Μα, πότε στην ευχή πέρασαν κιόλας 40 μέρες από τότε που έφυγε για πάντα από κοντά μας ο Αντώνης, ο άντρας της Ελένης; Φεύγει σαν αέρας ο καιρός, Όχι πως δεν το ξέραμε, αλλά κάθε φορά που μας προκύπτει να το διαπιστώσουμε ξανά η έκπληξή μας είναι μεγάλη.

Κυριακή πρωί, ώρα 11.15, είχε οριστεί το μνημόσυνο στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στη Νίκαια. GPS έβαλα για να το βρω. Δεν είχα ξαναπάει προς τα κει. Το βρήκαμε όμως, μ' αυτόν τον τρόπο εύκολα.

Και για άλλη μια φορά διαπίστωσα πόσο αγαπητός ήταν όσο ζούσε ο Αντώνης. Τόσο κόσμο σε μνημόσυνο είχα χρόνια να δω. Όπως και στην κηδεία του. Δεύτερη φορά, στην απουσία του, που με ξαφνιάζει, αυτός ο άνθρωπος.

Στην εκκλησία του Αϊ Γιώργη το 'χουν κάθε μισή ώρα, ένα μνημόσυνο. Το δικό μας ήταν το δεύτερο στη σειρά. Συγγενείς, φίλοι, γνωστοί, που ήξεραν ήρθαν. Είναι στον περίβολο της εκκλησίας και περιμένουν να στολιστεί να ετοιμαστεί το εσωτερικό του ναού για να μπούμε.

Γεμίζει ο ναός από τον κόσμο. Και δεν είναι καθόλου μικρός. Οι παπάδες δεν βιάζονται να τελειώσουν. Ύστερα περνάμε στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο πίσω από την εκκλησία με τα στρωμένα τραπέζια. Να σερβίρουν τον καφέ με παξιμαδάκι, το κονιάκ των τριών αστέρων, ελαφρύ, αλλά με την ένδειξη “αλκοολούχο” και τους καφέδες. Μια κυρία της εκκλησίας βρίσκει την ευκαιρία να περάσει από τα τραπέζια και να πουλήσει τα ημερολόγια τοίχου με θέμα την Καπαδοκία. Νίκαια, μικρασιάτες, Καπαδοκία. Ορθός ο συνειρμός και η παραπομπή στις χαμένες πατρίδες.

Ύστερα φεύγουμε. Πρώτα ένα φιλί στην Ελένη, τη γυναίκα του Αντώνη και ζεστό χαιρετισμό στα αδέρφια του. “Να 'μαστε καλά, να τον θυμόμαστε”. Ευχή από καρδιάς, στους ανθρώπους εκείνου που “έφυγε” νωρίς από κοντά μας, αν και όπως δείχνουν τα πράγματα, αγαπήθηκε πολύ.

Σαράντα μέρες από το ξαφνικό “φευγιό” του Αντώνη. Μα, πώς πέρασε τόσο γρήγορα ο καιρός; Πώς;

Κι απάνω που ετοιμαζόμουν να κάνω αυτή την ανάρτηση έμαθα ότι έφυγε από κοντά μας σήμερα το απόγευμα ο καλός ηθοποιός Γιώργος Φούντας σε ηλικία 85 ετών. Καλό σου ταξίδι Γιώργο...

Το Δ.Σ. Του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων συνεδρίασε το μεσημέρι του Σαββάτου 27/11. Είχαμε καιρό να βρεθούμε, να τα πούμε, να δούμε πού βρισκόμαστε, να οργανώσουμε μια Γενική Συνέλευση ενημέρωση στους νέους γονείς των παιδιών της φετινής πρώτης γυμνασίου και να εκλέξουμε την Εφορευτική Επιτροπή που θα οδηγήσει το Σύλλογο σε αρχαιρεσίες.

