Ο καιρός χθες συννεφιασμένος, αλλά πάντα όμορφος με το δικό του τρόπο. Η απόλυτη ομορφιά της δημιουργίας, ακόμα και μια μέρα που ξεκίνησε σχετικά δύσκολα και με μεγάλη βροχή, για να καταλήξει ηλιόλουστη. Ο Νοέμβρης τις έχει τέτοιες υπέροχες εκπλήξεις…
Ύστερα βγήκε το ουράνιο τόξο, δείγμα πως ο καιρός θα άλλαζε, όπως και συνέβη… Η μέρα εξελίχθηκε όμορφη και στην καρδιά μας, ακριβώς επειδή αυτό είναι το κέντρο των συναισθημάτων μας… Μερικά πράγματα είναι τόσο απλά και συνάμα τόσο όμορφα…
Χθες ήταν μια δύσκολη μέρα… Όπως όλες αυτές οι τελευταίες μέρες του Νοέμβρη, που κάπως έτσι περνάνε… Κρύο, χαμηλές θερμοκρασίες και βροχερός καιρός που δεν λέει να σταθεροποιηθεί κάπου, μα αλλάζει ώρα την ώρα…
Το πρωί ξυπνήσαμε με βροχή. Μια βροχή σταθερή που νόμιζες ότι δεν θα κόψει ποτέ. Κι όμως, κατά τις 10, όλα είχαν αλλάξει. Η βροχή σταμάτησε κι έτσι μπορέσαμε να κάνουμε τις προγραμματισμένες δουλειές στο κέντρο της Αθήνας.
Είδαμε την εφημερίδα ΤΥΠΟΣ με τους συνταξιούχους σιδηροδρομικούς, κάναμε τις αναγκαίες διορθώσεις και δώσαμε το «τυπωθείτω» ώστε να φύγει για το πιεστήριο… Τι ωραίοι άνθρωποι που είναι και πώς μου αρέσει να συνεργάζομαι μαζί τους…
Είναι από εκείνους τους ανθρώπους που ρωτούν την άποψη σου και την ακούν… Δεν το κάνουν έτσι για να το κάνουν και για να δείξουν ότι είναι κάποιοι, αλλά το εννοούν στ’ αλήθεια. Και μ’ αρέσει πραγματικά, όταν συναντώ και συνεργάζομαι με τέτοιου είδους ανθρώπους, που όλο και σπανίζουν γύρω μας.
Ύστερα πήγα στον ΕΦΚΑ, στα κεντρικά του γραφεία, εκεί στη Σατωβριάνδου, ψάχνοντας να βρω έναν συγκεκριμένο άνθρωπο που μου είχαν συστήσει, μόλις δύο ημέρες νωρίτερα, από τα γραφεία του ΕΦΚΑ στην Αγίου Κωνσταντίνου, προκειμένου να του μιλήσω για ένα σοβαρό πρόβλημα σχετικό με την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Τον βρήκα εύκολα στο γραφείο του στον 4ο όροφο.
Σε αντίθεση με τον τρόπο που παρουσιάζουν τα ΜΜΕ τους δημόσιους υπαλλήλους, ο κ. Γιώργος ήταν χαμογελαστός και είχε την υπομονή να ακούσει προσεκτικά το πρόβλημα μου και να ενδιαφερθεί ουσιαστικά για να δώσει λύση.
Λέω, πραγματικά, πως αν κρατιέται ακόμα αυτό το σύστημα, κρατιέται επειδή υπάρχουν άνθρωποι σαν τον κ. Γιώργο… Σοβαρός, έμπειρος, είδε και άκουσε για το δίκιο μου και μίλησε προσωπικά στους συναδέλφους του, στη Διοίκηση για να εξυπηρετηθώ άμεσα.
Και… σαν να άνοιξαν οι ουρανοί, οι δρόμοι που μέχρι χθες φαινόταν δύσκολοι και σκοτεινοί, αδιάβατοι, ξαφνικά φωτίστηκαν και χαμογελαστοί άνθρωποι οδήγησαν τα πράγματα στη λύση τους. Πώς έφτασα από τη Σατωβριάνδου στην Καποδιστρίου, σε συγκεκριμένο άνθρωπο, ούτε κι εγώ το κατάλαβα. Ένα τηλέφωνο ήταν αρκετό.
