Σε δύο πρωτοσέλιδα αντικρουόμενα, όλη πραγματικότητα που βιώνουμε ως πολίτες… Από την μία η ΑΥΓΗ, ως γνήσιος υποστηρικτής των κυβερνητικών χειρισμών «βλέπει» να ετοιμαζόμαστε για την επόμενη μέρα. Ευσεβείς πόθοι ή; Ο χρόνος θα δείξει…


Κι απ’ την άλλη η άρνηση και η απογοήτευση. Για άλλα δέκα χρόνια (αν υπάρχουμε ως χώρα μέχρι τότε…) λένε ΤΑ ΝΕΑ, θα είμαστε υπό την σκληρή εποπτεία των δανειστών. Οπότε, τι μπορεί να λέει μια ενδεχόμενη τυπική έξοδος από τα μνημόνια τον Αύγουστο; Τίποτα απολύτως …

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 03/02/2018

Με αφορμή την επέτειο τριών χρόνων από την ανάληψη της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ ας δούμε κάποια «επιτεύγματα» στην οικονομία και στην κοινωνία. Ας ξεκινήσουμε με εκείνα για τα οποία οι προκάτοχοι του κ. Τσίπρα δεν υπέγραφαν. Ενώ ο ίδιος, πρόθυμος, τα υλοποιεί με συνέπεια.

1. Δέσμευσε με περιορισμό τις καταθέσεις όλων των Ελλήνων και την κίνηση κεφαλαίων των επιχειρήσεων για μέχρι στιγμής άγνωστο χρονικό διάστημα.

2. Χρέωσε τη χώρα με 85 δις ευρώ αχρείαστο νέο δάνειο και αχρείαστο νέο μνημόνιο.

3. Χρέωσε τη χώρα με έλλειμμα κακοδιοίκησης και κακοδιαχείρισης ύψους περίπου 90 δις ευρώ από τη στασιμότητα της οικονομίας το πρώτο 6μηνο του 2015.

4. Μηδένισε την αξία των τραπεζικών μετοχών και εξανέμισε έτσι εκατομμύρια από οικονομίες νοικοκυριών με την τρίτη ανακεφαλαιοποίηση, παραδίνοντάς τες ταυτόχρονα σε ξένες διοικήσεις και μετόχους!

5. Παρέδωσε τις 16 μεγαλύτερες ελληνικές επιχειρήσεις στη δικαιοδοσία των δανειστών, με δικαίωμα εκμετάλλευσης τους για 99 χρόνια.

6. Παρέδωσε για πώληση τις λιγνιτικές μονάδες της ΔΕΗ, καθώς και νευραλγικά κομμάτια της δημόσιας επιχείρησης.

7. Παρέδωσε με νόμο τα σπίτια των πολιτών, που δεν μπορούν να αποπληρώσουν τα δάνειά τους, σε ξένα funds και στις εγχώριες, ξένες πλέον τράπεζες.

8. Ποινικοποίησε την αντίσταση των πολιτών και τη διαμαρτυρία για ξεπούλημα περιουσιών με οικονομίστικα τερτίπια σαν τις αντικειμενικές αξίες και τους πλειστηριασμούς πρώτων κατοικιών.

9. Καθιέρωσε την κατάσχεση τραπεζικών λογαριασμών ακόμα και για χρέη 500 ευρώ στο δημόσιο.

10. Έκοψε τους μισθούς σε όλο τον ιδιωτικό τομέα, φέρνοντας τον κατώτατο πραγματικό μηνιαίο στα 250 ευρώ.

11. Έκοψε τις κύριες συντάξεις μέχρι και 30%, μια μείωση που θα τη δουν στην τσέπη τους το 2019.

12. Εξαέρωσε τις συντάξεις χηρείας.

13. Έκοψε μέχρι κατάργησης τις επικουρικές συντάξεις.

14. Μείωσε όλους τους πραγματικούς μισθούς και τις συντάξεις με τις αυξήσεις στις παρακρατήσεις ασφαλιστικών εισφορών και την κατάργηση της έκπτωσης φόρου.

15. Κατάργησε το επίδομα των φτωχών (ΕΚΑΣ).

16. Έκοψε τρείς φορές το επίδομα θέρμανσης.

17. Μείωσε τα επιδόματα των Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες.

18. Μείωσε δραματικά τα επιδόματα των πολύτεκνων.

19. Κατάργησε σχεδόν όλες τις φοροαπαλλαγές, συμπεριλαμβανομένων και των εξόδων για γιατρούς!

20. Αύξησε τους φόρους και τις εισφορές στους ελεύθερους επαγγελματίες και τους αγρότες.

21. Αύξησε μέχρι και στο 100% την προκαταβολή φόρου σε αγρότες.

22. Αύξησε τις τιμές στα τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης με την αύξηση του ΦΠΑ από το 13% στο 24%.

23. Αύξησε το φόρο Αλληλεγγύης από το 2% στο 10%.

24. Αύξησε τον Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης σε καύσιμα, ποτά, τσιγάρα, καφέ.

25. Αύξησε τις τιμές στα διόδια.

26. Αύξησε τις τιμές της κινητής τηλεφωνίας και του internet με την αύξηση του φόρου παροχής.

27. Αύξησε τις τιμές στο νερό και στο ρεύμα.

28. Ακρίβυνε τη ζωή σε όλα τα νησιά με την κατάργηση του χαμηλότερου ΦΠΑ που απολάμβαναν.

29. Αύξησε τα δημόσια έξοδα με συνεχείς προσλήψεις μετακλητών και συμβούλων και με υπόγεια επιδόματα σε δημοτικούς «άρχοντες» και σε επιλεγμένες προνομιούχες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων.

30. Αύξησε τα ναύλα και τα κόμιστρα σε όλες τις μορφές μετακίνησης, ιδιωτικές και δημόσιες.

31. Επιβάρυνε τα ακίνητα με επιπλέον φόρους μέχρι σημείου σταδιακής δήμευσης (ΕΝΦΙΑ, Δημοτικά τέλη κ.ά).

32. Άλλαξε τη διαπλοκή στα ΜΜΕ και στα Έργα από επιχειρηματίες που η πηγή των κεφαλαίων τους ήταν γνωστή και ελέγξιμη για να δημιουργήσει τη δική της διαπλοκή με επιχειρηματίες που η πηγή των κεφαλαίων τους είναι σκοτεινή και ανεξέλεγκτη.

Για όλα αυτά παίρνει τα εύσημα όλων των δανειστών. Μάθαμε επίσης πώς το «όχι» μπορεί να γίνει «ναι», πώς δεν αντιστεκόμαστε επειδή μας πιέζουν, πώς ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, πώς μπορούμε άλλα να λέμε και άλλα να κάνουμε, πώς οι αρχές δεν έχουν αξία, πώς το ψέμα είναι θεμιτό, πώς η θυσία είναι μόνο για να τη θαυμάζουμε σε άλλους. Λυπάμαι για μια τέτοια αριστερά.

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί το Σάββατο 3/2/2018, στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου «Επισημάνσεις».

Καθώς έχουμε αναγνώστες από όλο τον κόσμος στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ είναι μάλλον θεμιτό να θέλουμε να γνωρίσουμε τους τόπους που ζουν... Σχόλια από ελληνόφωνες της Αυστραλίας έχουμε κατά καιρούς. Ώρα, λοιπόν, να γνωρίσουμε αυτή την πλευρά του πλανήτη. Η Όπερα του Σύδνεϋ (νέα Νότια Ουαλία).


Η Κοινοπολιτεία της Αυστραλίας είναι η έκτη μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο (γεωγραφικά) και η μεγαλύτερη στην Αυστραλασία και στην Ωκεανία. Στα νοτιοανατολικά της βρίσκεται η Νέα Ζηλανδία, στα βόρεια της η Ινδονησία, η Παπούα Νέα Γουινέα και το Ανατολικό Τιμόρ. Είναι η φημισμένη γέφυρα του Σίδνεϋ που βρίσκεται πολύ κοντά στην Όπερα Χάους.  


Και τι γνωρίζουμε γι' αυτήν; Δείτε τι βρήκαμε στην ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια Wikipedia: Το όνομα Αυστραλία προέρχεται από τη λατινική φράση terra australis incognita («άγνωστη νότια γη»). Ναι, θεωρείται ως μια από τις τελευταίες Ηπείρους που ανακαλύφτηκαν. Εδώ, πάντως, ζουν πολλοί Έλληνες. Δώδεκα Απόστολοι (Βικτώρια).


