Μολονότι «η σοφία είναι το πρώτιστο», δίνεται η συμβουλή: «Μαζί με όλα όσα αποκτάς, απόκτησε κατανόηση». Η κατανόηση (ευρύς όρος ο οποίος περιλαμβάνει συχνά τη διάκριση) προσθέτει δύναμη στη σοφία, επιτείνοντας σημαντικά τη φρόνηση και την προνοητικότητα, που είναι επίσης αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά της σοφίας.

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί το Σάββατο 30 Δεκεμβρίου, λίγο πριν την εκπνοή του 2017 στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου «Επισημάνσεις».

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ

Στους βόρειους πρόποδες του Καυκάσου βρίσκεται το Πιατιγκόρσκ, μια πόλη της Ρωσίας φημισμένη για τις μεταλλικές πηγές και το ήπιο κλίμα της. Γεννήθηκα εκεί από Έλληνες πρόσφυγες το 1929. Δέκα χρόνια αργότερα, μετά τον εφιάλτη της σταλινικής τρομοκρατίας και των εθνικών εκκαθαρίσεων, γίναμε ξανά πρόσφυγες, εφόσον αναγκαστήκαμε να μετακομίσουμε στην Ελλάδα.

ΑΦΟΥ εγκατασταθήκαμε στον Πειραιά, η λέξη «πρόσφυγες» πήρε εντελώς νέα σημασία για εμάς. Νιώθαμε τελείως ξένοι. Μολονότι ο αδελφός μου και εγώ φέραμε τα ονόματα δύο φημισμένων Ελλήνων φιλοσόφων, του Σωκράτη και του Αριστοτέλη, σπάνια ακούγαμε να μας φωνάζουν με αυτά τα ονόματα. Όλοι μας αποκαλούσαν «τα Ρωσάκια».

Λίγο μετά το ξέσπασμα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, η αγαπημένη μου μητέρα πέθανε. Είχε αποτελέσει το στήριγμα του σπιτιού μας και η απώλειά της μας συνέτριψε. Εφόσον ήταν φιλάσθενη για κάποιο διάστημα, με είχε διδάξει να κάνω πολλές δουλειές του σπιτιού. Αυτή η εκπαίδευση αποδείχτηκε πολύ χρήσιμη αργότερα στη ζωή μου.

Πόλεμος και Απελευθέρωση

Ο πόλεμος, η ναζιστική κατοχή και οι ανελέητοι βομβαρδισμοί των συμμαχικών δυνάμεων έκαναν την κάθε ημέρα να φαίνεται σαν να ήταν η τελευταία. Η φτώχεια, η πείνα και ο θάνατος σάρωναν. Από 11 ετών, αναγκάστηκα να εργάζομαι πολύ σκληρά μαζί με τον πατέρα μου για να μπορούμε να συντηρούμαστε και οι τρεις μας. Επειδή δεν ήξερα καλά ελληνικά, καθώς επίσης λόγω του πολέμου και των συνεπειών του, η κοσμική μου εκπαίδευση ήταν περιορισμένη.

Η γερμανική κατοχή στην Ελλάδα τελείωσε τον Οκτώβριο του 1944. Δεν πέρασε πολύς καιρός και ήρθα σε επαφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Μέσα στην απόγνωση και στη δυστυχία εκείνης της περιόδου, η Γραφική ελπίδα για ένα λαμπρό μέλλον υπό τη Βασιλεία του Θεού άγγιξε την καρδιά μου. (Ψαλμός 37:29) Η υπόσχεση του Θεού για αιώνια ζωή κάτω από ειρηνικές συνθήκες εδώ στη γη αποδείχτηκε πραγματικό βάλσαμο για τα τραύματά μου. (Ησαΐας 9:7) Το 1946 ο πατέρας μου και εγώ βαφτιστήκαμε, συμβολίζοντας την αφιέρωσή μας στον Ιεχωβά.

Το επόμενο έτος, είχα τη χαρά να λάβω τον πρώτο μου διορισμό ως υπηρέτης διαφημίσεων (αργότερα αποκαλούνταν υπηρέτης περιοδικών) στη δεύτερη εκκλησία που ιδρύθηκε στον Πειραιά. Ο τομέας μας άρχιζε από τον Πειραιά και έφτανε μέχρι την Ελευσίνα, μια απόσταση περίπου 50 χιλιομέτρων. Εκείνον τον καιρό υπηρετούσαν στην εκκλησία πολλοί χρισμένοι με το πνεύμα Χριστιανοί. Είχα το προνόμιο να συνεργαστώ μαζί τους και να μάθω πολλά από αυτούς. Απολάμβανα τη συναναστροφή τους επειδή είχαν να αφηγηθούν ατέλειωτες εμπειρίες σχετικά με τις σθεναρές προσπάθειες που απαιτούνταν για την επιτέλεση του έργου κηρύγματος. Από την πορεία της ζωής τους ήταν ξεκάθαρο ότι, για να υπηρετεί κάποιος τον Ιεχωβά πιστά, απαιτείται μεγάλη υπομονή και εγκαρτέρηση. (Πράξεις 14:22) Πόσο χαρούμενος είμαι που σε αυτή την περιοχή υπάρχουν σήμερα 50 και πλέον εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά!

Μια Απρόσμενη Πρόκληση

Λίγο καιρό αργότερα, γνώρισα την Ελένη, μια αξιαγάπητη, ζηλώτρια νεαρή Χριστιανή από την Πάτρα. Αρραβωνιαστήκαμε στα τέλη του 1952. Έπειτα από λίγους μήνες, όμως, η Ελένη αρρώστησε βαριά. Οι γιατροί διαπίστωσαν ότι είχε όγκο στον εγκέφαλο και η κατάστασή της ήταν κρίσιμη. Έπρεπε να υποβληθεί σε εγχείρηση επειγόντως. Ύστερα από πολλές προσπάθειες, μπορέσαμε να βρούμε έναν γιατρό στην Αθήνα ο οποίος—παρά τα ανεπαρκή μέσα που υπήρχαν τότε—ήταν διατεθειμένος να συμμορφωθεί με τις θρησκευτικές μας πεποιθήσεις και να τη χειρουργήσει χωρίς αίμα. (Λευιτικό 17:10-14· Πράξεις 15:28, 29) Μετά την εγχείρηση οι γιατροί ήταν συγκρατημένα αισιόδοξοι για την εξέλιξη της υγείας της αρραβωνιαστικιάς μου, χωρίς να αποκλείουν την πιθανότητα υποτροπής.

Τι έπρεπε να κάνω εγώ σε αυτή την περίπτωση; Ενόψει των καινούριων περιστάσεων, μήπως θα έπρεπε να διαλύσω τον αρραβώνα και να αποδεσμευτώ; Όχι! Όταν αρραβωνιάστηκα έδωσα μια υπόσχεση, και ήθελα το ναι μου να σημαίνει ναι. (Ματθαίος 5:37) Ούτε για μια στιγμή δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να σκεφτεί διαφορετικά. Με τη φροντίδα της μεγαλύτερης αδελφής της, η Ελένη ανέρρωσε σε κάποιον βαθμό, και παντρευτήκαμε το Δεκέμβριο του 1954.

Έπειτα από τρία χρόνια, η Ελένη υπέστη υποτροπή, και ο ίδιος γιατρός χρειάστηκε να κάνει άλλη μια εγχείρηση. Αυτή τη φορά προχώρησε βαθύτερα στον εγκέφαλο για να αφαιρέσει πλήρως τον όγκο. Ως αποτέλεσμα, η σύζυγός μου έμεινε μερικώς παράλυτη και επηρεάστηκε σοβαρά το κέντρο ομιλίας της. Τώρα ανέκυψαν εντελώς καινούριες και πολύπλοκες προκλήσεις και για τους δυο μας. Ακόμη και η απλούστερη εργασία γινόταν μεγάλο εμπόδιο για την αγαπημένη μου σύζυγο. Η άσχημη κατάστασή της επέβαλε δραστικές αλλαγές στην καθημερινή μας ρουτίνα. Πάνω από όλα, απαιτούσε τεράστια υπομονή και εγκαρτέρηση.

