«Συμπαθητικές Χορδές», ένα παράξενο εκ πρώτης όψεως θέμα για ομιλία, τόσο όμορφο
Ομιλητής, ο αδελφός Τζέιμς Κόθον, εκπαιδευτής στις Θεοκρατικές Σχολές των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Την ομιλία που θα διαβάσετε παρακάτω μπορείτε να τη δείτε ΕΔΩ, μέσα από το Broadcasting του Δεκεμβρίου που είναι αφιερωμένο εξολοκλήρου στην τελετή αποφοίτησης της 143ης τάξης της Σχολής Γαλαάδ.
Φανταστείτε ότι είχατε τη δυνατότητα να κάνετε από ένα ακριβό δώρο σε όλους τους φίλους σας. Τι θα συνέβαινε τότε; Θα τους κάνατε ευτυχισμένους! Και εσείς θα νιώθατε μεγαλύτερη ευτυχία, εφόσον θα δίνατε στους άλλους, όπως είπε ο Ιησούς. Αλλά μπορείτε να δίνετε στους άλλους κάτι πολύ ξεχωριστό που το χρειάζονται πραγματικά και δεν κοστίζει τίποτα.
Τι είναι αυτό; Η προσοχή σας. Στο εδάφιο Ρωμαίους 12:15 ο απόστολος Παύλος είπε «Να χαίρεστε με όσους χαίρονται να κλαίτε με όσους κλαίνε». Πρέπει να μάθουμε να κατανοούμε και να συναισθανόμαστε τους άλλους, είτε νιώθουν χαρά είτε λύπη. Αλλά γιατί; Πρέπει να το κατανοήσουμε αυτό γιατί ζούμε σε “καιρούς δύσκολους και επικίνδυνους”.
Άρα μπορούμε να συνοψίσουμε τη συμβουλή της Γραφής «να κλαίτε με όσους κλαίνε» ως εξής: Να δείχνετε συμπόνια, συμπάθεια. Γιατί πρέπει να το κάνουμε αυτό; Ας δούμε τι μας υπενθυμίζει το εδάφιο Ρωμαίους 12:5. «Έτσι και εμείς, αν και πολλοί είμαστε ένα σώμα σε ενότητα με τον Χριστό αλλά ατομικά είμαστε μέλη που ανήκουν το ένα στο άλλο».
Φυσικά, αυτά τα λόγια γράφτηκαν κυρίως για όσους συμμετέχουν στη νέα διαθήκη, αλλά στην πραγματικότητα, όλοι στον λαό του Ιεχωβά ανήκουν ο ένας στον άλλον. Είναι ενδιαφέρον ότι στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές υπάρχουν περίπου 50 εντολές που περιέχουν τη φράση “ο ένας τον άλλον”.
Να αγαπάτε ο ένας τον άλλον, να ενθαρρύνετε ο ένας τον άλλον, να παρακινείτε ο ένας τον άλλον, να προσεύχεστε ο ένας για τον άλλον, και ούτω καθεξής. Η ΣΚΟΠΙΑ έγραψε τα εξής «Πρέπει να είμαστε ευαίσθητοι στον πόνο και στη θλίψη των αδελφών μας.
Πολλές φορές, μπορούμε να προσφέρουμε μεγάλη ανακούφιση στους ομοπίστους μας που υποφέρουν συναισθηματικά, αν αφιερώνουμε χρόνο για να τους ακούμε με γνήσια συμπόνια». Δείχνω συμπόνια όταν συμπάσχω με τον άλλον. Μερικές φορές χρησιμοποιούμε και τη λέξη “συμπάθεια” που σημαίνει, μεταξύ άλλων συμμετοχή στον πόνο ή στην ανάγκη του άλλου. Αλλά χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον περισσότερο σε καιρούς κρίσης, θλίψης και αμφιβολιών.
Πώς μπορούμε λοιπόν να δείχνουμε το ενδιαφέρον μας; Η απάντηση είναι απλή: Να ακούμε με συμπάθεια. Αυτό μοιάζει με τις συμπαθητικές χορδές που χρησιμοποιούνται για να εμπλουτίσουν τον ήχο και την αρμονία ορισμένων μουσικών οργάνων. Τα όργανα αυτά έχουν χορδές που δεν παίζονται απευθείας, αλλά αντιδρούν στις δονήσεις των χορδών που παίζονται και έτσι γίνονται συμπαθητικές.
Παράγουν δε απαράμιλλη αρμονία. Γίνονται ένα. Το αποτέλεσμα αυτής της λειτουργίας είναι πολύ ξεχωριστό. Για να κατανοήσουμε αυτή τη λειτουργία ας παρατηρήσουμε τη χρήση δύο διαπασών. Προσέξτε ότι το ένα αντιδράει όταν το χτυπήσουμε. Το δεύτερο, χωρίς να το χτυπήσουμε, αντιδράει στη δόνηση του πρώτου. Τότε το πρώτο δεν είναι πια μόνο του. Υπάρχει και δεύτερο διαπασών που επηρεάζεται από τις δονήσεις, δηλαδή γίνεται συμπαθητικό.
