Δεν ήξερα τι εικονογράφηση να έβαζα στο θέμα, έτσι παράξενο που είναι για τον μέσο αναγνώστη μας. Γι’ αυτό προτίμησα αυτές τις δυο όμορφες φωτογραφίες από τα ανθισμένα λουλούδια της Άνδρου που ανέβασε χθες το απόγευμα στην ομάδα μας στο Viper, η φίλη μας Ευαγγελία. Ευχαριστούμε!

Πολύ όμορφο φυτό αυτή η τσιντόνια ή αγριοκυδωνιά... Κι αυτό γιατί πρόκειται για ένα μάλλον λιτό θάμνο που επειδή είναι φυλλοβόλος μένει «γυμνός» γι’ αρκετούς μήνες. Όταν όμως ανθίσει ξεχωρίζει χαρακτηριστικά ακόμη κι όταν βρίσκεται ανάμεσα σε άλλα φυτά καταπράσινα και πολύ πιο ‘φορτωμένα’. Δεν είναι τα φύλλα της που κάνουν τη διαφορά, ούτε ακόμα τα άνθη της (κόκκινα ή μη) – είναι η συνολική εικόνα που την κάνει να ξεχωρίζει.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 17/02/2018

Σήμερα δεν θα γράψω στη στήλη μου... Θέλω να λειτουργήσω ως αναγνώστης που είδε ένα πολύ καλό θέμα και θέλει να το μοιραστεί μαζί σας. πρόκειται για ένα άρθρο του Παντελή Μπουκάλα που δημοσιεύτηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡIΝΗ πριν λίγες μέρες και αναφέρεται με έναν εξαιρετικό τρόπο στον τρόπο σκέψης των ανθρώπων, σε σχέση με την επικαιρότητα. Ιδιαίτερα όταν αυτή έχει να κάνει με τον εθνικισμό, ένα κακό σπυρί, επικίνδυνο από πολλές απόψεις που ωστόσο τροφοδοτεί το σύστημα, επειδή έχει να κερδίσει πολλά μέσα από αυτόν τον αποπροσανατολισμό.

Ας δούμε το γραφτό του πολύ αξιόλογου συναδέλφου που γνωρίζω πολύ καλά, από τον καιρό που δουλεύαμε μαζί στο ίδιο μέσο ενημέρωσης, ο καθένας σε διαφορετικό πόστο:

Eκτός από τους ακραιφνείς νεοφασίστες και νεοναζιστές, που καμαρώνουν να αυτοαποκαλούνται «εθνικισταί», πάντα στην καθαρεύουσα, που τάχα εξευγενίζει, όσοι άλλοι φέρονται σαν μοναδικοί αυθεντικοί εκφραστές της πατρίδας και σαν αποκλειστικοί υπέρμαχοί της, αποκηρύσσουν τον εθνικισμό μετά βδελυγμίας, αλλά και μετά προφανούς υποκρισίας. «Εμείς εθνικιστές; Όχι βέβαια. Απλοί πατριώτες είμαστε». Κάποιοι μάλιστα, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης στο συλλαλητήριο του Συντάγματος, επιμένουν στο «διεθνιστές πατριώτες». Ισχυρότατο παραμένει βέβαια το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, έστω και στην αυτογελοιογραφούμενη τσαρούχεια εκδοχή του. Εξίσου ισχυρό, όμως, είναι και το δικαίωμα του ελέγχου. Αν λοιπόν τα λόγια σου δεν συμφωνούν με την εξωραϊστική αυτοεικονογράφησή σου, θα κριθείς αυστηρά και θα επικριθείς δικαίως. Κι ας ήσουν ένας από τους θρύλους του τόπου, από αυτούς που πρόλαβαν να γίνουν αγάλματα εν ζωή.

