο πατώματα ψηλά, με χοντρά όλο κόμπους κλήματα κι ένας θεόρατος βράχος τυλιγμένος στον κισσό. (συνεχίζεται)

Τελικά έκανε καλό καιρό! Και όχι μόνο αυτό, πήραμε και το κύππελο Τύπου. Αλλα για όλα αυτά περισσότερα αύριο... Και... ρεπορτάζ από το γήπεδο...

Πρωινό Σαββάτου, ολίγον χειμωνιάτικο. Με δυνατή βραδινή βροχή, αναπάντεχη. Διότι όπως και να το κάνουμε οι θερμοκρασίες ήταν πολύ υψηλές για την εποχή μέχρι χθες το απόγευμα. Την ώρα μάλιστα που πήγα στα 144 – 163 δημοτικά να δω την ταινία “Γάζα ερχόμαστε” ήταν τόσο όμορφα που τα παιδιά αποφάσισαν να κάνουν έξω, στην αυλή, την προβολή. Ναι, το... πρώτο φετινό καλοκαιρινό σινεμαδάκι ήταν στην αυλή δύο δημοτικών σχολείων που υπάρχει ακόμη με ζωή και δράση λόγω των φορέων που λειτουργούν στην σχολική κοινότητα και το θέλουν...

Βέβαια η ταινία, μια γροθιά στο στομάχι ήταν... Αφύπνιση για όλους εμάς τους βολεμένους. Έμαθα πολλά που δεν ήξερα για τους κατατρεγμένους Παλαιστίνιους.

Αγόρασα και το βιβλίο του Παλαιστίνιου γείτονα Νασίμ Αλάτρας “Παλαιστίνη αιτίες και μύθοι”. Θέλω να βρω λίγο χρόνο να το διαβάσω, να έχω μια καλύτερη προσέγγιση στο ζήτημα.

Λίγο αργότερα στην ταβέρνα της “Μεταξούς”, στην αυλή, κάτω από την πλατιά φυλλωσιά της μουριάς. Έχει αρκετό κόσμο. Ρίχνει και καμιά ψιχάλα πότε – πότε, αλλά ο καιρός είναι ζεστός, δεν σου κάνει κέφι να μπεις μέσα.

Έχει και δύο οργανοπαίχτες που παίζουν όμορφα τραγουδάκια χωρίς ενισχυτές ή άλλα ηχητικά. Όμορφα, παρεϊστικα. Έτσι να πιούμε τρεις μπύρες κάιζερ να χαλαρώσουμε λίγο από την πίεση της εβδομάδας. Ο κόσμος γίνεται μια παρέα και συμμετέχει με τα όποια φωνητικά διαθέτει στα τραγούδια.

Φεύγουμε γύρω στις 12 τα μεσάνυχτα... Τη νύχτα ξυπνώ από τη δυνατή βροχή. Χειμωνιάτικη. Τι αλλοπρόσαλλος καιρός... Σαν τους ανθρώπους, ένα πράγμα...

• Διαβάστε ΕΔΩ τα σχόλια του Δημήτρη Λουκάκη στο blog της ομάδας της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ για τον σημερινό αγώνα.