Σε αυτή την περίοδο της ζωής μου αποδείχτηκε εξαιρετικά πολύτιμη η εκπαίδευση που είχα λάβει από τη μητέρα μου. Νωρίς κάθε πρωί, ετοίμαζα όλα τα υλικά για τα γεύματα και η Ελένη μαγείρευε. Αρκετά συχνά είχαμε καλεσμένους, μεταξύ αυτών και ολοχρόνιους διακόνους, άτομα με τα οποία μελετούσαμε την Αγία Γραφή καθώς και συγχριστιανούς μας από την εκκλησία που είχαν ανάγκη. Όλοι τους συμφωνούσαν ότι εκείνα τα γεύματα ήταν πραγματικά πολύ νόστιμα! Η Ελένη και εγώ συνεργαζόμασταν και σε άλλες δουλειές του σπιτιού ώστε να είναι καθαρό και τακτοποιημένο. Αυτή η τρομερά απαιτητική κατάσταση επρόκειτο να συνεχιστεί επί 30 χρόνια.

Ζήλος Παρά την Αναπηρία

Ήταν πολύ συγκινητικό τόσο για εμένα όσο και για τους άλλους να παρατηρούμε ότι τίποτα δεν μπορούσε να μειώσει την αγάπη της συζύγου μου για τον Ιεχωβά και το ζήλο της για την υπηρεσία του. Με τον καιρό, και με επίμονες προσπάθειες, η Ελένη κατόρθωσε να εκφράζεται με πολύ περιορισμένο λεξιλόγιο. Της άρεσε να πλησιάζει τους ανθρώπους στο δρόμο μιλώντας τους για τα καλά νέα από τη Γραφή. Σε διάφορες μετακινήσεις μου για επαγγελματικούς λόγους, την έπαιρνα μαζί μου και στάθμευα το αυτοκίνητο κοντά σε κάποιο πολυσύχναστο πεζοδρόμιο. Εκείνη άνοιγε το παράθυρο του αυτοκινήτου και προσκαλούσε τους περαστικούς να πάρουν αντίτυπα της Σκοπιάς και του Ξύπνα! Σε μια περίπτωση, έδωσε 80 περιοδικά μέσα σε δύο ώρες. Πολύ συχνά χρησιμοποιούσε όλα τα παλιότερα περιοδικά που υπήρχαν διαθέσιμα στην εκκλησία. Η Ελένη ήταν επίσης τακτική και σε άλλες μορφές κηρύγματος.

Στη διάρκεια όλων εκείνων των ετών που η σύζυγός μου ήταν ανάπηρη, με συνόδευε πάντοτε στις συναθροίσεις. Δεν έχασε ποτέ ούτε μία συνέλευση περιφερείας ή περιοχής, ακόμη και όταν έπρεπε να ταξιδεύουμε στο εξωτερικό λόγω του διωγμού που αντιμετώπιζαν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Ελλάδα. Παρά τους περιορισμούς της, παρευρέθηκε με χαρά σε συνελεύσεις που διεξάχθηκαν στην Αυστρία, στη Γερμανία, στην Κύπρο και σε άλλες χώρες. Η Ελένη δεν παραπονιόταν ποτέ ούτε ήταν απαιτητική, ακόμη και όταν οι αυξημένες ευθύνες μου στην υπηρεσία του Ιεχωβά έκαναν κάπου κάπου τα πράγματα δύσκολα για εκείνη.

Όσο για εμένα, αυτή η κατάσταση αποδείχτηκε μια μακρόχρονη περίοδος εκπαίδευσης στην υπομονή και στην εγκαρτέρηση. Αισθάνθηκα πολλές φορές να με βοηθάει το χέρι του Ιεχωβά. Αδελφοί και αδελφές έκαναν πραγματικές θυσίες για να μας βοηθούν με κάθε δυνατό τρόπο, και οι γιατροί μάς συμπαραστέκονταν με καλοσύνη. Όλα εκείνα τα δύσκολα χρόνια, δεν μας έλειψαν ποτέ τα αναγκαία της ζωής, παρ’ όλο που οι απαιτητικές περιστάσεις μας δεν μου επέτρεπαν να έχω εργασία πλήρους απασχόλησης. Τα συμφέροντα του Ιεχωβά και η υπηρεσία του είχαν πάντοτε ύψιστη προτεραιότητα.—Ματθαίος 6:33.

Πολλοί ρωτούν τι ήταν αυτό που μας στήριζε στη διάρκεια εκείνων των δύσκολων καιρών. Καθώς σκέφτομαι τα περασμένα, συνειδητοποιώ ότι η προσωπική μελέτη της Γραφής, η ένθερμη προσευχή στον Θεό, η τακτική παρακολούθηση των Χριστιανικών συναθροίσεων και η γεμάτη ζήλο συμμετοχή στο έργο κηρύγματος ενίσχυσαν την υπομονή και την εγκαρτέρησή μας. Θυμόμασταν πάντοτε τα ενθαρρυντικά λόγια των εδαφίων Ψαλμός 37:3-5: «Να εμπιστεύεσαι στον Ιεχωβά και να κάνεις το καλό· . . . Να βρίσκεις εξαιρετική ευχαρίστηση στον Ιεχωβά . . . Εναπόθεσε στον Ιεχωβά την οδό σου και βασίσου σε αυτόν, και αυτός θα ενεργήσει». Ένα άλλο εδάφιο που αποδείχτηκε πολύτιμο για εμάς ήταν το εδάφιο Ψαλμός 55:22 «Ρίξε στον Ιεχωβά το βάρος που σηκώνεις, και αυτός θα σε στηρίξει». Όπως ένα παιδί που έχει πλήρη εμπιστοσύνη στον πατέρα του, έτσι και εμείς όχι μόνο ρίξαμε στον Ιεχωβά τα βάρη που σηκώναμε, αλλά και τα αφήσαμε σε εκείνον.—Ιακώβου 1:6.

Στις 12 Απριλίου 1987, ενώ η σύζυγός μου κήρυττε μπροστά από το σπίτι μας, μια βαριά μεταλλική πόρτα έκλεισε με δύναμη πίσω της και την έριξε στο πεζοδρόμιο τραυματίζοντάς την σοβαρά. Ως αποτέλεσμα, παρέμεινε σε κώμα τα επόμενα τρία χρόνια. Πέθανε το Μάρτιο του 1990.

Υπηρετώ τον Ιεχωβά Όσο Καλύτερα μου το Επιτρέπουν οι Δυνατότητές Μου

Το 1960, διορίστηκα να υπηρετώ ως υπηρέτης εκκλησίας στη Νίκαια. Από τότε, είχα το προνόμιο να υπηρετήσω σε αρκετές εκκλησίες του Πειραιά. Αν και δεν απέκτησα ποτέ δικά μου παιδιά, είχα τη χαρά να βοηθήσω πολλά πνευματικά παιδιά να σταθεροποιηθούν στην αλήθεια. Μερικά από αυτά υπηρετούν τώρα ως πρεσβύτεροι, διακονικοί υπηρέτες, σκαπανείς και μέλη της οικογένειας Μπέθελ.

Αφότου αποκαταστάθηκε η δημοκρατία στην Ελλάδα το 1975, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά μπορούσαν να διεξάγουν τις συνελεύσεις τους ελεύθερα, και δεν ήταν αναγκασμένοι να κρύβονται πια στα δάση. Η πείρα που είχαμε αποκτήσει μερικοί από εμάς καθώς οργανώναμε συνελεύσεις στο εξωτερικό αποδείχτηκε τώρα ανεκτίμητη. Έτσι λοιπόν, είχα τη χαρά και το προνόμιο να υπηρετήσω σε διάφορες επιτροπές συνέλευσης επί πολλά χρόνια.