Το κακό είναι ότι από τα επτά μέλη, τα παιδιά των τριών πάνε φέτος στην πρώτη λυκείου και άρα δεν είναι μέλη του Συλλόγου και κατ' επέκταση του Δ.Σ. Και από τα τέσσερα που μένουν, εγώ και ο Άγγελος Χονδρορίζος που θα φύγουμε την επόμενη σχολική χρονιά αφού φέτος τελειώνουν τα παιδιά μας το γυμνάσιο.

Ανάγκη πάσα λοιπόν να βρεθούν νέοι γονείς πρόθυμοι να προσφέρουν από τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο τους προκειμένου να βοηθήσουν, το σχολείο και τα παιδιά για την καλύτερη λειτουργία του.

Δεν είναι εύκολη υπόθεση αυτό... Το ξέρουμε. Υπάρχει και μια γενικότερη απροθυμία να προσφέρουμε μέσα από τέτοιους συλλόγους. Πολλοί γονείς νομίζουν πως είναι αρκετό να τρέχουν σε δυο και τρεις δουλειές από το πρωί ώς το βράδυ για να μη λείψει τίποτα στο παιδί τους από το να μπουν στους συλλόγους και να παλέψουν για το συμφέρον των παιδιών τους. Λάθος. Αλλά, άντε να βρεις τρόπο και το εξηγήσεις αυτό.

Κι αν η συμμετοχή στα κοινά σε άλλες εποχές ήταν δύσκολη, στην εποχή που διανύουμε έχω την αίσθηση ότι θα 'ναι ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα. Αλλά ας μην προκαταλαμβάνω. Ας δω πρώτα τη συμμετοχή στη Γενική Συνέλευση, την προθυμία να δηλώσουν συμμετοχή για Εφορευτική Επιτροπή και τις υποψηφιότητες για μέλη στο Δ. Σ., την Εξελεγκτική Επιτροπή, εκπρόσωπο στη Σχολική Επιτροπή και αντιπροσώπους στην Ένωση Συλλόγων και Κηδεμόνων του 4ου Διαμερίσματος Δήμου Αθηναίων.

Ελπίζω αυτή τη φορά να μην ξαναδούμε τα έντονα στοιχεία κομματικοποίησης. Δεν βοηθούν κανέναν και δεν μας τιμούν. Το σχολείο έχει ανάγκη από κάθε άδολη προσφορά, από όπου και αν προέρχεται.

Οι γειτονιές της Αθήνας είναι ακόμα γεμάτες σκουπίδια... Όχι όλες, οι περισσότερες όμως είναι. Ιδιαίτερα στους δρόμους που δεν είναι κεντρικοί, στη βιτρίνα. Εδώ και μια εβδομάδα έληξε η απεργία των εργατών αποκομιδής σκουπιδιών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και δεν ξέρω τις γίνεται στους μικρούς δήμους, αλλά εδώ τα πράγματα είναι τραγικά...

Έχουν μαζευτεί τόσα σκουπίδια που κάθε κάδος γεμίζει ένα ολόκληρο απορριμματοφόρο. Άντε με δυσκολία να χωρέσει κι ένα δεύτερο.

Μ' αυτό το ρυθμό αποκομιδής, μάλλον θα φτάσουμε στα Χριστούγεννα και ακόμα η Αθήνα δεν πρόκειται να... καθαρίσει.

Είναι που είναι από μόνη της αβίωτη πόλη για τους κατοίκους της, γίνεται ακόμα χειρότερη για μας που έχουμε την ατυχία να ζούμε σ' αυτήν.

Σήμερα που είχα χρόνο ελεύθερο να την περπατήσω λίγο το διαπίστωσα... Το άκουγα, το έβλεπα στα Blog, αλλιώς όμως είναι να το βιώνεις, πιστέψτε με.

Κινδυνεύει η υγεία. Χωρίς υπερβολή ή διάθεσης τρομοκράτησης, έτσι έχουν τα πράγματα. Σκέψου να μην μπορείς ούτε να αναπνεύσεις ελεύθερα σ' αυτή την πόλη. Και να μην έχεις, προς το παρόν, άλλη επιλογή. Να ζεις μόνο αγκαλιά με τα σκουπίδια. Ποιότητα ζωής κατά τα άλλα....