Είναι δυνατόν να αποφαίνεται ο Μίκης Θεοδωράκης, σε συνέντευξή του στο Star, δύο μέρες μετά το συλλαλητήριο, και συμφωνώντας επί της ουσίας με τον μητροπολίτη Καλαβρύτων Αμβρόσιο, ότι ο χρυσαυγίτες «αγαπούν την πατρίδα», απλώς «την αγαπούν με έναν τρόπο εριστικό»; Ένας ταπεινός μουσικός ήταν ο Παύλος Φύσσας, πιθανότατα δεν θα τον γνώριζε ο κ. Θεοδωράκης. Τη δολοφονία του όμως δεν την πληροφορήθηκε; Δεν έμαθε ποτέ, κι ας ζει εδώ, ανάμεσά μας, ότι τον μαχαίρωσε μέχρι θανάτου ένα στέλεχος της Χρυσής Αυγής, που, όπως πιστοποιούν όσα φέρνει στο φως η δίκη της εγκληματικής οργάνωσης, δεν έκανε του κεφαλιού του αλλά υπηρέτησε εντολές; Είναι άραγε ο φόνος απλώς μια «εριστική» μορφή της «αγάπης προς την πατρίδα»; Είναι απλώς «εριστικός πατριωτισμός» η χρυσαυγίτικη βία εναντίον μεταναστών, προσφύγων, αναπήρων, ομοφυλοφίλων και όσων «αντεθνικών στοιχείων» διανοούνται να δώσουν θεατρικές παραστάσεις που δεν ταιριάζουν με τα ελληνοχριστιανικά γούστα της Χ.Α. ή να φτιάξουν τάχα σατανιστικά αγάλματα, όπως ο «Φύλαξ» του Παλαιού Φαλήρου;

Αν υποθέσουμε ότι με το επίθετο «εριστικός» ο Μίκης Θεοδωράκης εννοεί αυτόν που προκαλεί έριδες, διαμάχες, ένταση και προστριβές, τότε στην κατηγορία του «εριστικού πατριωτισμού» πρέπει αναπόφευκτα να κατατάξουμε και όσα ακούστηκαν από τα μεγάφωνα στα δύο πρόσφατα συλλαλητήρια, στο Σύνταγμα και στη Θεσσαλονίκη, όσα είπαν οι ομιλητές, για να τους ακούσουν αφενός οι συγκεντρωμένοι, αφετέρου το πανελλήνιο, διά της τηλεοπτικής ραδιοφωνικής και διαδικτυακής αναμετάδοσης. Προφανώς και δεν ήταν όλοι ακροδεξιοί ή εθνικιστές όσοι συνέρρευσαν για να τους ακούσουν. Όσα ειπώθηκαν όμως, όσα διακήρυξαν οι επίσημες ομιλίες και τα συνθήματα που κυριάρχησαν, ήταν σφραγισμένα από το πνεύμα του εθνικισμού, στις διάφορες αποχρώσεις του.

Εθνικισμός είναι να πιστεύεις και να κηρύσσεις δόγματα ανέρειστα, αστήριχτα. Για παράδειγμα, πως η πατρίδα σου έχει παντού και πάντα δίκιο, και δεν έχει φταίξει ποτέ και σε τίποτε. Το δίκιο της μάλιστα δεν το επικυρώνει μόνο η Ιστορία, αυτοπροσώπως και ιδιοχείρως, αλλά και οι ουράνιες δυνάμεις, που εκδηλώνουν ποικιλοτρόπως την εύνοιά τους. Δεν βρέχει την ώρα της συγκέντρωσης; «Ο Θεός της Ελλάδας μάς χαμογελάει», όπως είπε ο στρατηγός Φράγκος Φραγκούλης στη Θεσσαλονίκη. Παίρνει κάποια στιγμή προς το τέλος της συγκέντρωσης να ψιχαλίζει; «Το δάκρυ της Παναγίας για τη Μακεδονία μας», όπως ξανάπε ο στρατηγός. Ολα πατρίδα μας – κι όλα θρησκεία μας. Αν έπεφτε ξαφνικά χαλάζι ή χιόνι, θα ’ταν σημάδι από τον ουρανό, ίσως ένα «μετανοείτε, ήγγικεν γαρ» κτλ.