Η έκτασή της είναι 7.692.024 τ.χλμ. και ο πληθυσμός της είναι 24.598.900 κάτοικοι σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση του 2017. Πρωτεύουσα είναι η Καμπέρα, με 380.000 κατοίκους. Αποτελείται από την αυστραλιανή ήπειρο, την Τασμανία και πολυάριθμα νησιά. Καγκουρό - Φάρμα του Χάρτλι (Κουίνσλαντ)


Για τουλάχιστον 40.000 χρόνια πριν από τον ευρωπαϊκό αποικισμό στα τέλη του 18ου αιώνα, η Αυστραλία κατοικούνταν από ιθαγενείς Αυστραλούς, οι οποίοι ανήκουν σε μια ή περισσότερες από τις περίπου 250 γλωσσικές ομάδες. Σήμερα, επειδή αναπτύσσεται συνεχώς είναι μαγνήτης για ξένους μετανάστες. Μπλε Βουνά - Σύδνεϋ (Νέα Νότια Ουαλία)


Μετά την ανακάλυψη από Ολλανδούς εξερευνητές το 1606, το ανατολικό μισό της Αυστραλίας διεκδικήθηκε από τη Βρετανία το 1770 και αρχικά εγκαταστάθηκαν μέσω της ποινής της μεταφοράς στην αποικία της Νέας Νότιας Ουαλίας, η οποία επισήμως ιδρύθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1788 (αν και επίσημη κατοχή της γης είχε συμβεί στις 26 Ιανουαρίου 1788). Κοάλα - Σύδνεϋ (Νέα Νότια Ουαλία)


Όπως λένε τα στοιχεία που έχουμε στη διάθεση μας, ο πληθυσμός αυξήθηκε σταθερά κατά τα επόμενα χρόνια, η ήπειρος εξερευνήθηκε και επιπλέον πέντε αυτοδιοικούμενες υπερπόντιες βρετανικές αποικίες ιδρύθηκαν. Αυτές οι έξι αποικίες ενώθηκαν το 1901. Δώδεκα Απόστολοι (Βικτώρια).


Οι κάτοικοι της Αυστραλίας μιλούν την αγγλική γλώσσα, ενώ συνυπάρχουν και οι γλώσσες των ιθαγενών που μοιάζουν μεταξύ τους και διαιρούνται σε δυο μεγάλες ομάδες, την ομάδα του νότου και την ομάδα του βορρά. Νόμισμα της χώρας είναι το δολάριο Αυστραλίας. Είναι ο βυθός στο Πορτ Ντάκλας, της Βόρειας Αυστραλίας που απέχει 4 μερες οδικώς από την Μελβούρνη.

Θα θέλαμε να είμαστε εκεί αυτή την εποχή. Ένα σπίτι που δεν είσαι εκεί για να το ζεις θέλει φροντίδα. Για το σπίτι μας στο Θραψανό λέω, που χθες το είδαμε σε φωτογραφίες που μας έστειλαν αγαπημένοι φίλοι και τους ευχαριστούμε πολύ για την όμορφη κίνηση τους.


Ναι, το βλέπουμε κι εμείς, χρειάζεται λίγη δουλίτσα... Η ξεραμένη βουκαμβίλια από τον περσινό χιονιά και την παγωνιά που ακολούθησε, είναι ακόμα εκεί, δεμένη πάνω στα ξύλα. Κρέμεται σαν κουφάρι, την ώρα που τα νέα βλαστάρια της μεγαλώνουν, εξαιρετικά γρήγορα...


Πριν μπούμε μέσα στην εσωτερική αυλή, ας ρίξουμε μια ματιά έξω... Έτσι ακριβώς φαίνεται από την αυτοσχέδια εξώπορτα που έχουμε τοποθετήσει προσωρινά, μέχρι να βάλουμε μια σωστή... Αλλά για αυτό, θα χρειαστούμε λίγο χρόνο ακόμα... Έχουμε ήδη κάνει μεγάλα βήματα.


Μπαίνουμε στην εσωτερική αυλή... Η πόρτα της κουζίνας κλειστή... Έτσι συμβαίνει όταν λείπει η ζωή στο σπίτι. Ας ελπίσουμε πως θα τα καταφέρουμε να πάμε, έστω και για λίγο και να του δώσουμε λίγη ζωντάνια και ζωή. Όπως το χρειαζόμαστε όλοι, έτσι το χρειάζεται κι αυτό.


Η Στασούλα, η αδελφή μου, φροντίζει να κρατά στη ζωή τα λίγα λουλούδια και την ευχαριστούμε πολύ γι' αυτό. Εδώ η κρεβατοκάμαρα μας, με τα χαλάκι μπροστά στην πόρτα του! Μου έχει λείψει... Αλλά είπαμε, πρέπει να υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να καταφέρουμε να πάμε.


Δείτε πώς μεγαλώνει η βουκαμβίλια! Έχει ανάγκη να στηριχτεί κάπου. Θα μεγαλώσει γρήγορα, ήδη μας εκπλήσσει, πώς τα έχει καταφέρει μέσα σε ένα χρόνο, καθώς είχε ξεραθεί εντελώς... Είναι φοβερή η δύναμη της αναδημιουργίας, να την βλέπεις στην πράξη.


Απέναντι ακριβώς από το σπίτι μας, ότι δηλαδή βλέπεις μέσα από την αυλή μας... Τα σπίτια των γειτόνων μας... Το πράσινο, φυσικό σεντόνι, σιγά - σιγά απλώνεται πάνω στο χώμα... Οι βροχές και ο ήλιος είναι βέβαιο ότι θα το κάνει να θεριέψει, τις επόμενες μέρες.

Αφήγηση από τον Γκέριτ Λος

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ μου γεννήθηκε στο Γκρατς της Αυστρίας το 1899, οπότε ήταν έφηβος στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Κατατάχθηκε στο γερμανικό στρατό λίγο μετά το ξέσπασμα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου το 1939. Σκοτώθηκε το 1943 σε μια μάχη στη Ρωσία. Δυστυχώς, έτσι έχασα τον πατέρα μου—όταν ήμουν μόλις δύο χρονών. Ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω, και μου έλειπε πολύ η παρουσία του, ιδίως όταν συνειδητοποίησα ότι τα περισσότερα παιδιά στο σχολείο είχαν τον πατέρα τους. Αργότερα, στα εφηβικά μου χρόνια, βρήκα παρηγοριά μαθαίνοντας για τον ουράνιο Πατέρα μας, έναν πολύ ανώτερο Πατέρα ο οποίος δεν μπορεί να πεθάνει.—Αββακ. 1:12.

ΤΑ ΠΡΟΣΚΟΠΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ

Όταν ήμουν μικρός

Στα εφτά μου γράφτηκα στους προσκόπους. Ο προσκοπισμός είναι μια παγκόσμια οργάνωση που ιδρύθηκε το 1908 στη Μεγάλη Βρετανία από τον Ρόμπερτ Στίβενσον Σμιθ Μπέιντεν-Πάουελ, έναν αντιστράτηγο του βρετανικού στρατού. Το 1916 ίδρυσε τα Λυκόπουλα (ή Μικρούς Προσκόπους) για τα πιο μικρά αγόρια της ηλικίας μου.

Μου άρεσαν οι κατασκηνώσεις μας στην εξοχή τα σαββατοκύριακα—κοιμόμασταν σε σκηνές, φορούσαμε στολές και βαδίζαμε στο ρυθμό των τυμπάνων. Πιο πολύ από όλα, μου άρεσε η παρέα με τους άλλους προσκόπους, όπως όταν τραγουδούσαμε γύρω από τη φωτιά τα βράδια και παίζαμε παιχνίδια στο δάσος. Μαθαίναμε πολλά και για τη φύση, πράγμα που με έκανε να εκτιμώ τα έργα του Δημιουργού μας.

