Μια εβδομάδα στο Πολύχρονο της Χαλκιδικής ήταν πραγματικά υπέροχα, κοντά στους φίλους μας Άρη και Χάρις που μας φιλοξένησαν! Και σήμερα ετοιμάζουμε τα μπαγκάζια μας για την επιστροφή... Το μεσημέρι, ξεκινάμε το μεγάλο ταξίδι προς τα νότια. Πίσω στην καυτή Αθήνα λοιπόν…


Ήταν για μας μια μοναδική εμπειρία και ευχαριστούμε τους φίλους μας, που μας έδωσαν τη χαρτά να τη ζήσουμε, με τον καλύτερο τρόπο… Η Χαλκιδική είναι πραγματικά υπέροχη… Την ξαναγνώρισα κάτω από άλλες συνθήκες, πολύ καλύτερες… Διότι, πώς να το κάνουμε, όλα μετράνε πια σ’ αυτή τη ζωή, έτσι δεν είναι;


Μέσα στο λίγο χρόνο της μιας εβδομάδας «περπατήσαμε» με τα πόδια ή με το αυτοκίνητο, σχεδόν ολόκληρο το πρώτο πόδι της Κασσάνδρας και γνωρίσαμε πολλούς όμορφους τόπους και ανθρώπους… Θέλαμε, η καρδιά μας φτερούγιζε, να δούμε κι άλλους φίλους που μας περίμεναν με λαχτάρα, αλλά διαπιστώσαμε ότι ήταν πολύ δύσκολο.


Εισπράξαμε πολύ αγάπη από ανθρώπους εδώ και το χαμόγελο τους και η χαρά τους πρόσθεσε πολύ σ’ αυτό που χρειαζόμαστε όλοι, για να πάμε δυο βήματα πιο πέρα, ότι κουβαλάμε μέσα μας. Ναι, είναι πολύ όμορφο αυτό το αυθόρμητο, το απλό, το ανεπιτήδευτο που συναντούσαμε σε κάθε βήμα μας. Κι αυτό, πραγματικά, μας άρεσε πολύ.


Διαπιστώσαμε πως σε έναν τόπο, όπως η Χαλκιδική, που ζει από τον τουρισμό και έχει τις απαραίτητες υποδομές στη διάθεση όσων την επιλέγουν για τις διακοπές τους, υπάρχει ο απαραίτητος σεβασμός και η εκτίμηση για τον πελάτη. Αυτό είναι ο κανόνας. Και οι όποιες εξαιρέσεις συναντήσαμε στο δρόμο μας, τον πιστοποιούν.


Φεύγουμε πολύ πιο γεμάτοι και ξεκούραστοι, απ’ ότι όταν ήρθαμε… Και είμαι βέβαιος πως, αν είχαμε άλλη μια εβδομάδα στη διάθεση μας για να μείνουμε εδώ, θα πολλαπλασιάζονταν αυτές οι πολύ θετικές εμπειρίες. Θα το ξαναδούμε μια άλλη χρονιά… Όλα εδώ στην πανέμορφη Χαλκιδική μας άρεσαν…


Ακόμα και η μικρή εκδρομή που κάναμε για να φτάσουμε στο σπίτι του Γιάννη, του αδελφού της Χάρις στην Ιεριχώ, μας ενθουσίασε… Διανύσαμε και τα… τρία πόδια της Χαλκιδικής και ζήσαμε στο έπακρο αυτό που λέμε ζεστή, ανθρώπινη φιλοξενία με τη σύζυγο του Έλενα. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τα ψάρια  που μας έφτιαξε ο Γιάννης στην ψησταριά του και τα αστεία του.

Μερικά πρωτοσέλιδα κυριακάτικων εφημερίδων της προηγούμενης εβδομάδας που μιλάνε για το… πραξικόπημα στην Τουρκία που δεν… έγινε, τουλάχιστον όπως ξέραμε μέχρι τώρα τα πραξικοπήματα. Εδώ η εφημερίδα ΤΟ ΧΩΝΙ.