Εθνικισμός είναι να πιστεύεις και να κηρύσσεις ότι περνούν οι αιώνες, πολλά αλλάζουν, ένα όμως μένει σταθερό: οι εναντίον σου σκευωρίες από έθνη και λαούς που αρνούνται να υποκλιθούν στην υπεροχή σου. Πονηροί με ποικίλα ονόματα συνωμοτούν αδιάκοπα εις βάρος σου, είτε επειδή εποφθαλμιούν τα πλούτη και τα εδάφη σου είτε επειδή ζηλεύουν τη δόξα σου και εναντιώνονται στην ουρανόπεμπτη πρωτοκαθεδρία σου. Αν δεν είναι οι Αμερικανοί, θα είναι οι σιωνιστές. Αν δεν είναι οι σιωνιστές, θα είναι το «ξανθό γένος», που υποκρίνεται τον φίλο αλλά βυσσοδομεί εις βάρος σου. Κι αν δεν είναι το «ξανθό γένος», θα είναι οι Γερμανοί, με Σόιμπλε ή και δίχως Σόιμπλε.

Ακόμα και σήμερα, για παράδειγμα, διαβάζουμε –και σε λίαν επίσημες εκδόσεις– για μια φοβερή και τρομερή «αλυτρωτική κίνηση» της ΠΓΔΜ. Δηλαδή για ένα ιδιωτικής κοπής και χρήσης αναμνηστικό, τάχα χαρτονόμισμα, με τον Λευκό Πύργο πάνω του, που το παρουσιάσαμε και σαν επίσημη κρατική έκδοση του νομισματοκοπείου των Σκοπίων. Και συνεχίζουμε να το παρουσιάζουμε έτσι, παρότι αποδείχτηκε ο αστειότατος χαρακτήρας του. Ακόμα και σήμερα, παρά τις τόσες και τόσες διαψεύσεις, συνεχίζουμε να πιστεύουμε και να διαδίδουμε ότι υπήρξε «σχέδιο Κίσινγκερ» που απέβλεπε στον εκμηδενισμό της Ελλάδας και του ελληνισμού.

Εθνικισμός είναι να πιστεύεις σε μύθους και θρύλους που ο αντιιστορικός και αντεπιστημονικός χαρακτήρας τους έχει αποδειχθεί προ πολλού. Ας πούμε για τις λέξεις της ελληνικής, που μετριούνται λέει με εκατομμύρια. Ή για το ότι από τη γλώσσα μας γεννήθηκαν σχεδόν όλες οι υπόλοιπες γλώσσες του πλανήτη, σύμφωνα δε με τους πλέον ακραίους (που έχουν πάντως κεντρική θέση στο Ιντερνετ και σε κάμποσα κανάλια, πανελλαδικά και περιφερειακά), από την ίδια γλώσσα, τη δική μας, θα κατάγονται σίγουρα και οι γλώσσες των εξωγήινων. Όχι. Όποιος χρειάζεται τέτοιους μύθους για να αγαπήσει τον τόπο του, απλώς τον αγαπάει πολύ λιγότερο απ’ όσο λέει ότι τον αγαπάει. Δεν αγαπάει την αλήθεια του, την πραγματικότητά του, αλλά υποκλίνεται σ’ ένα φάντασμα, σε ένα ίνδαλμα που κατασκευάζουν οι ψευδαισθήσεις του.

Εθνικισμός είναι να καταγγέλλεις όλους τους άλλους ότι παραχαράσσουν την Ιστορία, όταν εσύ ο ίδιος ασκείς άμετρη ιδεολογική ή ιδεοληπτική βία πάνω της, για να τη φέρεις στα καλούπια που σε βολεύουν, αυτά που «αποδεικνύουν το δίκιο σου». Και βλέπουμε τότε την αμάθεια και την ημιμάθεια να ερίζουν, ποια θα πάρει το πάνω χέρι, για να γράψει αυτή συνθήματα όπως το εξής, που υπήρχε σε τεράστιο πανό, μπροστά από τη Βουλή: «Κάτω τα χέρια από την ιστορία μας. Ο Μ. Αλέξανδρος είχε καταγωγή από το Αργος Πελοποννήσου (Οίκος Τημενιδών). Το έχουν γράψει οι ιστορικοί μας (Θουκυδίδης, Ηρόδοτος, Καλλισθένης, Πλούταρχος)». Μέγας ο Ηρόδοτος, μέγας και ο Θουκυδίδης, ατυχώς όμως έζησαν έναν αιώνα πριν από τον Μεγαλέξανδρο. Είναι ιστορικώς αδύνατο να έφτιαξαν το γενεαλογικό του δέντρο. Και; «Κάτω τα χέρια από την Ιστορία μας». Δική μας είναι, δικός μας και ο Προκρούστης. Θα δώσουμε λογαριασμό σε βελανιδοφάγους;

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί στο φύλο του Σαββάτου 17/2/2018 της εβδομαδιαίας κρητικής εφημερίδας ΡΕΘΕΜΝΟΣ, στη στήλη μου «Επισημάνσεις».

