Έχασα χθες ένα χωριό, το 14ο το ΚΑΛΥΨΩ, αλλά χαλάλι του. Ο παίκτης που μου έκανε επίθεση πολύ οργανωμένος και δυνατός. Συμβαίνουν αυτά στις Φυλετικές Μάχες. Ένα παιχνίδι είναι... Με τα πάνω του και τα κάτω του.

Το χειρότερο δεν είναι αυτό. Είναι ότι κάποιοι μεγάλοι παίκτες αποφάσισαν να διαγραφούν από την ENIGMA, τη φυλή μας. Και τις επόμενες μέρες θα γεμίσει ο τόπος βαρβάρικα χωριά.

Προσπαθώ να κατανοήσω την κίνηση. Αδυνατώ. Ούτε χρόνο δεν έχω στο παιχνίδι. Καμιά φορά μπερδεύω τα επιθετικά με τα αμυντικά. Αλλά γελάω. έχω βρει σʼ αυτό το παιχνίδι και το Travian gr2 ανθρώπους απ' όλες τις ηλικίες. Μερικοί βέβαια είναι «κολλημένοι» με το σύστημα. Κάθονται με τις ώρες στον υπολογιστή. Κάνουν οργανωμένο «πόλεμο» και το νοιώθουν.

Μέρες που είναι, να κάτι διαφορετικό, άγνωστο για τους πολλούς γύρω μας...

• Δείτε μερικές μοναδικές εικόνες από την Ελλάδα όπως τις κατέγραψαν οι φωτογραφικές μηχανές. Πατήστε ΕΔΩ να ανοίξετε το αρχείο PPS, Κι επειδή δεν είναι να μας παίρνει από κάτω η ζωή, θα σας αποκαλύψω κάτι για μένα. Δείτε ΕΔΩ.
  

Η φύση έχει τραβήξει το δικό της δρόμο κι αγκομαχά ν' ανθίσει...

Μεγαλοβδομάδα σήμερα. Ξεκίνησε με τη Μεγάλη Δευτέρα. Με λίγους ανθρώπους στους δρόμους. Τι, κάθισαν και οι γονείς μαζί με τα παιδιά στα χωρια; Πού, τέτοια πολυτέλεια... Θα ξαναπάνε τη Μεγάλη Παρασκευή για την Ανάσταση...

Εγώ θα συνεχίσω με τις σημειώσεις που κράτησα το Σαββατοκύριακο...

Ένα άλλο σημείο που παρατήρησα το διήμερο είναι ότι όσο ήλιο και ζέστη βγάζει, αυτές τις ανοιξιάτικες μέρες, τόσο κρύο κάνει το βράδυ.

Στο γραφείο δεν το καταλαβαίνεις αυτό. Έχουν ρυθμίσει τη θερμοκρασία μόνιμα στους 18 – 20 βαθμούς και πού να νοιώσεις τη διαφορά...

Στην επαρχία όμως τα πράγματα είναι πιο... καθαρά! Ο ήλιος φέρνει ζέστη που θέλει προσοχή για να μην... κρυώσεις, αλλά η νύχτα φέρνει κρύο. Κι όσο κι αν η βραδιά είναι γλυκιά, όσο κι αν φοράς το δερμάτινο μπουφάν θα υποκύψεις γρήγορα στον πειρασμό να τα μαζέψεις και να πας κοντά στη σόμπα που καίει...

Ο χειμώνας έχει πατήσει αντιπάτι, δεν χαλαρώνει, αντιστέκεται, δεν αφήνει έδαφος γιατο καλοκαίρι... Κι αυτό, όταν θα έρθει η ώρα θα κάνει την τελειωτική του έφοδο και θα φέρει απότομα τη ζέστη.

Εδώ θα' μαστε και θα το δούμε αυτό... Δε χωρά καμιά αμφιβολία.

Αυτές οι μέρες έχουν τη δική τους μοναδική ομορφιά. Φτάνει να' χεις τα μάτια ανοιχτά να τη δεις....

Οι ανθισμένες γκορτσιές είναι πολύ όμορφες στην άκρη του δρόμου...

Αυτή την εποχή η εξοχή ζει τα καλύτερά της. Οι πολλές βροχές του χειμώνα σε συνάρτηση με τις ζέστες των ημερών έχουν κάνει μια τέτοια ανθοφορία που είναι σα να περπατάς μέσα σ' ένα πίνακα ζωγραφικής όταν αποφασίσεις να βγεις λίγο έξω και να τη χαρείς.