Και η REALNEWS του Νίκου Χατζηνικολάου, λογικά, κινήθηκε σ’ αυτή τη λογική. Και δείτε πώς περιγράφει τις πρώτες ώρες του πραξικοπήματος οπερέτα… Το χάος ήταν στην πόρτα μας. Η υπόθεση, έμμεσα, μας αφορούσε…


Στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ της ίδιας ημέρας συνδύαζαν τα συμβαίνουν στην Τουρκία με τα τρομοκρατικά χτυπήματα στην Ευρώπη. Γαλλία, Γερμανία, όλο και πληθαίνει το κακό. Πολύ νωπό είναι ακόμα το χθεσινό χτύπημα στο Μόναχο…


Το ΕΘΝΟΣ επιχειρούν να δώσουν την ειδησεογραφία με εντυπωσιακούς τίτλους, λες και ο κόσμος σήμερα περιμένει αποκλειστικά την ενημέρωση του από τις εφημερίδες… Αγνοούν εντελώς την ύπαρξη του διαδικτύου.


Και ΤΟ ΒΗΜΑ, όπως είναι φυσικό, έχει προσανατολίσει το πρωτοσέλιδο του στο θέμα Τουρκία… Η αλήθεια είναι ότι σε όλους έκαναν αίσθηση τα γεγονότα με τον τρόπο που αυτά εξελίχθηκαν. Εξάλλου τίποτα ακόμα δεν έχει τελειώσει…

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 23/07/2016

Παρατηρώντας την επικαιρότητα σταθήκαμε σε ένα θέμα που συμβαίνει γύρω μας και μας αφορά, κατά κάποιον τρόπο, επειδή οι Τούρκοι είναι γείτονες μας και επειδή υπάρχει μια ιστορία ανάμεσα στους δυο λαούς που έχει περάσει από σαράντα κύματα… Το Αιγαίο πέλαγος βρίσκεται για μια ακόμη φορά στο επίκεντρο του παγκόσμιου χάρτη, εξαιτίας πολιτικών – αυτή τη φορά – γεγονότων, με δραματικές εξελίξεις στην Τουρκία, εξελίξεις που επηρεάζουν άμεσα και τις δυο ακτές του.

Η γειτονική Τουρκία ζει ιστορικές στιγμές μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα της 16ης Ιουλίου εναντίον του προέδρου Ερτογάν και της κυβέρνησης του διορισμένου από αυτόν πρωθυπουργού. Ας θυμηθούμε λίγο τα γεγονότα: Ομάδα στρατιωτικών, αρχικά, ανακοινώνει πως έχει καταλάβει την εξουσία με την Τουρκία να φλέγεται. Όσο οι πραξικοπηματίες δεν εδραιώνουν τη θέση τους η πλάστιγγα γυρίζει, με τον Ερτογάν να ανακτά τον έλεγχο τις πρώτες πρωινές ώρες του Σαββάτου 16 Ioυλίου 2016, έχοντας κατορθώσει μέσω online σύνδεσης από κινητό τηλέφωνο, να στείλει μήνυμα στους πιστούς του, καλώντας τον τουρκικό λαό να βγει στους δρόμους της Τουρκίας, ώστε να σώσουν τη δημοκρατία.

Το στρατιωτικό πραξικόπημα δεν στέφεται από επιτυχία, εξαιτίας παραλείψεων των πραξικοπηματιών, με την Τουρκία να μετρά ήδη τις πληγές, τόσο σε ζωές όσο και στην αξιοπιστία της. Σε ισχύ αυτή την ώρα, όπως ακούμε στην ειδησεογραφία, βρίσκεται επιχείρηση κάθαρσης του στρατού, της αστυνομίας και του δημοσίου με συλλήψεις πραξικοπηματιών και εκκαθαρίσεις σε όλα τα σώματα.

Η αποτυχία του πραξικοπήματος ενδεχομένως να οφείλεται σε παραλείψεις και στον μη πλήρη έλεγχο του στρατού από τους πραξικοπηματίες. Μη ξεχνάμε, πως το πραξικόπημα του τουρκικού στρατού το 1980 ενάντια στην κυβέρνηση Ετσεβίτ, ο τουρκικός στρατός χρειάστηκε τρία χρόνια μέχρι να αναλάβει την εξουσία, δίνοντας την αρχηγία στον Κενάν Εβρέν, υπό τις ευλογίες των Αμερικανών.

Στις εξελίξεις στη γείτονα χώρα οι Αμερικανοί εμφανίζονται να δίνουν στήριξη στον Ερτογάν, αλλά και στη δημοκρατικά εκλεγμένη τουρκική κυβέρνηση. Και ως δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, εννοούν αυτή του πρώην πρωθυπουργού Νταβούτογλου και όχι του σημερινού διορισμένου Γιλντιρίμ. Από το μεσημέρι του Σαββάτου, βλέπουμε και την Ελλάδα να θέλει να αναλάβει ενεργό ρόλο.