Με την Αυστραλία έχουμε αναπτύξει τον τελευταίο καιρό μια πολύ όμορφη σχέση, εδώ στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Οι αδελφοί μας εκεί μας τροφοδοτούν με θέματα... Δείτε ΕΔΩ μερικά δημοσίευμα τα που κάναμε για να γνωρίσουμε την Ήπειρο αυτή..


Σήμερα όμως θα κάνουμε κάτι διαφορετικό. Θα ακολουθήσουμε τους ελληνόφωνες που μένουν στην Μελβούρνη σε μια συνάθροιση τους όπου από την Ελλάδα, μέσω στρίμιγκ, ολόκληρη την εκπαιδευτική λατρεία τους στον Ιεχωβά Θεό.


Χώρα με τεράστιες εκτάσεις που οι ανθρώποι στα λίγα χρόνια της ιστορίας της δεν έχουν προλάβει να καταστρέψουν. Αντίθετα, όπως εδώ στο πάργκινγ της Αίθουσας Βασιλείας μπορούμε να διακρίνουμε τους άνετους χώρους για τα αυτοκίνητα τους.


Η ομορφιά είναι παντού και αντανακλά την αγάπη στον Ιεχωβά. Ο τόπος λατρείας αντιπροσωπεύει ότι καλύτερο έχω ο άνθρωπος στην καρδιά τους για τον Δημιουργό. Κι αυτό φαίνεται καθαρά όπου κι αν κοιτάξεις στον περιβάλλοντα χώρο.


Μπαίνοντας στον εσωτερικό χώρο. Όμορφη η διευθέτηση της βιτρίνας με τα έντυπα και το υλικό που θα χρησιμοποποιήσουν οι ελληνόφωνες της Αυστραλίας στη διακονία του... Ένα χώρος για στοχασμό, μελέτη, λατρεία, κοινωνική συναναστροφή με τους αδελφούς.


Μέσα στην Αίθουσα, σε ώρα συνάθροισης. Οι αδελφοί μας παρακολουθούν από τις οθόνες τους το πρόγραμμα από την Ελλάδα. Στη γλώσσα της καρδιάς τους που καταλαβαίνουν. Και φυσικά θα αναζητήσουν στους τομείς ευθύνης τους, άλλους ελληνόφωνες για να τους μιλήσουν.


Φυσικά η εκκλησία έχει τη δική δική της οργανωτική διάρθρωση... Και πολλά πράγματα γίνονται εκεί με διορισμούς από τους ντόπιους αδελφούς όπως σε κάθε εκκλησία του ιεχωβά σε όλο τον κόσμο... Λίγοι, αλλά διαλεχτοί, ξεχωρισμένοι από τον ίδιο τον Ιεχωβά.


Εδώ θα δείς, όπως και σε όλες τις συναθροίσεις του λαού του Ιεχωβά ανθρώπους κάθε ηλικίας και κάθε κοινωνικού υπόβαθρου που έρχονται για να δοξάσουν και να εκπαιδευτούν από τον Ιεχωβά Θεό... Τι σπουδαίο προνόμιο! Τον ευχαριστούμε από την καρδιά μας που δεν μας κρατά στο σκοτάδι...

Εικόνες σαν αυτές μπορείς να τη συναντήσεις στις μέρες της συνεχούς λιτότητας στους καιρούς των μνημονίων στην Ελλάδα και θλίβεσαι για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια… Το βέβαιο είναι ότι θα ζήσουμε ακόμα χειρότερες καταστάσεις καθώς τίποτα μπροστά μας δεν δείχνει ότι ο άνθρωπος είναι σε θέση να ελέγξει τα πράγματα για την ωφέλεια του…

Η ΙΔΕΑ της πείνας μπορεί να σας φαίνεται μακρινή. Σ’ όλη την ιστορία της ανθρωπότητας οι περισσότεροι άνθρωποι κατόρθωσαν να έχουν αρκετή τροφή. Και σεις, ίσως να έχετε άλλα προβλήματα που σας πιέζουν περισσότερο από την έλλειψη τροφίμων.

