Τις βγάλαμε κι εμείς τις αναμνηστικές φωτογραφίες μας στο διάλειμμα της Συνέλευσης Περιοχής που ανήκει η εκκλησία του Αιγίου την οποία σας παρουσιάσαμε στο χθεσινό σημείωμα μας. Λίγο πιο προσωπικό το σημερινό καθώς περπατήσαμε λίγο στους τεράστιους χώρους του συγκροτήματος και φωτογραφηθήκαμε στους κήπους του.


Περπατήσαμε λίγο μέσα στο χώρο του ξενοδοχείου στο λίγο χρόνο που είχαμε στη διάθεση μας, διότι δεν προλαβαίναμε με τίποτα. Πρόκειται για ένα όμορφο χάος, όπου δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις. Πραγματικά χάνεσαι μέσα σ' αυτή την ξεχωριστή ομορφιά.


Αυτό που μας ενδιέφερε ήταν κρατήσουμε στις αναμνήσεις μας κάτι από αυτόν τον τόπο... Και τα καταφέραμε νομίζω, καθώς επιλέξαμε όμορφα σημεία για τη φωτογράφιση. Αυτό που θέλαμε, όπως πάντα άλλωστε, είναι να είναι ζωντανές, όχι στημένες, στιλιστικές...


Κι ευτυχώς πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι να βοηθήσουν... Τη συγκεκριμένοι φωτογραφία την τράβηξε ένα πολύ μικρό αγόρι... Ήταν κοντά εκεί με τη μαμά για να μια φωτογραφία δικιά τους. Ανταλλάξαμε τους φωτογράφους με την προϋπόθεση ο δικός μας φωτογράφος να ήταν ο τετράχρονος... Κι εδώ που τα λέμε δεν τα πήγε και άσχημα.


Τα μέρη μέσα στο χώρο του ξενοδοχείου είναι υπέροχα... Και δεν φτάσαμε μέχρι τη θάλασσα επειδή ο χρόνος δεν ήταν με το μέρος μας και δεν προλαβαίναμε... Όλα αυτά έγινα είπαμε στη διάρκεια του διαλείμματος που έπρεπε και κάτι να "τσιμπήσουμε" για να αντέξουμε στο υπόλοιπο πρόγραμμα. Το οποίο έτσι κι αλλιώς είχε πολύ ενδιαφέρον.


Η απόσταση από την Κυλλήνη μέχρι το Αίγιο είναι αρκετά μεγάλη. Ξεκινήσαμε κατά τις 5 και φτάσαμε επτά παρά. Κουρασμένοι σωματικά, αλλά πολύ ευχαριστημένοι και γεμάτοι από το πλούσιο πνευματικό πρόγραμμα από το οποίο ωφεληθήκαμε πολύ... Άσε που είδαμε τόσους αδελφούς που είχαμε γνωρίσει το καλοκαίρι...


Επιστρέψαμε στη βάση μας χθες το βράδυ, αλλά κάνοντας την επιστροφή μας... εκδρομή. Περάσαμε τη γέφυρα του Ρίο και ήρθαμε από Αθηνών - Λαμία, περνόντας από Ναύπακτο και κάνοντας μια στάση για φαγητό στους Δελφούς. Δεν την είχε κάνει αυτή τη διαδρομή η Ρούλα ααι ήθελε. Δεν μπορούσα να της χαλάσω το χατίρι και το κάναμε...


Και η αλήθεια είναι ότι, πέρα από την κούραση λόγω των πολύ περισσότερων χιλιομέτρων, η διαδρομή ήταν πολύ όμορφη με μεγάλες εναλλαγές τοπίων... Βουνό, θάλασσα, πεδιάδες. Και σπίτια στο πλάι του δρόμου που μας άρεσαν. Άλλοτε χωριάτικα με κεραμιδένιες στέγες κι άλλοτε πιο όμορφα, καλοχτισμένα αρχοντικά.