Μας αρέσει να «ταξιδεύουμε» με τους φίλους μας στην Ελλάδα ή το εξωτερικό. Βεβαίως, ούτε συζήτηση, πιο πολύ και πάνω απ’ όλα μας αρέσουν τα πραγματικά ταξίδια… Αυτά που παίρνεις τα πόδια σου ή όποιο μέσο συγκοινωνίας είναι διαθέσιμο και πας στον τόπο του προορισμού σου. Τόσο απλά και τόσο όμορφα.


Εκεί που μπορείς να αναπνέεις τον αέρα του τόπου, να μιλάς με τους ανθρώπους και να καταλαβαίνεις πώς ζουν όλη αυτή την κατάσταση. Όμως, έστω κι έτσι, με αφορμή κάποιες φωτογραφίες, το ταξίδι παραμένει όμορφο. Ας πάμε λοιπόν στο Πήλιο… Είναι η εποχή καλή για να μαζέψουμε μήλα.


Στην περιοχή της Ζαγοράς προκειμένου να μαζέψουμε τα φημισμένα τοπικά μήλα με τους φίλους μας Δημήτρη και Βικτόρια… Αυτή την εποχή, δεξιά και αριστερά του στριφογυριστού δρόμου που διασχίζει το βουνό, βλέπει κανείς εκατοντάδες μηλιές να αναστενάζουν από το βάρος των καρπών τους.


Το μήλο είναι φρούτο, καρπός του δέντρου μηλιά (επιστ.: Μηλέα η ήμερος, λατ. Malus domestica) της οικογένειας των Ροδοειδών (Rosaceae). Είναι ένα από τα πιο διαδεδομένα και ευρύτατα καλλιεργούμενα φρούτα. Το δέντρο είναι φυλλοβόλο και φτάνει τα 5-12 μέτρα ύψος με φύλλα που έχουν ελλειψοειδές σχήμα και μυτερή άκρη.


Ανθίζει την άνοιξη με άσπρα άνθη (ελαφρά ροζ στην αρχή), 2.5-3.5 cm σε διάμετρο, με πέντε πέταλα. Τα φρούτα ωριμάζουν το φθινόπωρο και συνήθως έχουν διάμετρο 5-9 cm (και σπάνια μέχρι και 15 cm). Η μηλιά ήταν γνωστή από τους προϊστορικούς χρόνους, τόσο σε άγρια όσο και σε καλλιεργούμενη μορφή. Η καταγωγή της τοποθετείται στην περιοχή νότια του Καυκάσου.


Η μηλιά είναι το πιο διαδεδομένο οπωροφόρο παγκοσμίως, αντιπροσωπεύει το 50% των φυλλοβόλων οπωροφόρων δέντρων, με παγκόσμια ετήσια παραγωγή περί τα 60 εκατομμύρια τόνους. Το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής μήλων παγκοσμίως αποτελείται από επιτραπέζιες ποικιλίες. Οι ποικιλίες πολλαπλής χρήσεως όμως αρχίζουν να γίνονται συνεχώς δημοφιλέστερες. Παλιότερα σε κάθε τόπο καλλιεργούνταν διαφορετικές ποικιλίες μήλων.


Οι απαιτήσεις όμως για αυξημένη παραγωγή και υψηλή ποιότητα καρπών, συνέβαλαν στη δημιουργία και διάδοση νέων ποικιλιών που καλλιεργούνται σήμερα σε διάφορα μέρη με παρόμοιες κλιματικές συνθήκες. Οι πιο διαδεδομένες ποικιλίες είναι η Golden Delicious και οι διάφορες κόκκινες ποικιλίες Delicious αμερικανικής προέλευσης, η Mutsu ιαπωνικής προέλευσης και η Granny Smith αυστραλιανής προέλευσης. Η καλλιέργεια της μηλιάς είναι διαδεδομένη σε ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο.


H Μηλέα η οικιακή (Malus domestica), καθώς αναφέρεται, προήλθε από το είδος Μηλέα η χαμηλή ή Μηλέα η νανοφυής (Malus pumila), αλλά στην εξέλιξή της, όπως είναι παραδεχτό σήμερα, συνέβαλε το είδος Μηλέα η δασική (Malus sylvestris), καθώς και πολλά άλλα είδη. Σήμερα υπολογίζεται ότι υπάρχουν γύρω στις 7.5 χιλιάδες ποικιλίες μήλων.

Η είδηση είναι γνωστή: Ψηφίστηκε ομόφωνα από την Ολομέλεια της Βουλής σε νόμο το νομοσχέδιο για την αποτέφρωση των νεκρών. Ο Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εσωτερικών Γιάννος Λαμάρης ανέφερε ότι ο νόμος αφορά ένα ζήτημα όχι εύκολο να συζητάς, σε κλειστή κοινωνία με τις συνήθειές της.

Πρόσθεσε ότι η Επιτροπή κατέληξε στο τελικό κείμενο του νόμου με πολλή συναίνεση, δηλώνοντας ότι αδυναμίες που τυχόν να παρουσιασθούν, θα συμπληρωθούν στην πορεία της εφαρμογής του νόμου.

Στην έκθεση της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εσωτερικών, προς την Ολομέλεια του νομοθετικού Σώματος αναφέρεται ότι η Επιτροπή Εσωτερικών αφού έλαβε υπόψη όλα όσα τέθηκαν ενώπιόν της, αποφάσισε να επαναδιατυπώσει μεγάλο μέρος του κειμένου του νόμου, έτσι που η διάθεση της σορού οποιουδήποτε αποθανόντος μέσω αποτέφρωσης να επιτρέπεται, μόνο εφόσον ο ίδιος το είχε επιλέξει ως αποκλειστικό του δικαίωμα πριν από το θάνατό του.

Ο νόμος έχει σκοπό τη ρύθμιση της αποτέφρωσης ανθρώπινων σορών και την αδειοδότηση κέντρων αποτέφρωσης, κατ’ εφαρμογή συγκεκριμένων διαδικασιών και υπό ορισμένους όρους και προϋποθέσεις.