Αλλά πώς συμβαίνει ώστε το θέμα της πείνας να εμφανίζεται συνεχώς στις ειδήσεις; Γιατί οι αυθεντίες του κόσμου στον τομέα των τροφίμων και της διατροφής επανειλημμένα χρησιμοποιούν τον όρο «παγκόσμια πείνα»; Μήπως προσπαθούν απλώς να τρομάξουν τον κόσμο, προκαλώντας μια ψευδή αίσθηση συναγερμού;

Ή μήπως η πείνα πράγματι αποτελεί παγκόσμια απειλή σήμερα; Είναι δυνατόν οι ελλείψεις τροφίμων να σας επηρεάσουν προσωπικά στο άμεσο μέλλον;

Πριν από δύο χρόνια ο Δρ. Νόρμαν Ε. Μπόρλαουγκ, γνωστός ως ο «πατέρας της Πράσινης Επανάστασης,» είπε ότι ο κόσμος θα μπορούσε να κρατήσει ψηλά την παραγωγή τροφίμων στα επόμενα τριάντα χρόνια. Αλλά πιστεύει ακόμη το ίδιο; «Όχι, δεν είμαι πια τόσο αισιόδοξος.» απαντά ο Δρ. Μπόρλαουγκ και εξηγεί:

«Από το 1947 μέχρι τα μέσα του 1972, η παγκόσμια κατανάλωση τροφίμων φαινόταν καταπληκτικά σταθερή, και τα αποθέματα σιτηρών ασκούσαν ένα ρυθμιστικό ρόλο στις τιμές των τροφίμων. Αλλά κατόπιν ήλθε η ολέθρια συγκομιδή του 1972 που συνοδευόταν από μια ξηρασία που σάρωσε την Σοβιετική Ένωση, την Κίνα και την Αυστραλία. Το γεγονός αυτό επέσπευσε τις μεγάλες αγορές σιτηρών εκ μέρους της Ρωσίας, και επέφερε αυτομάτως αυτόν τον τρομερό πληθωρισμό. Το ίδιο καλοκαίρι οι θερινοί μουσώνες που φέρνουν βροχές ήσαν πολύ φτωχοί σε όλη τη νότιο Ασία και η συγκομιδή του ρυζιού ήταν κακή. Τα αποθέματα τροφίμων που νομίζαμε ότι ήσαν αρκετά ν’ αντιμετωπίσουμε κάθε κατάσταση, απλώς εξαφανίζονταν από τη μια μέρα στην άλλη.»

Το αποτέλεσμα είναι ότι τώρα ο κόσμος έχει αποθέματα σιτηρών αρκετά μόνο για είκοσι πέντε μέρες παγκόσμιας κατανάλωσης, ενώ το 1961 υπήρχαν αρκετά αποθέματα για ενενήντα πέντε περίπου μέρες. Και το περιθώριο αποθεμάτων ελαττώνεται σταθερά καθώς η παγκόσμια κατανάλωση σιτηρών αυξάνει κατά 1,4 εκατομμύρια τόνους το έτος γρηγορότερα από την παγκόσμια παραγωγή σιτηρών.

Ένας ανταποκριτής του περιοδικού «Δε Γωλ Στρητ Τζόρναλ» προειδοποιεί ότι δεν μπορούμε πλέον να παραμερίζουμε τόσο εύκολα και χωρίς αρκετή σκέψη τρέχοντα δελτία ειδήσεων για έλλειψη τροφίμων:

«Σ’ εκείνους που σ’ όλη τους τη ζωή ακούν ότι ο κόσμος στην Κίνα, στην Αρμενία ή σε κάποιο άλλο μέρος λιμοκτονεί, τέτοιες φοβερές προφητείες φαίνονται ότι είναι υπερβολικές και ότι χωρίς λόγο σπείρουν τον φόβο. Σ’ όλη την ιστορία υπήρξαν λιμοί, . . . και προφήτες της Δευτέρας Παρουσίας τούς συνόδευαν· κάθε φορά, όμως, ο κόσμος με κάποιον τρόπο ανελάμβανε. Σήμερα, εν τούτοις, οι ειδικοί στα ζητήματα της γεωργίας, της διατροφής και της οικονομίας συμφωνούν ότι η παρούσα παγκόσμια κατάσταση τροφίμων είναι ουσιαστικά πολύ περισσότερο δυσοίωνη παρά ποτέ άλλοτε.»