Οι πρόσκοποι διδάσκονται να κάνουν μια καλή πράξη κάθε μέρα. Αυτό είναι το σύνθημά τους. Χαιρετούσαμε ο ένας τον άλλον με τη φράση «Έσο Έτοιμος». Όλο αυτό με συνάρπαζε. Η ομάδα μας είχε πάνω από 100 αγόρια—οι μισοί περίπου ήταν Καθολικοί και οι άλλοι μισοί Προτεστάντες, με εξαίρεση έναν Βουδιστή.

Από το 1920, γίνονται κάθε λίγα χρόνια διεθνείς συγκεντρώσεις προσκόπων, ή αλλιώς τζάμπορι. Παρακολούθησα το έβδομο Παγκόσμιο Προσκοπικό Τζάμπορι στο Μπαντ Ισλ της Αυστρίας τον Αύγουστο του 1951 και το ένατο στο Σάτον Παρκ, κοντά στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας, τον Αύγουστο του 1957. Παρόντες σε αυτό ήταν περίπου 33.000 πρόσκοποι από 85 χώρες και περιοχές. Ο κόσμος που ήρθε να μας επισκεφτεί έφτασε τους 750.000, μεταξύ των οποίων και η Βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας. Στα μάτια μου, όλοι αυτοί ήταν σαν μια παγκόσμια αδελφότητα. Πού να φανταζόμουν τότε ότι σύντομα θα γνώριζα μια πολύ πιο εντυπωσιακή αδελφότητα—μια αδελφότητα πνευματική.

ΣΥΝΑΝΤΩ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΜΑΡΤΥΡΑ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

Ο Ρούντι Τσίγκερλ, ένας ζαχαροπλάστης, ήταν ο πρώτος που μου έδωσε μαρτυρία.

Την άνοιξη του 1958, κόντευα να τελειώσω την εκπαίδευσή μου ως μαθητευόμενος σερβιτόρος στο Γκραντ Οτέλ Βίσλερ του Γκρατς, στην Αυστρία. Εκεί, ο Ρούντολφ Τσίγκερλ, ένας συνάδελφος που ήταν ζαχαροπλάστης, μου έδωσε ανεπίσημη μαρτυρία. Ποτέ δεν είχα ξανακούσει κάτι για την αλήθεια. Πρώτα μου μίλησε για τη δοξασία της Τριάδας και μου είπε ότι δεν την υποστηρίζει η Γραφή. Εγώ υπερασπίστηκα την Τριάδα και ήθελα να του δείξω ότι δεν είχε δίκιο. Επειδή τον συμπαθούσα, είχα σκοπό να τον πείσω να επιστρέψει στην Καθολική Εκκλησία.

Ο Ρούντολφ, που τον φωνάζαμε Ρούντι, μου έφερε μια Αγία Γραφή. Επέμενα ότι έπρεπε να είναι Καθολική έκδοση. Ξεκίνησα να τη διαβάζω αλλά έπειτα από λίγο είδα ότι ο Ρούντι είχε βάλει μέσα ένα φυλλάδιο της Εταιρίας Σκοπιά. Εγώ αντέδρασα επειδή πίστευα ότι το περιεχόμενο αυτών των εντύπων, αν και μπορεί να φαινόταν σωστό, στην πραγματικότητα δεν ήταν. Ωστόσο, δεν είχα αντίρρηση να συζητάμε για τη Γραφή. Δείχνοντας διάκριση, ο Ρούντι δεν μου ξανάδωσε άλλο έντυπο. Για περίπου τρεις μήνες, κάναμε πότε πότε Γραφικές συζητήσεις, μερικές φορές μέχρι αργά το βράδυ.

Όταν τελείωσα την εκπαίδευσή μου στο ξενοδοχείο του Γκρατς, στην πόλη όπου μεγάλωσα, η μητέρα μου με έγραψε σε μια σχολή διοίκησης ξενοδοχειακών επιχειρήσεων. Έτσι μετακόμισα στην πόλη Μπαντ Χόφγκασταϊν, σε μια κοιλάδα των Άλπεων. Επειδή η σχολή είχε κάποια σύμβαση με το Γκραντ Οτέλ εκείνης της πόλης, μερικές φορές δούλευα εκεί για να κάνω πρακτική εξάσκηση.

ΜΕ ΕΠΙΣΚΕΠΤΟΝΤΑΙ ΔΥΟ ΑΔΕΛΦΕΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΙ

Η Ίλζε Ουντερντόρφερ και η Ελφρίντε Λορ άρχισαν να μελετούν τη Γραφή μαζί μου το 1958.

Ο Ρούντι έστειλε την καινούρια μου διεύθυνση στο γραφείο τμήματος στη Βιέννη και το γραφείο την προώθησε σε δύο ιεραποστόλους, την Ίλζε Ουντερντόρφερ και την Ελφρίντε Λορ.

Μια μέρα με ειδοποίησαν από τη ρεσεψιόν ότι δύο κυρίες ήταν έξω σε ένα αυτοκίνητο και ήθελαν να μου μιλήσουν. Αν και παραξενεύτηκα επειδή δεν ήξερα τίποτα για αυτές, πήγα να δω ποιες ήταν. Αργότερα, έμαθα ότι είχαν υπηρετήσει ως σύνδεσμοι των Μαρτύρων στη ναζιστική Γερμανία, όταν το έργο ήταν υπό απαγόρευση πριν από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η γερμανική μυστική αστυνομία (Γκεστάπο) τις συνέλαβε πριν ακόμα ξεκινήσει ο πόλεμος και τις έστειλε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Λίχτενμπουργκ. Έπειτα, στη διάρκεια του πολέμου, μεταφέρθηκαν στο στρατόπεδο Ράβενσμπρικ, κοντά στο Βερολίνο.

Οι αδελφές είχαν περίπου την ηλικία της μητέρας μου, γι’ αυτό και τις σεβόμουν πολύ. Ως εκ τούτου, δεν ήθελα να σπαταλήσω το χρόνο τους κάνοντας μαζί τους συζητήσεις τις οποίες, έπειτα από μερικές εβδομάδες ή μήνες, πιθανότατα θα διέκοπτα. Έτσι λοιπόν, τους ζήτησα απλώς να μου φέρουν έναν κατάλογο με εδάφια σχετικά με το Καθολικό δόγμα της αποστολικής διαδοχής. Τους είπα ότι θα συζητούσα τον κατάλογο με τον τοπικό ιερέα. Νόμιζα ότι με αυτόν τον τρόπο θα έβλεπα ποια είναι η αλήθεια.

ΜΑΘΑΙΝΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΑΓΙΟ ΠΑΤΕΡΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Η Ρωμαιοκαθολική διδασκαλία της αποστολικής διαδοχής ισχυρίζεται ότι υπάρχει μια αδιάλειπτη διαδοχή από πάπες η οποία φτάνει μέχρι και τον απόστολο Πέτρο. (Η εκκλησία παρερμηνεύει τα λόγια του Ιησού που βρίσκονται στα εδάφια Ματθαίος 16:18, 19.) Η Καθολική Εκκλησία ισχυρίζεται επίσης ότι ο πάπας είναι αλάθητος σε δογματικά ζητήματα όταν μιλάει «εκ καθέδρας», δηλαδή με την επίσημη ιδιότητά του. Το πίστευα αυτό και θεωρούσα ότι, αν ο πάπας, τον οποίο οι Καθολικοί αποκαλούν Άγιο Πατέρα, είναι αλάθητος σε δογματικά ζητήματα και έχει δηλώσει ότι η δοξασία της Τριάδας είναι αληθινή, τότε έτσι πρέπει να είναι. Αλλά αν δεν είναι αλάθητος, τότε η δοξασία μπορεί να είναι ψεύτικη. Διόλου παράξενο που για πολλούς Καθολικούς η αποστολική διαδοχή είναι η πιο σημαντική διδασκαλία, εφόσον από αυτήν εξαρτάται το κατά πόσον είναι σωστές ή λάθος άλλες Καθολικές διδασκαλίες!

Όταν πήγα στον ιερέα, δεν μπόρεσε να απαντήσει στις ερωτήσεις μου, παρά έβγαλε από τη βιβλιοθήκη του ένα Καθολικό βιβλίο που ασχολούνταν με την αποστολική διαδοχή. Το πήρα μαζί μου, όπως μου πρότεινε, το διάβασα και επέστρεψα με ακόμα περισσότερες ερωτήσεις. Τελικά ο ιερέας, μη μπορώντας να απαντήσει στις ερωτήσεις μου, είπε: «Δεν μπορώ να σε πείσω, και ούτε εσύ μπορείς να πείσεις εμένα. . . . Να πας στο καλό!» Δεν ήθελε καμιά άλλη συζήτηση μαζί μου.