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 27/11/2010

Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, αμέσως μετά την κατάθεση του προϋπολογισμού στη Βουλή από την κυβέρνηση η ΓΣΕΕ διαβλέποντας πως οι εργαζόμενοι που εκπροσωπεί είναι μόνιμος στόχος κάνει μια 24ωρης πανελλαδική απεργία και... καθάρισε. Οι παλιοί που το έχουν ξαναδεί το... έργο το βλέπουν σαν μια... υποχρέωση που πρέπει να βγει.

Μόνο που φέτος δεν είναι σαν τις άλλες χρονιές. Δεν έχει και δεν πρέπει να έχει, κανένα τέτοια χαρακτηριστικό. Με πρόφαση τη χρεοκοπία της οικονομίας, οι εργαζόμενοι είναι εκείνοι που καλούνται να πληρώσουν, είτε με περικοπές στους μισθούς, είτε με το «χέρι» που βάζουν στα ασφαλιστικό με τις αυξήσεις στα όρια ηλικίας, είτε με την ανασφάλεια που αισθάνεται πια καθημερινά, αν είναι από τους τυχερούς που έχουν δουλειά και δεν σηκώνει το βαρύ φορτίο της ανεργίας στις πλάτες του.

Κι αυτό το «μήνυμα» είναι ανάγκη να το πάρουν όλοι. Από τα πρωτοβάθμια σωματεία, τις ομοσπονδίες, κλαδικές ή άλλες, μέχρι τη συνομοσπονδία. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για «ξεζούμισμα» των εργαζομένων. Αρκετά υφίστανται με την άμεση και έμμεση φορολογία, με την σκληρή εισοδηματική πολιτική. Ώρα να «πληρώσουν» κι άλλοι. Να πάψουν πια αυτοί να είναι τα μόνιμα υποζύγια.

Στις 15 Δεκέμβρη θα βρεθούμε όλοι στους δρόμους. Η απεργία έχει ήδη αναγγελθεί από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Και όλα δείχνουν ότι αυτή τη φορά θα υπάρχει μεγάλη συμμετοχή. Φάνηκε άλλωστε από την 3ωρη παναττική στάση εργασία και το συλλαλητήριο στον πλατεία Κλαυθμώνος της περασμένης Τετάρτης. Ήταν πολύς κόσμος εκεί, ένα κόσμος που βιώνει ήδη πολύ μεγάλες δυσκολίες το τελευταίο εξάμηνο.

Ας μην κάνουν το λάθος, οι κατέχοντες την εξουσία και θεωρήσουν, με βάση τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών, ότι έχουν τη συναίνεση των πολιτών στις πολιτικές που ασκούν σε συνεργασία με την τρόικα, υλοποιώντας το, συνεχώς, αναθεωρημένο μνημόνιο. Καμιά λευκή επιταγή δεν έδωσαν σε κανένα.

Απλά δεν έχει από πού να πιαστεί, πού να ακουμπήσει για να διεκδικήσει το δίκιο του. Αλλά είμαι βέβαιος ότι ο κόσμος θα βρει το δρόμο του. Θα αναγκάσει με τη μαχητική του στάση, τα συνδικάτα, να ξαναδούν τις ταξικές ρίζες τους και να παίξουν τον ουσιαστικό ρόλο που τους αναλογεί.

Ναι, αυτό θα γίνει, έτσι κι αλλιώς. Και μακάρι να βρεθούν διορατικοί στις ηγεσίες που να ανταποκριθούν στις ανάγκες των καιρών. Να ορθώσουν το ανάστημά τους και «καλύψουν» τους εργαζόμενους που ήδη πιέζονται από τους εργοδότες για να αλλάξουν τις συλλογικές συμβάσεις και να υπογράψουν ατομικές με... μείωση μισθών. Αυτή είναι η ντροπή, αυτό το πισωγύρισμα στον μεσαίωνα, των εργασιακών σχέσεων, με το οποίο «φλερτάρουν» ήδη κάποια αφεντικά, πρέπει να πάρει ένα οριστικό τέλος.

