Η εικονογράφηση είναι από το τεύχος της ΣΚΟΠΙΑΣ στην οποία καταχωρείται το παρακάτω άρθρο και χρονολογείται από το 1973. Χρειάστηκε να κάνουμε μια μικρή παρέμβαση στη γλώσσα για να διαβάζεται το κείμενο από τη σημερινή νέα γενιά… Αλλάζει στο πέρασμα των χρόνων… 
Φέρτε στη σκέψη σας τον καιρό της εξόδου του αρχαίου Ισραήλ από την Αίγυπτο. Οι Ισραηλίτες, όταν έφθασαν στις δυτικές ακτές της Ερυθράς Θάλασσας, βρέθηκαν παγιδευμένοι καθόσον οι δυνάμεις του Φαραώ προχωρούσαν κατ’ επάνω τους από πίσω. Ξέσπασαν σε γογγυσμούς και παράπονα: Αυτός ο Μωυσής γιατί μας έφερε μέσα στην έρημο να θανατωθούμε με τις γυναίκες μας και τα παιδιά μας;’ Έδειξαν έλλειψη πίστης στην καθοδηγία του Θεού. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά οδήγησε τον Μωυσή να εκτείνει τη ράβδο του πάνω από τη θάλασσα, και τότε ο Θεός έκανε τη θάλασσα ν’ ανοιχθεί, σχηματίζοντας μια δίοδο μέσα απ’ αυτήν προς τις ανατολικές ακτές. Μπορεί να ήσαν περίπου τρία εκατομμύρια άτομα, και όπως τονίζει το βιβλίο «Βοήθημα προς Κατανόηση της Βίβλου» (σελίδα 546):
«Αφού ο Ισραήλ πέρασε τη θάλασσα σε μια νύχτα, δύσκολα θα μπορούσε να υποτεθεί ότι τα ύδατα χωρίσθηκαν σ’ ένα στενό πορθμό. Μάλλον το άνοιγμα θα είχε πλάτος ενός μιλίου (1,6 χιλιόμετρα), ή μερικών μιλίων. Μολονότι σ’ ένα αρκετά πυκνό σχηματισμό βαδίσματος, ένα τέτοιο πλήθος, μαζί με τα τυχόν οχήματα που είχαν, τις αποσκευές τους και τα ζώα τους, και πυκνά παρατεταγμένοι ακόμη, θα κατελάμβαναν μια έκταση ίσως τριών τετραγωνικών μιλίων (7,7 τετραγωνικών χιλιομέτρων). . . . Μια τέτοια φάλαγγα θα χρειαζόταν μερικές ώρες για να φτάσει στον πυθμένα της θάλασσας και να την διαβεί».
Τι τεράστια πείρα θα ήταν να κάνουν αυτή την πορεία μέσα από τη θάλασσα προς την απέναντι όχθη, και όταν θα έφταναν εκεί, να γυρίσουν και να ιδούν τα νερά να επανέρχονται και να καταπνίγουν τις δυνάμεις του Φαραώ σαν παγιδευμένους ποντικούς! Φοβερό, συγκινητικό, πράγματι! Αλλά μετέβαλε αυτή η πείρα τους Ισραηλίτες; Μήπως έγιναν διαφορετικοί στις ανατολικές ακτές της Ερυθράς Θαλάσσης απ’ ό,τι ήσαν στις δυτικές ακτές;
Διαβάστε την αφήγηση και θα δείτε ότι μέσα σ’ ένα μήνα ξέσπασαν πάλι σε παράπονα και οι γογγυσμοί τους —τώρα δεν υπήρχε αρκετό νερό. Σ’ αυτούς και στους μετέπειτα γογγυσμούς δεν ύψωσαν τα πρόσωπά των προς τον ουρανό και δεν παραπονέθηκαν άμεσα κατά του Θεού. Όχι, παραπονέθηκαν κατά του ορατού ανθρωπίνου αντιπροσώπου που χρησιμοποιούσε ο Θεός. Η έλλειψη πίστης τους συνεχίστηκε. —Έξοδ. 15:22-24· 16:1, 2.