Τώρα πια ήμουν έτοιμος να μελετήσω τη Γραφή με την Ίλζε και την Ελφρίντε. Με δίδαξαν πολλά για τον αληθινό Άγιο Πατέρα στον ουρανό, τον Ιεχωβά Θεό. (Ιωάν. 17:11) Εφόσον δεν υπήρχε ακόμα εκκλησία σε εκείνη την περιοχή, οι δύο αδελφές διεξήγαν τις συναθροίσεις στο σπίτι μιας οικογένειας ενδιαφερομένων. Οι παρόντες ήταν ελάχιστοι. Οι αδελφές συζητούσαν μεταξύ τους το μεγαλύτερο μέρος της ύλης των συναθροίσεων, μιας και δεν υπήρχε βαφτισμένος αδελφός για να αναλάβει την ηγεσία. Πού και πού, ερχόταν κάποιος αδελφός από άλλη περιοχή και έκανε δημόσια ομιλία σε έναν χώρο που νοικιάζαμε.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΜΟΥ ΒΗΜΑΤΑ ΣΤΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ

Η Ίλζε και η Ελφρίντε άρχισαν να μελετούν τη Γραφή μαζί μου τον Οκτώβριο του 1958 και βαφτίστηκα τρεις μήνες αργότερα, τον Ιανουάριο του 1959. Πριν βαφτιστώ, τις ρώτησα αν μπορούσα να πάω μαζί τους από σπίτι σε σπίτι για να δω πώς γίνεται το έργο κηρύγματος. (Πράξ. 20:20) Αφού πήγα μία φορά, τις ρώτησα αν θα μπορούσα να έχω το δικό μου τομέα. Μου ανέθεσαν ένα χωριό, στο οποίο πήγαινα μόνος μου κηρύττοντας από σπίτι σε σπίτι και κάνοντας επανεπισκέψεις στα ενδιαφερόμενα άτομα. Ο πρώτος αδελφός με τον οποίο πήγα στο έργο από σπίτι σε σπίτι ήταν ο επίσκοπος περιοχής που μας επισκέφτηκε αργότερα.

Όταν τελείωσα τη σχολή το 1960, επέστρεψα στη γενέτειρά μου για να βοηθήσω τους συγγενείς μου να μάθουν τις Γραφικές αλήθειες. Ακόμα και μέχρι σήμερα, κανείς τους δεν έχει γνωρίσει την αλήθεια, αν και μερικοί δείχνουν κάποιο ενδιαφέρον.

ΜΙΑ ΖΩΗ ΟΛΟΧΡΟΝΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ

Στα 20 μου

Το 1961, το γραφείο τμήματος έστειλε στις εκκλησίες επιστολές που προωθούσαν το σκαπανικό. Ήμουν άγαμος και υγιής, γι’ αυτό σκέφτηκα ότι δεν είχα καμιά δικαιολογία να μην κάνω σκαπανικό. Ρώτησα τον επίσκοπο της περιοχής μας, τον Κουρτ Κουν, πώς του φαινόταν η ιδέα να δουλέψω λίγους μήνες ακόμα για να μπορέσω να αγοράσω ένα αυτοκίνητο, το οποίο θα μου ήταν χρήσιμο για το σκαπανικό. Η απάντησή του; «Χρειάζονταν αυτοκίνητο ο Ιησούς και οι απόστολοι για να υπηρετούν ολοχρόνια;» Αυτό ήταν! Έβαλα στόχο να γίνω σκαπανέας όσο το δυνατόν πιο σύντομα. Αλλά μιας και δούλευα 72 ώρες την εβδομάδα στο εστιατόριο ενός ξενοδοχείου, έπρεπε πρώτα να κάνω κάποιες αλλαγές.

Ρώτησα το αφεντικό μου αν θα μου έδινε την άδεια να δουλεύω 60 ώρες. Δέχτηκε, δίνοντάς μου τον ίδιο μισθό. Λίγο αργότερα, τον ρώτησα αν θα μπορούσα να δουλεύω 48 ώρες την εβδομάδα. Συμφώνησε και πάλι, και ο μισθός μου παρέμεινε ο ίδιος. Στη συνέχεια, τον ρώτησα αν θα γινόταν να δουλεύω μόνο 36 ώρες την εβδομάδα, δηλαδή 6 μέρες για 6 ώρες, και δέχτηκε για άλλη μια φορά. Παραδόξως, έπαιρνα ακόμα τα ίδια χρήματα! Φαίνεται ότι το αφεντικό μου δεν ήθελε να με αφήσει να φύγω. Έχοντας αυτό το πρόγραμμα, ξεκίνησα το τακτικό σκαπανικό. Τότε, οι σκαπανείς αναμενόταν να κάνουν 100 ώρες το μήνα.

Τέσσερις μήνες μετά, διορίστηκα ειδικός σκαπανέας και υπηρέτης εκκλησίας σε μια μικρή εκκλησία στην επαρχία της Καρινθίας, στην πόλη Σπιτάλ αν ντερ Ντράου. Εκείνα τα χρόνια, οι ειδικοί σκαπανείς αναμενόταν να κάνουν 150 ώρες το μήνα. Δεν είχα κάποιον συνεργάτη στο σκαπανικό, αλλά εκτιμούσα πολύ την υποστήριξη που μου έδινε στη διακονία η αδελφή Γκερτρούντε Λόμπνερ, η οποία υπηρετούσε ως βοηθός υπηρέτη εκκλησίας.

Η ΜΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΔΙΟΡΙΣΜΟΥ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ

Το 1963, έλαβα πρόσκληση για το έργο περιοχής. Μερικές φορές πήγαινα από τη μια εκκλησία στην άλλη με το τρένο, κουβαλώντας βαριές βαλίτσες. Οι περισσότεροι αδελφοί δεν είχαν αυτοκίνητο, οπότε δεν υπήρχε κανείς για να με πάρει από το σταθμό του τρένου. Για να μη φανεί ότι κάνω επίδειξη, δεν ήθελα να πάρω ταξί, οπότε πήγαινα με τα πόδια στο σπίτι όπου θα έμενα.

Το 1965, άγαμος ακόμα, προσκλήθηκα να παρακολουθήσω την 41η τάξη της Σχολής Γαλαάδ. Στην τάξη μου υπήρχαν και άλλα άγαμα άτομα. Προς μεγάλη μου έκπληξη, στην αποφοίτησή μου διορίστηκα να γυρίσω πίσω στην πατρίδα μου, την Αυστρία, για να συνεχίσω το έργο περιοχής. Ωστόσο, προτού φύγω από τις Ηνωμένες Πολιτείες, μου ζητήθηκε να συνοδεύσω έναν επίσκοπο περιοχής για τέσσερις εβδομάδες. Εκτίμησα αφάνταστα την υπηρεσία μου δίπλα στον Άντονι Κόντε, έναν στοργικό αδελφό που αγαπούσε το έργο κηρύγματος και ήταν πολύ αποτελεσματικός σε αυτό. Υπηρετήσαμε μαζί στα βόρεια της πολιτείας της Νέας Υόρκης, στην περιοχή του Κόρνουαλ.

Η μέρα του γάμου μας

Όταν γύρισα στην Αυστρία, διορίστηκα σε μια περιοχή στην οποία γνώρισα την Τόβε Μερέτε, μια γοητευτική άγαμη αδελφή. Είχε ανατραφεί στην αλήθεια από τα πέντε της. Όταν οι αδελφοί μάς ρωτούν πώς γνωριστήκαμε, τους λέμε αστειευόμενοι: «Το διευθέτησε το γραφείο τμήματος». Παντρευτήκαμε έναν χρόνο μετά, τον Απρίλιο του 1967, και μας επιτράπηκε να συνεχίσουμε μαζί το έργο περιοχής.

Το επόμενο έτος, συνειδητοποίησα ότι ο Ιεχωβά, με την παρ’ αξία καλοσύνη του, με είχε υιοθετήσει ως πνευματικό γιο. Έτσι ξεκίνησε μια ειδική σχέση με τον ουράνιο Πατέρα μου, καθώς και με όλους όσους, σύμφωνα με το εδάφιο Ρωμαίους 8:15, “φωνάζουν: «Αββά, Πατέρα!»”

