Τα περισσότερα παιδιά, ιδιαίτερα όμως τον Ανδρέα Αναγνώστου και τη Θεοδοσία Κοντζόγλου, τους ξέρω πάρα πολλά χρόνια τώρα στο χώρο του Τύπου. Είναι αξιόλογοι συνάδελφοι στη δουλειά τους και καλά παιδιά στη ζωή. Απ' αυτά που λες πως χρειάζεται ο τόπος και τα ΜΜΕ.

Προχθές πήρα ένα SMS στο κινητό μου, ότι ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει το περιοδικό των δημοσιογράφων. Και σήμερα μαζί με τις εφημερίδες το ζήτησα από τον περιπτερά μου. Νο 001. Φρεσκότατο. Και αληθινά ωραίο!

Στάθηκα στο Editorial της σελίδας 6. Και διάβασα όσα ο Ανδρέας καταγράφει ως διευθυντής του περιοδικού. Και λέει αλήθειες: “Το να βγάλεις περιοδικό στις μέρες μας φαντάζει αλλόκοτο. Θεωρείται “αυτοκτονία”, αφού διανύουμε μια βαθιά οικονομική κρίση. Για μας , μια παρέα δημοσιογράφων, ήταν ανάγκη. Αυτή η “υπέρτατατη θεότητα” όπως την αποκαλούσαν οι αρχαίοι Έλληνες”.

Ύστερα πήγα στις 8 – 9 σελίδες και είδα φωτογραφημένη όλη τη Συντακτική Ομάδα. Και μελαγχόλησα. Μεγαλώσαμε παιδιά! Εκατό σελίδες προσεγμένες. Διαλεγμένα θέματα και καλό κασέ. Χωρίς τα εξεζητημένα σελέμπριτης που θα συναντήσεις σε όλα τα έντυπα ποικίλης ύλης.

Το όμορφο “κλείσιμο” της ύλης του πρώτου φύλλου κάνει ο Νίκος Μουλίνος. Κάτι “μου λέει” η φάτσα του στο έντυπο, αλλά δεν θυμάμαι να έχουμε συνεργαστεί κάπου. “Μια ομάδα, μια μικρή ομάδα με μεράκι, με πείσμα, με εσωτερική διάθεση, με τσαμπουκά, έμπειρη, κόντρα στην εποχή που είναι δύσκολη και απαιτητική “ταξιδεύει” στην ανοιχτή θάλασσα της αγοράς, όχι ζητώντας, αλλά αναζητώντας εκλεκτικές συνάφειες και σχέσεις με το μεγάλο κοινό”.

Καλοτάξιδο παιδιά! Εύχομαι από ψυχής τα καλύτερα. Θα σας περιμένουμε με αγωνία κάθε μήνα στα περίπτερα.

• Κι εσείς, οι αναγνώστες μου, αναζητήστε το Attica Press στα περίπτερα, έχει μόνο 3,50 ευρώ. Και για να πάρετε μια “γευση” από τη δουλειά τους, δείτε ΕΔΩ τα περιέχομενα του πρώτου τεύχους κι ΕΔΩ την διαδικτυακή του παρουσία που προηγήθηκε του εντύπου.

Τώρα πώς να αντισταθούμε σε μερικά πράγματα που κάνουν λίγο πιο διαφορετική, μπορεί και όμορφη τη ζωή; Είπαμε την Παρασκευή το απογευματάκι να πάμε για κούρεμα με τον Λάμπρο. Το “είπαμε” μην το... δένετε, γιατί εγώ το είπα και ο Λάμπρος αποδέχτηκε με τη σχετική βαρεμάρα την πρόταση.

Η αλήθεια είναι πως μόλις είχαμε γυρίσει από την ορθοδοντικό του στη Φιλοθέη, επιστρέψαμε τις ταινίες στο βιντεοκλάμπ της γειτονιάς, κλείσαμε ραντεβού για την Τρίτη που μας έρχεται στη μηχανή και το αυτοκίνητο και... ψωνίσαμε και κάτι ψιλοπράγματα από το σούπερ μάρκετ...