Η Άποψη της Αγίας Γραφής

Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η αποτέφρωση—δηλαδή η καύση ενός πτώματος μέχρι να γίνει στάχτη—ατιμάζει το σώμα και τη μνήμη του νεκρού. Ισχυρίζονται ότι “έχει ειδωλολατρική προέλευση και γι’ αυτό πρέπει να την αποφεύγουν όσοι αξιώνουν ότι λατρεύουν τον Θεό”. Άλλοι πιστεύουν ότι η αποτέφρωση είναι απόλυτα αποδεκτός και αξιοπρεπής τρόπος διαχείρισης της ανθρώπινης σορού. Τι πιστεύετε εσείς για αυτό το ζήτημα;

Στους Βιβλικούς χρόνους συνηθιζόταν η ταφή των νεκρών. Για παράδειγμα, ο Αβραάμ έθαψε τη σύζυγό του, τη Σάρρα, σε μια σπηλιά. Το σώμα του Ιησού τοποθετήθηκε σε ένα μνημείο λαξευμένο στο βράχο. (Γένεση 23:9· Ματθαίος 27:60) Μήπως η Αγία Γραφή ορίζει την ταφή ως το μόνο αποδεκτό τρόπο διαχείρισης της ανθρώπινης σορού; Μήπως δείχνει αυτό ότι οι αρχαίοι υπηρέτες του Θεού αντιτίθεντο στην αποτέφρωση των νεκρών;

Ένδειξη Θεϊκής Αποδοκιμασίας;

Με μια πρώτη ματιά, ίσως φαίνεται ότι αρκετές Γραφικές περικοπές παρουσιάζουν την αποτέφρωση ως την κατάληξη κάποιων ανθρώπων που πέθαναν έχοντας τη δυσμένεια του Θεού. Λόγου χάρη, ο Μωσαϊκός Νόμος δήλωνε ότι, αν η κόρη ενός από τους ιερείς του Ιεχωβά γινόταν πόρνη, έπρεπε να «καεί στη φωτιά» αφού πρώτα θανατωνόταν. (Λευιτικό 20:10· 21:9) Παρόμοια, όταν η ανυπακοή του Αχάν και της οικογένειάς του επέφερε την ήττα του Ισραήλ στη Γαι, οι συμπατριώτες τους τούς λιθοβόλησαν και έπειτα «τους έκαψαν με φωτιά». (Ιησούς του Ναυή 7:25) Κάποιοι μελετητές αναφέρουν ότι έτσι μεταχειρίζονταν όσους πέθαιναν με ατιμωτικό θάνατο και ότι η αποτέφρωση στερούσε από τους φαύλους αυτό που θεωρούνταν αξιοπρεπής ταφή.

Επιπλέον, όταν ο Βασιλιάς Ιωσίας προσπάθησε να καθαρίσει τον Ιούδα από την ειδωλολατρία, άνοιξε τους τάφους των ιερέων οι οποίοι είχαν θυσιάσει στον Βάαλ και έκαψε τα κόκαλά τους πάνω στα θυσιαστήριά τους. (2 Χρονικών 34:4, 5) Μήπως αυτά τα παραδείγματα υποδηλώνουν ότι εκείνοι των οποίων η σορός αποτεφρώνεται έχουν την αποδοκιμασία του Θεού; Όχι, όπως φαίνεται από μια άλλη Γραφική αφήγηση.

Όταν οι Φιλισταίοι νίκησαν τον Βασιλιά Σαούλ του Ισραήλ στη μάχη, κρέμασαν με ασέβεια το πτώμα του καθώς και τα πτώματα των τριών γιων του στο τείχος της πόλης Βαιθ-σαν. Ωστόσο, οι Ισραηλίτες κάτοικοι της Ιαβείς-γαλαάδ, ακούγοντας για αυτή την ατιμωτική μεταχείριση των πτωμάτων, τα πήραν και τα έκαψαν, ενώ μετά έθαψαν τα κόκαλα. (1 Σαμουήλ 31:2, 8-13) Εκ πρώτης όψεως, αυτή η αφήγηση ίσως φαίνεται ότι επιβεβαιώνει την αρνητική χροιά της αποτέφρωσης. Εξάλλου, και ο Σαούλ ήταν πονηρός. Είχε πολεμήσει τον Δαβίδ, τον χρισμένο του Ιεχωβά, και πέθανε έχοντας τη θεϊκή δυσμένεια.

Ωστόσο, προσέξτε ποιος πέθανε μαζί με τον Σαούλ. Ένας από τους γιους του, του οποίου το πτώμα υπέστη την ίδια μεταχείριση, ήταν ο Ιωνάθαν. Εκείνος δεν ήταν κακός. Αντιθέτως, ο Ιωνάθαν ήταν στενός φίλος και σύμμαχος του Δαβίδ. Οι Ισραηλίτες αναγνώρισαν ότι ο Ιωνάθαν “εργάστηκε μαζί με τον Θεό”. (1 Σαμουήλ 14:45) Όταν ο Δαβίδ έμαθε για τις πράξεις των αντρών της Ιαβείς-γαλαάδ, τους επαίνεσε και τους ευχαρίστησε για αυτό που είχαν κάνει: «Ευλογημένοι να είστε από τον Ιεχωβά, επειδή εκδηλώσατε αυτή τη στοργική καλοσύνη προς τον κύριό σας, προς τον Σαούλ». Προφανώς, η καύση των σωμάτων του Σαούλ και του Ιωνάθαν δεν ενόχλησε τον Δαβίδ.—2 Σαμουήλ 2:4-6.

Δεν Αποτελεί Εμπόδιο για την Ανάσταση

Η Γραφή διδάσκει σαφώς ότι ο Ιεχωβά Θεός θα επαναφέρει στη ζωή πολλούς οι οποίοι κοιμούνται τώρα τον ύπνο του θανάτου. (Εκκλησιαστής 9:5, 10· Ιωάννης 5:28, 29) Περιγράφοντας προφητικά τον καιρό κατά τον οποίο οι νεκροί θα επιστρέψουν στη ζωή, το Γραφικό βιβλίο της Αποκάλυψης αναφέρει: «Η θάλασσα έδωσε εκείνους που ήταν νεκροί σε αυτήν, και ο θάνατος και ο Άδης έδωσαν εκείνους που ήταν νεκροί σε αυτούς». (Αποκάλυψη 20:13) Ο Παντοδύναμος Θεός θα το επιτελέσει αυτό ανεξάρτητα από το αν το σώμα κάποιου έχει θαφτεί, έχει καεί, έχει χαθεί στη θάλασσα, έχει φαγωθεί από άγρια θηρία ή ακόμη και αν έχει εξαϋλωθεί από ατομική έκρηξη.

Η Γραφή δεν δίνει συγκεκριμένες οδηγίες για το τι πρέπει να γίνεται με τα σώματα των νεκρών. Η αποτέφρωση δεν καταδικάζεται από τον Ιεχωβά. Είναι σαφές, όμως, ότι οι επικήδειες διευθετήσεις πρέπει να χαρακτηρίζονται από αξιοπρέπεια και σεβασμό.

Ένα πράγμα το οποίο μπορεί, ωστόσο, να επηρεάσει τις αποφάσεις κάποιου ατόμου που κάνει αυτές τις διευθετήσεις είναι το πώς βλέπει η τοπική κοινωνία τα επικήδεια έθιμα. Εκείνοι που συμμορφώνονται με τις Γραφικές αρχές δεν θέλουν ασφαλώς να κάνουν οτιδήποτε θα μπορούσε να προσβάλει χωρίς λόγο τους γύρω τους. Επίσης θα ήταν ακατάλληλο να τηρήσουν κάποια συνήθεια που ίσως υποδηλώνει πίστη σε ψευδείς θρησκευτικές διδασκαλίες, όπως η αθανασία της ψυχής. Πέρα από αυτά, ό,τι και αν αποφασίσει ένα άτομο σχετικά με τη διαχείριση της δικής του σορού, ή της σορού κάποιου άλλου, αποτελεί στην πραγματικότητα προσωπικό ή οικογενειακό ζήτημα.