Η Μερέτε και εγώ συνεχίσαμε να υπηρετούμε μαζί στο έργο περιοχής και περιφερείας μέχρι το 1976. Μέσα στο καταχείμωνο, έπρεπε μερικές φορές να κοιμόμαστε σε δωμάτια χωρίς θέρμανση με θερμοκρασίες κάτω του μηδενός. Κάποια φορά, ξυπνήσαμε και είδαμε ότι το πάνω μέρος της κουβέρτας μας είχε κοκαλώσει και ήταν κάτασπρο από τις παγωμένες μας ανάσες! Τελικά αποφασίσαμε να έχουμε μαζί μας μια μικρή ηλεκτρική θερμάστρα για να μπορούμε να αντέχουμε το κρύο τα βράδια. Σε κάποια μέρη, για να πάμε στην τουαλέτα το βράδυ, έπρεπε να περπατήσουμε μέσα στο χιόνι, επειδή η τουαλέτα ήταν έξω από το σπίτι, εκτεθειμένη στον παγωμένο αέρα. Επίσης δεν είχαμε δικό μας διαμέρισμα, οπότε τις Δευτέρες συνήθως μέναμε στο ίδιο σπίτι στο οποίο είχαμε περάσει την εβδομάδα υπηρεσίας. Έπειτα, την Τρίτη το πρωί φεύγαμε για την επόμενη εκκλησία.

Μπορώ να πω με χαρά ότι όλα αυτά τα χρόνια η αγαπημένη μου σύζυγος αποδείχτηκε μεγάλο στήριγμα για εμένα. Της αρέσει πολύ η υπηρεσία αγρού και δεν χρειάστηκε ούτε μία φορά να την παροτρύνω να πάει στο έργο. Αγαπάει επίσης τους αδελφούς και νοιάζεται πολύ για τους άλλους. 

Η βοήθειά της μου είναι πολύτιμη

Το 1976 λάβαμε την πρόσκληση να υπηρετήσουμε στο γραφείο τμήματος της Αυστρίας, στη Βιέννη, και διορίστηκα μέλος της Επιτροπής του Τμήματος. Εκείνη την εποχή, το γραφείο τμήματος της Αυστρίας επέβλεπε το έργο σε αρκετές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και οργάνωνε την αποστολή εντύπων σε αυτές υπό την επιφάνεια. Ο αδελφός Γιούργκεν Ρούντελ είχε την ηγεσία σε αυτό το έργο, δείχνοντας μεγάλη επινοητικότητα. Είχα το προνόμιο να συνεργαστώ μαζί του και αργότερα μου ζητήθηκε να επιβλέπω το μεταφραστικό έργο σε δέκα γλώσσες της Ανατολικής Ευρώπης. Ο Γιούργκεν και η σύζυγός του, η Γκερτρούντε, συνεχίζουν να υπηρετούν πιστά ως ειδικοί σκαπανείς στη Γερμανία. Το 1978, το τμήμα της Αυστρίας άρχισε να φωτοστοιχειοθετεί τα περιοδικά σε έξι γλώσσες και να τα τυπώνει σε ένα μικρό πιεστήριο όφσετ. Στέλναμε επίσης συνδρομές σε άτομα από διάφορες χώρες που ζητούσαν τα περιοδικά. Ο Ότο Κούγκλιτς, ο οποίος υπηρετεί τώρα μαζί με τη σύζυγό του, την Ίνγκριτ, στο γραφείο τμήματος στη Γερμανία, φρόντιζε για όλες αυτές τις εργασίες.

Στην Αυστρία, είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω σε πολλές μορφές μαρτυρίας, όπως το έργο δρόμου

Αλλά και οι αδελφοί στην Ανατολική Ευρώπη παρήγαν έντυπα στη χώρα τους, χρησιμοποιώντας πολυγράφους ή τυπώνοντας τις σελίδες από κάποιο φιλμ. Και πάλι όμως, χρειάζονταν υποστήριξη από το εξωτερικό. Ο Ιεχωβά προστάτεψε αυτό το έργο, και εμείς στο γραφείο τμήματος αγαπήσαμε πολύ τους αδελφούς που έπρεπε να υπηρετούν υπό δύσκολες συνθήκες και απαγόρευση επί πολλά χρόνια.

ΜΙΑ ΕΙΔΙΚΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗ ΡΟΥΜΑΝΙΑ

Το 1989, είχα το προνόμιο να συνοδεύσω στη Ρουμανία τον αδελφό Θεοντόρ Τζάρας, ένα μέλος του Κυβερνώντος Σώματος. Ο στόχος ήταν να βοηθήσουμε μια μεγάλη ομάδα αδελφών να ενωθούν ξανά με την οργάνωση. Αρχίζοντας από το 1949, για διάφορους λόγους είχαν κόψει κάθε δεσμό με την οργάνωση και είχαν δημιουργήσει δικές τους εκκλησίες. Ωστόσο, συνέχιζαν να κηρύττουν και να βαφτίζουν. Επίσης, πήγαιναν στη φυλακή λόγω της Χριστιανικής τους ουδετερότητας, ακριβώς όπως και οι αδελφοί που ανήκαν στην οργάνωση η οποία είχε την έγκριση των παγκόσμιων κεντρικών γραφείων. Επειδή το έργο μας εκεί ήταν ακόμα υπό απαγόρευση, συναντηθήκαμε κρυφά στο σπίτι του αδελφού Παμφίλ Άλμπου, μαζί με τέσσερις πρεσβυτέρους που ασκούσαν σημαντική επιρροή και τους εκπροσώπους της εγκεκριμένης Επιτροπής της Χώρας στη Ρουμανία. Πήραμε επίσης μαζί μας έναν διερμηνέα από την Αυστρία, τον Ρολφ Κέλνερ.

Το δεύτερο βράδυ των συζητήσεων, ο αδελφός Άλμπου έπεισε τους τέσσερις συμπρεσβυτέρους του να ενωθούν μαζί μας λέγοντάς τους: «Αν δεν το κάνουμε τώρα, ίσως δεν μας δοθεί ποτέ άλλη ευκαιρία». Το αποτέλεσμα ήταν να συνδεθούν ξανά με την οργάνωση περίπου 5.000 αδελφοί. Τι νίκη για τον Ιεχωβά και τι πλήγμα για τον Σατανά!

Προς το τέλος του 1989, πριν από την πτώση του κομμουνισμού στην Ανατολική Ευρώπη, το Κυβερνών Σώμα προσκάλεσε τη σύζυγό μου και εμένα στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία στη Νέα Υόρκη. Αυτό ήταν εντελώς ξαφνικό για εμάς. Ξεκινήσαμε την υπηρεσία μας στο Μπέθελ του Μπρούκλιν τον Ιούλιο του 1990. Το 1992 διορίστηκα βοηθός στην Επιτροπή Υπηρεσίας του Κυβερνώντος Σώματος και από τον Ιούλιο του 1994 έχω το προνόμιο να υπηρετώ στο Κυβερνών Σώμα.

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Η εποχή που ήμουν σερβιτόρος σε ξενοδοχείο έχει περάσει εδώ και καιρό. Τώρα απολαμβάνω το προνόμιο να συμμετέχω στην προετοιμασία και στη διανομή πνευματικής τροφής στην παγκόσμια αδελφότητά μας. (Ματθ. 24:45-47) Αναπολώντας τα πάνω από 50 χρόνια της ειδικής ολοχρόνιας υπηρεσίας μου, μπορώ μονάχα να εκφράσω τη βαθιά μου εκτίμηση και χαρά για τις ευλογίες που δίνει ο Ιεχωβά στην παγκόσμια αδελφότητά μας. Απολαμβάνω τις διεθνείς μας συνελεύσεις, όπου μαθαίνουμε πολλά για τον ουράνιο Πατέρα μας, τον Ιεχωβά, και τη Γραφική αλήθεια.

