Μια ματιά το πατρικό μου, μέσα από πολύ πρόσφατες φωτογραφίες που το αφορούν...
Λοιπόν, από καιρό σε καιρό, μου αρέσει να παρακολουθώ το πατρικό μου σπίτι στο Θραψανό. Προσπαθώ να το κρατώ ζωντανό, επειδή κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να προκύψει και ίσως χρειαστεί να χρησιμοποιηθεί, αν η ανάγκη το επιβάλλει. Είμαστε προετοιμασμένοι για όλα...
Έτσι πληρώνω τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού, του τηλεφώνου, διότι θέλω να υπάρχει και να λειτουργεί το internet και φυσικά του νερού. Κι έτσι μπορεί η αδελφή μου η Στασούλα να παρακολουθεί, να προσέχει, αλλά και να ποτίζει τα λίγα λουλούδια μας, τώρα που είμαστε μακριά. Την ευχαριστούμε γι' αυτό.
Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι το πώς επιβίωσαν και οι δύο βουκαμβίλες που είχαμε φυτέψει πριν από αρκετά χρόνια, από την παγωνιά του φετινού χειμώνα, στις αρχές του Γενάρη, όταν το έστρωσε στο χωριό το χιόνι, για περισσότερο από δέκα πόντους, πράγμα που δεν συμβαίνει και πολύ συχνά...
Όλο και μεγαλώνουν, όλο και θεριεύουν. Σε ένα χρόνο θα ξαναφτάσουν τις βουκαβίλιες που είχαμε. Τον Γενάρη που σχεδιάζουμε να κατέβουμε στο χωριό, θα ανέβω σε μια σκάλα να κατεβάσω τα ξερόκλαδα της από τη στέγη. Για την ώρα υπάρχουν εκεί, να μας θυμίζουν την καταστροφή τους.
Και φυσικά κάποια στιγμή πρέπει να φτιάξουμε και τα παρτέρια... Αυτή που δείχνει να μένει σταθερή στην ανάπτυξη της είναι η τριανταφυλλιά δίπλα στη βουκαμβίλια. Είναι μια τριανταφυλλιά που φύτεψε η μητέρα μου και παρά τις εργασίες που έγιναν στο σπίτι και την ξηρασία εκείνη επέζησε. Όπως και από τον πάγο.
Στις άμεσες προτεραιότητες μας είναι να μπουν πλακάκια τόσο στην εσωτερική όσο και στην εξωτερική αυλή. Αν το επιτρέψει κι ο Ιεχωβά, ελπίζω να τα καταφέρουμε... Το να ζει κανείς έστω και για λίγο σε ένα περιβάλλον όμορφο, όπως και να το κάνεις, είναι ωραίο και αναζωογονητικό.
Ναι, θέλει δουλειά ακόμα το σπίτι... Αλλά τουλάχιστον διαθέτει τα βασικά και είναι κατοικήσιμο... Σιγά - σιγά, με το χρόνο, θα προσπαθήσουμε να τα βάλουμε όλα σε μια σειρά. Άλλωστε δεν υπάρχει και τίποτα που να μας πιέζει τόσο πολύ... Για την ώρα ο χρόνος δείχνει να είναι με το μέρος μας...
Σ' αυτή την εσωτερική αυλή του πατρικού μου, έχω περάσει πολύ όμορφες στιγμές. Και έχω ζωντανές μνήμες από τότε που, αντί για την κεραμοσκεπή που έβαλα εγώ, είχε το πυκνό φύλλωμα από τις δύο κρεβατίνες που είχε φυτέψει ο πατέρα μου, για να κάνουν ίσκιο και δροσιά το καλοκαίρι...
Σαν χθες, στις 7 Νοεμβρίου του 1977, ακριβώς πριν 40 χρόνια, οι πόρτες της φυλακής άνοιξαν και οι ως τότε κρατούμενοι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά, αποφυλακιστήκαν από τις φυλακές Ιωαννίνων!