Αν μια δυναμική πράξη του Θεού έχει μόνο μια στιγμιαία επίδραση ή αν μεταβάλλει πραγματικά ένα άτομο, εξαρτάται από το αν η καρδιά αυτού του ατόμου επηρεάζεται ή όχι. Αυτό συνέβαινε με τα θαύματα που είχαν κάνει οι προφήτες του Θεού και ο ίδιος ο Γιός του. Ποιος δεν έχει ακούσει για τη λέπρα, ένα φοβερό νόσημα που προσβάλλει διάφορα μέρη του σώματος —δάκτυλα του χεριού, του ποδιού, αυτιά, μύτη, χείλη; Αυτά τα μέρη σιγά - σιγά καταστρέφονται. Υποθέστε ότι αυτό συνέβαινε σ’ εσάς και βλέπατε το σώμα σας και το πρόσωπό σας να παθαίνει σιγά - σιγά μια τέτοια παραμόρφωση. Τι θα γινόταν αν κάποιος σας θεράπευε, αποκαθιστούσε την υγεία του σώματος και του προσώπου σας ώστε αυτή η πείρα να γίνει σαν ένας εφιάλτης που τώρα πέρασε; Πώς θα αισθανόσαστε; Τι θα λέγατε;
Στον Λουκά 17:11-19, διαβάζουμε για τη συνάντηση που είχε ο Ιησούς με δέκα λεπρούς ενώ ταξίδευε από ένα χωριό σ’ ένα άλλο. Όπως προέβλεπε ο Νόμος, αυτοί οι δέκα στάθηκαν σε απόσταση, και φώναξαν, «Ιησού, Δάσκαλε, ελέησε μας». Εκείνος τους ελέησε, και τους είπε να πάνε και να δείξουν τον εαυτό τους στους ιερείς, σύμφωνα με τον Νόμο. Καθ’οδόν και οι δέκα γιατρεύθηκαν. Τι έκαναν τότε;
Μόνον ένας επέστρεψε στον Ιησού για να τον ευχαριστήσει, και αυτός ήταν Σαμαρείτης. Οι άλλοι εννέα; Εκείνοι ασφαλώς συνέχισαν τον δρόμο τους χαρούμενοι. Έλαβαν ό,τι ζήτησαν. Και τι ήταν αυτό; Σωματική υγεία.
Με ποιον μοιάζουμε εμείς εδώ; Είναι φυσικό ν’ αναμένουμε τη σωματική υγεία που θα φέρει η νέα τάξη του Θεού. (Αποκάλ. 21:3, 4) Αλλά, πόσους ανθρώπους γνωρίζετε που δεν θα ήθελαν να έχουν τέλεια υγεία, να είναι απαλλαγμένοι από πόνους και οδύνες, ή που δεν θα ήθελαν να διατηρήσουν ή ν’ ανακτήσουν νεανικό σφρίγος; Προφανώς, η μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων στη γη σήμερα θα το ήθελαν αυτό. Πώς λοιπόν θα μπορούσε η απλή επιθυμία για σωματική υγεία ν’ αποτελέσει διακριτικό παράγοντα που θα δείχνει ότι είμαστε άτομα προετοιμασμένα για ζωή στη νέα τάξη του Θεού; Πρέπει να υπάρχει κάτι περισσότερο απ’ αυτό. Πρέπει να υπάρχει το ορθό ελατήριο για να επιθυμούμε την τελεία υγεία που παρέχει η νέα τάξη του Θεού.
Είναι ανάγκη να είμαστε σαν εκείνον τον ένα που επέστρεψε και πήγε στον Ιησού, αισθανόμενος ασφαλώς σαν να επρόκειτο να φύγει η καρδιά του από το στήθος του και ίσως με δάκρυα που έτρεχαν στο πρόσωπό του. Πόσο διέφερε αυτός από τους άλλους; Η διαφορά ήταν ότι η καλοσύνη του Θεού διά μέσω του Χριστού Ιησού έφθασε στην καρδιά του. Με τη θεραπεία του είχε απόδειξη του τι μεγαλειώδης Θεός είναι ο Ιεχωβά, και ήταν γεμάτος από την επιθυμία να τον αινήσει. Αυτός είχε την ορθή στάση· είχε πνευματική εκτίμηση. Κι εμείς επίσης πρέπει να κατανοήσουμε την ανάγκη, όταν λάβουμε υπ’ όψη την κάθε μια από τις πολλές ευλογίες που προσφέρει η Νέα Τάξη, να σκεφθούμε τι μας λένε αυτές οι ευλογίες για τον Θεό μας. Τότε θ’ αναπτύξουν μέσα μας μεγαλύτερη εκτίμηση γι’ αυτόν και θα εγείρουν ισχυρή επιθυμία —όχι μόνον για τέλεια υγεία και αιώνια ζωή— αλλά να έχουμε αυτές τις ευλογίες για να μπορούμε να υπηρετούμε τον μεγάλο Δημιουργό μας και να μπορούμε να δείχνουμε αγάπη και για τον πλησίον μας επίσης.