Προσεύχομαι στον Ιεχωβά να μελετήσουν τη Γραφή εκατομμύρια ακόμα άνθρωποι, να δεχτούν την αλήθεια και να τον υπηρετούν ενωμένοι με την παγκόσμια Χριστιανική αδελφότητά μας. (1 Πέτρ. 2:17) Αποβλέπω επίσης στον καιρό που θα παρατηρώ από τον ουρανό την επίγεια ανάσταση και θα βρω, επιτέλους, τον πατέρα που έχασα. Ελπίζω ότι εκείνος, η μητέρα μου και άλλοι αγαπητοί μου συγγενείς θα θέλουν όλοι τους να λατρεύουν τον Ιεχωβά στον Παράδεισο.

Αποβλέπω στον καιρό που θα παρατηρώ από τον ουρανό την επίγεια ανάσταση και θα βρω, επιτέλους, τον πατέρα που έχασα.

• Η Σκοπιά—Έκδοση Μελέτης  |  Ιούλιος 2014

Γενάρης καιρός... Κρύο, αλλά με μια ηλιοφάνεια που μπορεί εύκολα να σε παρασύρει και να νομίζεις ότι κάπως τα πράγματα φτιάχνουν. Ναι, κάπως έτσι νιώθεις, όταν ο ήλιος το μεσημέρι είναι ζεστός. Και εκεί είναι, που αν δεν προσέξεις, μπορεί να προκύψει το πρόβλημα.


Ας βγούμε λοιπόν από τα όρια της πόλης... Κι ας πάμε στην Καλαμπάκα, μια κωμόπολη του Νομού Τρικάλων και πρωτεύουσα του ομώνυμου Δήμου. Βρίσκεται στο κέντρο της Ελλάδας και εκτείνεται στο βορειοδυτικό μέρος του Θεσσαλικού κάμπου.


Είναι χτισμένη δίπλα στο σπάνιο γεωλογικό φαινόμενο των Μετεώρων, ενώ κοντά της περνάει ο Πηνειός ποταμός. Ίσως να μην το γνωρίζετε, αλλά η Καλαμπάκα κατοικούνταν από τα αρχαία χρόνια, με το όνομα Αιγίνιο.


Ο μόνιμος της πληθυσμός σήμερα ανέρχεται σε 8.330 (Απογραφή 2011) κατοίκους. Κάθε χρόνο περισσότεροι από 2.000.000 τουρίστες επισκέπτονται την Καλαμπάκα. Και γιατί τόσοι πολλοί; Επειδή, όπως είπαμε, δίπλα της είναι τα Μετέωρα...


Για τα Μετέωρα και τις ομορφιές τους έχουμε ξαναγράψει στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ... Δείτε παρακαλώ ΕΔΩ αυτό το δημοσίευμα. Επειδή μας αρέσει να επισκεπτόμαστε, ως ταξιδιώτες, την Ελλάδα και τον κόσμο... Και το βλέπετε, ότι το κάνουμε τακτικά…

Στον ουρανό ή στην κόλαση! Δεν υπάρχει άλλη εκλογή! Κι όμως αυτοί είναι οι δύο προορισμοί ενώπιον εκατομμυρίων Καθολικών, Προτεσταντών, Ιουδαίων και Μουσουλμάνων. Όσο για τους Καθολικούς, στο δρόμο τους για τον ουράνιο παράδεισο μεσολαβεί και το καθαρτήριο. Αλλά κι αυτός ακόμη ο φόβος και αυτή η ελπίδα είναι τόσο ασαφή πράγματα, ώστε πολλοί ειλικρινείς πιστοί αμφιβάλλουν αν είναι αληθινά.

Δεν εκπλήσσει συνεπώς το γεγονός ότι ο Γάλλος θρησκευτικός συγγραφέας Ζακ Ντυκέσν μπόρεσε να καταγράψει τις ακόλουθες συνομιλίες με δύο θρησκευόμενους Καθολικούς: (Με ένα άνδρα) «Πιστεύεις στην κόλαση;—Όχι καθόλου, καθόλου! . . .—Και σε ένα ουράνιο παράδεισο;—Δεν νομίζω να υπάρχει, όπως δεν νομίζω να υπάρχει κι η κόλαση.» (Με μια γυναίκα) «Κατά τη γνώμη σας, πού πηγαίνουμε όταν πεθαίνουμε;—Όταν πεθαίνουμε; Μα, εγώ πολλά χρόνια τώρα έπαυσα να πιστεύω ότι υπάρχει κάτι μετά το θάνατο.—Τι εννοείτε;—Πως τίποτε δεν επιζεί. Φυσικά, όλοι μπορούν να δουν ότι το σώμα είναι νεκρό. Μα, το ίδιο συμβαίνει και με την ψυχή. Δεν ξέρω. Στ’ αλήθεια δεν ξέρω. . . .—Όμως πιστεύετε ακόμη σταθερά στον Θεό;—Ναι, βέβαια.—Τι σας υποκινεί να πιστεύετε;—Το ότι έτσι έχω ελπίδα.»—Ο Θεός για τους Ανθρώπους Σήμερα (στη Γαλλική).

Είναι πολύ φανερό ότι η Καθολική Εκκλησία δεν έχει δώσει στα μέλη της μια ελπίδα που να γεννά σταθερή πίστη. Μάλιστα, μερικοί απ’ τους σάπιους καρπούς, που τώρα θερίζουν όλες οι παραδοσιακές θρησκείες του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου, είναι οι αμφιβολίες κι ακόμη η απιστία. Σε πολλές χώρες όπου επικρατεί ο Καθολικισμός η ασαφής και ομιχλώδης ελπίδα της «ουράνιας μακαριότητας» δεν μπόρεσε να εμποδίσει εκατομμύρια εκατομμυρίων ανθρώπους να χάσουν την πίστη τους και να στραφούν στον Κομμουνισμό για την εκπλήρωση της φυσιολογικής και δίκαιης επιθυμίας τους για μια ευπρεπή ζωή στη γη. Σαν αντάλλαγμα μιας αβέβαιης ελπίδας για «αιώνια ευτυχία» στον ουρανό, πολλοί φαίνεται να είναι πρόθυμοι να ζήσουν, όπως ελπίζουν, «λίγα χρόνια και καλά» μ’ ευτυχία πάνω στη γη. Αλλά κι αυτή η ελπίδα ακόμη αποδεικνύεται αυταπάτη.


Περιφρόνηση για τον «Χιλιασμό»

Πολλοί σήμερα έχουν γίνει χλιαροί «Χριστιανοί,» και ενδιαφέρονται περισσότερο για το εδώ και το τώρα παρά για την εκπλήρωση της Χριστιανικής ελπίδας. Ένας λόγος είναι ότι οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου έχουν διαστρεβλώσει αυτή την ελπίδα. Μιλάνε με περιφρόνηση για τους ειλικρινείς Χριστιανούς που τοποθετούν την ελπίδα τους στη χιλιετία, τη 1.000-ετή δηλαδή βασιλεία του Χριστού. Επί παραδείγματι, το υψηλής εκτιμήσεως και πολύτομο «Γαλλικό Ντιξιοννέρ ντε Τεολοζί Κατολίκ» ορίζει «τον χιλιασμό» ως εξής: «Η εσφαλμένη δοξασία την οποία επαγγέλλονται όσοι περιμένουν μια εγκόσμια βασιλεία του Μεσσία, το μήκος της οποίας μερικές φορές θεωρήθηκε απ’ αυτούς ως χίλια χρόνια. . . . Από τον πέμπτο αιώνα έπαψαν πια να μιλάνε για τον χιλιασμό, ή μιλούσαν πολύ σπάνια, κι αυτό γινόταν μόνο από μερικές ιδιόρρυθμες αιρέσεις.»

Κι όμως, ενώ μιλά περιφρονητικά για όσους πιστεύουν στη 1.000-ετή βασιλεία του Μεσσία, αυτό το έγκυρο Καθολικό λεξικό παραδέχεται ότι για τον χιλιασμό πραγματικά μιλούσαν πριν από τον πέμπτο αιώνα. Μ’ άλλα λόγια, η δράση της χιλιετούς ελπίδας χάθηκε στη διάρκεια του πέμπτου αιώνα. Γιατί; Επιβεβαιώνει η ιστορία αυτό που λέει η ίδια η Γραφή, δηλαδή, ότι οι πρώτοι Χριστιανοί πίστευαν στη 1.000-ετή βασιλεία του Χριστού; Και αν ναι, γιατί έκλεψαν τη χιλιετή ελπίδα απ’ τούς Καθολικούς και τους Προτεστάντες; Ας δούμε τι αποκαλύπτουν αξιόπιστα συγγράμματα και ιστορικά έργα που δίνουν, απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα.