Αλλά η Αθηνά με τη Σίλβια είναι εκπληκτικά κορίτσια. Έχουν το χάρισμα, όπως σε όλα τα κομμωτήρια φαντάζομαι, να χαλαρώνουν τους πελάτες με τα αστεία, το χαμόγελο και τα καλαμπούρια τους. Είναι μέσα στη δουλειά τους; Είναι ο χαρακτήρας τους; Όπως κι αν είναι, μια ώρα μαζί τους είναι αρκετή για να νοιώσεις άλλος άνθρωπος.

Με την επιστροφή στο σπίτι κοιμήθηκα σχεδόν δυο ώρες. Και δεν είναι και καλοκαίρι ακόμα. Αλλά νομίζω ότι έφυγε όλη η ένταση της εβδομάδας. Θα ακολουθήσει ένα χαλαρό Σαββατοκύριακο και από τη Δευτέρα ξανά στην πρέσα.

Ναι, αλλά τώρα είμαστε, πώς να το κάνουμε και... πιο ωραίοι!

Πόσο συχνά μπορούμε να το δούμε άραγε στη ζωή μας. Μια συγγραφέας, η Λεία Βιτάλη, ανεβάζει δωρεάν στο διαδίκτυο το εξαντλημένο στα βιβλιοπωλεία μυθιστόρημά της «Η κοιλιά της μεταφράστριας».

Πρωτότυπη ιδέα και την επικροτούμε. Η Λεία, που δεν γνωρίζω από κοντά, αλλά θέλω να της πω δημόσια συγχαρητήρια γιατί πραγματικά της αξίζουν, κάθε Τετάρτη προσθέτει και ένα από τα εννιά κεφάλαια. Ήδη, όπως θα δείτε ΕΔΩ, έχουν ανέβει το Site τα πέντε πρώτα κεφάλαια του βιβλίου.

ΕΔΩ θα βρείτε και λίγκ με τις κριτικές. Όπως σημειώνει η συγγραφέας, πρόκειται για μια συμβολική χειρονομία στην οικονομική κρίση.

Είναι η πρώτη φορά στα ελληνικά εκδοτικά χρονικά που δεν επανεκδίδεται ένα εξαντλημένο βιβλίο, αλλά ανεβαίνει  στο internet. Η δύναμη του διαδικτύου είναι τεράστια και αλίμονο σε όποιον δεν το έχει καταλάβει.

• ΕΔΩ μπορείτε να διαβάστε το μυθιστόρημα από το πρώτο κεφάλαιο. Κι ΕΔΩ μπορείτε να διαβάστε και να παρακολουθήσετε τις σκέψεις της Λείας Βιτάλη όπως τις καταγράφει ή ίδια στο Blog της.

Δείτε αυτό το μοναδικό βίντεο. Πάνω του στηρίχτηκε το νέο κίνημα...

Το διαβάσαμε σήμερα στη σελίδα 17 της "Ελευθεροτυπίας" και μας άρεσε. Το έχει γράψει η Κάτια Αντωνιάδη και έχει μεγάλο ενδιαφέρον γιατί ξεφεύγει από τα καθιερωμένα. Το κίνημα δυναμώνει κι αλλού. Επιτέλους!

Αυτά τα πλακάτ ήταν διαφορετικά. Κατ' αρχήν, ήταν χρωματιστά. Με μια δεύτερη ματιά, παρατηρούσες ότι δεν είχαν αιτήματα για το Ασφαλιστικό, ούτε «την κρίση να πληρώσουν οι τράπεζες», ούτε καν οπαδικά συνθήματα. Ασε που εκείνοι που τα κρατούσαν ήταν ύποπτα καλοδιάθετοι... Το μήνυμα σ' αυτά τα πλακάτ έλεγε: «Δωρεάν Αγκαλιές».

Στον πεζόδρομο της Αποστόλου Παύλου, έξω από τον σταθμό του ηλεκτρικού στο Θησείο, κόσμος πηγαινοέρχεται βιαστικά. Αλλοι σχολάνε απ' τις δουλειές τους, άλλοι σουλατσάρουν κάτω απ' τον μεσημεριανό ήλιο. Ολοι πέφτουν πάνω σε κάποιον από τους «διαδηλωτές» που ανοίγει διάπλατα την αγκαλιά του. Ορισμένοι προσπερνούν σοκαρισμένοι. Οι περισσότεροι απλώνουν και τα δικά τους χέρια και αγκαλιάζουν τον άγνωστο, ξεσπώντας σε γέλια. «Ποιος δεν χρειάζεται, ειδικά σήμερα, μια αγκαλιά;», λέει εύθυμα ένας νεαρός άντρας. «Αλλωστε, είναι δωρεάν και... ευεργετική!».