Η προσωπικότητα δεν αλλάζει με θείο θαύμα Ακόμη και μια ανάσταση από τους νεκρούς δεν αλλάζει μόνη της τους ανθρώπους. Αυτό το ξέρουμε εξαιτίας του τι είχε πει ο Ιησούς στο λαό ορισμένων πόλεων του Ισραήλ: «Θα δειχτεί περισσότερη επιείκεια στην Τύρο και στη Σιδώνα παρά σε εσάς». (Ματθ. 11:20-24) Γιατί; Επειδή αυτοί οι άνθρωποι της αρχαίας Τύρου, της Σιδώνας και των Σοδόμων δεν είχαν το ευεργέτημα του κηρύγματος, της διδασκαλίας και της εκτελέσεως θαυμάτων που είχαν αυτοί οι Ιουδαίοι του πρώτου αιώνα μέσω του Γιού του Θεού. Ο Ιησούς λοιπόν έλεγε ότι όταν οι κάτοικοι πόλεων όπως η Καπερναούμ, η Χοραζίν και η Βηθσαϊδά θα επανέρχονταν στην ανάσταση στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του, θα επανέρχονταν με τις ίδιες υπερήφανες, πείσμονες προσωπικότητες που εκδήλωναν τότε. Οι κάτοικοι της Τύρου, της Σιδώνας και των Σοδόμων, μολονότι ήσαν ολοφάνερα άδικοι, δεν είχαν εκδηλώσει τέτοια χαρακτηριστικά και γι’ αυτό θα ήσαν σε καλύτερη θέση να δεχθούν την αλήθεια και τη διδασκαλία των δικαίων αρχών του Θεού. —Παράβαλε Ματθαίος 21:31, 32.
Αν περπατούμε, λοιπόν, στο σωστό δρόμο δεν θα στηριχτούμε σε κάποιο ισχυρό γεγονός, ακόμη και τόσο μεγάλο όσο η μεγάλη θλίψη που επίκειται, να κάνει κάποια μαγική μεταβολή σ’ εμάς που θα εξασφαλίσει την επιτυχία μας στη νέα τάξη του Θεού. Και θα κατανοήσουμε ότι, σε τελευταία ανάλυση, το αν θ’ αποκτήσουμε ζωή αιώνια δεν πρόκειται να εξαρτηθεί απλώς από τη συναναστροφή μας με κάποιον λαό ή οργάνωση. Σε τελευταία ανάλυση θα εξαρτηθεί από το τι είμαστε εμείς ως άτομα, ποιες είναι οι προσωπικές μας ιδιότητες.
Με κάθε σοβαρότητα, λοιπόν, και με όλη τη λογική που έχουμε, πρέπει να είμαστε ειλικρινείς στην εκτίμηση του εαυτού μας, χωρίς να μειώνουμε ή να συγκαλύπτουμε τις κακές μας συνήθειες ή στάσεις που προδίδουν σοβαρή πνευματική αδυναμία. Ένας άνθρωπος, λόγου χάρη, μπορεί να έχει αυτό που μερικοί λένε ‘μάτια που περιφέρονται.’ Μπορεί να μην είναι πόρνος ή μοιχός με την κατά γράμμα έννοια, αλλά το ενδιαφέρον του για το άλλο φύλο είναι υπέρμετρον· τα μάτια του περιφέρονται από το ένα άτομο στο άλλο. Αν ένας τέτοιος έχει πραγματικά τη φοβερή πείρα να επιζήσει από τη ‘μεγάλη θλίψι,’ τα μάτια του μπορεί να βλέπουν ‘κατ’ ευθείαν εμπρός’ για ένα χρονικό διάστημα. Αλλ’ αν δεν έχει κάμει πραγματικά την καρδιά του ν’ αποστρέφεται τις λάγνες διαθέσεις, τα μάτια του μπορεί σε λίγο ν’ αρχίσουν να περιφέρονται πάλι έστω και αν είναι στη Νέα Τάξη. Το ίδιο θα συνέβαινε και μ’ εκείνον που αφήνει τον εαυτό του να επιδίδεται υπερβολικά σε οινοπνευματώδη ποτά. Μολονότι δεν είναι μέθυσος, αν το ενδιαφέρον του γι’ αυτά είναι υπερβολικό και παραλείψει να διορθώσει το πράγμα, μπορεί να του προξενήσει προβλήματα αργότερα αν επιζήσει στη Νέα Τάξη. Η έλλειψη βιομηχανίας οινοπνευματωδών ποτών δεν θα το εμπόδιζε αυτό, όπως δεν εμπόδισε και τον Νώε να απολαύσει περισσότερο από όσο έπρεπε το κρασί σε μια περίπτωση μετά τον παγκόσμιο κατακλυσμό. —Γέν. 9:20, 21.