Περίσσεψε η αγωνία για το αύριο, για τη δουλειά, για το μεροκάματο. Ένα σωστό κράτος οφείλει να ενεργοποιεί όλες εκείνες τις θεσμοθετημένες υπηρεσίες που θα προστατεύουν τους εργαζόμενους... Αν δεν το κάνει από μόνο του γιατί έχει άλλες προτεραιότητες και υποχρεώσεις το τέλος των κυβερνώντων είναι προδιαγεγραμμένο. Ας μην ξεχνούν πως έχουμε το προηγούμενο στην Αργεντινή.

Σ' αυτό τον τόπο δεν υπάρχουν προνομιούχοι εργαζόμενοι. Για το ψωμί της οικογένειας μοχθούν καθημερινά και για την επιβίωση, μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες, όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί στον καιρό του Δ.Ν.Τ. Το «μήνυμα» που εκπέμπεται είναι πολλαπλό και αφορά πολλούς παραλήπτες. Ελπίζω να το πάρουν. Για το καλό τους και για το καλό όλων μας που έχουμε εξαντλήσει και τα τελευταία περιθώρια ανοχής.

• Το κομμάτι αυτό δημοσιεύεται σήμερα στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στην ομώνυμη στήλη μου.
  

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Στην χθεσινή συνεδρίαση της Συντονιστικής Επιτροπής των Συνεργαζομένων Ενώσεων στον χώρο των ΜΜΕ και ύστερα από σχετικές αποφάσεις των ΔΣ της και των Ομοσπονδιών του κλάδου αποφασίστηκε η κήρυξη 24ωρης προειδοποιητικής 24ώρης απεργίας την Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010 από τις 6 π.μ μέχρι τις 6 π.μ της Τετάρτης 1 Δεκεμβρίου 2010.

Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ (συντάκτες, υπάλληλοι και τεχνικοί) διατρανώνουμε την συνολική αντίθεση του Κλάδου στην συστηματική λεηλασία των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων μας και διακηρύσσουμε την συνολική και πολύμορφη αντίδρασή μας απέναντι στις υπαγορευόμενες μεθοδεύσεις από κυβέρνηση, εργοδοσία και ΔΝΤ. Υπογραμμίζουμε, επίσης, τις αδιαπραγμάτευ­τες θέσεις μας, όπως ήδη έχουν διατυπωθεί στις μέχρι τώρα αγωνιστικές μας κινητοποιήσεις, οι οποίες ενημερώνουμε ότι θα ενταθούν στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. Δεν αφήνουμε να περάσει η απορρύθμιση των εργασιακών μας σχέσεων με την κατάργηση των ΣΣΕ, με την ελαστική απασχόληση, με την αυθαίρετη μετατροπή των εργασιακών σχέσεων και αμοιβής, με τις μαζικές απολύσεις. Αντιμετωπίζουμε σε κάθε επίπεδο την δημιουργία κλίματος φόβου και τρομοκρατίας σε βάρος των συναδέλφων μας με απειλές η και κλείσιμο εφημερίδων, περιοδικών, ραδιοτηλεοπτικών μέσων, την ανατροπή θεμελιωδών ασφαλιστικών δικαιωμάτων, την σφαγή της ελεύθερης και αντικειμενικής ενημέρωσης στο βωμό της διαπλοκής, της εμπορευματοποίησης και μιας ψευδεπίγραφης δημοκρατίας όργανο των μονοπωλίων.

Καλούμε τους συναδέλφους μας που εργάζονται στα έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ να μετάσχουν δυναμικά στην συγκέντρωση στις 11 η ώρα το πρωί της Τρίτης 30 Νοεμβρίου έξω από το κτίριο της ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20) και στην πορεία προς το υπουργείο Εργασίας. Οι εργαζόμενοι δεν συναινούν σε μέτρα εναντίον τους. Στο σκοτεινό μέλλον που επιχειρούν να δημιουργήσουν αντιτάσσουμε το αγωνιστικό μας παρόν.

