Γεμάτες οι κουμαριές... Υπέροχα φρούτα για όσους ξέρουν τι είναι αυτά...

Μεσημέρι Κυριακής πήγαμε στην Πάρνηθα να περπατήσουμε. Είναι πολύ όμορφα εκεί. Νιώθεις να είσαι πολύ μακριά από την Αθήνα κι είσαι μέσα της, δυο βήματα από τους Θρακομακεδόνες. Ανάσα ζωής, μέσα στο πράσινο.

Είχα πολύ καιρό να πάω και βρήκα σχεδόν φραγμένο το μονοπάτι πάνω από το γυναικείο μοναστήρι. Δεν περπατάει πια ο κόσμος. Κι εγώ παλιότερα ερχόμουν πιο συχνά. Κάνει καλό το περπάτημα μέσα στη φύση. Ξεκουράζει και δημιουργεί καλύτερες προϋποθέσεις για την εβδομάδα που έρχεται...

Λοιπόν, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσα κούμαρα βρήκα, ώριμα, έτοιμα να καταναλωθούν όπως είναι, ωμά. Ούτε πλύσιμο δεν χρειάζονται. Πού να λερωθούν; Εδώ δεν υπάρχει σκόνη που θα τους κάνει κακό.

Πραγματικά δύσκολο το μονοπάτι. Κάποιοι συνοδοιπόροι “γκρινιάζουν”. Συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια. Ψηλά, στο βουνό, ορειβάτες σκαρφαλώνουν στη γυμνή πλευρά του βράχου. Τους βλέπω από μακριά. Μόλις που διακρίνονται από τα χρωματιστά ρούχα που φορούν.

Κόβω πράσινο που θα ομορφύνει το σπίτι, καθώς πλησιάζουμε τα Χριστούγεννα... Και θυμάρι. Έχει αρχίσει και βγάζει πράσινα φύλλα το φυτό. Το τέλος του δρόμου είναι στην ταβέρνα του ΠΑΠΠΑ, στους Θρακομακεδόνες. Λίγο ανάποδα, αλλά καλά είναι κι έτσι. Το σωστό είναι ότι πρώτα τρώμε και μετά καταναλώνουμε τις θερμίδες. Εμείς πρώτα τις καταναλώσαμε και μετά καθίσαμε να τις αναπληρώσουμε.

Καλό το σέρβις, τα φαγητά και έχει αρκετό κόσμο η παλιά ταβέρνα. Εκεί που μας τα χάλασε ήταν η ώρα του λογαριασμού, όχι τόσο για το ύψος του, 17 ευρώ το άτομο στην ταβέρνα είναι μέσα στα πλαίσια, όσο για την καθυστέρηση να μας φέρουν το λογαριασμό.

Η αποζημίωση ήρθε από το γλυκό κυδώνι και τον πολίτικο χαλβά. Στο κυδώνι αντιστάθηκα, όχι όμως και στο χαλβά. Ήταν υπέροχος, μοναδικός, μου άρεσε...

Στην επιστροφή περάσαμε από τη Μαλάμω για καφέ. Είχα πολύ καιρό να πάω σπίτι τους. Κι εκεί έμαθα τα... νέα για τη Γεωργία μας. Η μεγάλη μου αδερφή που μένει στην Κρήτη είναι από προχθές στο νοσοκομείο “Βενιζέλειο” του Ηρακλείου. Δεν μας το είπε κανείς. Θα έπρεπε να το ξέρουμε. Τι κι αν είμαστε μακρυά, ένας καλός λόγος βοηθάει σ' αυτές τις περιπτώσεις.

Θέα από ψηλά... Η Αθήνα, πιάτο στα πόδια μας. Καλύτερα να τη βλέπεις από μακρυά...