Κατόπιν, το 1979, έγιναν σχέδια για την οικοδόμηση της πρώτης Αίθουσας Συνελεύσεων στην Ελλάδα, λίγο έξω από την Αθήνα. Διορίστηκα να βοηθήσω στην οργάνωση και στη διεκπεραίωση αυτού του τεράστιου οικοδομικού προγράμματος. Και αυτό το έργο απαίτησε επίσης αρκετή υπομονή και εγκαρτέρηση. Η τριετής συνεργασία με εκατοντάδες αυτοθυσιαστικούς αδελφούς και αδελφές σφυρηλάτησε ανάμεσά μας έναν ισχυρό δεσμό αγάπης και ενότητας. Οι αναμνήσεις από αυτό το πρόγραμμα οικοδόμησης έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στην καρδιά μου.

Ικανοποιούνται οι Πνευματικές Ανάγκες των Φυλακισμένων

Έπειτα από λίγα χρόνια, άνοιξε μια νέα πόρτα για δραστηριότητα. Κοντά στον τομέα της εκκλησίας μου, στον Κορυδαλλό, υπάρχει μια από τις μεγαλύτερες φυλακές της Ελλάδας. Από τον Απρίλιο του 1991, έχω διοριστεί να επισκέπτομαι αυτή τη φυλακή κάθε εβδομάδα ως λειτουργός των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Εκεί μου επιτρέπουν να διεξάγω Γραφικές μελέτες και Χριστιανικές συναθροίσεις με φυλακισμένους που εκδηλώνουν ενδιαφέρον. Αρκετοί από αυτούς έχουν κάνει μεγάλες αλλαγές, πράγμα που αποδεικνύει την τεράστια δύναμη του Λόγου του Θεού. (Εβραίους 4:12) Αυτό έχει καταπλήξει τόσο το προσωπικό των φυλακών όσο και άλλους φυλακισμένους. Μερικά άτομα σε εκείνη τη φυλακή με τα οποία μελέτησα τη Γραφή έχουν αποφυλακιστεί και τώρα συμμετέχουν στο ευαγγελιστικό έργο.

Για κάποιο διάστημα μελετούσα με τρεις διαβόητους εμπόρους ναρκωτικών. Καθώς έκαναν πνευματική πρόοδο, ήρθαν στη Γραφική τους μελέτη ξυρισμένοι και καλοχτενισμένοι, φορώντας μάλιστα πουκάμισο και γραβάτα μέσα στον Αύγουστο—έναν από τους θερμότερους μήνες στην Ελλάδα! Ο διευθυντής της φυλακής, ο αρχιφύλακας και μερικοί υπάλληλοι έτρεξαν από τα γραφεία τους να δουν αυτό το ασυνήθιστο θέαμα. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν στα μάτια τους!

Κάποια άλλη ενθαρρυντική εμπειρία έλαβε χώρα στο γυναικείο τμήμα των φυλακών. Κάποια γυναίκα που εξέτιε ποινή ισόβιας κάθειρξης για φόνο άρχισε Γραφική μελέτη. Αυτή ήταν γνωστή για τη στασιαστική συμπεριφορά της. Ωστόσο, έπειτα από λίγο καιρό η Γραφική αλήθεια που μάθαινε προκάλεσε τέτοιες αξιοπρόσεκτες αλλαγές ώστε πολλοί σχολίασαν ότι ήταν σαν να μεταμορφωνόταν ένα λιοντάρι σε αρνί! (Ησαΐας 11:6, 7) Γρήγορα κέρδισε το σεβασμό και την εμπιστοσύνη της διευθύντριας της φυλακής. Χάρηκα πολύ που την είδα να κάνει καλή πνευματική πρόοδο και να φτάνει στο σημείο να αφιερωθεί στον Ιεχωβά.

Φροντίδα Ασθενών και Ηλικιωμένων

Το γεγονός ότι έζησα την πολύχρονη πάλη της συζύγου μου με την πάθησή της με έχει κάνει πιο ευαίσθητο στις ανάγκες των ασθενών και των ηλικιωμένων που βρίσκονται ανάμεσά μας. Κάθε φορά που τα έντυπά μας δημοσίευαν άρθρα τα οποία μας ενθάρρυναν να προσφέρουμε τον εαυτό μας και να παρέχουμε στοργική βοήθεια σε τέτοια άτομα, αυτά κέντριζαν το ενδιαφέρον μου. Θεωρούσα πολύτιμα τέτοια άρθρα και τα μάζευα. Με τα χρόνια, έχω συγκεντρώσει σε ένα ντοσιέ εκατό και πλέον σελίδες—ξεκινώντας από το άρθρο «Φροντίδα για τους Ηλικιωμένους και τους Πάσχοντας», στο τεύχος της Σκοπιάς 15 Οκτωβρίου 1962. Πολλά από αυτά τα άρθρα έδειχναν ότι είναι επωφελές να παρέχει η κάθε εκκλησία οργανωμένη βοήθεια στους ασθενείς και στους ηλικιωμένους.—1 Ιωάννη 3:17, 18.

Οι πρεσβύτεροι δημιούργησαν μια ομάδα από αδελφούς και αδελφές οι οποίοι πρόσφεραν τον εαυτό τους ώστε να φροντίζουν για τις ανάγκες των ασθενών και των ηλικιωμένων της εκκλησίας μας. Οργανώσαμε τους εθελοντές σε επιμέρους ομάδες—εκείνους που μπορούσαν να βοηθούν στη διάρκεια της ημέρας, άλλους που μπορούσαν να βοηθούν ολόκληρη τη νύχτα, εκείνους που μπορούσαν να παρέχουν μεταφορικό μέσο και εκείνους που ήταν διαθέσιμοι σε 24ωρη βάση. Οι τελευταίοι αποτέλεσαν ένα είδος άμεσης δράσης.

Τα αποτελέσματα αυτών των προσπαθειών είναι ενθαρρυντικά. Λόγου χάρη, σε κάποια από τις καθημερινές επισκέψεις που γίνονταν σε μια ασθενή αδελφή, η οποία ζούσε μόνη της, αυτή βρέθηκε αναίσθητη στο πάτωμα. Ειδοποιήσαμε κάποια αδελφή που ζούσε εκεί κοντά και η οποία είχε αυτοκίνητο. Εκείνη μετέφερε την άρρωστη αδελφή στο πλησιέστερο νοσοκομείο σε χρόνο ρεκόρ—μόνο δέκα λεπτά! Οι γιατροί είπαν ότι αυτό της έσωσε τη ζωή.

Η ευγνωμοσύνη που εκδηλώνουν οι ασθενείς και οι ηλικιωμένοι στα μέλη της ομάδας φέρνει μεγάλη ικανοποίηση. Η ελπίδα να ζήσουμε με αυτούς τους αδελφούς και τις αδελφές στο νέο σύστημα του Θεού υπό διαφορετικές συνθήκες είναι συγκινητική. Επίσης, το ότι γνωρίζουμε πως αυτοί βοηθήθηκαν να υπομείνουν λόγω της υποστήριξης που έλαβαν στη διάρκεια των παθημάτων τους είναι και αυτό ανταμειφτικό.

Η Εγκαρτέρηση Έχει Φέρει Ανταμοιβές

Τώρα υπηρετώ ως πρεσβύτερος σε μια εκκλησία του Πειραιά. Παρά την προχωρημένη ηλικία και τα προβλήματα υγείας, είμαι χαρούμενος που εξακολουθώ να έχω ενεργή συμμετοχή στις δραστηριότητες της εκκλησίας.

Στο διάβα των ετών, οι αντίξοες περιστάσεις, οι δύσκολες προκλήσεις και οι απρόβλεπτες καταστάσεις έχουν απαιτήσει υπέρμετρη επιμονή και εγκαρτέρηση. Εντούτοις, ο Ιεχωβά μού έδινε πάντοτε την απαιτούμενη δύναμη για να ξεπερνάω αυτά τα προβλήματα. Επανειλημμένα, έχω αισθανθεί πόσο αληθινά είναι τα λόγια του ψαλμωδού: «Όταν έλεγα: “Σίγουρα το πόδι μου θα παραπατήσει”, η στοργική σου καλοσύνη, Ιεχωβά, με στήριζε. Όταν οι ανησυχητικές μου σκέψεις πληθύνθηκαν μέσα μου, η παρηγοριά σου άρχισε να χαϊδεύει την ψυχή μου».—Ψαλμός 94:18, 19.