ΑΠΟ ΤΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ

ΤΗΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΩΝ ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΝΩΣΕΩΝ ΣΤΑ Μ.Μ.Ε.

• Δείτε ΕΔΩ το εξώδικο των Σωματείων για την απεργία της Τρίτης 30 Νοέμβρη...

Είχα καιρό να πάω θέατρο. Και μου άρεσε πολύ που βρέθηκα, Παρασκευή βράδυ, στο “Επί Κολωνώ” να δω το έργο του Ανδρέα Φλουράκη ,“Φύλλα της” σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη με τη Λίλα Καφαντάρη.

Μια προσεγμένη παράσταση σ' ένα μικρό χώρο, στο black box μπροστά σ' ένα κοινό, όχι περισσότερο από 30 ανθρώπους στην αίθουσα. Ήταν μια άλλη σχέση. Η ηθοποιός έπαιξε δίπλα μας. Μερικές φορές κυριολεκτικά.

Το κείμενο δυνατό και η ερμηνεία εκπληκτική. Η Λίλα Καφαντάρη αλλάζει ρόλους μέσα στο γυμνό από έπιπλα δωμάτιο να διηγείται τη ζωή της.. Γεμάτη διακυμάνσεις, αναποδιές, έρωτες και πολύ μοναξιά. Α, το θέατρο το έχει αυτό το χάρισμα. Σε παίρνει και σε “απογειώνει”...

Αυτό το κάτι άλλο, αυτή η ζωντάνια, η ανάσα του ηθοποιού, το λάθος που βγαίνει ανεπιτήδευτα, τα συναισθήματα χείμαρρος που παίρνουν ότι βρουν στο διάβα τους, αυτό είναι τελικά που μου αρέσει στο θέατρο. Εδώ δε “σηκώνει” μοντάζ, ούτε ρετούς, εδώ η αλήθεια της υποκριτικής τέχνης ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια σου. Μια έτσι να κάνεις και θα την ακουμπήσεις. Ή έτσι τουλάχιστον νομίζεις.

Δεν θα σας πω για την υπόθεση του έργου. Ένα απλό θέμα έχει, σχεδόν καθημερινό που μπορούμε ίσως να το βιώσουμε κι εμείς οι απλοί, θνητοί άνθρωποι. Η τέχνη του ηθοποιού, η ερμηνεία, τα φώτα, η μουσική, οι ήχοι, είναι που σε μεταφέρουν αλλού.

Κι είναι κι οι άνθρωποι που επιλέγουν το θέατρο λίγο διαφορετικοί... Τους παρατηρούσα λίγο νωρίτερα στο φουαγιέ του θεάτρου να πίνουν το ποτό τους, να συζητούν χαμηλόφωνα, πολιτισμένα. Κι αυτό είναι επίσης κάτι που μου αρέσει στο θέατρο και θα ήθελα να πηγαίνω πιο συχνά.

Εκτός από τους ανθρώπους που ζουν από την τέχνη του ηθοποιού είναι κι εκείνοι που δίνουν το χειροκρότημα, οξυγόνο ζωής για τον καλλιτέχνη, οι θεατές, είναι κι αυτοί μοναδικοί. Φαντάζομαι πως έτσι θα' ναι και στη ζωή τους. Ήρεμοι, υπομονετικοί, σοβαροί, μοναδικοί, επίμονοι, διεκδικητικοί... Αλλά κι έτσι να μην είναι, ίσως μέσα στους χώρους του θεάτρου, με τους χαμηλούς φωτισμούς, να δείχνουν έτσι.

Να, μου άρεσε η παράσταση “Φύλλα της”, μου άρεσε το κείμενο, η σκηνοθεσία, μα πιο πολύ απ' όλα με καθήλωσε η μοναδική ερμηνεία της Λίλας Καφαντάρη που την ευχαριστώ από καρδιά γι' αυτή τη μαγική ώρα που μου χάρισε. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι καλό μου έκανε στην ψυχή...