• Αναδημοσίευση από το περιοδικό ΞΥΠΝΑ 3/09 με τον τίτλο: «Πρέπει να αντιτίθεστε στην αποτέφρωση των νεκρών;»

Έχει συμβεί στο παρελθόν. Έχω μαζέψει τις ελιές μου στο χωριό μου, με τη βοήθεια βέβαια συγγενών. Αλλά δεν είναι κάτι εύκολο, είναι αλήθεια, όλη αυτή η διαδικασία. Και καθώς μεγαλώνουμε, το πράγμα γίνεται όλο και πιο δύσκολο για μας… Αλλά είναι και ευλογία να είσαι εκεί…


Οι φωτογραφίες που βλέπετε είναι από την παραλιακή Αρκαδία. Και όπως διαπιστώνετε, είναι ανάμεσα τους οι φίλοι μας Παναγιώτης και Νίτσα από την Αλμυρή Κορινθίας. Κατέβηκαν μια εβδομάδα εκεί, προκειμένου να βοηθήσουν τα παιδιά τους να μαζέψουν τη φετινή παραγωγή τους που ήταν καλή…


Οι ελιές τους, όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες, είναι σχετικά μικρές και άρα βολικές στο μάζεμα… Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο βαθμός δυσκολίας στο μάζεμα τους είναι μικρότερος. Είναι μεγάλος ο καρπός και δεν χρησιμοποιείται για παραγωγή λαδιού, αλλά για βρώση, ύστερα από ειδική επεξεργασία.


Κι εδώ πάντως χρησιμοποιούν μεγάλα πανιά για να πέφτουν πάνω τους οι ελιές καθώς τις τραβάς από τα κλαδιά με τα ειδικά πλαστικά χτένια. Ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί πως αυτή η εργασία που γίνεται από το πρωί ως το βράδυ, έχει την κούραση της… Ευτυχώς οι φίλοι μας κατάφεραν να τις ρίξουν, πριν πιάσουν οι βροχές.


Τι όμορφος που είναι ο καρπός της ελιάς πάνω στα κλαριά της! Πράσινος, σαρκώδης, υπέροχος… Ελπίζω και η τιμή στον έμπορα να είναι αξιοπρεπής για να μπορέσουν τα παιδιά να ελπίσουν σε ένα μικρό εισόδημα στον οικογενειακό προϋπολογισμό τους. Πράγμα που το χρειάζονται πολύ.


Αυτές είναι οι ελιές, βρώσιμες όπως είπαμε… Έρχονται να προστεθούν ύστερα από ειδική επεξεργασία στο οικογενειακό τραπέζι ιδιαίτερα προκειμένου να συνοδεύσουν τα όσπρια. Βασική τροφή στα παιδικά μας χρόνια. Αν και στον δικό μου τόπο, στην Κρήτη, καλλιεργούμε τις μικρές, κορωνιές τις λέμε, που είναι λαδολιές.


Κι αυτές είναι μοναδικές στιγμές. Ώρα για ένα διάλειμμα ξεκούρασης, ανάμεσα στο μάζεμα των ελιών που μπορεί να συνδυαστεί με καφέ. Και καλή εποικοδομητική συζήτηση… Ώρα που νοσταλγούν ιδιαίτερα όσοι έχουν πασχίσει στο χωράφι, στη συλλογή του καρπού της ελιάς… Ευχαριστούμε όσους μας σκέφτηκαν

Έζησα κι εγώ μαζί με όλους τους αδελφούς το διήμερο 21 -22/10 τη μεγάλη χαρά καθώς μας δόθηκε η νέα Γραφή που περιμέναμε τόσο καιρό καθώς την είχαμε δει στην αγγλική γλώσσα. Στην ελληνική λοιπόν, τεκμηριωμένη, όμορφη, δερματόδετη. Εργαλείο, πραγματικά στο έργο.


Το πιο εντυπωσιακό από όλα είναι ότι είχε γίνει η διευθέτηση ώστε όχι μόνο στη Μαλακάσα, αλλά και σε όλες της ελληνόφωνες εκκλησίες στην Ελλάδα και στην Κύπρο που παρακολουθούσαν ζωντανά μέσω στρίμινγκ να δοθεί ταυτόχρονα… Η συγκίνηση ήταν μεγάλη.


Οι περισσότεροι καταφέραμε και κρατήσαμε τον ενθουσιασμό μας, επειδή την ίδια μέρα και την επόμενη κάποιοι άλλοι είχαν συναθροίσεις όπου δεν έπρεπε να χάσουν τη χαρά της έκπληξης… Πολλές εκκλησίες, όπως εδώ στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης φωτογραφήθηκαν χαρούμενοι…


Ίδια η ομορφιά και την εκκλησία της Αλικαρνασσού του Ηρακλείου Κρήτης. Φωτογραφημένοι όλοι μαζί, χαρούμενοι και με τη νέα Γραφή στα χέρια τους. Και πόσο χαιρόμαστε που γέμισε το διαδίκτυο από εκδηλώσεις χαρά και ευγνωμοσύνης για το δώρο του Ιεχωβά.



Και η Λευκάδα με την ίδια πανομοιότυπη ομορφιά. Τι σπουδαίο που είναι να αισθάνεσαι ότι ανήκεις σ’ αυτή την ξεχωριστή αδελφότητα που χαίρεσαι με τη χαρά της και κλαις με τον πόνο τους… Η Αγίας Γραφή, το βιβλίο που περιέχει το λόγο του Θεού…


Ένα τελευταίο στιγμιότυπο από τη Ρόδο. Μέσα στην Αίθουσα Βασιλείας. Έχουν πάρει ήδη στα χέρια τους τη νέα αναθεωρημένη έκδοση της Μετάφρασης Νέου Κόσμου της Αγίας Γραφής. Θα μπορούσε να μπει κι από μόνη της η φωτογραφία. Μιλά τόσο!

Ο Τιμόθεος είχε δει τον Παύλο να ζει σύμφωνα τα λόγια του, αντιμετωπίζοντας τον διωγμό με θάρρος προκειμένου να μεταδίδει τα καλά νέα στους άλλους. Ήξερε λοιπόν ότι, αν ακολουθούσε το παράδειγμα του Παύλου, οι κάτοικοι των Λύστρων θα του εναντιώνονταν. Ίσως μάλιστα να του εναντιωνόταν και ο ίδιος του ο πατέρας. Αλλά ο Τιμόθεος δεν επρόκειτο να επιτρέψει σε τέτοιου είδους πιέσεις να επηρεάσουν την απόφασή του για το πώς θα υπηρετούσε τον Θεό.


Μπορείτε να σκεφτείτε κάποιον απόστολο που κάποτε είχε κάνει πολύ άσχημα πράγματα;— Εκείνος ο απόστολος έγραψε: «Ο Χριστός Ιησούς ήρθε στον κόσμο για να σώσει αμαρτωλούς. Από αυτούς κυριότερος είμαι εγώ». Ο απόστολος που το είπε αυτό ήταν ο Παύλος. Είπε ότι “κάποτε ήταν ασύνετος” και ότι είχε ζήσει «στην κακία».—1 Τιμόθεο 1:15· Τίτο 3:3.