• Αναδημοσίευση από τη ΣΚΟΠΙΑ 1/2/2002

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΝΑ ΜΑΤΘΑΙΑΚΗ

Το οχηματαγωγό είχε πάρει φωτιά. Αν βυθιζόταν, το τεράστιο σκάφος μήκους 171 μέτρων θα με παρέσυρε σε έναν υγρό τάφο. Κολυμπούσα απεγνωσμένα για να σωθώ, παλεύοντας με τα μανιασμένα κύματα. Ο μόνος τρόπος για να παραμείνω στην επιφάνεια ήταν να κρατιέμαι σφιχτά από το σωσίβιο που φορούσε μια άλλη γυναίκα. Προσευχόμουν στον Θεό για δύναμη και θάρρος. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο.

ΗΤΑΝ το έτος 1971, και επέστρεφα στον τρίτο μου ιεραποστολικό διορισμό, την Ιταλία. Σε εκείνο το ναυάγιο έχασα σχεδόν όλα μου τα υπάρχοντα. Αλλά δεν έχασα τα πιο σημαντικά πράγματα—τη ζωή μου, τη στοργική Χριστιανική αδελφότητα και το προνόμιο να υπηρετώ τον Ιεχωβά. Αυτή η υπηρεσία με είχε οδηγήσει ήδη σε τρεις ηπείρους, και το ναυάγιο ήταν απλώς ένα περιστατικό σε μια πολυκύμαντη ζωή.

Γεννήθηκα το 1922. Η οικογένειά μου ζούσε στη Ραμάλα, περίπου 16 χιλιόμετρα βόρεια της Ιερουσαλήμ. Οι γονείς μου ήταν και οι δύο από την Κρήτη, αλλά ο πατέρας μου μεγάλωσε στη Ναζαρέτ. Εγώ ήμουν η μικρότερη από τρία αγόρια και δύο κορίτσια. Η οικογένειά μας συγκλονίστηκε από το θάνατο του δεύτερου αδελφού μου, ο οποίος πνίγηκε στον Ιορδάνη Ποταμό σε μια σχολική εκδρομή. Έπειτα από το τραγικό αυτό συμβάν, η μητέρα μου δεν ήθελε να μείνουμε πια στη Ραμάλα, και έτσι ήρθαμε στην Αθήνα όταν ήμουν τριών ετών.

Η Οικογένειά μας Έρχεται σε Επαφή με τη Γραφική Αλήθεια

Λίγο μετά την άφιξή μας στην Ελλάδα, ο μεγάλος μου αδελφός, ο Νίκος, που ήταν τότε 22 ετών, ήρθε σε επαφή με τους Σπουδαστές της Γραφής, όπως ήταν γνωστοί εκείνον τον καιρό οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Η απόκτηση Γραφικής γνώσης τού έδωσε μεγάλη χαρά και φλογερό ζήλο για τη Χριστιανική διακονία. Αυτό προκάλεσε τη φοβερή οργή του πατέρα μου, ο οποίος έδιωξε τον Νίκο από το σπίτι. Όταν, όμως, ο πατέρας μου έλειπε στην Παλαιστίνη, η μητέρα μου, η αδελφή μου και εγώ πηγαίναμε με τον Νίκο στις Χριστιανικές συναθροίσεις. Θυμάμαι ακόμα τη μητέρα μου να μιλάει με ενθουσιασμό για όσα άκουγε σε εκείνες τις συναθροίσεις. Σύντομα, όμως, πέθανε από καρκίνο σε ηλικία 42 ετών. Εκείνον το δύσκολο καιρό, η αδελφή μου η Αριάδνη ανέλαβε στοργικά τη φροντίδα της οικογένειάς μας. Παρά το νεαρό της ηλικίας της, μου στάθηκε σαν μητέρα για πολλά χρόνια.

Ο πατέρας μου με έπαιρνε πάντα μαζί του στην Ορθόδοξη Εκκλησία όταν βρισκόταν στην Αθήνα, και έτσι μετά το θάνατό του συνέχισα να πηγαίνω τις Κυριακές. Εφόσον δεν έβλεπα να εκδηλώνουν ίχνος ευλάβειας όσοι πήγαιναν στην εκκλησία, τελικά σταμάτησα να πηγαίνω.

Μετά το θάνατο του πατέρα μου, κατάφερα να βρω μόνιμη εργασία στο υπουργείο οικονομικών. Ο αδελφός μου, όμως, είχε αφιερώσει τη ζωή του στο έργο κηρύγματος της Βασιλείας και είχε υπηρετήσει επί αρκετά χρόνια στην Ελλάδα. Το 1934 πήγε στην Κύπρο. Τότε δεν υπήρχαν βαφτισμένοι Μάρτυρες του Ιεχωβά στο νησί, και έτσι είχε το προνόμιο να προωθήσει το έργο κηρύγματος εκεί. Μετά το γάμο του, η σύζυγός του η Γαλάτεια υπηρέτησε επίσης ως ολοχρόνια διάκονος επί πολλά χρόνια.* Ο Νίκος μάς έστελνε διαρκώς Γραφικά βιβλία και περιοδικά, αλλά δεν τα ανοίγαμε σχεδόν ποτέ. Εκείνος έμεινε στην Κύπρο ως το τέλος της ζωής του.

Κάνω τη Γραφική Αλήθεια Κτήμα Μου

Το 1940 ο Γεώργιος Δούρας, ζηλωτής Μάρτυρας στην Αθήνα και φίλος του Νίκου, μας επισκέφτηκε και μας προσκάλεσε να ενωθούμε με έναν μικρό όμιλο που μελετούσε τη Γραφή στο σπίτι του. Δεχτήκαμε με χαρά την πρόσκληση. Σύντομα αρχίσαμε να μιλάμε σε άλλους για αυτά που μαθαίναμε. Η γνώση που παίρναμε από τη Γραφή οδήγησε και την αδελφή μου και εμένα να αφιερώσουμε τη ζωή μας στον Ιεχωβά. Η Αριάδνη βαφτίστηκε το 1942 και εγώ το 1943.

Μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ο Νίκος μάς προσκάλεσε να πάμε στην Κύπρο, και έτσι το 1945 μετακομίσαμε στη Λευκωσία. Σε αντίθεση με την Ελλάδα, το έργο κηρύγματος στην Κύπρο γινόταν ελεύθερα. Συμμετείχαμε όχι μόνο στη διακονία από σπίτι σε σπίτι αλλά και στο έργο δρόμου.

Δύο χρόνια αργότερα, η Αριάδνη χρειάστηκε να επιστρέψει στην Ελλάδα. Εκεί γνώρισε το μελλοντικό σύζυγό της, που ήταν και αυτός λάτρης του Ιεχωβά, και έτσι παρέμεινε στην Αθήνα. Σύντομα ο γαμπρός μου και η αδελφή μου με παρότρυναν να επιστρέψω στην Ελλάδα και να αναλάβω την ολοχρόνια διακονία στην πρωτεύουσα. Εφόσον το σκαπανικό ήταν πάντοτε ο στόχος μου, επέστρεψα στην Αθήνα, όπου υπήρχε μεγαλύτερη ανάγκη

Ανοίγονται Καινούριες Πόρτες Ευκαιριών

Την 1η Νοεμβρίου 1947 άρχισα το σκαπανικό, δαπανώντας 150 ώρες κάθε μήνα στο έργο κηρύγματος. Ο τομέας της εκκλησίας μας ήταν τεράστιος και έπρεπε να περπατάω πολύ. Παρά τις δυσκολίες, απολάμβανα πολλές ευλογίες. Η αστυνομία συχνά συνελάμβανε όποιους Μάρτυρες έβρισκε να ενασχολούνται με το έργο κηρύγματος ή να παρακολουθούν Χριστιανικές συναθροίσεις, και έτσι δεν άργησε να έρθει και η δική μου σειρά.