«Παρατηρώ ότι κάθε φορά που αγκαλιάζω κάποιον άγνωστο, ένα χαμόγελο αποτυπώνεται στο πρόσωπό μου», δηλώνει η Ελένη Σκρέκου, που μαζί με φίλους και μέλη της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Χαρούμενος Πλανήτης» (www. joyfulplanet.org), στο πλαίσιο της παγκόσμιας καμπάνιας «Free Hugs», ξεκίνησαν να βγαίνουν στον δρόμο και να... αγκαλιάζονται! Η συγκεκριμένη καμπάνια («Free Hugs» - «Δωρεάν Αγκαλιές») είναι ένα ολόκληρο κίνημα στο οποίο συμμετέχουν άνθρωποι που προσφέρουν δωρεάν αγκαλιές σε αγνώστους στον δρόμο και που ξεκίνησε το 2004 ένας Αυστραλός με το ψευδώνυμο «Juan Mann».

Η καλοσύνη των ξένων

Ο Mann, κάτοικος Λονδίνου, έπειτα από μια σειρά δυσάρεστων γεγονότων που του συνέβησαν, επέστρεψε στη χώρα του. Στο αεροδρόμιο του Σίδνεϊ αντίκρισε την αίθουσα αφίξεων γεμάτη αγκαλιές και χαμόγελα από συγγενείς και φίλους των συνεπιβατών του. «Κανένας δεν περίμενε εμένα. Ετσι, έφτιαξα ένα πλακάτ, έγραψα το μήνυμά μου και κάθισα έξω απ' το πιο πολυσύχναστο σημείο της πόλης. Για 15 λεπτά κανείς δεν σταματούσε. Πρώτη ανταποκρίθηκε μια κυρία που με κατανόηση μου εξομολογήθηκε ότι εκείνο το πρωί είχε "χάσει" τον σκύλο της». Οι αγκαλιές αποσκοπούν στο να κάνουν τον κόσμο να αισθανθεί όμορφα και εφαρμόζονται ως μια απλή απόδειξη αλτρουισμού.

«Ξεκινήσαμε εδώ και λίγο καιρό και σκοπεύουμε να οργανώνουμε συχνά τέτοιες εκδηλώσεις», λέει η Ελένη. Πώς αντιδρούν, όμως, οι έτεροι μέτοχοι της αγκαλιάς, οι περαστικοί; «Στην πλειονότητά τους είναι θετικοί. Κάποιοι "παγώνουν", ελάχιστοι λένε "όχι". Οι μικρότεροι ηλικιακά είναι οι πιο άνετοι. Αυτό που θέλουμε να δείξουμε είναι ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε τον συνάνθρωπο. Στο κάτω κάτω, σ' έναν άγνωστο μπορείς ν' αφεθείς. Και να ποντάρεις στην αγάπη του», συμπληρώνει.

Το κίνημα «Δωρεάν Αγκαλιές» έγινε γνωστό σε παγκόσμια κλίμακα το 2006, όταν «ανέβηκε» ως βιντεοκλίπ στο YouTube, επενδυμένο από τη μουσική του αυστραλιανού συγκροτήματος «Sick Puppies». Μέχρι και σήμερα αποτελεί ένα από τα πιο διάσημα βίντεο, με πάνω από 50 εκατομμύρια κλικ! Από την Αυστραλία η ιδέα διαδόθηκε στην Κίνα, τις ΗΠΑ, τη Φινλανδία, τη Γερμανία (με τη μεγαλύτερη συνάθροιση εναγκαλιζόμενων: 16.000 άτομα) και τη Γαλλία -διοργανώτρια εκεί υπήρξε η ίδια η κυβέρνηση που «επιστράτευσε» τις δωρεάν αγκαλιές για να μεταφέρει το μήνυμα ότι «το AIDS δεν μεταδίδεται έτσι». Σημειώνεται ότι, η Παγκόσμια Ημέρα «Δωρεάν Αγκαλιάς» γιορτάζεται, πλέον, κάθε χρόνο το πρώτο Σάββατο του Ιουλίου.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 17/04/2010

Μπορεί να μην είναι έτσι αλλά θα μου επιτρέψετε να το ρισκάρω. Στο τέλος - τέλος το άκουσα τις μέρες που προηγήθηκαν και από πολλούς φίλους που εμπιστεύομαι την κρίση τους.