Το ίδιο συμβαίνει και με άλλες επικίνδυνες συνήθειες ή προσωπικά χαρακτηριστικά. Η τάση για ιδιοτελή φιλοδοξία, ο κομπασμός, ο φθόνος, η σπερμολογία, η οκνηρία ή η έλλειψη υποταγής στην ηγεσία — υπάρχουν πολυάριθμα πράγματα που θα μπορούσαν να μας δημιουργήσουν προβλήματα αν δεν μάθουμε πώς να τα χαλιναγωγούμε. Αυτά θα μπορούσαν να εμποδίσουν ή να σταματήσουν την πρόοδό μας προς την τελειότητα στη διάρκεια της χιλιετούς περιόδου, στην οποία ο Χριστός Ιησούς και οι ουράνιοι συγκληρονόμοι του θα υπηρετούν ως ιερείς για τη θεραπεία των επιγείων υπηκόων της Βασιλείας. (Γαλ. 5:19-21· Αποκάλ. 5:10· 22:1, 2) Αν κανείς από μας αποτύχει ν’ αποδειχτεί κατάλληλος για ζωή επειδή δεν θα ζει σε αρμονία με τα περιεχόμενα των ‘βιβλίων’ του Θεού που θ’ ανοιχθούν τότε, κανένας δεν θα φταίει —ούτε ο παρών πονηρός κόσμος, ούτε ο Σατανάς και οι δαίμονές του— αλλά μόνον εμείς οι ίδιοι.
Αγρυπνία στις προσευχές Μπορούμε αμέσως να διακρίνουμε γιατί, μετά την προτροπή να ‘είμαστε σώφρονες’ επειδή το τεός των πραγμάτων έχει πλησιάσει’ ο απόστολος Πέτρος κατόπιν συμβουλεύει να ‘αγρυπνούμε στις προσευχές.’ (1 Πέτρ. 4:7) Μολονότι οι προσευχές στις συνήθεις ώρες, όπως είναι οι ώρες του φαγητού, όταν σηκωνόμαστε το πρωί ή όταν πηγαίνουμε για ύπνο, είναι βέβαια κατάλληλες, αυτό είναι το να ‘αγρυπνούμε στις προσευχές’; Μάλλον, πρέπει να ‘ζητούμε το πρόσωπον του Ιεχωβά’ όλη την ημέρα, προσευχόμενοι όχι μόνον με τη φωνή μας ή με τα χείλη μας, αλλά και με την καρδιά μας. (Ψαλμ. 27:8, 9) Πρέπει να έχουμε συναίσθηση της ανάγκης μας για τη βοήθειά του και να στρεφόμαστε σ’ αυτόν για καθοδηγία και ενίσχυση οποτεδήποτε αισθανόμαστε κάποια εξασθένηση στην πίστη μας ή κάποια τάση για παρέκκλιση από τις δίκαιες αρχές του ιεχωβά.