Πανδαισία χρωμάτων οι μαργαρίτες. Άσπρα, μπλέ, κόκκινα, κίτρινα ανθάκια κι αυτές οι γκορτσιές οι άγριες, τι όμορφες που είναι, ολάσπρες, έτσι ανθισμένες...

Χαίρεται και αγαλιάζει η ψυχή σου... Δεν προσλαβαίνω να παίρνω φωτογραφίες. Είναι κι αυτός ο υπέροχος ήλιος πάνω από τα κεφάλια μας που δίνει στα χρώματα μια επιπλέον λάμψη.

Θα τ' “ανεβάζω” σιγά – σιγά αυτές τις μέρες στο Site. Να φτάσουμε έτσι ώς την Ανάσταση. Αυτό κι αν είναι θαύμα μοναδικό.

Στιγμές απ' αυτές που λείπουν σε μας, τους ανθρώπους της πόλης. Απλές, χωρίς άγχος.

Αυτό είναι που πεθυμά η ψυχή μου όταν ονειρεύομαι να τα καταφέρω και να πάω κάποτε στο χωριό μου, μόνιμα...

Εικόνες ανοιξιάτικες από την απόδρασή μας στην ορεινή Γορτυνία...

Ωρέ τι... κωλοτούμπα είναι τούτη; Δεν προλάβαμε να χαρούμε λίγο τον ήλιο και να' σου ένα κρύο να δαγκώνεις τα δάκτυλά σου. Την πρώτη ζημιά την κάνει ο ήλιος έξω. Όχι μόνο δόντια έχε, κάτι παραπάνω...

Παγώνουν τα χέρια στο φύσημα από το αεράκι. Κάνει τόσο κρύο που ένα ζευγάρι γάντια θα τα φορούσες οπωσδήποτε.

Στο “Καθολικό” ένα ζεστό τσάι του βουνού έχει άλλη αξία. Καυτό καθώς είναι μαλακώνει το λαιμό και το “μέσα μου”. Οι άνθρωποι έχουν βγει για καφέ. Λίγο πιο αργά αυτή την Κυριακή των Βαΐων. Είναι που γύρισε η ώρα σε καλοκαιρινή και θέλουν λίγο χρόνο οι άνθρωποι για να το συνηθίσουν.

Στα διπλανά τραπέζια οι άνθρωποι συζητούν μεγαλόφωνα. Αυτό το ωραίο έχει η επαρχία. Κανείς δε νοιάζεται αν τον ακούει ο άλλος. Είναι διατεθειμένος να... δημοσιοποιήσει τα μυστικά του σπιτιού του...

Στα ηχεία του μαγαζιού μια πολύ όμορφη μουσική, μάλλον Καραϊνδρου θα' ναι, ταξιδιάρικη. Πίνω το τσάι μου, διαβάζω την εφημερίδα μου και ταξιδεύω σ' αυτή την όμορφη γωνιά της Στεμνίτσας αυτό το κυριακάτικο πρωινό.

Μια κυρία “χαλάει” το κλίμα. Δε βάζει γλώσσα μέσα της. Όσο την αντέχουμε καθόμαστε. Γιατί και η υπομονή έχει όρια. Κι εδώ ήρθαμε για να περάσουμε καλά, αλλά αυτή δεν αντέχεται...

Έξω τα πράγματα είναι καλύτερα. Μπορεί να έχει κρύο, αλλά αυτό αντέχεται. Τουλάχιστον εδώ έχει ησυχία...

Κι αν ζητάς κάτι από την επαρχία, αυτό είναι η ησυχία που παραπέμπει μακριά και έξω από τη βαβούρα της πόλης. Όταν όμως έρχονται εδώ οι άνθρωποι της πόλης φέρνουν μαζί τους και τις συνήθειες τους...

Μεγαλοβδομάδα από αύριο. Λέει πια κάτι σε μας; Όχι σπουδαία πράγματα. Με τους ρυθμούς που τρέχουμε είναι αμφίβολο αν καταλαβαίνουμε τίποτα. Μόνο τη νηστεία “κρατάνε” κάποιοι άνθρωποι. Σαν το χασάπη χθες στη Μεγαλόπολη. Ψωνίζουμε σουβλάκια και επιμένει πως “από αύριο εγώ δεν θα φάω κρέας” Φοβερός επαγγελματίας. Προωθούσε τη δουλειά του όσο τίποτα άλλο... Ούτε λίγο, ούτε πολύ δηλαδή, μας έλεγε να μην...ψωνίσουμε από το μαγαζί του.