Και τα δύο λειτουργούν αρμονικά. Μετά τον θάνατο ενός προσφιλούς της, μια αδελφή είπε «Μόνο με δάκρυα μπορούσα να εκφράσω τα αισθήματά μου. Το εκτιμούσα λοιπόν όταν οι αδελφοί έρχονταν και κλαίγαμε μαζί». Γίνονταν ένα —εναρμονίζονταν μαζί της. Και εκείνη το ένιωθε. Αλλά χρειάζεται προσοχή, γιατί άλλο το να μοιραζόμαστε τη χαρά του άλλου και άλλο το να ακούμε με συμπόνια τον πόνο της καρδιάς του. Το δεύτερο μπορεί να είναι συναισθηματικά επίπονο και χρονοβόρο.
Όπως φαίνεται στο παράδειγμά μας, αφού απομακρύνουμε το πρώτο διαπασών το δεύτερο, το συμπαθητικό εξακολουθεί να υφίσταται τις συνέπειες. Να γιατί, είτε μας αρέσει είτε όχι, οι ενέργειές μας αποκαλύπτουν τι νιώθουμε στην καρδιά μας για τους αδελφούς και τις αδελφές μας.
Επιστρέφουμε στο εδάφιο Ρωμαίους 12:10 που μας το υπενθυμίζει αυτό. «Με αδελφική αγάπη να νιώθετε τρυφερή στοργή ο ένας για τον άλλον». Το να ακούμε, είναι μια απλή στοργική κίνηση. Συχνά το πρόβλημα είναι ότι βιαζόμαστε τόσο πολύ να διορθώσουμε την κατάσταση, ώστε δεν έχουμε χρόνο να ακούσουμε τον άλλον να του δείξουμε συμπόνια.
Ή άλλοτε είμαστε τόσο απασχολημένοι με τα δικά μας βάσανα, ώστε είμαστε εγκλωβισμένοι σε αυτά. Η αυτολύπηση, όμως, καταπνίγει τη συμπόνια για τους άλλους. Και πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί, γιατί μερικές φορές, θέλοντας να λύσουμε το πρόβλημα αμέσως, ίσως πούμε πράγματα που δεν βοηθούν τον άλλον που υποφέρει. «Ξέρεις, πρέπει να γίνεις πιο δυνατός». Ή ένα από τα αγαπημένα μου «Και άλλοι υποφέρουν, τώρα ήρθε η σειρά σου».
Ή κάνουμε συγκρίσεις: «Τουλάχιστον εσύ μπορείς και περπατάς». Βέβαια δεν τα λέμε όλα αυτά με κακό κίνητρο, αλλά το ζήτημα είναι πώς τα εκλαμβάνει ο άλλος. Ο άλλος τα εκλαμβάνει ως επίκριση. Είναι σαν να λέμε «δεν με νοιάζει» ή «δεν με νοιάζει και πολύ». Ο Ιώβ προσπάθησε 10 φορές να εξηγήσει τα αισθήματά του στους παρηγορητές του.
Και τελικά, μετά τη 10η φορά είπε: «Μακάρι να με άκουγε κάποιος!» Τα βάσανα και ο πόνος του χειροτέρευαν επειδή οι σύντροφοί του δεν τον άκουγαν. Πόσο λυπηρό είναι αυτό. Ούτε ενδιαφέρονταν για τον Ιώβ ούτε νοιάζονταν να κατανοήσουν τα αισθήματά του. Τον σιώπησαν.
Υπάρχει περίπτωση να κάνουμε και εμείς το ίδιο ή κάτι παρόμοιο; Πόσο λυπηρό θα ήταν αυτό. Για να συναισθανθούμε τη θλίψη και τον πόνο του άλλου, πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να ακούσουμε, να αφιερώσουμε χρόνο να νοιαστούμε περισσότερο για εκείνον παρά για τον εαυτό μας. Πρέπει να μάθουμε να αφήνουμε τον εαυτό μας κατά μέρος.
Το εδάφιο Ρωμαίους 12:10 λέει κατόπιν «Στην απόδοση αμοιβαίας τιμής, να παίρνετε την πρωτοβουλία». Τιμάμε τους άλλους, αν δεν είμαστε επικριτικοί, αν τους παίρνουμε στα σοβαρά και αν δίνουμε ειλικρινή, εγκάρδια προσοχή στα λόγια και στα αισθήματά τους. Πρέπει να θυμόμαστε το εξής: Η σχέση μας με τον Θεό και η σχέση μας με τους αδελφούς μας είναι ένα και το αυτό. Να το ξαναπώ αυτό: Η σχέση μας με τον Θεό και η σχέση μας με τους αδελφούς μας είναι ένα και το αυτό.
Η σχέση μας με τον Θεό και η σχέση μας με τους αδελφούς μας είναι ένα και το αυτό. Ο Ιεχωβά ενδιαφέρεται βαθιά, για τις μεταξύ μας σχέσεις. Ο Ιεχωβά θέλει να ξεχωρίζουν οι υπηρέτες του πάνω από όλα, για την αγάπη που έχουν μεταξύ τους. Συνεπώς, το συμπονετικό ενδιαφέρον, αποτελεί δώρο ισχυρό μέσο για να δείχνουμε αγάπη και να βοηθάμε άλλους να εξασφαλίσουν σε κάποιον βαθμό αρμονία στη ζωή τους.
- Εδώ σταδιακά θα δούμε όλες τις ομιλίες από το Broadcasting Δεκεμβρίου 2017
- Χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στον καλό μας φίλο MBabis Ggrreeccee. Χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσε να γίνει αυτό, εφικτό. Αλλά είπαμε, όταν ο ένας βοηθάει τον άλλον, τότε το αποτέλεσμα είναι το καλύτερο!