Είμαστε άγρυπνοι στις σχέσεις μας με τους άλλους, προσεκτικοί να μη κάνουμε αδικήματα, ν’ αποφεύγουμε τους κινδύνους ή να φροντίζουμε ώστε οι εμπορικές συναλλαγές μας να είναι εντάξει; Πόσο μεγαλύτερη πρέπει να είναι η αγρυπνία μας και η προσοχή μας να διατηρούμε μια καλή σχέση με τον Ιεχωβά Θεό και να επωφελούμαστε από την πλήρη βοήθειά του και καθοδηγία! Η ανάγκη να προσευχόμαστε είναι τώρα επείγουσα. Δεν θα σταματήσει απλώς με την είσοδό μας στην επικείμενη νέα τάξη.
Όταν μιλούμε με τον Θεό, μπορούμε να δείξουμε ότι δεν είμαστε ικανοποιημένοι από τον εαυτό μας ή δεν το κάνομε από συνήθεια, αλλά μάλλον ανοίγουμε την καρδιά μας σ’ αυτόν για να του πούμε τα προβλήματά μας, τις προσπάθειές μας για βελτίωση, ίσως και τις απογοητεύσεις μας και να ζητήσουμε τη βοήθεια και τη χάρη του παρακαλώντας τον να μας σπλαχνιστεί. Αν είμαστε άγρυπνοι και αισθανόμαστε την ανάγκη για προσευχή τώρα, ασφαλώς αυτό θα συντείνει πολύ στο να μας εξαρτίσει για ζωή τότε. Η εγκάρδια προσευχή αποτελεί ένδειξη βαθειάς πίστης.
Σεβασμός στη θεοκρατική ηγεσία Η πίστη αυτή πολύ θα συμβάλει στην επιτυχία μας μέσα στη νέα τάξη του Θεού. Μεταξύ των πραγμάτων που γνωρίζουμε για την τότε ζωή είναι ότι η ηγεσία θα είναι τότε σε λειτουργία, όπως ανεγνώρισε ο Βασιλεάς Δαβίδ: «Δική σου είναι Ιεχωβά η μεγαλοσύνη, εσύ είσαι ο μόνος εξυψούμενος ως κεφαλή πάνω από όλους». (1 Χρον. 29:11, ΜΝΚ) Ο Ιεχωβά, στη δικαιωματική άσκηση της κυριαρχίας του, έκανε την ηγεσία μια από τις βασικές αρχές της θείας διατάξης. Είτε πρόκειται για ηγεσία που ασκείται από άτομα, όπως από τον Βασιλιά Ιησού Χριστό ή από άτομα που είναι αρχηγοί οικογενειών, είτε πρόκειται για ηγεσία που ασκείται μέσω ενός σώματος ατόμων επιφορτισμένων να δίνουν κατευθύνσεις ή να λαβαίνουν αποφάσεις και κρίσεις υπό τον διορισμένο Βασιλιά του Θεού, θα σεβαστούμε μια τέτοια ηγεσία στη Νέα Τάξη; Την σεβόμαστε τώρα;
Στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας ο Χριστός Ιησούς θα εκτελέσει πλήρως τον ρόλο του ως ‘ηγέτη και διοικητή στα έθνη’ για όλους τους υπηκόους του. (Ησ. 55:4) Η κυβέρνηση του θ’ αντικαταστήσει τις κυβερνήσεις του «Καίσαρα» και θα είναι μια ενεργός κυβέρνηση της οποίας η κατεύθυνση των επιγείων πραγμάτων θα γίνει αισθητή με πολλούς τρόπους. Θ’ ανταποκριθούμε πρόθυμα στις προσταγές του Βασιλιά; Η πρόοδος προς την τελειότητα και η ίδια η ζωή ακόμη θα εξαρτηθούν απ’ αυτό.
