Η όλη ιστορία αρχίζει κάπως έτσι: "Μανταρινιά την έχω φυτέψει το 1980 και ως τώρα δεν έκανε καρπούς. Πριν από τρία χρόνια έκανε πολύ λίγα. Φέτος φορτώθηκε." Και συμπλήρωνε: "Ο παππούς μας έλεγε ότι το δέντρο πού αργεί να καρπίσει, ζει πολλά χρόνια." Και όπως δείχνουν, κάνουν και καρπό...


Φορτωμένες είναι φέτος! Δε χόρταινα να τις κοιτώ. Και τρέχανε τα σάλια μου καθώς μου αρέσουν πολύ οι καρποί του συγκεκριμένου δέντρου... Αν θυμάστε, φύτεψα μια και γω στην αυλή μου, πριν μερικά χρόνια (δείτε ΕΔΩ) αλλά δεν ξέρω αν και πότε θα καρπίσουν.


Τα συγκεκριμένα δέντρα είναι στην αυλή του σπιτιού του Λούη και της Δήμητρας, στα Αποίκια. Πριν δυο χρόνια περάσαμε μαζί τους 10 υπέροχες μέρες, εκεί, μαζί τους. Μας γνώρισαν το νησί τους, την Άνδρο και μας έκαναν να το αγαπήσουμε πολύ. Οι άνθρωποι του, είναι τόσο όμορφοι!


Λένε πως αυτός ο κόσμος είναι άδικος. Και είναι. Μια από τις αδικίες είναι ότι εμένα που μου αρέσουν τόσο τα φρούτα, ώστε θα μπορούσα να ζήσω και μόνο μ' αυτά δεν μπορώ να φάω πολλά, επειδή ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου Β μου "λέει" ότι πρέπει να είμαι πολύ προσεκτικός.


Όταν όμως βλέπω εικόνες σαν αυτές, όπου ο Λούης χρειάστηκε να τη στηρίξει τη μανταρινιά, γιατί θα έσπαγε από το βάρος του καρπούς της, τότε πραγματικά λυπάμαι που δεν μπορώ να φάω... Στο χωριό, παιδί, θυμάμαι ότι έτσι μου άρεσε να κόβω πάνω από το δέντρο και να τρώω, όλα τα φρούτα.


Αλλά οι καιροί αλλάζουν. Τότε μπορούσα, τώρα δεν μπορώ. Τώρα παίρνουμε από τη λαϊκή αγορά ένα κιλό και με φτάνει να περάσω όλη την εβδομάδα. Και μετά αυτό το λες ζωή; Αλλά είναι δυνατόν τόσοι περιορισμοί να είναι ο ορισμός της ζωής; Όχι βέβαια. Εμείς αλλιώς την ονειρευόμαστε!