Η μαρτυρία των «εκκλησιαστικών πατέρων»

Καθολικά βοηθήματα αναγνωρίζουν ότι πολλοί από τους πρώτους «Εκκλησιαστικούς πατέρες» και πίστευαν και δίδασκαν τη 1.000-ετή βασιλεία του Χριστού. Η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια δηλώνει: «Αργότερα ανάμεσα στους Καθολικούς ο Επίσκοπος Παπίας της Ιεραπόλεως, μαθητής του Αγ. Ιωάννου [του αποστόλου], εμφανίσθηκε σαν υποστηρικτής του ‘χιλιασμού.’ Ισχυρίστηκε ότι είχε παραλάβει το δόγμα του από Χριστιανούς σύγχρονους των Αποστόλων, και ο Ειρηναίος αναφέρει ότι άλλοι ‘Πρεσβύτεροι’ που είχαν δει και ακούσει τον απόστολο Ιωάννη, έμαθαν από αυτόν την πίστη στον χιλιασμό σαν μέρος του δόγματος του Κυρίου. . . .

«Ιδέες για τη χιλιετία βρίσκονται από τους περισσότερους σχολιαστές στην Επιστολή του Αγ. Βαρνάβα [αρχές του δεύτερου αιώνα] . . . Ο Αγ. Ειρηναίος της Λυών, που προερχόταν απ’ τη Μικρά Ασία, επηρεασμένος απ’ τους συντρόφους του Αγ. Πολύκαρπου, υιοθέτησε χιλιαστικές ιδέες, τις οποίες συζητούσε και τις υπερασπιζόταν στο έργο του κατά των Γνωστικιστών. . . Ο Αγ. Ιουστίνος της Ρώμης, ο μάρτυς, αντιπαραθέτει στους Ιουδαίους, στον Διάλογο με τον Τρύφωνα (κεφ. 80-81), το δόγμα μιας χιλιετίας. . . . Ένας μάρτυρας της συνεχιζόμενης πίστεως στη χιλιετία, στην περιοχή της Ασίας, είναι ο Αγ. Μελίτων, Επίσκοπος Σάρδεων τον δεύτερο αιώνα. . . .

« . . . Ο Τερτυλλιανός, ο πρωτοπόρος του Μοντανισμού, ερμηνεύει το δόγμα . . . ότι στις έσχατες μέρες θα εγκαθιδρυόταν η μεγάλη βασιλεία της υποσχέσεως, η νέα Ιερουσαλήμ, και θα διαρκούσε χίλια χρόνια. Όλοι αυτοί οι συγγραφείς, οπαδοί της χιλιετίας παραθέτουν από διάφορα μέρη των προφητικών βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης, σε μερικά εδάφια των Επιστολών του Αγ. Παύλου και στην Αποκάλυψι του Αγ. Ιωάννου».

Ποιοι είναι αληθινά «Αποστολικοί»

Τώρα, ένα απ’ τα κύρια επιχειρήματα της Ρωμαιο-Καθολικής Εκκλησίας ότι δήθεν υπερέχει, από τις Προτεσταντικές εκκλησίες, και επίσης από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, είναι ο ισχυρισμός της ότι είναι ο μοναδικός φύλακας της Χριστιανικής παραδόσεως όπως παραδόθηκε από την εποχή των αποστόλων. Όπως το θέτει Ένα Καθολικό Λεξικό: «Η Ρωμαιο-Καθολική Εκκλησία είναι Αποστολική, διότι το δόγμα της είναι η πίστη που μια για πάντα αποκαλύφτηκε στους Αποστόλους, και την οποία πίστη αυτή διαφυλάττει και εξηγεί, χωρίς να προσθέτει ή να αφαιρεί απ’ αυτήν.

Και όμως τα άτομα που αναφέρει «Η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια» ότι διδάσκουν τη χιλιετή ελπίδα αναγνωρίζονται απ’ την ίδια την Καθολική Εκκλησία ότι ανήκουν στους πρώτους «Εκκλησιαστικούς πατέρες.» Δύο απ’ αυτούς (ο Πολύκαρπος κι ο Παπίας) λέγεται ότι είχαν δει και ακούσει τον απόστολο Ιωάννη και ότι συνάντησαν μαθητές που γνώριζαν τον ίδιο τον Χριστό και άλλους αποστόλους. Όλοι οι άλλοι που αναφέρονται είναι «Πατέρες» ή «Δόκτορες» του δεύτερου αιώνα ή των αρχών του τρίτου, και όλοι τους πίστευαν στη 1.000-ετή βασιλεία του Χριστού.

Το πολύ έγκυρο «Λεξικό της Καθολικής Θεολογίας» φθάνει μάλιστα στο σημείο να πει ότι σύγχρονοι του Παπία, που ήταν πιο «διανοούμενοι» και «ευφυείς» απ’ αυτόν, «πίστευαν όπως και αυτός στη χιλιετή βασιλεία και θεωρούσαν αυτή την πίστη σαν ένα από τα θεμελιώδη δόγματα της Χριστιανικής πίστεως.» Αυτό το ίδιο Καθολικό βοήθημα λέει για τον Ιουστίνο τον Μάρτυρα ότι, αν και γνώριζε ότι μερικοί απ’ τους συγχρόνους του δεν συμμερίζονταν τις ιδέες του για τη χιλιετία, θεωρούσε ότι σ’ αυτό το θέμα αυτός ήταν ο «φύλακας του πιο πλήρους ορθόδοξου δόγματος.» Αναφερόμενο αυτό το λεξικό στον Ειρηναίο δηλώνει: «Γι’ αυτόν, ο χιλιασμός αποτελεί μέρος παραδοσιακών διδασκαλιών. . . . Ο Αγ. Ειρηναίος φαίνεται να πιστεύει ότι δεν μπορεί κανείς να δώσει μια σωστή εξήγηση των Γραφών χωρίς τον χιλιασμό.»—Τόμος Χ, στήλες 1761, 1762 (Τα πλάγια γράμματα δικά μας).

Συνεπώς ποιος είναι πιο κοντά στην αληθινή αποστολική διδασκαλία και παράδοση, η Ρωμαιο-Καθολική Εκκλησία που με ελαφρότητα αποκαλεί ‘ιδιόρρυθμη αίρεσι’ όσους πιστεύουν ακόμη στη 1.000-ετή βασιλεία του Χριστού ή οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, που εγκολπώνονται την ελπίδα της χιλιετίας; Πώς έφθασε να απορριφθεί αυτή η ελπίδα απ’ το Καθολικό δόγμα;

Η αποστασία διαστρέφει τη χριστιανική ελπίδα

Γνωρίζουμε ότι, μέσω της αποστασίας που παρουσιάστηκε τους τελευταίους αιώνες προ Χριστού, οι Ιουδαίοι αντικατέστησαν την ελπίδα τους στην ανάσταση με την ειδωλολατρική πίστη στην έμφυτη αθανασία της ψυχής και παραποίησαν την αρχική Μεσσιανική τους ελπίδα σε πολιτική ελπίδα. Ομοίως, η αποστασία που προλέχτηκε ότι θα συνέβαινε ανάμεσα στους Χριστιανούς (Πράξ. 20:29, 30· 2 Θεσ. 2:3· 1 Ιωάν. 2:18, 19) είχε σαν αποτέλεσμα τη διαστροφή της χιλιετούς ελπίδας.

Ο Ιουδαίος λόγιος Χιουζ Τζ. Σκόνφηλντ δηλώνει: «Η απομάκρυνση των Χριστιανών απ’ την ελπίδα της επίγειας βασιλείας του Θεού επικράτησε το δεύτερο αιώνα.» «Παρά τις παρακλήσεις για σταθερότητα, πιστότητα και υπομονή, πολύ περισσότεροι Χριστιανοί απογοητεύτηκαν και είτε εγκατάλειψαν την Εκκλησία είτε ακολούθησαν εκείνους τους δασκάλους που πρόσφεραν λιγότερο γήινες ερμηνείες για τη φύση της Χριστιανοσύνης.»