Μετά τον παγγήινο κατακλυσμό των ημερών του Νώε, ο Ιεχωβά Θεός έδωσε εντολή σ’ εκείνους που επέζησαν να πληθυνθούν και να γεμίσουν τη γη. Όταν πολλοί που συναθροίσθηκαν στις πεδιάδες Σεναάρ, έλαβαν άλλη απόφαση και απεφάσισαν να συγκεντρωθούν σε μια μεγάλη πόλη, ο Ιεχωβά επέβαλε το κυρίαρχο θέλημά του, συγχέοντας τη γλώσσα τους κι έτσι «τους διασκόρπισε από εκεί σε όλο το πρόσωπο της γης». (Γέν. 9:1· 11:1-9) Κατ’ αντίθετη οδηγία, ύστερα από πολλούς αιώνες όταν οι Ιουδαίοι εξόριστοι επέστρεψαν για ν’ ανοικοδομήσουν την Ιερουσαλήμ, οι αφηγήσεις του Νεεμία δείχνουν ότι η πόλη ήταν αραιοκατοικημένη, και γι’ αυτό ρίχτηκαν κλήροι και προφανώς ένας αρχηγός οικογενείας στις δέκα οικογένειες εξελέγη να μετακομίσει στην πόλη με την οικογένειά του. Φαίνεται ότι και άλλοι ακόμη προσφέρθηκαν να το κάνουν αυτό και ευλογήθηκαν από τον λαό γι’ αυτό. Όλοι όσοι επελέγησαν ίσως να μη συμπαθούσαν ιδιαίτερα την ιδέα να μετακομίσουν στην Ιερουσαλήμ. Αλλά η ανταπόκριση τους κατέδειξε πίστη και ενδιαφέρον να δούν την ‘αγία πόλη’ ικανή να λειτουργήσει αποτελεσματικά. —Νεεμ. 7:4· 11:1, 2.
Τι θα κάνατε, λοιπόν, αν στη νέα τάξη του Θεού παίρνατε οδηγίες να μεταβείτε σε άλλη περιοχή, ίσως και σ’ ένα μακρινό τόπο, και να κατοικήσετε εκεί; Θα ανταποκρινόσαστε; Τι θα κάνατε αν σας ζητούσαν να πάτε σε μια πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή, σε μια κοινότητα όπου επρόκειτο να γίνει κάποιο ειδικό έργο της κυβέρνησης της Βασιλείας που θα απαιτούσε μια ομαδική προσπάθεια και συνεργασία; Ή τι θα κάνατε αν σας δίδονταν η ευκαιρία να προσφερθείτε να κάνετε μια τέτοια μετακόμιση; Τι θα κάνατε; Θα αφήνατε να σας κατευθύνει μια προσωπική προτίμηση και θα νομίζατε ότι η ευτυχία σας ήταν αχώριστα συνδεδεμένη με κάποια γεωγραφική περιφέρεια ή τοποθεσία της δικής σας εκλογής;
Σ’ ένα ορισμένο βαθμό μπορούμε να δείξουμε τώρα την ορθή μας διάθεση με την προθυμία μας ν’ ανταποκριθούμε στις ευκαιρίες ή υποδείξεις που είναι τουλάχιστον παρόμοιας φύσης. Ακόμη και σε μικρά πράγματα όπως είναι αν μας ζητήσουν να συνεργασθούμε για τη συμπλήρωση ορισμένων καθισμάτων σ’ ένα τόπο συνάθροισης ή σε μια συνέλευση, ανταποκρινόμαστε πρόθυμα; Στο έργο του κηρύγματος των καλών νέων, μήπως αποφεύγουμε να υπηρετήσουμε σε ορισμένους τοπικούς τομείς; Αν το επιτρέπουν οι περιστάσεις και οι προσωπικές υποχρεώσεις ή τα καθήκοντα, προσφερόμαστε να υπηρετήσουμε εκεί όπου υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη έστω και αν αυτό σημαίνει να στερηθούμε, ίσως και να θυσιάσουμε ορισμένες προσωπικές ανέσεις και επιθυμίες; Πόση πίστη και ειλικρινές ενδιαφέρον δείχνουμε για να προαγάγουμε τα συμφέροντα της ‘Νέας Ιερουσαλήμ,’ της κυβέρνησης της Βασιλείας του Θεού διά του Χριστού Ιησού;
Άξιοι σεβασμού παρά τις ατέλειες Μαζί με αυτό πρέπει ν’ αναγνωρίσουμε την ανάγκη πίστης στην ικανότητα του Ιεχωβά Θεού και του Γιού του να χρησιμοποιούν ανθρωπίνους εκπροσώπους στη διακυβέρνηση. Θα μπορούσε κανείς ν’ ανταποκριθεί με προθυμία στις οδηγίες ή στους διορισμούς που αναφέρονται από έναν άγγελο ή διαβιβάζονται με μια ισχυρή, βροντερή φωνή από τον ουρανό. Αλλά τι θα γίνει αν ένας διορισμός έρχεται μέσω ανθρωπίνων εκπροσώπων της ουράνιας κυβερνήσεως; Αυτό απαιτεί περισσότερη πίστη, δεν είναι έτσι;