Αυτή η συγκυρία να πιάσουν τους «εγκεφάλους» μεγάλης τρομοκρατικής οργάνωσης ακριβώς την ημέρα που ανακοινώθηκε το πακέτο «στήριξης» από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (Δ.Ν.Τ.) των 80 δις ευρώ για τα δύο επόμενα χρόνια εμένα (και όχι μόνο εμένα...) μου βάζουν ψύλλους στ' αυτιά...

Βρε, τι είναι τούτοι; «Άπιαστος» και αποφασισμένος να την... τσακίσει την τρομοκρατία. Στην προηγούμενη θητεία του «εξάρθρωσε» τη 17 Νοέμβρη και τώρα είναι έτοιμος να... ξεκαθαρίσει το τοπίο με τον ΕΛΑ...

Αλλά από τα στοιχεία που έδωσε η ασφάλεια στη δημοσιότητα και στα οποία δημοσιεύθηκαν στον Τύπο, αυτές οι... φάτσες που συνελήφθησαν δεν μου κάνουν για εγκληματίες, βρε παιδί μου...

Έχοντας όμως ισχυρή μνήμη, θυμάμαι πως από την εποχή του μακαρίτη Ανδρέα Παπανδρέου οι έχοντες την ευθύνη του επικοινωνιακού έφερναν κοντά σε κάθε εθνικό γεγονός και κάτι άλλο δίπλα του, να ισορροπούν την κατάσταση.

Σε κάθε περίπτωση πάντως δεν... ησυχάσαμε με τις ανακοινώσεις και τις συλλήψεις. Στις λαϊκές γειτονιές οι πολίτες συνεχίζουν να αισθάνονται ανασφαλείς καθώς οι κλοπές είναι σε πρώτο πλάνο.

Το πιο σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι συμπολίτες μας είναι η ασκούμενη οικονομική πολιτική και οι επιπτώσεις της. Ανασφάλεια στη δουλειά, μείωση του εισοδήματός μας και μια φορολογία που έρχεται να κάνει ακόμα πιο δύσκολη την καθημερινότητά μας.

Και οι πρώτες δηλώσεις στο περιοδικό «Προφίλ» του επικεφαλής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος Καν περί αποπληθωρισμού μας τρόμαξε ακόμα περισσότερο καθώς προέτρεψε έμμεσα να γίνουν περικοπές μισθών και στον ιδιωτικό τομέα για χάρη της… ανταγωνιστικότητας. Όχι πως δεν το περιμέναμε αλλά διαφορετικά είναι το ακούς τόσο κυνικά.

Ας πανηγυρίζουν λοιπόν τα ΜΜΕ για το κατόρθωμα Χρυσοχοϊδη. Εμάς ουδόλως μας αγγίζουν όλα αυτά. Χορτασμένα είναι, «μπουκωμένα», παίζουν το δικό τους παιχνίδι αποπροσανατολισμού.

Ούτε που θα πέσουμε στην παγίδα τους να δώσουμε καμιά αξία στους διαλόγους προϊόντα υποκλοπών που θα αρχίσουν να βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Έτσι κι αλλιώς το ξέραμε πάντα πως το σύστημα μπορεί να παρακολουθεί τον καθένα που θεωρεί ύποπτο, ότι λειτουργεί ενάντια στο συμφέρον του.

Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για να μην περάσουν τα οικονομικά μέτρα που λειτουργούν καθαρά σε βάρος μας. Θα γελάμε και θα λοιδορούμε πρωτοβουλίες για «λαϊκό κουμπαρά» προκειμένου να αποσβεστεί το δημόσιο χρέος.