Όσον αφορά αυτή την «απομάκρυνση» από την ελπίδα ενός παραδείσου που θα αποκατασταθεί στη γη μέσω της ουράνιας Μεσσιανικής βασιλείας ή κυβερνήσεως, Το «Νέο Διεθνές Λεξικό της Θεολογίας της Καινής Διαθήκης» δηλώνει (Τόμ. 2, στο θέμα «Παράδεισος»): «Στην περαιτέρω πορεία της εκκλησιαστικής ιστορίας πολλές μη βιβλικές σκέψεις, εικόνες και ιδέες απορροφήθηκαν μέσα στην έννοια του παραδείσου. . . . Οι υποθέσεις της εκκλησίας σχετικά με τον παράδεισο και την έννοια της δημοφιλούς ευσέβειας συνδέονται επίσης με το γεγονός ότι το δόγμα της αθανασίας της ψυχής ήλθε και αντικατέστησε στην εσχατολογία της ΚΔ [Καινής Διαθήκης], την ελπίδα της αναστάσεως των νεκρών και της νέας κτίσεως (Αποκ. 21), έτσι που η ψυχή κρίνεται μετά θάνατον και κερδίζει τον παράδεισο που τώρα θεωρείται σαν κάτι που βρίσκεται στον ουρανό.».

Έτσι με τη διάβρωση που έφερε το Ελληνικό δόγμα της αθανασίας της ψυχής, οι αποστατημένοι Χριστιανοί μετέφεραν τον παράδεισο απ’ τη γη στον ουρανό και εγκατέλειψαν την αρχική ελπίδα της χιλιετίας. Επιβεβαιώνοντας το αυτό η «Βρεταννική Εγκυκλοπαίδεια» (1977) παραδέχεται: «Η επιρροή της Ελληνικής σκέψεως στη Χριστιανική θεολογία υπονόμευσε την άποψη για τον κόσμο της χιλιετίας.»

Ο Νεοπλατωνισμός αντικαθιστά την ελπίδα της χιλιετίας

Η ελπίδα της χιλιετίας, λοιπόν, υπήρξε θύμα της αποστασίας. Οι εχθροί της δεν σταμάτησαν μπροστά σε τίποτε για να την καταπολεμήσουν. Αναφέροντας τους εχθρούς της χιλιετίας, το «Λεξικό της Καθολικής Θεολογίας» λέει για ένα Ρωμαίο ιερέα τον Κάιο (τέλος δεύτερου, αρχές τρίτου αιώνα) ότι «για να κατανικήσει τον χιλιασμό αρνήθηκε χωρίς περιστροφές την αυθεντικότητα της Αποκαλύψεως και του Ευαγγελίου του Αγ. Ιωάννου.» Το ίδιο αυτό έγκυρο Καθολικό βοήθημα αποκαλύπτει επίσης ότι ο «Άγιος» Διονύσιος, επίσκοπος Αλεξανδρείας τον τρίτο αιώνα, έγραψε μια πραγματεία κατά του χιλιασμού και «για να εμποδίσει, όσους υποστήριζαν αυτή τη γνώμη, να βασίσουν την πίστη τους στην Αποκάλυψη του Αγίου Ιωάννου, δεν δίστασε να αρνηθεί την αυθεντικότητα της.»

Επιπλέον μαθαίνουμε σ’ αυτό το 15-τομο Καθολικό Λεξικό ότι ο «Εκκλησιαστικός Πατέρας» του τρίτου αιώνα Ωριγένης κατηγορούσε όσους πίστευαν στις επίγειες ευλογίες της χιλιετίας, διότι «ερμήνευαν τις Γραφές σαν τους Ιουδαίους.» Και για ποιον άλλο λόγο εναντιωνόταν ο Ωριγένης τόσο πολύ στο χιλιασμό; Η «Καθολική Εγκυκλοπαίδεια» μάς πληροφορεί: «Επειδή ο Ωριγένης βάσιζε τις δοξασίες του στο Νεο-Πλατωνισμό. . . , δεν μπορούσε να υποστηρίξει τους χιλιαστές.» Συμμεριζόμενος την πίστη του Πλάτωνα στην έμφυτη αθανασία της ψυχής ο Ωριγένης υποχρεώθηκε να μεταφέρει τις επίγειες ευλογίες της 1.000-ετούς Μεσσιανικής βασιλείας στην πνευματική σφαίρα.

Ο Αυγουστίνος αποφασίζει πως «δεν θα υπάρξει χιλιετία»

Αλλά ο άνθρωπος που έδωσε τη χαριστική βολή στην ελπίδα της χιλιετίας για τους Καθολικούς και τους Προτεστάντες ακόμη, ήταν αναμφίβολα ο «Άγιος» Αυγουστίνος που περιγράφεται απ’ τη «Βρεταννική Εγκυκλοπαίδεια» σαν «ο μεγαλύτερος στοχαστής της Χριστιανικής αρχαιότητας» και «το χωνευτήρι μέσα στο οποίο η θρησκεία της Καινής Διαθήκης συγχωνεύτηκε τέλεια με την Πλατωνική παράδοση της Ελληνικής φιλοσοφίας.» Ο Αυγουστίνος αγωνίστηκε δραστήρια κατά της αρχικής ελπίδας ενός παραδείσου που θα αποκαθιστόταν πάνω στη γη στη διάρκεια της 1.000-ετούς βασιλείας του Χριστού: Να τι λέει Η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια: «Ο Αγ. Αυγουστίνος τελικά καταστάλαξε στην πεποίθηση ότι δεν θα υπάρξει καμιά χιλιετία. . . . ο μεγάλος Δόκτωρ. . . μάς δίνει μια αλληγορική εξήγηση του Κέφ. 20 της Αποκαλύψεως. Όπως λέει, η πρώτη ανάσταση, για την οποία μιλά αυτό το κεφάλαιο, αναφέρεται στην πνευματική αναγέννηση που γίνεται στο βάπτισμα· το σάββατο των χιλίων ετών μετά από έξη χιλιάδες χρόνια ιστορίας, είναι όλη η αιώνια ζωή . . . Αυτή η εξήγηση του επιφανούς Δόκτορα υιοθετήθηκε από τους μετέπειτα Δυτικούς θεολόγους και δεν ξαναϋποστηρίχτηκε πια η ιδέα της χιλιετίας με την αρχική της μορφή.»

Μ’ αυτό τον τρόπο αποστερήθηκαν από την αρχική Γραφική ελπίδα της χιλιετίας, όχι μόνο οι Καθολικοί αλλά και οι Προτεστάντες. Η «Μακροπαιδεία Μπριτάννικα» του 1977 αποκαλύπτει: «Η αλληγορική εξήγηση του Αυγουστίνου για τη χιλιετία έγινε το επίσημο δόγμα της εκκλησίας, και ο αποκαλυπτικισμός [προσδοκία της τελικής καταστροφής του κακού και θρίαμβος του καλού] καταπνίγηκε. . . . Οι Προτεστάντες ανακαινιστές των Λουθηρανικών, Καλβινιστικών και Αγγλικανικών παραδόσεων δεν ήταν αποκαλυπτικιστές, αλλά έμειναν σταθερά προσκολλημένοι στις απόψεις του Αυγουστίνου.»

Οι Καθολικοί και οι Προτεστάντες θεολόγοι εσφαλμένα εφαρμόζουν σ’ όλους τους δίκαιους την ουράνια ελπίδα που η Γραφή προσφέρει μόνο σ’ έναν περιορισμένο αριθμό Χριστιανών που καλούνται να κυβερνήσουν με τον Χριστό σαν βασιλείς, ιερείς και κριτές. (Αποκ. 20:4-6· Λουκ. 22:28-30) Αυτοί οι θεολόγοι προσφέρουν στους «πιστούς» τους μια ασαφή ελπίδα «αιώνιας μακαριότητας» στους ουρανούς. Ο σκοπός του Θεού να φροντίσει ώστε να γίνει το θέλημά του στη γη, όπως στον ουρανό βρίσκεται τελείως έξω απ’ τις προσδοκίες τους. (Ματθ. 6:10) Κι όμως η Γραφή παρέχει τη θαυμάσια ελπίδα της αιώνιας ζωής, όχι μόνο στον ουρανό για λίγους εκλεκτούς αλλά επίσης πάνω στη γη για αναρίθμητα άλλα άτομα.

• Αναδημοσίευση από τη ΣΚΟΠΙΑ 15/8/1981, σ. 9-12