Για απόψε το βράδυ είναι προγραμματισμένη η κουβέντα – προβληματισμός στο Βουστάσιο της Κολοκυνθούς, στην Αθήνα. Η αφισούλα που βλέπετε, κυκλοφορεί ήδη από την περασμένη εβδομάδα σε μεγάλο τιράζ και καλεί τους πολίτες της περιοχής να έρθουν σ' αυτή τη λαϊκή συνέλευση και να καταθέσουν τις απόψεις τους. Ο προβληματισμός βοηθάει να παλέψουμε τα ζητήματα από καλύτερες θέσεις. Και σ' αυτόν τον αγώνα δε χωρούν αποκλεισμοί. Όλοι πρέπει να είναι παρόντες. Κάθε φωνή διαφορετική, κάθε χρώμα, έχουν τη δικιά τους ομορφιά. Είναι σαν ένα καμβά, όπου συνθέτεις τον πιο υπέροχο πίνακα ζωγραφικής. Κι αυτή την ομορφιά και την αποτελεσματικότητα ουδείς είναι σε θέση να την αγνοήσει, όσο κι αν πολύ θα το ήθελε...

Το κοντέρ στη δεξιά μπάρα καταγράφει τη ζωή αυτού του Site με ρεαλιστικό τρόπο. Εκεί μπορείτε να δείτε πόσοι είναι αυτή τη στιγμή μέσα, πόσοι μπήκαν χθες, την περασμένη εβδομάδα, τον τελευταίο μήνα και γενικώς πόσοι έχουν μπει από την ημέρα που δημιουργήθηκε αυτός ο ιστότοπος έως σήμερα.

Τώρα θα μου πείτε σε τι εξυπηρετεί, πέρα από τη δικιά μας ματαιοδοξία πως ότι γράφουμε δεν πέφτει στο κενό, αλλά κάποιοι τα παρακολουθούν και τα διαβάζουν... Αυτό είναι κυρίως, ας μην κρυβόμαστε. Νοιώθεις όμως κι ωραία κάθε φορά που βλέπεις κάποιον να σχολιάζει θετικά τη δουλειά σου.

Λες, δεν μπορεί, κάτι θα βρήκαν αυτοί οι 140.000 και πλέον επισκέπτες από διαφορετικές IP. Το να επιμένουν να έρχονται και να πληθαίνουν κιόλας είναι ένα μήνυμα που μπορεί να καταγραφεί ως θετικό...

Η αλήθεια είναι πως εδώ δεν κάνουμε λογοτεχνία. Τη ζωή καταγράφουμε, με τα πάνω της και τα κάτω της, με τα καλά και τα κακά. Άλλοτε είναι χαρούμενη κι άλλοτε λυπημένη. Κι αν μη τι άλλο μοιραζόμαστε, μαζί σας, πράγματα.

Μ' αρέσουν τα σχόλια που αφήνετε, όταν αφήνετε. Γιατί παρότι θα θέλατε, πολλοί δεν μπαίνετε στη διαδικασία να βρείτε τον τρόπο που θα μπορούσατε να το κάνετε, θεωρώντας ότι είναι... βουνό. Τίποτα δεν είναι, πιστέψτε με. Κατά βάθος είναι πολύ απλό. Θα με δικαιώσετε αν το δοκιμάσετε...

Ξέρω βέβαια ότι μερικά πράγματα δεν είναι είναι εύκολο να τα κάνουμε όση καλή διάθεση κι αν έχουμε. Από τη φύση μας αντιδρούμε. Μένουμε σ' αυτά που ξέρουμε κι αρνούμαστε να κάνουμε βήματα μπροστά...

Αν δείτε ότι έτσι συμβαίνει μην το επιχειρήσετε. Και μόνο που φτάσατε ώς εδώ, εμπιστευόμενοι τη νέα τεχνολογία, είναι ήδη πολύ σημαντικό. Κι ύστερα, αφήστε να έχετε πάντα μια απάτητη κορυφή για να την κατακτήσετε μια μέρα. Ο στόχος στη ζωή είναι μεγάλο πράγμα...

Σε κάθε περίπτωση σας ευχαριστώ από την καρδιά που είσαστε συνταξιδιώτες σ' αυτή τη σπουδαία εμπειρία, στο χάος του διαδικτύου...