Καθώς πλησίαζα, όμως, στη Δαμασκό, ο Χριστός Ιησούς μου αποκαλύφτηκε μέσα σε αστραποβόλο φως λέγοντάς μου «Σαούλ, Σαούλ, γιατί με διώκεις;» Κι εγώ είπα: «Ποιος είσαι, Κύριε;» Εκείνος μου είπε: «Εγώ είμαι ο Ιησούς, τον οποίο εσύ διώκεις». Ως Παύλος, πλέον, «έλαβα παρ’ αξία καλοσύνη» και μου ανέθεσε την αποστολή να είμαι υπηρέτης και μάρτυρας των όσων είχα δει αλλά και όσων έμελλε να δω. Παρότι εκείνοι που με συνόδευαν έπεσαν και αυτοί στο έδαφος εξαιτίας της φανέρωσης αυτής και άκουσαν μια φωνή, μόνο εγώ κατάλαβα τι έλεγε η φωνή και τυφλώθηκα, οπότε χρειάστηκε να με οδηγήσουν από το χέρι για να φτάσω στη Δαμασκό. 

Σε εμένα, έναν άνθρωπο μικρότερο και από τον πιο μικρό από όλους τους αγίους, δόθηκε αυτή η παρ’ αξία καλοσύνη για να διακηρύξω στα έθνη τα καλά νέα σχετικά με τον ανεξερεύνητο πλούτο του Χριστού και να κάνω τους ανθρώπους να δουν πώς γίνεται η διαχείριση του ιερού μυστικού, το οποίο από τους αιώνες του παρελθόντος έχει παραμείνει κρυμμένο στον Θεό, ο οποίος δημιούργησε τα πάντα. (Εφ. 3:8-9)

Μετά τη μεταστροφή μου έφυγα στην Αραβία και κατόπιν επέστρεψα στη Δαμασκό. Έμεινα λίγο καιρό με τους μαθητές στη Δαμασκό και «αμέσως» άρχισα να κηρύττω στις συναγωγές εκεί. Λόγω της δράσης μου στο έργο κηρύγματος αναγκάστηκα να φύγω από τη Δαμασκό εξαιτίας μιας πλεκτάνης εναντίον της ζωής μου. Πραγματοποίησα τέσσερις ιεραποστολικές περιοδείες διανύοντας χιλιάδες χιλιόμετρα, περνώντας από πόλεις όπως η Θεσσαλονίκη, η Βέροια, η Αθήνα, η Κόρινθος, η Αντιόχεια κ.ά. Αντιμετώπισα απειλές και κακουχίες, σε κόπους περισσότερο, σε φυλακές περισσότερο, σε χτυπήματα μέχρις υπερβολής, κοντά στο θάνατο συχνά.

Από Ιουδαίους πέντε φορές έλαβα σαράντα παρά ένα χτυπήματα,  τρεις φορές ραβδίστηκα, μία φορά λιθοβολήθηκα, τρεις φορές ναυάγησα, ένα μερόνυχτο έχω περάσει στα βαθιά· σε ταξίδια συχνά, σε κινδύνους από ποταμούς, κινδύνους από ληστές, κινδύνους από το ίδιο μου το γένος, κινδύνους από τα έθνη, κινδύνους στην πόλη, κινδύνους στην ερημιά, κινδύνους στη θάλασσα, κινδύνους μεταξύ ψευδαδέλφων, σε κόπο και μόχθο, σε νύχτες αγρύπνιας συχνά, σε πείνα και δίψα, σε αποχή από τροφή πολλές φορές, σε κρύο και γύμνια. Εκτός από αυτά τα εξωτερικής φύσης πράγματα, υπάρχει και εκείνο που ορμάει πάνω μου καθημερινά, η ανησυχία για όλες τις εκκλησίες. (2 Κορ. 11:23-28)

Ήμουν ελεύθερος, χωρίς εξάρτηση από κανέναν, κι όμως, έκανα τον εαυτό μου το δούλο όλων, για να κερδίσω τους περισσότερους. Έτσι λοιπόν, στους Ιουδαίους έγινα ως Ιουδαίος, για να κερδίσω Ιουδαίους· σε εκείνους που είναι κάτω από νόμο έγινα ως κάτω από νόμο, αν και εγώ δεν είμαι κάτω από νόμο, για να κερδίσω εκείνους που είναι κάτω από νόμο. Σε εκείνους που είναι χωρίς νόμο έγινα ως χωρίς νόμο, αν και εγώ δεν είμαι χωρίς νόμο ως προς τον Θεό, αλλά κάτω από νόμο ως προς τον Χριστό, για να κερδίσω εκείνους που είναι χωρίς νόμο. Στους αδύναμους έγινα αδύναμος, για να κερδίσω τους αδύναμους. Έγινα τα πάντα σε ανθρώπους κάθε είδους, για να σώσω με κάθε τρόπο μερικούς.  Κάνω δε τα πάντα για χάρη των καλών νέων, για να γίνω συμμέτοχος σε αυτά μαζί με άλλους. (1 Κορ. 9:19-22). 

Κι τώρα που έφτασε ο καιρός να φύγω από αυτόν τον κόσμο είμαι σε θέση να διακηρύξω με βεβαιότητα: «Διότι εγώ χύνομαι ήδη σαν σπονδή, και ο ορισμένος καιρός για την απελευθέρωσή μου επίκειται. Έχω αγωνιστεί τον καλό αγώνα, έχω τρέξει τη διαδρομή μέχρι το τέρμα, έχω τηρήσει την πίστη. Από τώρα και στο εξής μου επιφυλάσσεται το στεφάνι της δικαιοσύνης, το οποίο ο Κύριος, ο δίκαιος κριτής, θα μου δώσει ως ανταμοιβή εκείνη την ημέρα, εντούτοις όχι μόνο σε εμένα, αλλά και σε όλους εκείνους που έχουν αγαπήσει τη φανέρωσή του». (2 Τιμ. 4:6-8)

ΑΥΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΡΟΤΡΟΠΕΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΜΟΥ

-Να γίνεστε μιμητές μου, όπως είμαι και εγώ του Χριστού (1 Κορ. 11:1)
-Όσα είναι αληθινά, όσα είναι σοβαρού ενδιαφέροντος, όσα είναι δίκαια, όσα είναι αγνά, όσα είναι αξιαγάπητα, όσα έχουν καλή φήμη, όποια αρετή υπάρχει και ό,τι αξιέπαινο υπάρχει, αυτά να συλλογίζεστε. Αυτά που μάθατε, καθώς και αποδεχτήκατε και ακούσατε και είδατε σε σχέση με εμένα, αυτά να πράττετε· και ο Θεός της ειρήνης θα είναι μαζί σας. (Φιλιππ. 4:8-9)
-Σε οποιεσδήποτε συνθήκες να είστε αυτάρκεις.
-Για όλα τα πράγματα να έχετε τη δύναμη χάρη σε αυτόν που σας δίνει δύναμη.
-Πάντοτε να χαίρεστε σε σχέση με τον Κύριο.
-Όσα είναι κέρδη για εσάς, αυτά να τα θεωρήσετε ζημιά για χάρη του Χριστού. Να θεωρείτε ότι τα πάντα είναι ζημιά για χάρη της υπερέχουσας αξίας της γνώσης του Χριστού Ιησού του Κυρίου μας.
-Να προσεύχεστε ακατάπαυστα. Σε σχέση με το καθετί να κάνετε ευχαριστήριες προσευχές.
-Να βεβαιώνεστε για όλα τα πράγματα· να κρατάτε γερά ό,τι είναι καλό.  
-Να απέχετε από κάθε μορφή πονηρίας.
-Να αγωνιστείτε τον καλό αγώνα, να τρέξετε τη διαδρομή μέχρι το τέρμα, να τηρήσετε την πίστη.

ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΟΤΕ

Στην πραγματικότητα, κανείς από εμάς δεν ζει μόνο για τον εαυτό του και κανείς δεν πεθαίνει μόνο για τον εαυτό του· διότι και αν ζούμε, ζούμε για τον Ιεχωβά, και αν πεθαίνουμε, πεθαίνουμε για τον Ιεχωβά. Συνεπώς, και αν ζούμε και αν πεθαίνουμε, ανήκουμε στον Ιεχωβά. (Ρωμαίους 14:7-8)

Χαιρετήστε όλους τους αδελφούς με άγιο φιλί.
Η παρ’ αξία καλοσύνη του ας είναι μαζί σας.
Σε αυτόν ας είναι η δόξα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Από τη χθεσινή ειδική Συνάθροιση στην Μαλακάσα. Εμείς την παρακολουθήσαμε ζωντανά στις 2 το μεσημέρι και κράτησε ως τις 5:30. Με το αδελφό Λετ από το Κυβερνών Σώμα να είναι ένας από τους ομιλητές… Τα άλλα θα τα πούμε στην ώρα τους…


Κρατήσαμε στην καρδιά μας την τελευταία ομιλία του αδελφού Λετ σχετικά με το έλεος που έδειξε ο Ιεχωβά στην περίπτωση του προφήτη Ιωνά… Για να ξαναθυμηθούμε και να πάρουμε τα μαθήματα μας δημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο

Το μοναδικό βιβλίο των Εβραϊκών Γραφών το οποίο ασχολείται αποκλειστικά με την αποστολή που έλαβε ένας προφήτης του Ιεχωβά να διακηρύξει σε μη ισραηλιτική πόλη ένα καταδικαστικό άγγελμα για αυτήν — μια διακήρυξη που είχε ως αποτέλεσμα τη μετάνοια των κατοίκων της πόλης. Οι εμπειρίες που εξιστορούνται σε αυτό το βιβλίο ήταν μοναδικές για το συγγραφέα του, τον Ιωνά, το γιο του Αμαθαΐ. Όντας προφανώς το ίδιο πρόσωπο με τον Ιωνά του εδαφίου 2 Βασιλέων 14:25, πρέπει να προφήτευσε κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Βασιλιά Ιεροβοάμ Β΄ στον Ισραήλ (περ. 844-804 Π.Κ.Χ.). Είναι επομένως λογικό να τοποθετήσουμε τα γεγονότα που καταγράφονται στο βιβλίο του Ιωνά στον ένατο αιώνα Π.Κ.Χ.

Αυθεντικότητα. Εξαιτίας του υπερφυσικού χαρακτήρα πολλών γεγονότων που αναφέρονται στο βιβλίο του Ιωνά, το βιβλίο έχει δεχτεί συχνές επιθέσεις από κριτικούς της Αγίας Γραφής. Ο θυελλώδης άνεμος που σηκώθηκε και κόπασε γρήγορα, το ψάρι που κατάπιε τον Ιωνά και που τρεις ημέρες αργότερα τον εξέμεσε σώο και αβλαβή, καθώς και η ξαφνική ανάπτυξη και ξήρανση μιας κολοκυθιάς, έχουν όλα χαρακτηριστεί ως πράγματα μη ιστορικά, επειδή τέτοιου είδους γεγονότα δεν συμβαίνουν σήμερα.

Αυτός ο ισχυρισμός ίσως να ήταν βάσιμος αν το βιβλίο του Ιωνά διατεινόταν πως τέτοια περιστατικά ήταν συνηθισμένα για εκείνη την εποχή. Αλλά δεν το κάνει αυτό. Εξιστορεί γεγονότα της ζωής ενός ατόμου που είχε ειδική αποστολή από τον Θεό. Ως εκ τούτου, εκείνοι που υποστηρίζουν πως αυτά τα πράγματα απλώς δεν θα μπορούσαν να συμβούν πρέπει επίσης να αρνηθούν είτε την ύπαρξη του Θεού είτε την ικανότητα που έχει να επενεργεί με ειδικό τρόπο στις δυνάμεις της φύσης καθώς και σε φυτά, ζώα και ανθρώπους για χάρη του σκοπού του.—Βλέπε Ματ 19:26.

Τι είδους θαλάσσιο πλάσμα είναι πιθανό να κατάπιε τον Ιωνά;

Ένας δημοφιλής ισχυρισμός του παρελθόντος ήταν πως κανένα θαλάσσιο πλάσμα δεν θα μπορούσε να καταπιεί άνθρωπο. Αλλά αυτό το επιχείρημα δεν είναι βάσιμο. Η φάλαινα φυσητήρας, έχοντας πελώριο τετράγωνο κεφάλι που καταλαμβάνει περίπου το ένα τρίτο του μήκους της, μπορεί κάλλιστα να καταπιεί ολόκληρο άνθρωπο. (Θηλαστικά του Κόσμου [Mammals of the World], του Γουόκερ, αναθεώρηση Ρ. Νόβακ και Τζ. Παραντίζο, 1983, Τόμ. 2, σ. 901) Ενδιαφέρον παρουσιάζουν κάποια στοιχεία που δείχνουν ότι το λιμάνι της Ιόππης αποτελούσε στην αρχαιότητα έδρα φαλαινοθηρών. Από την άλλη μεριά, το ψάρι που κατάπιε τον Ιωνά θα μπορούσε να είναι ο μεγάλος λευκός καρχαρίας. Ένας τέτοιος καρχαρίας που πιάστηκε το 1939 περιείχε στο στομάχι του δύο ολόκληρους καρχαρίες μήκους 2 μέτρων—ο καθένας στο μέγεθος περίπου ενός ανθρώπου.