Το μόνον που θυμάμαι καλά, είναι ότι η υπάλληλος με ρώτησε αν είχα μαζί μου τα απαραίτητα χαρτιά για να προχωρήσουμε στο αίτημα μου… Μα, εγώ, ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι όλο αυτό που ήθελα, θα μπορούσε να γίνει τόσο γρήγορα. Και μάλιστα τόσο απλά.
Έτσι… ζήτησα να πάω σήμερα, όλα τα χρειαζούμενα χαρτιά και δικαιολογητικά. Η υπάλληλος χαμογέλασε και μου είπε ότι δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα…
Τι όμορφα που είναι να ζεις με ανθρώπους που θέλουν και είναι διαθέσιμοι να σε εξυπηρετήσουν. Που σου χαμογελούν, ενώ σε βλέπουν πρώτη φορά, όχι πίσω από το γκισέ με το τζάμι, αλλά δίπλα στο γραφείο τους και σου λένε «δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, ελάτε αύριο…».
Είναι μερικές φορές που ξεκινάς με μια μαυρίλα στην καρδιά, ρεαλιστικά σκεπτόμενος πως έχεις να αντιμετωπίσεις πολλά μπροστά σου και κυρίως ένα δύσκαμπτο δημόσιο που δεν είναι πάντα διαθέσιμο να σε εξυπηρετήσει και ξαφνιάζεσαι θετικά καθώς ακούς το εντελώς αντίθετο…
Αισθάνθηκα την ανάγκη να γυρίσω στα γραφεία της Διοίκησης του ΕΦΚΑ στη Σατωβριάνδου, αφού πια τα πράγματα είχαν πάρει μια καλή τροπή και να ευχαριστήσω προσωπικά τον κ. Γιώργο για το αποτέλεσμα, το τόσο άμεσο και λογικό… Ξανά χαμόγελα από τη μεριά του… Μου είπε λοιπόν με σεμνότητα, ότι δεν έκανε τίποτα περισσότερο, από όσο η θέση του επέβαλε… Του έκανε όμως εντύπωση και ο δικό μου ευγενικός τρόπος, με τον οποίο έθεσα το ζήτημα… Ποιος ξέρει πόσους εκνευρισμένους, παράλογους πολίτες έχει να αντιμετωπίσει καθημερινά από το πόστο του, σκέφτηκα.
................................
Μια καθημερινή μέρα, έξω από τη δουλειά, που αποτελεί παρελθόν πια με την κλασική έννοια του ωραρίου, αφεντικού ή εργοδότη και χωρίς δεσμεύσεις, πάνω στο αντικείμενο μου, τη δημοσιογραφία που έμαθα να την υπηρετώ ευσυνείδητα και με αγάπη…
Η μαυρίλα του πρωινού, με τη βροχή και τα μπουμπουνητά, είχε αλλάξει πια… Κυριολεκτικά και αληθινά. Είχε δώσει τη θέση του σε μια μέρα γεμάτη ηλιοφάνεια. Και μπροστά μου ξεπρόβαλε ένας Νοέμβρης όμορφος, παιχνιδιάρης που μου χαμογελούσε…
Σαν να μου έλεγε με τον τρόπο του, ότι τίποτα και κανένα πρόβλημα, όσο δύσκολο κι αν φαίνεται με την πρώτη ματιά, δεν πρέπει να αφήνουμε να μας χαλάει τη χαρά μας. Και ότι τα προβλήματα είναι εδώ για να λύνονται… Διότι λύσεις υπάρχουν, φτάνει να είμαστε σε θέση να τις δούμε και να τις εφαρμόσουμε στη ζωή μας.
Αργά το βράδυ, κάθισα να γράψω αυτές τις γραμμές… Χρειαζόμουν να βγάλω κάποια πράγματα για να νιώσω καλύτερα… Έτσι έχω μάθει να εκτονώνω οποιοδήποτε πρόβλημα. Το γράψιμο, είναι που με βοηθάει…