Κατηγορήθηκα για προσηλυτισμό, ο οποίος θεωρούνταν σοβαρό αδίκημα τότε. Καταδικάστηκα σε φυλάκιση δύο μηνών στις Γυναικείες Φυλακές Αβέρωφ στην Αθήνα. Εκεί βρισκόταν ήδη μια άλλη Μάρτυρας του Ιεχωβά και έτσι είχαμε ωραία και εποικοδομητική Χριστιανική επικοινωνία παρά τις συνθήκες εγκλεισμού. Αφού εξέτισα την ποινή μου, συνέχισα χαρούμενα το σκαπανικό. Πολλά άτομα με τα οποία μελετούσα τότε τη Γραφή παραμένουν πιστοί υπηρέτες του Ιεχωβά, και αυτό μου δίνει μεγάλη χαρά.

Το 1949 έλαβα την πρόσκληση να παρακολουθήσω τη 16η τάξη της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της Σκοπιάς στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου εκπαιδεύονται ολοχρόνιοι υπηρέτες για ιεραποστολικό έργο. Τόσο εγώ όσο και οι συγγενείς μου ήμασταν ενθουσιασμένοι. Έκανα σχέδια να παρακολουθήσω τη διεθνή συνέλευση στην Πόλη της Νέας Υόρκης το καλοκαίρι του 1950 και έπειτα να αρχίσω τα μαθήματα στη Γαλαάδ.

Όταν έφτασα στις Ηνωμένες Πολιτείες, είχα το προνόμιο να υπηρετήσω για λίγους μήνες ως νοικοκυρά στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Το περιβάλλον εκεί ήταν καθαρό, ευχάριστο και εποικοδομητικό, και ήμουν περιτριγυρισμένη από αδελφούς και αδελφές με χαμογελαστά πρόσωπα. Θα θυμάμαι πάντα με πολλή συγκίνηση τους έξι μήνες που πέρασα εκεί. Κατόπιν ήρθε η ώρα να παρακολουθήσω τη Σχολή Γαλαάδ, όπου οι πέντε μήνες εντατικής μελέτης και εκπαίδευσης πέρασαν γρήγορα. Εμείς οι σπουδαστές συνειδητοποιήσαμε πόσο πλούσια και ωραία είναι η Γραφική γνώση, και αυτό αύξησε τη χαρά και την επιθυμία μας να μοιραστούμε και με άλλους τη ζωοπάροχη γνώση της αλήθειας.

Ο Πρώτος μου Ιεραποστολικός Διορισμός

Στη Σχολή Γαλαάδ μάς επιτράπηκε να διαλέξουμε τους μελλοντικούς μας συνεργάτες προτού πάρουμε τους ιεραποστολικούς μας διορισμούς. Η Ρουθ Χέμιγκ (τώρα Μπόσαρντ), μια εξαιρετική αδελφή, έγινε η συνεργάτιδά μου. Η Ρουθ και εγώ χαρήκαμε πολύ όταν πήραμε διορισμό για την Κωνσταντινούπολη—το σταυροδρόμι μεταξύ Ασίας και Ευρώπης! Ξέραμε ότι το έργο κηρύγματος δεν ήταν ακόμα αναγνωρισμένο στην Τουρκία, αλλά είχαμε απόλυτη εμπιστοσύνη στη βοήθεια του Ιεχωβά.

Η Κωνσταντινούπολη είναι όμορφη και κοσμοπολίτικη. Εκεί βρήκαμε πολυσύχναστα παζάρια, ένα μείγμα από τις καλύτερες κουζίνες του κόσμου, ενδιαφέροντα μουσεία, γραφικές γειτονιές και μια μονίμως σαγηνευτική προκυμαία. Το σημαντικότερο είναι ότι βρήκαμε ειλικρινείς ανθρώπους οι οποίοι ήθελαν να μάθουν για τον Θεό. Η μικρή ομάδα των Μαρτύρων στην Κωνσταντινούπολη αποτελούνταν κυρίως από Αρμένιους, Έλληνες και Εβραίους. Ωστόσο, υπήρχαν πολλές άλλες εθνικότητες, και το ότι γνωρίζαμε διάφορες γλώσσες, περιλαμβανομένης και της τουρκικής, αποδείχτηκε χρήσιμο. Χαιρόμασταν πάρα πολύ που συναντούσαμε ανθρώπους διαφόρων εθνικοτήτων οι οποίοι διψούσαν για την αλήθεια. Πολλοί από αυτούς εξακολουθούν να υπηρετούν πιστά τον Ιεχωβά.

Δυστυχώς, η Ρουθ δεν μπόρεσε να ανανεώσει την άδεια παραμονής της και υποχρεώθηκε να φύγει από τη χώρα. Συνεχίζει την ολοχρόνια υπηρεσία της στην Ελβετία. Ύστερα από όλα αυτά τα χρόνια, αισθάνομαι πάντα την έλλειψη της ευχάριστης και εποικοδομητικής συντροφιάς της.

Αλλάζω Ημισφαίριο

Το 1963 η άδεια παραμονής μου στην Τουρκία δεν ανανεώθηκε. Ήταν δύσκολο να αποχωριστώ συγχριστιανούς μου τους οποίους είχα δει να προοδεύουν πνευματικά και να αγωνίζονται να υπερνικήσουν πολλές αντίξοες συνθήκες. Για να με βοηθήσουν να διασκεδάσω τη θλίψη μου, οι συγγενείς μου μού έκαναν με καλοσύνη τα έξοδα για να πάω στην Πόλη της Νέας Υόρκης και να παρακολουθήσω μια συνέλευση εκεί. Δεν είχα πάρει ακόμα τον επόμενο διορισμό μου.

Μετά τη συνέλευση διορίστηκα στη Λίμα του Περού. Μαζί με μια νεαρή αδελφή η οποία επρόκειτο να είναι η συνεργάτιδά μου, πήγα κατευθείαν από τη Νέα Υόρκη στον καινούριο μου διορισμό. Έμαθα την ισπανική και έμενα στον ιεραποστολικό οίκο ο οποίος στεγαζόταν πάνω από το γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ήταν πολύ ευχάριστο να κηρύττω εκεί και να γνωρίζω τους ντόπιους αδελφούς και αδελφές.

Άλλος ένας Διορισμός, Άλλη μια Γλώσσα

Με το πέρασμα του χρόνου, οι συγγενείς μου στην Ελλάδα άρχισαν να υφίστανται τις συνέπειες των γηρατειών και της κλονισμένης υγείας. Δεν με παρότρυναν ποτέ να διακόψω την ολοχρόνια υπηρεσία μου και να επιστρέψω στη λεγόμενη φυσιολογική ζωή για να τους βοηθήσω. Εντούτοις, μετά από πολλή σκέψη και προσευχή, κατάλαβα ότι θα ήταν καλύτερα να υπηρετώ πιο κοντά στην οικογένειά μου. Οι υπεύθυνοι αδελφοί συμφώνησαν στοργικά και με διόρισαν στην Ιταλία, ενώ οι συγγενείς μου προσφέρθηκαν να καλύψουν τα έξοδα για τη μετακίνησή μου. Όπως αποδείχτηκε, υπήρχε μεγάλη ανάγκη για ευαγγελιστές στην Ιταλία.

Έπρεπε και πάλι να μάθω μια καινούρια γλώσσα—την ιταλική. Ο πρώτος μου διορισμός ήταν στην πόλη Φότζα. Αργότερα μεταφέρθηκα στη Νάπολη, όπου υπήρχε μεγαλύτερη ανάγκη. Ο τομέας μου ήταν το Ποζίλιπο, ένα από τα ωραιότερα κομμάτια της Νάπολης. Η περιοχή ήταν μεγάλη και υπήρχε μόνο ένας ευαγγελιζόμενος της Βασιλείας. Απολάμβανα το έργο πάρα πολύ, και ο Ιεχωβά με βοήθησε να αρχίσω αρκετές Γραφικές μελέτες. Με τον καιρό ιδρύθηκε μια μεγάλη εκκλησία σε εκείνη την περιοχή.