Οι δε μεγάλοι λευκοί καρχαρίες περιφέρονται σε όλες τις θάλασσες, περιλαμβανομένης και της Μεσογείου. (Αυστραλιανό Εγχειρίδιο Ζωολογίας [Australian Zoological Handbook], Τα Ψάρια της Αυστραλίας, του Γκ. Π. Γουίτλι, Σίντνεϊ, 1940, Μέρος 1—Οι Καρχαρίες, σ. 125· Η Φυσική Ιστορία των Καρχαριών [The Natural History of Sharks], των Ρ. Χ. Μπάκους και Τ. Χ. Λαϊνγουίβερ, 1970, σ. 111, 113) Θα πρέπει να επισημανθεί, ωστόσο, ότι η Αγία Γραφή απλώς δηλώνει: «Ο Ιεχωβά όρισε ένα μεγάλο ψάρι να καταπιεί τον Ιωνά», χωρίς να προσδιορίζει το είδος του ψαριού. (Ιων 1:17) Άρα, δεν μπορεί να καθοριστεί ακριβώς περί τίνος “ψαριού” επρόκειτο.

Στην πραγματικότητα, η γνώση του ανθρώπου για τα πλάσματα που ζουν στις θάλασσες και στους ωκεανούς είναι αρκετά ελλιπής. Το περιοδικό Σαϊεντίφικ Αμέρικαν ([Scientific American] Σεπτέμβριος 1969, σ. 162) παρατήρησε: «Όπως συνέβη και στο παρελθόν, η περαιτέρω εξερεύνηση του βασιλείου της αβύσσου θα αποκαλύψει χωρίς αμφιβολία πλάσματα που δεν έχουν ως τώρα περιγραφεί, περιλαμβανομένων και κάποιων δειγμάτων από είδη που θεωρούνταν εξαφανισμένα εδώ και καιρό».

Μερικοί νομίζουν ότι η αυθεντικότητα του βιβλίου του Ιωνά είναι αμφισβητήσιμη επειδή δεν υπάρχει επιβεβαίωση για το έργο αυτού του προφήτη στα ασσυριακά αρχεία. Στην πραγματικότητα, όμως, η απουσία τέτοιων πληροφοριών δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει. Ήταν συνηθισμένο για τα έθνη της αρχαιότητας να εκθειάζουν τις επιτυχίες τους, όχι τις αποτυχίες και τις ταπεινώσεις τους, και επίσης να εξαλείφουν οτιδήποτε τους ήταν δυσάρεστο. Επιπλέον, αφού δεν έχουν διαφυλαχτεί ή βρεθεί όλα τα αρχαία έγγραφα, κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι δεν καταγράφηκαν ποτέ τα συμβάντα της εποχής του Ιωνά.

Η έλλειψη ορισμένων λεπτομερειών (όπως το όνομα του Ασσύριου βασιλιά και η ακριβής τοποθεσία όπου το ψάρι εξέμεσε τον Ιωνά στη στεριά) έχει αναφερθεί ως μία ακόμη απόδειξη για το ότι το βιβλίο του Ιωνά δεν αποτελεί αληθινή ιστορία. Αυτή η ένσταση, όμως, παραβλέπει το γεγονός ότι όλες οι ιστορικές αφηγήσεις είναι συνεπτυγμένα κείμενα, στα οποία ο ιστορικός καταγράφει μόνο τις πληροφορίες εκείνες που θεωρεί σημαντικές ή αναγκαίες για το σκοπό του.

Όπως παρατηρεί εύστοχα ο σχολιαστής Κ. Φ. Κάιλ: «Δεν υπάρχει ούτε ένας από τους αρχαίους ιστορικούς στου οποίου τα έργα να μπορεί να βρεθεί τέτοια αρτιότητα: οι δε βιβλικοί ιστορικοί έχουν ακόμη λιγότερο την πρόθεση να μεταδώσουν πληροφορίες που δεν έχουν στενή σχέση με το κύριο αντικείμενο των αφηγήσεών τους ή με τη θρησκευτική σημασία των ίδιων των γεγονότων». — Σχολιολόγιο της Παλαιάς Διαθήκης (Commentary on the Old Testament), 1973, Τόμ. 10, Εισαγωγή στον Ιωνά, σ. 381.

Εφόσον από την ερμηνεία των αρχαιολογικών στοιχείων έχει εξαχθεί το συμπέρασμα ότι τα τείχη που περιέβαλλαν την αρχαία Νινευή είχαν περιφέρεια μόνο 13 χλμ., μερικοί ισχυρίζονται πως το βιβλίο του Ιωνά υπερβάλλει ως προς το μέγεθος της πόλης καθώς την περιγράφει να εκτείνεται σε απόσταση οδοιπορίας τριών ημερών. (Ιων 3:3) Αυτός, ωστόσο, δεν είναι βάσιμος λόγος για αμφισβήτηση της Γραφικής δήλωσης. Τόσο στη Βιβλική όσο και στη σύγχρονη χρήση του, το όνομα μιας πόλης μπορεί να περιλαμβάνει και τα προάστιά της. Στην πραγματικότητα, τα εδάφια Γένεση 10:11, 12 δείχνουν ότι η Νινευή, η Ρεχωβώθ-Ιρ, η Χαλάχ και η Ρεσέν αποτελούσαν τη «μεγάλη πόλη».

Το γεγονός ότι ο Ιωνάς δεν έγραψε στο πρώτο πρόσωπο έχει χρησιμοποιηθεί για να αμφισβητηθεί το κύρος του βιβλίου. Αλλά με αυτό το επιχείρημα δεν λαβαίνεται υπόψη πως ήταν συνηθισμένο για τους Βιβλικούς συγγραφείς να χρησιμοποιούν το τρίτο πρόσωπο αναφερόμενοι στον εαυτό τους. (Εξ 24:1-18· Ησ 7:3· 20:2· 37:2, 5, 6, 21· Ιερ 20:1, 2· 26:7, 8, 12· 37:2-6, 12-21· Δα 1:6-13· Αμ 7:12-14· Αγγ 1:1, 3, 12, 13· 2:1, 10-14, 20· Ιωα 21:20)

Αυτό το έκαναν ακόμη και μη Βιβλικοί ιστορικοί της αρχαιότητας, περιλαμβανομένου του Ξενοφώντα και του Θουκυδίδη. Εντούτοις, αξίζει να σημειωθεί ότι η γνησιότητα των αφηγήσεών τους δεν έχει αμφισβητηθεί ποτέ με βάση αυτό το επιχείρημα.

Με την εναρκτήρια κιόλας δήλωσή του, «ο λόγος του Ιεχωβά άρχισε να έρχεται», το βιβλίο του Ιωνά αξιώνει ότι είναι από τον Θεό. (Ιων 1:1) Οι Ιουδαίοι το αποδέχονται από αρχαιοτάτων χρόνων ως γνήσιο όπως αποδέχονται και άλλα προφητικά βιβλία που έχουν παρόμοια εισαγωγή. (Ιερ 1:1, 2· Ωσ 1:1· Μιχ 1:1· Σοφ 1:1· Αγγ 1:1· Ζαχ 1:1· Μαλ 1:1)

Αυτό από μόνο του αποτελεί ισχυρό επιχείρημα για την αυθεντικότητά του. Όπως έχει επισημανθεί: «Είναι πραγματικά αδιανόητο . . . να είχαν περιλάβει οι ειδήμονες του Ιουδαϊσμού ένα τέτοιο βιβλίο στον κανόνα της Γραφής χωρίς τις πλέον αδιαμφισβήτητες αποδείξεις για τη γνησιότητα και την αυθεντικότητά του». — Το Αυτοκρατορικό Λεξικό της Βίβλου (The Imperial Bible-Dictionary), επιμέλεια Π. Φέρμπερν, Λονδίνο, 1874, Τόμ. 1, σ. 945.