Και θα θυμώνουμε κάθε φορά που θα διαβάζουμε από περισπούδαστους αρθρογράφους πως δεν μπορεί να συνεχίζαμε να ζούμε με περισσότερα απ' ότι βγάζουμε». Πού τα είδατε αυτά παλικάρια; Μια ζωή, όσο θυμάμαι λιτότητα στη λιτότητα ήταν, από το 1985 ώς τα σήμερα... Πότε προλάβαμε να κάνουμε όλες αυτές τις αλόγιστες σπατάλες; Εκτός κι αν όλα σε αυτά, τα παπαγαλάκια που λειτουργούν ως η φωνή του αφεντικού τους, βλέπουν τον εαυτό τους στον καθρέπτη και τον περιγράφουν...

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη ομώνυμη στήλη μου. Και μια όμορφη πρόταση από την Μαριέττα Μουρούτη. Δείτε ΕΔΩ.
  

Εγώ θα’ χω Συντακτική Επιτροπή αυτή την Κυριακή το μεσημέρι για να οριστικοποιήσουμε την ύλη της επόμενης εφημερίδας της ΕΚΑΠ, αλλά έχω μια καλή πρόταση που έφτασε στο e-mail μου από σοβαρούς φίλους της Δυτικής Αθήνας.

Μια βόλτα και γνωριμία με τον βοτανικό κήπο στο Δαφνί. Απέναντι από το Δημόσιο Ψυχιατρείο. Περνάμε από δίπλα του κάθε φορά που βγαίνουμε εκτός Αθηνών, αριστερά μας στο δρόμο για τον Σκαραμαγκά και οι περισσότεροι δεν τον ξέρουν.

Ούτε εγώ θα τον ήξερα, εδώ που τα λέμε αν δεν πήγαινα μια φορά ημερήσια εκδρομή με το δημοτικό σχολείο του Λάμπρου. Είναι ένα επίγειος παράδεισος. Αρκεί μόνο να είστε χαλαροί και να τον απολαύσετε στην κυριακάτικη βόλτα σας.

Δείτε λοιπόν τι λένε οι άνθρωποι που θέλουν να τον προβάλουν και επωφεληθείτε από την πρόσκληση:

Στο πλαίσιο του προγράμματος του ΟΙΚΟ.ΠΟΛιΣ. Χαϊδαρίου "ΓΝΩΡΙΖΩ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΩ" την Κυριακή 18/4/2010, στις 11:00 θα επισκεφτούμε το Διομήδειο Βοτανικό Κήπο.
Οι προηγούμενες επισκέψεις μας ήταν α) Παλατάκι - Κτήριο Γύζη β) ΨΝΑ Δρομοκαϊτειο και Μουσείο γ) Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο δ) Αρχαιολογικός Χώρος και Μουσείο Ελευσίνας. Την Κυριακή 18/4 θα επισκεφτούμε τον Διομήδειο Βοτανικό Κήπο και στις 30/5 στο πλαίσιο των τριήμερων εκδηλώσεων "Στην Ιερά Οδό του Πολιτισμού και του Περιβάλλοντος" θα επισκεφτούμε τη Μονή Δαφνίου (3η επίσκεψη μέσα σε ένα χρόνο).

Οι επόμενες εκδηλώσεις του ΟΙΚΟ.ΠΟΛιΣ. είναι :
1) "Πρωτομαγιά 1944 - Να γίνει το ΜΠΛΟΚ 15 του Στρατοπέδου, Μουσείο της Εθνικής Αντίστασης". Θα προβάλουμε το ντοκιμαντέρ του Γιώργου Τσιώκου "ΧΑΪΔΑΡΙ - αυτοί που νίκησαν το θάνατο" (πιθανή ημερομηνία 2 Μαϊου 2010 - θα επανέλθουμε).
2) 28-30 Μαΐου τριήμερες εκδηλώσεις στο ΔΑΦΝΙ με θέμα "Στην Ιερά Οδό του Πολιτισμού και τους Περιβάλλοντος".
Υπάρχει προγραμματισμός και για άλλες εκδηλώσεις, όπως π.χ. η προβολή σε συνεργασία με την Ταινιοθήκη της Ελλάδος του ντοκιμαντέρ "Δαφνί - Παναγία η Χρυσοδαφνιώτισσα" αλλά δεν έχουν ακόμα κλείσει οι ημερομηνίες και οι τόποι διεξαγωγής.