Τι είναι και τούτο με τους Αγίους. Μετά τον Άγιο Γεώργιο, στον Άγιο Φανούριο. “Μέσα” στη λίμνη του Φενεού. Δείτε ομορφιά το τοπίο.

Δεν χορταίνει το μάτι μου να “μαζεύει” εικόνες όμορφες μέσα από τη φύση. Πράσινο και νερό καθαρό. Με ψαράκια και... νερόφιδα. Μοναδικό τοπίο. Οι φωτογραφίες δίνουν και παίρνουν.

Να απολαμβάνεις την κάθε στιγμή της εκδρομής, αυτό είναι το μυστικό για να περνάς καλά. Κι εδώ, ανάμεσα στους συγχωριανούς νιώθεις καλά. Είναι η καλή παρέα, οι κουβέντες, οι θύμισες από τη γενέτηρα, όλα μαζί...

Ευχαριστώ τα παιδιά του Συλλόγου Θραψανιωτών Αττικής για την όμορφη μέρα που μου πρόσφεραν. Κι έδωσαν πέρα από μένα, που το χάρηκα με την ψυχή μου, τη δυνατότητα στο γιο μου να γνωρίσει τους ανθρώπους του χωριού μου....

Αυτό το μνημόσυνο το είδαμε κολλημένο σε πολλά διαφορετικά σημεία έξω από το μοναστήρι του Άι Γιώργη. Μου φάνηκε πως χάλαγε όλη την όμορφη εικόνα. Υποτίθεται ότι έχουμε ξεφύγει από την εποχή του εμφυλίου μίσους, πως ζούμε ως χώρα ένα δράμα και οι πολίτες θέλουν να ξεχάσουν και να κάνουν βήματα μπροστά. Υποτίθεται....

Γιατί ένας άνθρωπος που πουλούσε μέλι στους πάγκους με άκουσε που το σχολίαζα και έσπευσε να... με βάλει στη θέση μου. “Να θυμόμαστε”, λέει “για να μην ξαναζήσουμε τέτοια γεγονότα. 2.500 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε αυτό το κορφοβούνι”. Ποιος ξέρει ποιον δικό του θα 'χε χάσει κι αυτός. Αλλά εγκλήματα γίνανε και από τις δυο μεριές. Αυτό που χρειάζεται είναι να μην είναι επιλεκτική η μνήμη...

Αφήνω πίσω μου τα πολιτικά που σίγουρα δεν είχαν τόπο σε ένα μοναστήρι θρησκευτικής λατρείας. Διότι εδώ έρχονται όλοι. Κι αν ο τόπος είναι, όπως λένε, ιερός χρειάζεται ένας στοιχειώδης σεβασμός, στα “πιστεύω” των ανθρώπων. Ευτυχώς η όμορφη φύση ξαναφέρνει την ηρεμία στην καρδιά μας.

Όλοι μαζί λίγο πριν ανεβούμε ξανά στα πούλμαν για την ταβέρνα όπου μας περιμένει το μεσημεριανό φαγητό. Κάτω από τον ίσκιο. Μεσημεριάζει και ο ήλιος δεν αντέχεται, ακόμα κι εδώ...

Το καμπαναριό του Αγίου Φανουρίου. Ιδιόμορφο. Το εκκλησάκι είναι παλιό και δεν έχει πολλές δυνατότητες για καμπαναριό. Εδώ που τα λέμε δεν ξέρω και τι εξυπηρετεί. Ποιος θα το ακούσει εδώ, στην ερημιά του κόσμου;

Από αυτό το μονοπάτι πηγαίνει στον Άγιο Φανούριο. Με τη λίμνη δεξά και ζερβά σου. Μια λουρίδα γης μέσα στην τεχνητή λίμνη. Με πράσινο, πολύ πράσινο κι από τις δυο μεριές...

Ένα τεράστιο κέρδος από αυτού του είδους τις εκδρομές είναι ότι έχεις την ευκαιρία να δεις και να μιλήσεις με παλιούς φίλους και γνωστούς που είχες πολύ καιρό να τους δεις.