Άνθρωποι και άνθρωποι... Η ταβέρνα “του Ταλούμη” στο Ελληνικό έχει γεμίσει τα διπλανά χωριά έγχρωμες αφισούλες Α3 που λένε ότι το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου θα σερβίρει μαγειρίτσα και ανήμερα του Πάσχα θα σουβλίσει αρνιά στην πλατεία για τους πελάτες της ταβέρνας. Απαραίτητη προϋπόθεση να “κλείσεις” τραπέζι στο σταθερό και κινητό τηλέφωνο που δημοσιεύει.

Όχι που θα κάτσει να σκάσει ο κόσμος... Λίγοι είναι αυτοί που ψάχνονται να παραγγείλουν από τώρα το αρνί ή το κατσίκι για το Πάσχα. Οι πιο πολλοί τα θέλουν έτοιμα. Και ο Ταλούμης είναι εδώ και γιατρεύει τις... επιθυμίες. Με το αζημίωτο βεβαίως... βεβαίως...

Όχι δεν πρόκειται να σας “μαλώσω”, πλάκα κάνω. Κι αν δεν το θυμηθήκατε εσείς θα σας το θυμίσουν, στο πρώτο ραντεβού που θα κάνετε, οι άλλοι. Από αυτό δεν... γλυτώνεις εύκολα.

Και, εν πάση περιπτώσει δεν έχει και τόσο νόημα η... αντίσταση σε τέτοιου είδους ζητήματα. Η ώρα έχει να κάνει με τις ανθρώπινες σχέσεις και με τη δουλειά, έτσι όπως τη συνηθίσαμε τα τελευταία χρόνια.

Γιατί δεν ήταν πάντα έτσι. Παλιά, θυμάμαι, δεν είχαμε ρολόγια στα χέρια. Κι όμως κάναμε τις δουλειές μας μια χαρά.

Ο ήλιος ήταν το... σημάδι μας. Φεύγαμε, ας πούμε, στις ελιές με το χάραμα και γυρίζαμε σπίτι πριν δύσει ο ήλιος. Όσο είχε ήλιο και βλέπαμε μπορούσαμε να δουλεύουμε.

Και δε περιμέναμε να δούμε “Ράδιο-Αρβύλα” στην τηλεόραση για να κοιμηθούμε. Κοιμόμασταν νωρίς, γιατί ήταν τέτοια η κούραση που δεν είχες κουράγιο να ξενυχτίσεις και γιατί ήξερες πως με την ανατολή του ήλιου μια νέα, εργάσιμη μέρα, ήταν μπροστά.

Κι όχι πολύ παλιά όλα αυτά...

Στο χωριό η ώρα της γης είχε κάποιες ιδιαιτερότητες. Κατ' αρχήν ο δήμος Τρικολώνων δεν φαίνεται να συμμετείχε ενεργά. Τα δημόσια φώτα έξω ανάβουν κανονικά και η Μεγαλόπολη στον κάμπο είναι φωτισμένη. Ιδιαίτερα τα εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας της ΔΕΗ δουλεύουν κανονικά. Έτσι “συμμετείχε” η ΔΕΗ;

Η συμμετοχή είναι μάλλον μια προσωπική υπόθεση. Το κάνεις ή δε το κάνεις. Κι αν το κάνεις, ξέρεις το γιατί.

Κι όμως εκατομμύρια πολίτες σε όλο τον κόσμο έσβησαν χθες βράδυ τα φώτα των σπιτιών τους από τις 20.30 έως τις 21.30, συμμετέχοντας στη συμβολική «Ώρας της Γης», μια διεθνή δράση ευαισθητοποίησης κατά της κλιματικής αλλαγής.

Η Ελλάδα, όπως λένε οι έρευνες, βρίσκεται στην πρώτη τριάδα μεταξύ των χωρών με τη μεγαλύτερη συμμετοχή παγκοσμίως. Πού βρίσκονται αλήθεια όλοι αυτοί που συμμετέχουν στις έρευνες και διαμορφώνουν αποτελέσματα; Γιατί είναι, πάντα, μακριά μας και δεν τους βλέπουμε;

Άρχισε να βγάζει πάλι μια ψυχρούλα άλλο πράγμα από το πρωί. Κι ας λάμπει ο ήλιος στο βουνό. Το κρύο, κρύο...