Από τους πρώτους ντόπιους με τους οποίους μελέτησα τη Γραφή ήταν μια μητέρα και τα τέσσερα παιδιά της. Η ίδια και οι δύο κόρες της είναι ακόμα Μάρτυρες του Ιεχωβά. Μελέτησα επίσης με κάποιο αντρόγυνο που είχαν ένα μικρό κοριτσάκι. Ολόκληρη η οικογένεια προχώρησε στην αλήθεια και συμβόλισαν την αφιέρωσή τους με το βάφτισμα. Τώρα η κόρη είναι παντρεμένη με έναν πιστό υπηρέτη του Ιεχωβά, και μαζί υπηρετούν τον Θεό με ζήλο. Καθώς μελετούσα τη Γραφή με μια μεγάλη οικογένεια, εντυπωσιάστηκα από τη δύναμη του Λόγου του Θεού. Όταν διαβάσαμε ορισμένα εδάφια τα οποία δείχνουν ότι ο Θεός δεν επιδοκιμάζει τη λατρεία μέσω ομοιωμάτων, η μητέρα δεν περίμενε καν να τελειώσει η μελέτη. Την ίδια στιγμή σηκώθηκε και απομάκρυνε όλα τα θρησκευτικά ομοιώματα που υπήρχαν στο σπίτι της!

Σε Κινδύνους στη Θάλασσα

Όταν πηγαινοερχόμουν μεταξύ Ιταλίας και Ελλάδας, ταξίδευα πάντοτε με πλοίο. Το ταξίδι ήταν συνήθως πολύ ευχάριστο. Αλλά ένα ταξίδι, το καλοκαίρι του 1971, αποδείχτηκε διαφορετικό. Επέστρεφα στην Ιταλία με το οχηματαγωγό Ελεάννα. Νωρίς το πρωί στις 28 Αυγούστου, ξέσπασε φωτιά στην κουζίνα του πλοίου. Η φωτιά εξαπλώθηκε, όπως και ο πανικός μεταξύ των επιβατών. Γυναίκες λιποθυμούσαν, παιδιά έκλαιγαν και άντρες διαμαρτύρονταν και απειλούσαν. Οι άνθρωποι έτρεξαν προς τις σωσίβιες λέμβους στις δύο πλευρές του καταστρώματος. Τα σωσίβια, όμως, ήταν ελάχιστα, και ο μηχανισμός που κατεβάζει τις σωσίβιες λέμβους στη θάλασσα δεν λειτουργούσε κανονικά. Δεν είχα σωσίβιο, αλλά οι φλόγες ανέβαιναν όλο και ψηλότερα, οπότε το μόνο λογικό πράγμα που μπορούσα να κάνω ήταν να πέσω στη θάλασσα.

Μόλις βρέθηκα στο νερό, είδα μια γυναίκα που φορούσε σωσίβιο να επιπλέει κοντά μου. Έδειχνε ότι δεν μπορούσε να κολυμπήσει, γι’ αυτό την πήρα από το χέρι προκειμένου να την απομακρύνω από το πλοίο που βυθιζόταν. Η θάλασσα αγρίευε ολοένα και περισσότερο, και ο αγώνας που έκανα για να μείνω στην επιφάνεια με εξάντλησε. Η κατάσταση φαινόταν απελπιστική, αλλά ικέτευα συνεχώς τον Ιεχωβά για θάρρος, και αυτό μου έδινε δύναμη. Δεν μπορούσα να μη θυμηθώ το ναυάγιο που έζησε ο απόστολος Παύλος.—Πράξεις, κεφάλαιο 27.

Καθώς κρατιόμουν από την άλλη γυναίκα, πάλευα με τα κύματα επί τέσσερις ώρες, κολυμπώντας όσο μου το επέτρεπαν οι δυνάμεις μου και επικαλούμενη τον Ιεχωβά για βοήθεια. Τελικά είδα μια βενζινάκατο να πλησιάζει. Εμένα με περισυνέλεξαν, αλλά η άλλη γυναίκα είχε ήδη πεθάνει. Όταν φτάσαμε στο Μπάρι της Ιταλίας με μετέφεραν στο νοσοκομείο, όπου μου παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες. Έπρεπε να νοσηλευτώ για λίγες μέρες, και πολλοί Μάρτυρες με επισκέφτηκαν, προμηθεύοντας με καλοσύνη ό,τι είχα ανάγκη. Η Χριστιανική αγάπη που έδειξαν εντυπωσίασε βαθιά τους άλλους στο θάλαμο του νοσοκομείου.*

Αφού ανέρρωσα πλήρως, διορίστηκα στη Ρώμη. Μου ζητήθηκε να καλύψω τον εμπορικό τομέα στο κέντρο της πόλης, πράγμα που έκανα επί πέντε χρόνια με τη βοήθεια του Ιεχωβά. Επί 20 ολόκληρα χρόνια απόλαυσα τη διακονία στην Ιταλία, και αγάπησα τον ιταλικό λαό.

Επιστρέφω Εκεί από Όπου Ξεκίνησα

Αργότερα, η υγεία της Αριάδνης και του συζύγου της επιδεινώθηκε. Διέκρινα ότι, αν ζούσα πιο κοντά τους, θα μπορούσα να ανταποδώσω κατά κάποιον τρόπο όσα είχαν κάνει με τόση αγάπη για εμένα. Οφείλω να ομολογήσω ότι με πόνο καρδιάς θα έφευγα από την Ιταλία. Ωστόσο, οι υπεύθυνοι αδελφοί έδωσαν την έγκρισή τους, και από το καλοκαίρι του 1985 κάνω σκαπανικό στην Αθήνα, όπου ξεκίνησα την ολοχρόνια υπηρεσία το 1947.

Κήρυττα στον τομέα της δικής μου εκκλησίας, και ζήτησα από τους αδελφούς στο γραφείο τμήματος να εργαστώ και στον εμπορικό τομέα στο κέντρο της πόλης. Αυτό και έκανα επί τρία χρόνια συνεργαζόμενη με μια άλλη σκαπάνισσα. Μπορέσαμε να δώσουμε πλήρη μαρτυρία σε άτομα που σπάνια βρίσκει κανείς στο σπίτι τους.

Καθώς περνάει ο καιρός, όμως, ενώ η επιθυμία μου να υπηρετώ ανανεώνεται διαρκώς, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τις φυσικές μου δυνάμεις. Τώρα ο γαμπρός μου έχει κοιμηθεί τον ύπνο του θανάτου. Η Αριάδνη, η οποία μου στάθηκε σαν μητέρα, έχει χάσει την όρασή της. Όσο για εμένα, η υγεία μου ήταν καλή όλα τα χρόνια που πέρασα στην ολοχρόνια υπηρεσία. Πρόσφατα, όμως, έπεσα από μια μαρμάρινη σκάλα και έσπασα το δεξί μου χέρι. Έπειτα έπεσα και έσπασα τη λεκάνη μου. Χρειάστηκε να εγχειριστώ και να μείνω αρκετό διάστημα στο κρεβάτι. Τώρα δεν μπορώ να κινηθώ πλέον ελεύθερα. Χρησιμοποιώ μπαστούνι και μπορώ να βγω έξω μόνο αν έχω κάποιον να με συνοδεύει. Παρ’ όλα αυτά, κάνω το καλύτερο που μπορώ, με την ελπίδα ότι η κατάστασή μου θα βελτιωθεί. Η συμμετοχή στο έργο Βιβλικής εκπαίδευσης, έστω και περιορισμένη, εξακολουθεί να αποτελεί την κύρια πηγή ευτυχίας και ικανοποίησης για εμένα.