Σήμερα, λειτουργούν πρεσβυτέρια στις τοπικές Χριστιανικές εκκλησίες και ένα κυβερνών σώμα πρεσβυτέρων υπηρετεί την εκκλησία σ’ όλον τον κόσμο. Εκείνοι που αποτελούν τώρα αυτά τα σώματα είναι όλοι ατελείς άνθρωποι· αλλά με τη βοήθεια του αγίου πνεύματος του Θεού είναι ικανοί να εξυπηρετούν καλά το θέλημα και τον σκοπό του Θεού. Μήπως δυσκολευόμαστε να τους σεβαστούμε ή να συνεργαστούμε μαζί τους επειδή γνωρίζουμε ότι δεν είναι τέλειοι; Τι, λοιπόν, θα γίνει στην πρώτη περίοδο της Νέας Τάξης;
Μολονότι από την αρχή της η νέα τάξη του Θεού θα φέρει μεγάλη χαρά, εν τούτοις η ατέλεια δεν θα εξαφανισθεί την πρώτη μέρα ή εβδομάδα ή μήνα ή έτος ή και την πρώτη δεκαετηρίδα ακόμη μετά τη ‘μεγάλη θλίψη’ και το ρίξιμο του Σατανά στην άβυσσο. Αν γινόταν αυτό, γιατί να διατεθούν χίλια χρόνια για πλήρη αποκατάσταση σε τελειότητα και για πλήρη συδιαλλαγή της ανθρωπότητας με τον Θεό; Τι θα συμβεί λοιπόν αν κάποια ατέλεια από μέρους ατόμων, που είναι επιφορτισμένα με μια ευθύνη ως εκπρόσωποι της κυβέρνησης της βασιλείας, επρόκειτο να επηρεάσει άσχημα έναν από μας, και ίσως να καταλήξει σε κάποια πράξη ή τακτοποίηση που νομίζουμε ότι δεν είναι δίκαιη όπως θα έπρεπε να είναι, και μας προξενήσει κάποια δυσαρέσκεια ή δεν μας ικανοποιήσει; Μήπως θα γίνουμε ανυπόμονοι και θα οργισθούμε αν δεν διορθωθούν αμέσως τα πράγματα; Μήπως θα πειραστούμε ώστε ν’ αναλάβουμε τα πράγματα στα χέρια μας ώστε να διορθώσουμε εκείνο που πιστεύομε ότι έχει ανάγκη διόρθωσης; Πώς αντιδρούμε σήμερα σε παρόμοιες περιστάσεις καθώς προετοιμαζόμαστε για ζωή στη νέα τάξη του Θεού;
Είχαμε ένα παράδειγμα για να μας καθοδηγήσει στην περίπτωση που ο Δαβίδ επεχείρησε να φέρει την κιβωτό της διαθήκης στην Ιερουσαλήμ. Αντί να μεταφερθεί η κιβωτός με δοκάρια στους ώμους των Κααθιτών Λευιτών (σύμφωνα με τον Νόμο), τοποθετήθηκε σ’ ένα αμάξι. Σε κάποιο σημείο τα ζώα που έσυραν το αμάξι την κούνησαν κάπως και ένας άνθρωπος που λεγόταν Ουζά έσπευσε και κράτησε την κιβωτό. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Ο Ιεχωβά Θεός τον έπληξε εκεί για την ανευλαβή πράξη του, και πέθανε εκεί δίπλα στην Κιβωτό του αληθινού Θεού.’ (2 Σαμ. 6:1-7) Ποιο ήταν το σφάλμα;
Ο νόμος του Θεού ειδικά απαγόρευε σε οποιονδήποτε εκτός από τους επιτετραμμένους ιερατικούς εκπροσώπους να αγγίζουν την ιερή κιβωτό, επί ποινή θανάτου. Ο νόμος ήταν δημοσία γνωστός, ο δε Ουζά ήταν ασφαλώς Λευίτης (αλλά όχι ιερέας), και έπρεπε να γνωρίζει καλύτερα από τους άλλους τη ρητή εντολή του Θεού. Προτίμησε να παραβεί αυτή την εντολή, νομίζοντας ίσως ότι οι περιστάσεις θα του το επέτρεπαν. Μπορεί να νόμισε ότι αν αυτός δεν ενεργούσε για να στερεώσει την κιβωτό, αυτή ασφαλώς θα έπεφτε. Αν σκέφθηκε έτσι, δεν είχε πίστη στη δύναμη του Θεού να φροντίσει για τα πράγματα με τέτοιον τρόπο ώστε κανένας από τους δούλους του να μη χρειάζεται να παραβαίνει τις ρητές εντολές του. Αλλά, μπορεί και να σκέφθηκε ότι είχε μια ευκαιρία να γίνει ‘ήρωας,’ αποκτώντας μόνιμη φήμη ως ‘ο Ουζά, ο άνθρωπος που κράτησε την ιερή κιβωτό ώστε να μη πέσει.’ Είτε το ένα είτε το άλλο συνέβαινε, έδειξε ανευλάβεια.