Θα μείνω λίγο στον Μάνθο. Γνωριζόμαστε πολλά χρόνια. Με 31 χρόνια στο δημόσιο, δουλεύει στο πρώην υπουργείο Γεωργίας, “ψάχνεται” να δει αν μπορεί να βγει στη σύνταξη. Παντρεμένος πια ο Μάνθος. Γνώρισα τη γυναίκα του. Μιλάμε για τη δουλειά. “Το ψάχνω για τη σύνταξη” μου λέει “μόνο που δεν ξέρω τι θα κάνω μετά”.

Υπάρχουν κι άλλοι συνταξιούχοι που μπορείς να τους συμβουλευτείς τι κάνουν και πώς περνούν τον καιρό τους. Ο Μάνθος είναι πιστός στη σχέση. Χαθήκαμε όταν φύγαμε από την Αλκινόου και πήγαμε στην Κλειούς. Άλλο τηλέφωνο, άλλες επαφές. Είναι δυνατόν να μη χαθείς;

Και τώρα που τον είδα το χάρηκα. Μιλήσαμε αρκετά λίγο πριν μπούμε στα πούλμαν και κατευθυνθούμε πάνω στη λίμνη, στην ταβέρνα που μας περιμένει για το μεσημεριανό μας φαγητό. Έχει πάει κι όλας 12 το μεσημέρι. Η μέρα συνεχίζει να είναι εκπληκτικά όμορφη, καλοκαιρινή. Και η λίμνη του Φεναιού είναι πεντακάθαρη. Τη βλέπουμε από πολύ κοντά στην επιστροφή πάνω από το μοναστήρι. Δεν έχει λάσπες, χώμα και ότι άλλο χαρακτηρίζει τις τεχνητές λίμνες. Με βράχια δίπλα της είναι πεντακάθαρα τα νερά της. Ένας ψαράς με τη βάρκα του προσπαθεί να βγάλει τα ψάρια της μέρας.

Φοβερό το τοπίο γύρω... Πλατάνια πολλά που δείχνει την ύπαρξη νερών και πεύκα ένα γύρω... Και στη μέση η λίμνη με τα γαλαζοπράσινα νερά της. Ηρεμεί το μάτι και η ψυχή. Υπέροχη, μοναδική εμπειρία...

Απίθανη ομορφιά. Κάτι τέτοιες φωτογραφίες “σήκωσα” με το κινητό μου στο Facebook από κει. Οι φίλοι το σχολίασαν πολύ θετικά. Τέτοια ομορφιά μαζεμένη δεν τη βλέπουν καθημερινά οι άνθρωποι της πόλης...

Ένα μοναστήρι είναι απίστευτα ωραίο. Έχει περισσότερα από 300 χρόνια ζωής. Κι αν έχει περάσει πολλά όλα αυτά τα χρόνια. Είδαμε τον ειδικά διαμορφωμένο χώρο για το κρυφό σχολειό. Μια ολόκληρη ιστορία από μόνο του...

Δείτε ένα υπέροχο τοπίο πάνω από το αρχονταρίκι που μας φίλεψαν δροσερό νερό και γλυκό του κουταλιού, τριαντάφυλλο. Είναι να αφήνεις το μάτι σου και να χάνεται σ' αυτή τη μοναδική ομορφιά του τοπίου...

Τραβάω φωτογραφίες το εσωτερικό της Μονής. Τι υπέροχα τριαντάφυλλα αναρριχόμενα είναι αυτά; Έχουν πιάσει δυο ολόκληρους ορόφους. Και μυρίζουν εξαίσια. Να κάθεσαι να τα θαυμάζεις με τις ώρες...

Δε χορταίνει αυτό το τοπίο. Μοναδική η ομορφιά του. Ένας καλόγερος μας είπε την ιστορία του μέσα στο παλιό εκκλησάκι του Αϊ Γιώργη. Είναι να θαυμάζεις το πείσμα και την εγκαρτέρηση τους.

Κάθε στιγμή είναι πανέμορφα εδώ, στο μοναστήρι. Καταπληκτική η επιλογή των οργανωτών, των παιδιών του Συλλόγου Θραψανιωτών Αττικής να έρθουμε σε ένα τέτοιο σπάνιας ομορφιά τόπο.