Σ’ ένα άρθρο που τιτλοφορείται «Η Επόμενη Κρίσις: Παγκόσμια Πείνα» ο συγγραφεύς εξήγησε: «Αυτή τη φορά οι προφήτες της Δευτέρας Παρουσίας δεν μιλούν απλώς για κακομοιριά στην Ινδία, αλλά επίσης για ελλείψεις, υψηλές τιμές και ίσως ακόμη και δελτία τροφίμων στις Ηνωμένες Πολιτείες.» Μια έκθεση τον περασμένο Οκτώβριο από μια μεγάλη εξαγωγική εταιρία σιτηρών, την «Κάργκιλ Ινκ»., ανέφερε ότι η σημερινή μειωμένη προσφορά τροφίμων «αποκλείει τελείως» κατανάλωση σε επίπεδα παρόμοια μ’ εκείνα των τελευταίων δώδεκα μηνών. Η έκθεση προσθέτει: «Πρέπει να εφαρμοσθεί δελτίο και στην εσωτερική και στην εξαγωγική κατανάλωση.»

Προμήνυμα ενός Κόσμου Χωρίς Πείνα

Πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι οι προσεκτικοί μελετητές της Αγίας Γραφής, περίμεναν ότι η παγκόσμια πείνα θ’ απειλούσε αυτή τη γενεά. Ο Ιησούς προφήτευσε ότι η «παρουσία» του με Βασιλική εξουσία που άρχισε το έτος 1914 μ.Χ. σύμφωνα με τη χρονολογία της Γραφής, θα χαρακτηρίζονταν από «λιμούς . . . κατά τόπους.»—Ματθ. 24:3, 7· παράβαλε με Αποκάλυψη 6:1, 2, 5, 6.

Αυτό, όμως, δεν πρέπει ν’ αποτελεί αιτία απελπισίας, διότι ο Ιησούς συνέδεσε την «παρουσία» του με τη ‘συντέλεια του αιώνος’ ή ‘το τέλος του [παρόντος] συστήματος πραγμάτων.’ (Ματθ. 24:3) Σύντομα ένα νέο σύστημα θα εγκαθιδρυθεί σ’ όλη τη γη όπου το ανθρώπινο γένος ‘δεν θα πεινάσειη πλέον.’—Αποκάλ. 7:16· παράβαλε Ησαΐα 49:10.

Αλλά στο μικρό χρονικό διάστημα που απομένει προτού αυτή η υπόσχεση φτάσει στη μεγάλη εκπλήρωση, η πείνα πράγματι θερίζει την ανθρώπινη οικογένεια. Πώς επηρεάζει τους ανθρώπους όταν τους πλήττει;

Αναδημοσίευση από το ΞΥΠΝΑ του 1975 22/7 σ. 7-8

Δικό μας το θέμα, σήμερα... Αποτελεί μέρος μιας διόρθωσης που εσείς επισημάνατε με αγάπη και σας ευχαριστούμε γι' αυτό. Αυτό είναι που κάνει αυτό το Site να ξεχωρίζει, αν τα έχει καταφέρει σ' αυτόν τον τομέα... Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή... Στη σημερινή δημοσίευση βλέπετε τρεις φωτογραφίες που είχατε δει και χθες... Νομίσαμε, μέσα στον ενθουσιασμό μας και στη ζήλο μας να προβάλλουμε μια όμορφη δράση των αδελφών μας, ότι η δράση των αδελφών μας στον όμιλο Παντζάμπι, εντάσσονταν μέσα στη Συνέλευση των Ρομά στο Βόλο...


Μας το επισημάνατε όμορφα με σχόλιο πάνω στο δημοσίευμα, εσείς που ήσασταν εκεί... Και όντως έτσι ήταν... «Τσεκάραμε» την πληροφορία και είδαμε ότι έτσι είχαν τα πράγματα. Διορθώσαμε λοιπόν την παρουσίαση, αλλά αυτό έγινε αφορμή να μη χαθούμε από τις φωτογραφίες, επειδή πραγματικά είναι όμορφες και δείχνουν, αν μη τι άλλο τον αγώνα που γίνεται σε όλους τους τομείς, αυτές τις τελευταίες ημέρες ώστε να μάθουν όλοι οι άνθρωποι, κάθε γλώσσας και φυλής την αλήθεια για τον Ιεχωβά Θεό και τον άγιο σκοπό του πάνω στη γη...