Επιπλέον, αυτό το βιβλίο εναρμονίζεται πλήρως με τις υπόλοιπες Γραφές. Αποδίδει τη σωτηρία στον Ιεχωβά (Ιων 2:9· παράβαλε Ψλ 3:8· Ησ 12:2· Απ 7:10), η δε αφήγηση καταδεικνύει παραστατικά το έλεος, τη μακροθυμία, την υπομονή και την παρ’ αξία καλοσύνη που εκδηλώνει ο Ιεχωβά στην πολιτεία του με τους αμαρτωλούς ανθρώπους. — Ιων 3:10· 4:2, 11· παράβαλε Δευ 4:29-31· Ιερ 18:6-10· Ρω 9:21-23· Εφ 2:4-7· 2Πε 3:9.

Άλλη μια απόδειξη που πιστοποιεί την αυθεντικότητα αυτού του βιβλίου της Γραφής είναι η ειλικρίνειά του. Δεν συγκαλύπτεται η ακατάλληλη στάση που εκδήλωσε ο Ιωνάς σε σχέση με την αποστολή του καθώς και με το έλεος του Θεού προς τους Νινευίτες.

Η πιο πειστική απόδειξη, όμως, παρέχεται από τον ίδιο τον Γιο του Θεού. Αυτός είπε: «Σημείο δεν θα της δοθεί [αυτής της γενιάς] εκτός από το σημείο του Ιωνά του προφήτη. Διότι όπως ο Ιωνάς ήταν στην κοιλιά του τεράστιου ψαριού τρεις ημέρες και τρεις νύχτες, έτσι θα είναι ο Γιος του ανθρώπου στην καρδιά της γης τρεις ημέρες και τρεις νύχτες. Οι Νινευίτες θα αναστηθούν στην κρίση μαζί με αυτή τη γενιά και θα την καταδικάσουν· επειδή εκείνοι μετανόησαν με αυτό που κήρυξε ο Ιωνάς, αλλά ορίστε! κάτι που είναι περισσότερο από τον Ιωνά βρίσκεται εδώ». (Ματ 12:39-41· 16:4)

Η ανάσταση του Χριστού Ιησού θα ήταν τόσο πραγματική όσο και η απελευθέρωση του Ιωνά από την κοιλιά του ψαριού. Η δε γενιά που άκουσε το κήρυγμα του Ιωνά πρέπει να ήταν και αυτή τόσο υπαρκτή όσο ήταν η γενιά που άκουσε τον Χριστό Ιησού να μιλάει. Μυθικοί Νινευίτες δεν θα μπορούσαν ποτέ να αναστηθούν στην κρίση για να καταδικάσουν μια μη δεκτική γενιά Ιουδαίων.

Ας δούμε τι λέει το ΕΝΟΡΑΣΗ για τον Ιωνά

Ο Ιωνάς ήταν γιος του Αμαθαΐ” και προφήτης του Ιεχωβά από τη Γαθ-χεφέρ (2Βα 14:25), μια μεθόρια πόλη στην περιοχή του Ζαβουλών. (Ιη 19:10, 13) Σε εκπλήρωση του λόγου που είπε ο Ιεχωβά μέσω του Ιωνά, ο βασιλιάς του Ισραήλ Ιεροβοάμ Β΄ κατάφερε να επαναφέρει «το όριο του Ισραήλ από την είσοδο της Αιμάθ μέχρι τη θάλασσα της Αραβά [την Αλμυρή Θάλασσα]». (2Βα 14:23-25· παράβαλε Δευ 3:17.) Φαίνεται, λοιπόν, ότι ο Ιωνάς υπηρέτησε ως προφήτης στο δεκάφυλο βασίλειο κάποια εποχή στη διάρκεια της βασιλείας του Ιεροβοάμ Β΄. Είναι επίσης ο συγγραφέας του ομώνυμου βιβλίου στην Αγία Γραφή.

Αντί να φέρει σε πέρας το διορισμό που είχε να κηρύξει στους Νινευίτες, ο Ιωνάς αποφάσισε να τον αποφύγει. Στο λιμάνι της Ιόππης βρήκε θέση σε ένα πλοίο με προορισμό τη Θαρσείς (που γενικά συνδέεται με την Ισπανία), πάνω από 3.500 χλμ. Δ της Νινευή.—Ιων 1:1-3· 4:2.

Αφού επιβιβάστηκε σε αυτό το σκάφος που διέθετε κατάστρωμα, ο Ιωνάς κατέβηκε στα «έγκατα του σκάφους» όπου έπεσε σε βαθύ ύπνο. Στο μεταξύ οι ναυτικοί, οι οποίοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με έναν θεόσταλτο θυελλώδη άνεμο που απειλούσε να διαλύσει το πλοίο, επικαλούνταν τους θεούς τους για βοήθεια και έριχναν στη θάλασσα αντικείμενα για να ελαφρώσουν το πλοίο.

Ο πλοίαρχος ξύπνησε τον Ιωνά, παροτρύνοντάς τον να επικαλεστεί και αυτός το “θεό” του. Τελικά, οι ναυτικοί έριξαν κλήρο για να διαπιστώσουν ποιος ήταν ο υπαίτιος για τη θύελλα. Προφανώς, ο Ιεχωβά έκανε τότε να υποδείξει ο κλήρος τον Ιωνά. Όταν ρωτήθηκε, ο Ιωνάς ομολόγησε ότι δεν είχε φανεί πιστός στην αποστολή του. Μη θέλοντας να χαθούν κάποιοι άλλοι εξαιτίας του, ζήτησε να τον ρίξουν στη θάλασσα. Όταν όλες οι προσπάθειες που έκαναν να γυρίσουν στη στεριά απέτυχαν, οι ναυτικοί έκαναν όπως τους είπε ο Ιωνάς και η θάλασσα ηρέμησε από τη μανία της. —Ιων 1:4-15.

Καθώς ο Ιωνάς βυθιζόταν μέσα στο νερό, φύκια τυλίχτηκαν γύρω από το κεφάλι του. Τελικά η αίσθηση που είχε ότι πνιγόταν σταμάτησε, και βρέθηκε μέσα σε ένα μεγάλο ψάρι. Ο Ιωνάς προσευχήθηκε στον Ιεχωβά, δοξάζοντάς τον ως Σωτήρα και υποσχόμενος να εκπληρώσει ό,τι είχε ευχηθεί. Την τρίτη ημέρα το ψάρι εξέμεσε τον προφήτη στη στεριά.—Ιων 1:17–2:10.

