Είναι σα να... περπατάς στα κάρβουνα αυτή η δοκιμασία για το νέο Ασφαλιστικό. Κι αν δεν ξέρεις, αλίμονό σου...
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 29/05/2010
Τις μέρες αυτές βιώνουμε, ανάμεσα στα άλλα, τα ξεθεμελίωμα της κοινωνικής ασφάλισης, τουλάχιστον έτσι όπως την γνωρίσαμε εμείς και οι προηγούμενες γενιές και υπό την πίεση του Μνημονίου Ε. Ε. και ΔΝΤ παραδίδουμε το χειρότερο αύριο που θα μπορούσαμε να φανταστούμε στα παιδιά μας.
Το σχέδιο το έχει δώσει στη δημοσιότητα, καιρό τώρα, το υπουργείο Εργασίας. Πρόκειται για ότι χειρότερο μπορούσε να βάλει ανθρώπου νους. Και όμως οι αντιδράσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων υπήρξαν χαλαρές έως μικρές για το μέγεθος του προβλήματος.
Αναρωτιέμαι γιατί και πώς φτάσαμε ώς εδώ; Πώς χάθηκαν ή λεηλατήθηκαν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, όταν, έναντι πινακίου φακής δόθηκαν από την Τράπεζα της Ελλάδος ως αναπτυξιακά δάνεια σε επιχειρηματίες;
Όλα αυτά τα ακούμε σαν κάτι περίπου φυσιολογικό. Που επρόκειτο να συμβεί και συνέβη. Και κανείς δεν παίρνει ένα φραγγέλιο να τιμωρήσει παραδειγματικά τους υπεύθυνους. Την ίδια ώρα που βλέπουμε τους μισθούς μας να συρρικνώνονται, ενώ τα πάντα γύρω μας ακριβαίνουν.
Κινήσεις μεμονωμένες δεν είναι δυνατόν να έχουν κανένα αποτέλεσμα. Μια - δυο ντουφεκιές στον αέρα από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ αποδεικνύονται άσφαιρες. Χρειάζεται ένας γενικότερος ξεσηκωμός. Να δείξουμε πως δεν είμαστε «πρόβατα επί σφαγή» χωρίς γνώμη, άποψη και θέση...
Να δεχτούμε λοιπόν μοιρολατρικά όλα όσα μας ετοιμάζουν; Να σκύψουμε το κεφάλι και να αποδεχτούμε τα πάντα, «αφού δεν μπορούμε να τα ανατρέψουμε»;
Είναι φοβερό, αλλά βιώνουμε τις χειρότερες εποχές. Βάζουν χέρι στους μισθούς, στο Ασφαλιστικό, στις εργασιακές σχέσεις. Χάνουμε κατακτήσεις αιώνων και δεν κινείται τίποτα.
Ενθαρρυντική βέβαια η συμμετοχή στη μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση της 5/5, αλλά με την προβοκάτσια και το θάνατο τριών ανθρώπων στο υποκατάστημα της MARFIN BANK στη Σταδίου, «πάγωσαν» πάλι τα πράγματα.
Το πείραμα της Ελλάδας, όπως είναι φυσικό, αρχίζει να εξαπλώνεται σε όλη την Ευρώπη. Παντού οι πολίτες ξεσηκώνονται. Καλούνται για άλλη μια φορά να πληρώσουν τα «σπασμένα» άλλων.
Ας επιστρέψουμε όμως στο Ασφαλιστικό που μας «καίει» ιδιαίτερα αυτές τις μέρες. Η ενοποίηση σε τρία μόλις ταμεία και διατήρηση μερικών ακόμη «ευγενών» ταμείων, ανάμεσα τους και το δικό μας, έχει ξεσηκώσει θύελλα διαμαρτυριών. Είναι κι αυτή η οδηγία που καταγράφεται καθαρά στο Μνημόνιο και αφορά τα 40 χρόνια στη δουλειά προκειμένου να βγει κάποιος στη σύνταξη που τρομάζει. Είναι που λείπει γενικότερα και η σιγουριά από την εργασία, την ίδια ώρα που αρχίζει και λείπει η σιγουριά για το αύριο.
Η κρατική κοινωνική πρόνοια έχει κάνει φτερά. Δεν υπάρχει πουθενά. Μια κατώτατη οροφή της τάξης των 3650 ευρώ είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει στην εξαθλίωση. Μα, δεν το βλέπουν ότι σε λίγο δεν θα αντέχει άνθρωπος καθώς κλείνουν κάθε χαραμάδα που περνάει λίγο φως; Πόσο να αντέξει ο κόσμος στη μαυρίλα, την ανέχεια, τη φτώχεια, την ανεργία;
Λείπουν αυτοί που θα εμπνεύσουν την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Που έτσι κι αλλιώς χρειαζόμαστε όλοι. Πώς να ανοίξεις τα φτερά σου σε ελπιδοφόρα μονοπάτια; Με ποιους στο πλάι σου; Τα συνδικάτα δεν τα εμπιστεύονται, τις πολιτικές ηγεσίες των κομμάτων τις απορρίπτουν και για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια η ίδια η Βουλή και οι βουλευτές μπαίνουν στο στόχαστρο της κριτικής και αμφισβητείται ανοιχτά ο ρόλος τους.
Κάτι πρέπει να γίνει και να γίνει σύντομα. Κάτι να μας ταράξει, να μας βγάλει από πάνω μας τη σκοτοδίνη που κάνει ακόμα πιο τραγικά τα πράγματα. Η συζήτηση του νέου νομοσχεδίου για το Ασφαλιστικού ας γίνει μια αφορμή για μια γενικότερη αφύπνιση. Τα περιθώρια στενεύουν απελπιστικά. Δεν έχουμε πια την πολυτέλεια της αναμονής. Ο χρόνος πια λειτουργεί σε βάρος μας. Αυτό, όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούμε, τόσο λιγότερο ζημιωμένοι θα βγούμε από αυτό το όνειρο - εφιάλτη που ζούμε...
- Το κείμενο αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην στήλη μου "Επισημάνσεις" στην εβδομαδιαία εφημερίδα της Κρήτης, "ΡΕΘΕΜΝΟΣ"