Καθώς αναπολώ τα ευτυχισμένα χρόνια που πέρασα στην ολοχρόνια διακονία, η καρδιά μου ξεχειλίζει από ευγνωμοσύνη για τον Ιεχωβά. Αυτός και το επίγειο μέρος της οργάνωσής του μου παρείχαν διαρκώς ορθή καθοδήγηση και πολύτιμη υποβοήθηση, επιτρέποντάς μου να αξιοποιήσω πλήρως τις δυνατότητές μου, καθώς δαπάνησα τη ζωή μου υπηρετώντας εκείνον. Έχω την εγκάρδια επιθυμία να με ενισχύει ο Ιεχωβά για να συνεχίζω να τον υπηρετώ. Είμαι ευτυχισμένη για τη μικρή συμμετοχή μου στο έργο της παγγήινης Βιβλικής εκπαίδευσης που κατευθύνει εκείνος.—Μαλαχίας 3:10.

• Αναδημοσίευση από τη ΣΚΟΠΙΑ της 1/7/2005

Στη Ζαγορά του Πηλίου, είχαμε πάει στις αρχές αυτού του χρόνου με τους φίλους μας, Άρη και Χάρις και φιλοξενηθήκαμε στον υπέροχο ξενώνα της Βικτόριας. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ τα σχετικά δημοσιεύματα που κάναμε τότε, από αυτήν την ιστοσελίδα, επειδή μας αρέσει να μοιραζόμαστε τα όμορφα πράγματα που ζούμε, με τους φίλους μας.


Το χιόνι τότε, ήταν πολύ περισσότερο… Ενώ δεν είχε πέσει τίποτα τις προηγούμενες μέρες, αλλά έκανε πολύ παγωνιά, ξαφνικά άρχισε να χιονίζει... Φτάσαμε εκεί Παρασκευή μεσημέρι και το βράδυ της ίδιας μέρας άρχισε να χιονίζει. Το Σάββατο το πρωί αντικρίσαμε αυτό το υπέροχο θέαμα. Η φωτογραφία, είναι παρμένη από την ίδια ακριβώς γωνία του σαλονιού του σπιτιού των φίλων μας.


Τι όμορφη και μοναδική εμπειρία είναι, να είσαι στο μπαλκόνι του σπιτιού της Βικτόριας και να βλέπεις αυτή την εκπληκτική θέα… Θα μου πεις, μα η καταχνιά από την παγωνιά θολώνει το τοπίο. Σωστά. Μόνο που έστω κι έτσι το δέντρο απέναντι που δεν έχει πια φύλλα, νομίζω πλάτανος είναι μοιάζει να ξεχωρίζει…


Για μένα που έζησα στο συγκεκριμένο χώρο, τέτοιες στιγμές και μάλιστα σε έντονη χιονόπτωση, σας βεβαιώνω ότι ήταν κάτι πολύ όμορφο. Και ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου τη Βικτόρια που λειτούργησε ως ανταποκρίτρια και μου έστειλε μέσω Viber τις υπέροχες φωτογραφίες που κοσμούν τη σημερινή μας ανάρτηση. Με την ευκαιρία θέλω να ευχαριστήσω και όλους εσάς, που το κάνετε.


Και καθώς απολαμβάνετε την ομορφιά του χιονισμένου τοπίου στη Ζαγορά του Πηλίου, έστω και με λίγο χιόνι, θα ήθελα να σας υπενθυμίσω ότι τα σχόλια κάτω από κάθε δημοσίευμα, λειτουργούν άψογα, οπότε με χαρά θα ήθελα να διαβάσω τις απόψεις σας, πάνω στα ζητήματα που πραγματευόμαστε… Είναι πολύ εύκολο. Δοκιμάστε το.

● Ο Ασάφ παραπονέθηκε: «Ασφαλώς, μάταια καθάρισα την καρδιά μου και πλένω τα χέρια μου με αθωότητα. Και πλήττομαι όλη την ημέρα, και λαβαίνω διόρθωση κάθε πρωί».—Ψαλμός 73:13, 14.

● Ο Βαρούχ στέναξε: «Αλίμονο, τώρα, σε εμένα, γιατί ο Ιεχωβά πρόσθεσε λύπη στον πόνο μου! Απέκαμα από το στεναγμό μου και τόπο ανάπαυσης δεν βρήκα».—Ιερεμίας 45:3.

● Η Ναομί είπε με θλίψη: «Ο Παντοδύναμος με πίκρανε πολύ. Ήμουν γεμάτη όταν έφυγα, και με άδεια χέρια με έκανε να επιστρέψω ο Ιεχωβά. Γιατί να με φωνάζετε Ναομί, εφόσον ο Ιεχωβά με ταπείνωσε και ο Παντοδύναμος μου προξένησε συμφορά;»—Ρουθ 1:20, 21.

Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ περιέχει πολυάριθμα παραδείγματα πιστών λάτρεων του Ιεχωβά οι οποίοι κατά καιρούς κυριεύονταν από αισθήματα αποθάρρυνσης. Το γεγονός είναι ότι ως ατελείς άνθρωποι όλοι νιώθουμε τέτοια αισθήματα από καιρό σε καιρό. Μερικοί από εμάς μπορεί να είναι πιο επιρρεπείς από άλλους στην αποθάρρυνση—ίσως μάλιστα να έχουν και κάποια αισθήματα αυτολύπησης—επειδή έχουν ζήσει τραγικές εμπειρίες.

Αν όμως αυτά τα συναισθήματα αφεθούν ανεξέλεγκτα, μπορούν να καταστρέψουν τη σχέση σας με τους άλλους και με τον Ιεχωβά Θεό. Μια Χριστιανή που είναι επιρρεπής στην αυτολύπηση παραδέχεται: «Έχω απορρίψει πολλές προσκλήσεις για κοινωνικές δραστηριότητες επειδή πίστευα ότι δεν ήμουν κατάλληλη παρέα για τα μέλη της εκκλησίας». Τι καταστροφική επίδραση μπορούν να έχουν τέτοια αισθήματα στη ζωή ενός ατόμου! Τι μπορείτε να κάνετε για να τα καταπολεμάτε;

Να Πλησιάζετε τον Ιεχωβά

Στον 73ο Ψαλμό, ο Ασάφ έγραψε με ειλικρίνεια για την αμηχανία που ένιωθε. Όταν σύγκρινε τη δική του κατάσταση με τη ζωή ευημερίας των πονηρών, ένιωθε φθόνο. Παρατηρούσε ότι οι ασεβείς ήταν υπερόπτες και βίαιοι, και φαίνονταν να γλιτώνουν τις συνέπειες. Ο Ασάφ εξέφρασε κατόπιν αμφιβολίες για το αν άξιζε να ακολουθεί μια ορθή πορεία στη ζωή.—Ψαλμός 73:3-9, 13, 14.

Μήπως, όπως ο Ασάφ, παρατηρείτε τη φαινομενική επιτυχία των πονηρών οι οποίοι κάνουν επίδειξη της αδικοπραγίας τους; Πώς υπερνίκησε ο Ασάφ τα αρνητικά του συναισθήματα; Ο ίδιος λέει στη συνέχεια: «Εξακολούθησα να σκέφτομαι για να το καταλάβω αυτό· φαινόταν στα μάτια μου ότι ήταν πρόβλημα, ώσπου μπήκα στο μεγαλειώδες αγιαστήριο του Θεού. Ήθελα να διακρίνω ποιο είναι το μέλλον τους». (Ψαλμός 73:16, 17) Ο Ασάφ έκανε θετικές ενέργειες στρεφόμενος στον Ιεχωβά με προσευχή. Για να το διατυπώσουμε με εκφράσεις που χρησιμοποίησε αργότερα ο απόστολος Παύλος, ο Ασάφ κατέπνιξε το “φυσικό άνθρωπο” αφυπνίζοντας τον “πνευματικό άνθρωπο” μέσα του. Με ανανεωμένη πνευματική όραση, κατανόησε ότι ο Ιεχωβά μισούσε την κακία και ότι στον κατάλληλο καιρό οι πονηροί θα τιμωρούνταν.—1 Κορινθίους 2:14, 15.