Οι αντιγραφικές ενέργειες και μέθοδοι, η μεγαλαυχία και ο σφετερισμός ποτέ δεν δικαιολογούνται. Αφού θα υπάρχουν τόσο πολλές αιτίες να χαιρόμαστε στη νέα τάξη του Θεού, οποιεσδήποτε εκδηλώσεις που θ’ αντανακλούν τότε την ανθρώπινη ατέλεια δεν πρέπει να μας κάνουν να οργιζόμαστε ούτε να μιλούμε ή να ενεργούμε απρεπώς. Είναι ανάγκη να ‘είμαστε άγρυπνοι σε όλα,’ κατανοώντας ότι η αρχή «καλύτερο το τέλος ενός ζητήματος παρά η αρχήν του,» θα ισχύει ακόμη και στη χιλιετή βασιλεία του Γιού του Θεού, καθώς και το «καλύτερα να είναι κανείς υπομονετικός παρά να έχει υπεροπτικό πνεύμα. . . . γιατί η ευθιξία φωλιάζει στον κόρφο των ανοήτων».—2 Τιμ. 4:5· Εκκλ. 7:8, 9.
Αν δεν είμαστε εξουσιοδοτημένοι να ενεργήσουμε σε κάποιο ζήτημα, μπορούμε να πληροφορήσουμε εκείνους που είναι εξουσιοδοτημένοι. Αντί να προσπαθούμε κατόπιν ανυπόμονα να ‘στερεώσουμε την κιβωτό’ εμείς οι ίδιοι, μπορούμε να δείξουμε εμπιστοσύνη στην κατεύθυνση των πραγμάτων από τον Θεό, με την πεποίθηση ότι στον κατάλληλο καιρό ο Θεός θα κάνει να προκύψει μόνο αγαθό. Όπως συμβουλεύει ο Ψαλμός 4:4: «Να ταράζεστε, αλλά μην αμαρτάνετε· Να μιλάτε μέσα στην καρδιά σας, πάνω στο κρεβάτι σας, και να σωπαίνετε».—Παράβαλε με Ψαλμό 63:6-8.
Μπορούμε επομένως να προετοιμαζόμαστε από τώρα για τη νέα τάξη του Θεού δείχνοντας σεβασμό στις διατάξεις που έθεσε σε ενέργεια ο Γιός του στη Χριστιανική εκκλησία, έχοντας τη βεβαιότητα ότι ο Ιεχωβά Θεός και ο Χριστός Ιησούς ποτέ δεν είναι απληροφόρητοι ούτε αγνοούν τα πράγματα που έχουν ανάγκη προσαρμογής ή διόρθωσης.
- Αναδημοσίευση από τη ΣΚΟΠΙΑ 15/9/1973
Σκεφτείτε την πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής σας. Μήπως ήταν όταν παντρευτήκατε ή όταν γεννήθηκε το πρώτο σας παιδί; Ή μήπως ήταν η μέρα που συμβολίσατε την αφιέρωσή σας στον Ιεχωβά με το βάφτισμα; Πιθανώς να θεωρείτε, και εύλογα, ότι αυτή ήταν η πιο σημαντική και χαρούμενη μέρα της ζωής σας. Και πόσο χάρηκαν οι ομόπιστοί σας όταν σας είδαν να αποδεικνύετε δημόσια ότι αγαπάτε τον Θεό με όλη σας την καρδιά, την ψυχή, τη διάνοια και τη δύναμη! —Μάρκ. 12:30.