Η γλώσσα Πατζάμπι στο Πακιστάν φέρεται σήμερα να έχει συγχωνευτεί με τη τεχνητή γλώσσα Λάντα (Lanhda). Αντίθετα στην Ινδία, σύμφωνα με το υφιστάμενο σύνταγμα, αποτελεί μία από τις επίσημες αναγνωρισμένες ομιλούμενες γλώσσες του κράτους. Γενικά το λεξιλόγιο της Παντζάμπι παρουσιάζει πολλές και μεγάλες ομοιότητες με εκείνο της δυτικής Χίντι και Ούρντου. Για τους Μάρτυρες του ιεχωβά όλοι οι άνθρωποι σε κάθε γωνιά της γης πρέπει να γνωρίσουμε στην αλήθεια κι έτσι στη χώρα μας υπάρχει ένας όμιλος ανθρώπων που μιλούν αυτή τη γλώσσα..

Το είδαμε σε χθεσινές αναρτήσεις αδελφών μας και χαρήκαμε ιδιαίτερα... Συνέλευση Ρομανί στον Βόλο, το πρωινό της Κυριακής, που την παρακολούθησαν 886 άτομα. Τι ευλογία να βλέπεις αυτόν το παραπεταμένο λαό, να ελκύεται από το Ιεχωβά στην αγκαλιά του! Ο Ιεχωβά που δεν είναι προσωπολήπτης το κάνει αυτό!


Επικοινωνήσαμε με τους αδελφούς μας και ζητήσαμε την άδεια τους, να χρησιμοποιήσουμε τις φωτογραφίες τους, σ' αυτήν ανάρτηση. Η ενθάρρυνση για όλους μας είναι μεγάλη! Τέσσερα άτομα βαφτίστηκαν και, όπως βλέπετε στις φωτογραφίες, έρχονται από παντού, ακόμα και από τους αγρούς...


Με χαρά μας έδωσαν την άδεια και τους ευχαριστούμε για την ευγενική προθυμία τους... Είναι η πρώτη φορά που έγινε μία συνέλευση περιοχής Ρομά πανελλαδικής εμβέλειας στο Βόλο. Υπήρξε μέριμνα να φιλοξενηθούν αδερφοί Ρομά από τοπικούς αδελφούς. Και δεν είναι η πρώτη φορά που ο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ γράφει για αυτό. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.


Ιδού μερικά στοιχεία που αξίζει να έχουμε υπόψη μας βλέποντας τις φωτογραφίες: Η συνέλευση έγινε στο κλειστό γυμναστήριο της νέας Ιωνίας του Βόλου. Εδώ και περίπου 10 χρόνια οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, διεξάγουν σε αυτόν τον φιλόξενο χώρο τις Συνελεύσεις τους.


Φυσικά χρειάστηκε μια εργασία για προετοιμαστεί ο χώρος. Αλλά όλα έγιναν με τάξη, όπως γίνεται πάντα, μέσα στο λαό του Ιεχωβά. Η προετοιμασία για την Συνέλευση, ξεκίνησε το απόγευμα του Σαββάτου, με την καθαριότητα του χώρου όπου ήταν περίπου 200 άτομα παρόντα. Όντως, οι αγροί είναι έτοιμοι για θερισμό.


Μετά την καθαριότητα, τοποθετήθηκαν τα ηχόπανα, στήθηκε η σκηνή και τοποθετήθηκαν οι επιγραφές. Και βέβαια έγιναν οι απαραίτητες εργασίες για ήχο και εικόνα. Κατά τις 11 η ώρα, ολοκληρώθηκε η προετοιμασία. Στη φωτογραφία, διακρίνουμε αδελφούς μας την ώρα της αποξήλωσης....


