Καλοκαίρι 2009 στη δροσερή πηγή της Σήμης, κοντά στη ΒΙάννο, μια Κυριακή μεσημέρι. Με την αδελφή μου, Στασούλα και τη γυναίκα του Αιμίλιου, Αντιγόνη.

Οι περισότεροι άνθρωποι αρέσκονται να βάζουν ένα πρόγραμμα στη ζωή τους. Αυτή την ώρα θα ξυπνήσουν, αυτή θα πάνε στη δουλειά τους, κάποια συγκεκριμένη ώρα θα σχολάσουν και θα πάνε, είτε στο σπίτι τους να ξεκουραστούν, είτε σε άλλη δουλειά να συνεχίσουν... Καλοκουρντισμένα μηχανάκια όπου μήνες ολόκληρους κρατάνε ένα πρόγραμμα που, είτε το έχουν επιλέξει οι ίδιοι, είτε το έχουν επιβάλει οι συνθήκες.

Κι έρχεται καλοκαίρι... Ο υδράργυρος χτυπάει στο κόκκινο, οι ρυθμοί αναγκαστικά πέφτουν. Χρειαζόμαστε, ανάγκη πάσα, να βγούμε από το πρόγραμμα, να λειτουργήσουμε πιο χαλαρά. Να κοιμηθούμε περισσότερο, να κινηθούμε νωχελικά, να πάρουμε ένα μεσημεριανό υπνάκο, να αφήσουμε για λίγο πίσω τις παλιές συνήθειες... Πόσο θα κρατήσει αυτό; Όσο κι αν κρατήσει, θα μοιάζει πάντα λίγο. Θα μας χρειάζεται κάτι περισσοτερο.

Αλλά το καλό θα έχει κι όλας συντελεστεί. Κάπου ο οργανισμός θα έχει κάνει το... σέρβις του. Κάπου θα είμαστε πιο προετοιμασένοι να επιστρέψουμε στην προγραμματισμένη επαγγελματική ζωή μας.

Τέτοιες μέρες βιώνω τώρα... Οι διακοπές στο δίνουν αυτό το προνόμιο κι εγώ δεν είμαι, για τίποτα στον κόσμο, διατεθημένος να το χάσω...

Μέρες ζεστές, νωχελικές, του Ιουλίου. Με τα τζιτζίκια, κάπου κοντά, να έχουν “στήσει” τρελό τραγούδι, όμορφο, χαλαρωτικό, τέτοιο που δεν εμποδίζει καθόλου έναν υπνάκο τ' απομεσήμερο. Ανοίγω τις πόρτες μου και κάνει ρεύμα στο διαμπερές διαμέρισμα που μένουμε. Μια φυσική δροσιά έρχεται να γεμίσει τα πνευμόνια μου. Φτιάχνω έναν καφέ. Διαβάζω τις εφημερίδες μου. Αυτή είναι ζωή... Ζωή των διακοπών!