Πόσο ζωτικό είναι να αφήνετε τη Γραφή να σας βοηθάει να συγκεντρώνεστε στην πραγματικότητα της ζωής! Ο Ιεχωβά μάς υπενθυμίζει ότι δεν κλείνει τα μάτια σε αυτά που κάνουν οι πονηροί. Η Γραφή διδάσκει: «Μην παροδηγείστε: ο Θεός δεν εμπαίζεται. Επειδή ό,τι σπέρνει ο άνθρωπος, αυτό και θα θερίσει . . . Γι’ αυτό, ας μην παραιτούμαστε από το να κάνουμε το καλό». (Γαλάτες 6:7-9) Ο Ιεχωβά θα βάλει τους πονηρούς «σε ολισθηρό έδαφος», θα τους “ρίξει σε ερείπια”. (Ψαλμός 73:18) Η θεϊκή δικαιοσύνη πάντοτε θα επικρατεί στο τέλος.

Ένα συνεχές πρόγραμμα πνευματικής διατροφής στο τραπέζι του Ιεχωβά και υγιούς συναναστροφής με το λαό του Θεού θα σας βοηθάει να ενισχύετε την πίστη σας και να υπερνικάτε την αποθάρρυνση ή άλλα αρνητικά συναισθήματα. (Εβραίους 10:25) Όπως ο Ασάφ, μένοντας κοντά στον Θεό, μπορείτε να νιώθετε τη στοργική του υποστήριξη. Ο Ασάφ λέει στη συνέχεια: «Εγώ είμαι διαρκώς μαζί σου· έχεις πιάσει το δεξί μου χέρι. Με τη συμβουλή σου θα με οδηγήσεις, και ύστερα θα με φέρεις στη δόξα». (Ψαλμός 73:23, 24) Μια Χριστιανή που κακοποιήθηκε όταν ήταν παιδί έμαθε πόσο σοφά είναι αυτά τα λόγια. «Διατηρώντας στενή συναναστροφή με την εκκλησία», λέει, «είδα μια διαφορετική πλευρά της ζωής. Διέκρινα πολύ καθαρά ότι οι Χριστιανοί πρεσβύτεροι ήταν στοργικοί, ότι δεν ήταν αστυνομικοί αλλά ποιμένες». Ναι, οι συμπονετικοί Χριστιανοί πρεσβύτεροι παίζουν ζωτικό ρόλο στην απομάκρυνση των επιβλαβών συναισθημάτων.—Ησαΐας 32:1, 2· 1 Θεσσαλονικείς 2:7, 8.

Να Δέχεστε τις Συμβουλές του Ιεχωβά

Ο Βαρούχ, ο γραμματέας του προφήτη Ιερεμία, στέναζε εξαιτίας της συναισθηματικής έντασης που του προκαλούσε ο διορισμός του. Ωστόσο, ο Ιεχωβά έστρεψε με καλοσύνη την προσοχή του Βαρούχ στην πραγματικότητα. «“Εσύ . . . ζητάς μεγάλα πράγματα για τον εαυτό σου. Μη ζητάς. Διότι εγώ φέρνω συμφορά πάνω σε κάθε σάρκα”, λέει ο Ιεχωβά, “και θα σου δώσω την ψυχή σου ως λάφυρο σε όλους τους τόπους όπου θα πας”».—Ιερεμίας 45:2-5.

Χωρίς περιστροφές, ο Ιεχωβά εξήγησε ότι οι ιδιοτελείς επιδιώξεις του Βαρούχ ήταν η πηγή της απογοήτευσής του. Ο Βαρούχ δεν μπορούσε να βρει χαρά στο θεόδοτο διορισμό του εφόσον ζητούσε συγχρόνως μεγάλα πράγματα για τον εαυτό του. Και εσείς επίσης ίσως διαπιστώσετε ότι ένα πραγματικά θετικό βήμα προς την υπερνίκηση της αποθάρρυνσης είναι το να αποφεύγετε τους περισπασμούς και να εγκολπωθείτε την ειρήνη διάνοιας που προέρχεται από τη θεοσεβή αυτάρκεια.—Φιλιππησίους 4:6, 7.

Η χήρα Ναομί δεν επέτρεψε στη δυστυχία να την καθηλώσει στον Μωάβ όταν πέθανε ο σύζυγός της και οι δυο γιοι της. Φαίνεται, όμως, ότι για κάποιο διάστημα είχε αισθήματα πικρίας για την κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει αυτή και οι δυο νύφες της. Όταν τις πρότρεψε να φύγουν από κοντά της, η Ναομί είπε: «Είναι πολύ πικρό για εμένα, λόγω της κατάστασής σας, το ότι στράφηκε εναντίον μου το χέρι του Ιεχωβά». Και πάλι, όταν έφτασε στη Βηθλεέμ, η Ναομί έλεγε με έμφαση: «Μη με φωνάζετε Ναομί [«Η Τερπνότητά Μου»]. Να με φωνάζετε Μαρά [«Πικραμένη»], γιατί ο Παντοδύναμος με πίκρανε πολύ».—Ρουθ 1:13, 20.

Η Ναομί, όμως, δεν επέτρεψε στο πένθος της να την κάνει να απομονωθεί—μένοντας μακριά από τον Ιεχωβά και το λαό του. Στον Μωάβ, είχε ακούσει ότι «ο Ιεχωβά είχε στρέψει την προσοχή του στο λαό του δίνοντάς του ψωμί». (Ρουθ 1:6) Κατάλαβε ότι το καλύτερο μέρος για αυτήν ήταν ανάμεσα στο λαό του Ιεχωβά. Μαζί με τη νύφη της τη Ρουθ, η Ναομί επέστρεψε κατόπιν στον Ιούδα και κατηύθυνε επιδέξια τη Ρουθ για να φερθεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο απέναντι στο συγγενή τους τον Βοόζ, τον εξαγοραστή της.

Παρόμοια και σήμερα, τα όσια άτομα που έχουν χάσει το σύντροφό τους αντιμετωπίζουν επιτυχώς τη συναισθηματική ένταση παραμένοντας πολυάσχολα μέσα στη Χριστιανική εκκλησία. Όπως η Ναομί, καταγίνονται με τα πνευματικά πράγματα, διαβάζοντας καθημερινά το Λόγο του Θεού.

Οφέλη από την Εφαρμογή της Θεϊκής Σοφίας

Αυτές οι Γραφικές αφηγήσεις παρέχουν ενόραση όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο μπορεί κάποιος να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των αρνητικών συναισθημάτων. Ο Ασάφ αναζήτησε βοήθεια στο αγιαστήριο του Ιεχωβά και περίμενε υπομονετικά τον Ιεχωβά. Ο Βαρούχ ανταποκρίθηκε στη συμβουλή και απέφυγε τους υλιστικούς περισπασμούς. Η Ναομί παρέμεινε δραστήρια ανάμεσα στο λαό του Ιεχωβά, προετοιμάζοντας τη νεαρή Ρουθ για τα προνόμιά της στη λατρεία του αληθινού Θεού.—1 Κορινθίους 4:7· Γαλάτες 5:26· 6:4.

Μπορείτε να υπερνικήσετε την αποθάρρυνση και άλλα αρνητικά συναισθήματα κρατώντας συγκεντρωμένες τις σκέψεις σας στις θεϊκές νίκες που έχει χαρίσει ο Ιεχωβά στο λαό του, ατομικά και συλλογικά. Προς το σκοπό αυτό, να στοχάζεστε την υπέρτατη πράξη αγάπης που έκανε ο Ιεχωβά παρέχοντας το λύτρο για εσάς. Να εκτιμάτε τη γνήσια αγάπη της Χριστιανικής αδελφότητας. Να επικεντρώνετε την προσοχή σας στη ζωή σας στο νέο κόσμο του Θεού ο οποίος είναι πολύ κοντά. Και είθε να ανταποκριθείτε όπως ο Ασάφ: «Όσο για εμένα, . . . το να πλησιάζω τον Θεό είναι καλό για εμένα. Τον Υπέρτατο Κύριο Ιεχωβά έχω κάνει καταφύγιό μου, για να διακηρύττω όλα τα έργα σου».—Ψαλμός 73:28.

• Αναδημοσίευση από τη ΣΚΟΠΙΑ της 15/4/2001