Έτσι κάνουν οι αδελφοί, κάθε φορά που έχουν συνέλευση στο Βόλο. Η προθυμία και η προσωπική εργασία είναι κάτι πολύ όμορφο. Η αποξήλωση των εγκαταστάσεων γίνεται πιο γρήγορα, διαρκεί περίπου μιάμιση ώρα, μετά το τέλος της συνέλευσης. Αδελφοί μας εργάζονται εθλοντικά σ' αυτή την προσπάθεια.


Εικόνες όμορφες, ξεχωριστές. Πρόσωπα χαμογελαστά, χαρούμενα. Είναι φανερό πως ήξεραν γιατί ήταν εκεί. Και το απολάμβαναν. Αδελφοί, ευχαριστούμε που μοιραστήκατε μαζί μας τη χαρά σας... Οι περισσότεροι Ρομά είχαν έρθει με λεωφορεία και λιγότεροι με δικά τους αυτοκίνητα. Δεν έχει άλλωστε σημασία το πώς, αλλά να είσαι εκεί!

Είδαμε πριν λίγες μέρες το σπίτι μας στο Θραψανό Ηρακλείου Κρήτης σε φωτογραφίες τωρινές... Δείτε το ΕΔΩ για να το θυμηθείτε... Και τώρα θα μπούμε λίγο μέσα στο σπίτι για να δούμε σε τι κατάσταση είναι... Ας ξεκινήσουμε από την κουζίνα...


Όλα είναι στη θέση τους... Κι αν δεν σας το λέγαμε μπορεί να νομίζατε ότι κατοικείται κιόλας... Το φως από το παράθυρο της κουζίνας εκτυφλωτικό, δυσκολεύει ακόμα και τη φωτογράφιση... Ναι, καλά καταλάβατε πρόκειται για τωρινές φωτογραφίες.


Μια ακόμα φωτογραφία μέσα από την κουζίνα. Ετοιμαζόμαστε να περάσουμε στο σαλόνι μας και να απολαύσουμε τη θαλπωρή του τζακιού... Αυτό το ενδιάμεσο χωρίς πόρτα τα χωρίζει. Το αφήσαμε έτσι, επειδή μας άρεσε αυτή η ζωντάνια...


Νάτο το τζάκι! Φυσικά και είναι σβηστό στολισμένο με τους ελέφαντες της Σούλας. Αν ήμασταν εκεί, θα ήταν αλλιώς τα πράγματα. Το θέλαμε πολύ να ήμασταν αυτή την περίοδο εκεί, αλλά βλέπεις το ένα θέμα προκύπτει μετά το άλλο και αλλάζουμε προγραμματισμούς.


Ας ελπίσουμε ότι θα τα καταφέρουμε κάποια στιγμή, σύντομα να κατέβουμε. Ας μη βάζουμε πια ημερομηνίες, αφού δεν μας βγαίνουν... Αλλά είναι βέβαιο πως εδώ, θα μπορούσαμε να χαλαρώσουμε λίγο και να ξεκουραστούμε... Δεν υπάρχει καμιά απογοήτευση. Θα τα καταφέρουμε κάποια στιγμή.


Το τραπέζι στο σαλονάκι είναι εδώ και μας περιμένει. Και το ράντζο στην περίπτωση που χρειαστεί να φιλοξενήσουμε φίλους. Για την ώρα είναι εκεί διπλωμένο... Σε τι να χρησιμεύσει σε ένα κλειστό σπίτι. Κι ευτυχώς που η Στασούλα το αερίζει και το φροντίζει, από καιρό σε καιρό.


Ένα μέρος της κρεβατοκάμαρας με τον καθρέφτη που χρειάζεται η γυναίκα του σπιτιού για τις ανάγκες της... Το τηλέφωνο λειτουργεί. Πληρώνουμε τα πάγια, για να είναι εκεί και να μας περιμένει όταν πάμε. Με το Wi-Fi του κρατάω την επικοινωνία με αυτό το Site.


Άλλη μια πλευρά της κρεβατοκάμαρας. Το λευκό κυριαρχεί ανάμεσα στο ξύλο της οροφής και τα αλουμινένια πορτοπαράθυρα, βαμμένα κι αυτά σε χρώμα ξύλου. Κάποτε έκανα όνειρα γι' αυτό το σπίτι. Σήμερα θέλω, απλά, να το αισθάνομαι ως αποκούμπι σε μια ώρα ανάγκης.