Καταπράσινο βουνό το Πήλιο... Σχεδόν όπου κι αν πας, θα βρεις τρεχούμενα νερά και φυσικά πλατάνους... Το δέντρο αυτό, το θέλει το νερό του. Τον συγκεκριμένο πλάτανο που βλέπετε, τον συναντήσαμε στη Μακρυνίτσα. Τόσο μεγάλος που η Σούλα μπόρεσε και μπήκε άνετα μέσα στον κορμό του.


Η φωτογραφία "προδίδει" τον τόπο που έχει τραβηχτεί η φωτογραφία. Ήταν ένας από τους πρώτους σταθμούς, σ' αυτή την εκδρομή μας. Καθίσαμε για φαγητό μεσημεριανό, την πρώτη μέρα που ήρθαμε στο Πήλιο. Τουριστικό και λίγο τσιμπημένο στις τιμές, αλλά άξιζε που το ζήσουμε.


Άλλος ενας πλάτανος από τα χωριά του Πηλίου. Είπαμε, θα συναντήσεις πολλά τέτοια δέντρα, εδώ. Και τεράστια! Αν είχαν "μάτια" θα μπορούσαν να μας διηγηθούν πολλά... Αλλά δεν έχουν. Μόνον έναν βαθύ ίσκιο από τα φύλλα τους, ιδανικό για τη δροσιά τους το καλοκαίρι.


Εδώ είναι στη Ζαγορά. Λίγο πιο άγριο το τοπίο. Είναι δίπλα στις πηγές με τα τρεχούμενα νερά. Πώς να μη μεγαλώσουν με τόσο νερό, δίπλα τους, γύρω τους; Και οι κισσοί τα αγκαλιάζουν και σφυχτοδένονται μαζί τους. Όμορφες εικόνες, λίγο πριν μπει το καλοκαίρι.


Οι άνθρωποι που ζουν στο Πήλιο, όταν ο πλάτανος είναι δίπλα στο σπίτι τους, φροντίζουν να του προσθέσουν και μερικές γλάστρες κάνοντας την ομορφιά του ακόμα καλύτερη. Ξέρουν να ζουν και το δείχνουν, την κάθε στιγμή, με ότι καταπιάνονται.


Κεντρική πλατεία της Ζαγοράς. Γεμάτη πλατάνια! Προσέγγισα ένα από αυτά. Εδώ έχουν προσθέσει περιφερειακά στον κορμό του και κάτι σαν περβάζι, έτσι που να μπορεί να κάτσει να ξαποστάσει κανείς, αν το χρειάζεται. Μου άρεσε πολύ αυτή η σκέψη στον κουρασμένο περιπατητή.