Είναι λογικό να πιστέψουμε ότι οι Νινευίτες θα μετανοούσαν με σάκο ακούγοντας την προειδοποίηση του Ιωνά;

Αφού του ανατέθηκε και δεύτερη φορά να πάει στη Νινευή, ο Ιωνάς ξεκίνησε το μακρύ ταξίδι του. «Τελικά ο Ιωνάς μπήκε στην πόλη και κάλυψε απόσταση οδοιπορίας μιας ημέρας, κάνοντας εξαγγελία και λέγοντας: “Μονάχα σαράντα ημέρες ακόμη, και η Νινευή θα καταστραφεί”». (Ιων 3:1-4)

Το αν ο Ιωνάς γνώριζε την ασσυριακή ή αν του δόθηκε θαυματουργικά η ικανότητα να μιλάει αυτή τη γλώσσα δεν αποκαλύπτεται στη Γραφή. Μπορεί μάλιστα να μίλησε στην εβραϊκή και να μεταφράστηκε αργότερα η εξαγγελία του από κάποιον ή κάποιους που γνώριζαν τη γλώσσα. Αν ο Ιωνάς μίλησε στην εβραϊκή, τα λόγια του θα προξένησαν μεγάλη περιέργεια και πολλοί θα αναρωτιούνταν τι έλεγε αυτός ο ξένος.

Μερικοί κριτικοί θεωρούν απίστευτο να ανταποκρίθηκαν οι Νινευίτες, περιλαμβανομένου και του βασιλιά, στο κήρυγμα του Ιωνά. (Ιων 3:5-9) Σε σχέση με αυτό, ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι παρατηρήσεις του σχολιαστή Κ. Φ. Κάιλ: «Η μεγάλη εντύπωση που έκανε στους Νινευίτες το κήρυγμα του Ιωνά, με αποτέλεσμα να μετανοήσει ολόκληρη η πόλη με σάκο και στάχτη, είναι απόλυτα κατανοητή, αν απλώς λάβουμε υπόψη το πόσο επιρρεπείς είναι οι λαοί της Ανατολής στο συναίσθημα, επίσης το ότι σε όλες τις ειδωλολατρικές θρησκείες της Ασίας είναι χαρακτηριστικό το δέος για ένα Υπέρτατο Ον, καθώς και το ότι από αρχαιοτάτων χρόνων οι Ασσύριοι είχαν σε μεγάλη υπόληψη τις προρρήσεις και τους χρησμούς . . . , και τέλος αν αναλογιστούμε το γεγονός ότι η εμφάνιση ενός ξένου ο οποίος, χωρίς να έχει ο ίδιος κάποιο φανερό προσωπικό συμφέρον, έκανε γνωστές στη μεγάλη βασιλική πόλη τις ασεβείς οδούς της με τόλμη και αφοβιά, και ανακοίνωσε την καταστροφή της που επρόκειτο να λάβει χώρα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα διαπνεόμενος από τη χαρακτηριστική πεποίθηση των θεόσταλτων προφητών, θα ήταν αδύνατον να μην προξενήσει μεγάλη εντύπωση στη διάνοια των ανθρώπων, η οποία θα ήταν ακόμη εντονότερη αν οι ειδήσεις για τα θαυματουργικά έργα των προφητών του Ισραήλ είχαν φτάσει μέχρι τη Νινευή». — Σχολιολόγιο της Παλαιάς Διαθήκης (Commentary on the Old Testament), 1973, Τόμ. 10, Ιωνάς 3:9, σ. 407, 408.

Έπειτα από 40 ημέρες δεν είχε συμβεί ακόμη τίποτα στη Νινευή, και ο Ιωνάς ήταν πάρα πολύ δυσαρεστημένος που ο Ιεχωβά δεν είχε επιφέρει συμφορά στην πόλη. Μάλιστα προσευχήθηκε στον Θεό να του αφαιρέσει τη ζωή. Αλλά ο Ιεχωβά απάντησε στον Ιωνά με το ερώτημα: «Δικαιολογημένα άναψες από θυμό;» (Ιων 3:10–4:4) Κατόπιν αυτού, ο προφήτης έφυγε από την πόλη και αργότερα έστησε ένα στέγαστρο για τον εαυτό του. Από εκεί, στα Α της Νινευή, ο Ιωνάς παρακολουθούσε να δει τι θα συνέβαινε στην πόλη. —Ιων 4:5.

Όταν φύτρωσε θαυματουργικά μια νεροκολοκυθιά για να κάνει σκιά στον Ιωνά, ο προφήτης ευχαριστήθηκε πολύ. Αλλά η χαρά του ήταν πρόσκαιρη. Την επόμενη ημέρα, νωρίς το πρωί, ένα σκουλήκι έπληξε το φυτό κάνοντάς το να ξεραθεί. Χωρίς τον ίσκιο της νεροκολοκυθιάς, ο Ιωνάς βρέθηκε εκτεθειμένος σε έναν καυτό ανατολικό άνεμο και στον καυτό ήλιο που χτυπούσε στο κεφάλι του. Και πάλι ζήτησε να πεθάνει. —Ιων 4:6-8.

Μέσω αυτής της νεροκολοκυθιάς, ο Ιωνάς διδάχτηκε ένα μάθημα ελέους. Αυτός λυπήθηκε για τη νεροκολοκυθιά και πιθανότατα αναρωτιόταν γιατί να ξεραθεί. Ωστόσο, ούτε είχε φυτέψει τη νεροκολοκυθιά ούτε την είχε περιποιηθεί. Από την άλλη μεριά, ο Ιεχωβά ως ο Δημιουργός και ο Συντηρητής της ζωής είχε πολύ περισσότερους λόγους να λυπηθεί για τη Νινευή.

Η αξία των κατοίκων της καθώς και των ζώων ήταν πολύ μεγαλύτερη από την αξία μιας νεροκολοκυθιάς. Γι’ αυτό, ο Ιεχωβά ρώτησε τον Ιωνά: «Εγώ δεν έπρεπε να λυπηθώ για τη Νινευή, τη μεγάλη πόλη, στην οποία υπάρχουν περισσότεροι από εκατόν είκοσι χιλιάδες άνθρωποι που δεν ξέρουν καθόλου τη διαφορά ανάμεσα στο δεξί τους χέρι και στο αριστερό, καθώς και πολλά κατοικίδια ζώα;» (Ιων 4:9-11) Ο Ιωνάς θα πρέπει να συνέλαβε το σημείο, και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι κατέγραψε με ειλικρίνεια τις εμπειρίες του.

Λίγο καιρό αργότερα, ο Ιωνάς ενδέχεται να συνάντησε —πιθανώς στο ναό της Ιερουσαλήμ—τουλάχιστον έναν από τους άλλους επιβάτες του πλοίου που είχε πάρει από την Ιόππη, και έτσι να έμαθε από αυτόν σχετικά με τις ευχές που έκαναν οι ναυτικοί όταν καταλάγιασε η θύελλα.—Ιων 1:16· παράβαλε Ιων 2:4, 9·