Οκτώ (8) Τούρκοι αξιωματικοί με στρατιωτικό ελικόπτερο προσγειώθηκαν στην Αλεξανδρούπολη σε παράνομη πτήση και έχοντας παραβιάσει το FIR Αθηνών, ζητώντας πολιτικό άσυλο. Δια στόματος του Τούρκου ΥΠΕΞ Μεβλούτ Τσαβούσογλου, η τουρκική κυβέρνηση, πριν την όποια αντίδραση της ελληνικής, ζητάει την άμεση επανέκδοση των Τούρκων πραξικοπηματιών όπως από την αρχή ονομάζει τους Τούρκους αξιωματικούς.

Το θέμα είναι λεπτό και ασφαλώς χρειάζεται μεγάλη προσοχή στο χειρισμό του για να μην εμπλακούμε σε μια ατέρμονη διαδικασία συζητήσεων με τους γείτονες, που τελικά δεν γνωρίζουμε πού μπορεί να οδηγήσουν… Για μας άλλωστε, όλα όσα ζουν τώρα στην Τουρκία, δεν μας είναι άγνωστα…

Ακόμα και τότε, που με διάφορους τρόπους διατείνονταν ότι είχαν δημοκρατία, εμείς γνωρίζαμε ότι το καθεστώς που κυβερνούσε, είχε πάντα μια στρατοκρατική αντίληψη… Ο Ερτογάν, ως πολιτικός καριέρας, επιζητεί έναν ξεχωριστό ρόλο για τον εαυτό του, σε όλη αυτή την υπόθεση… Μερικοί διπλωματικοί παρατηρητές κάνουν λόγο για έναν νέο σουλτάνο…

Όλα αυτά, προφανώς και δεν μας φορούν… Αυτό που εμείς σαν λαός θα θέλαμε, είναι ειρήνη με τους γείτονες μας, αρκετά έχουν μπολιάσει και τους δυο λαούς με στοιχεία εθνικισμού που οδηγούν σε ακραίες καταστάσεις οι οποίες προφανώς δεν βοηθούν κανέναν, πέρα από τα κέντρα που προωθούν τέτοιες λογικές…

Για μας, που παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τις εξελίξεις στην Τουρκία διακρίνουμε καθαρά πως τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα, οριστικά… Κανείς από τις δύο πλευρές δεν έχει δει ολοκληρωμένη τη νίκη του, ενώ ο λαός βολοδέρνεται ανάμεσα σε εκείνους που διεκδικούν τα οφίτσια της εξουσίας. Ανθρωποποίητα συστήματα πραγμάτων που δεν έχουν κανένα μέλλον…

• Αυτό το κομμάτι δημοσιεύεται σήμερα στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ, στη στήλη μου «Επισημάνσεις».

Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να βλέπεις την ανατολή του ήλιου δίπλα στη θάλασσα. Είχα αυτή την εμπειρία σήμερα το πρωί στην παραλία της Ιερισσσού, στο τρίτο πόδι της Χαλκιδικής… Ήρθαμε από χθες στην αδελφό της Χάρις, τον Γιάννη και είναι πανέμορφα εδώ…


Ξεκινήσαμε ένα μεγάλο για τα τοπικά δεδομένα, ταξίδι. Από την Κασσάνδρα στην Ιερισσό. Απογευματάκι φύγαμε, μετά το μπάνιο μας και το μεσημεριανό φαγητό με τον Αντρέ και την Έλενα… Γύρω στις 6 φύγαμε, αλλά με εκδρομικό στιλ, χωρίς καμιά βιασύνη… Κι έτσι απολαύσαμε ολόκληρο, ανάμεσα σε καταπράσινα τοπία…


Φτάσαμε γύρω στις 8:30 και οι άνθρωποι εδώ είναι πολύ περιποιητικοί… Περπατήσαμε λίγο στην τεράστια αμμουδιά που είναι μπροστά στην πόρτα τους και μετά καθίσαμε παρέα, προληπτικά μέσα σε μια μεγάλη κουνουπιέρα να απολαύσουμε την παρέα μας. Ο Γιάννης, ο οικοδεσπότης έχει πολύ χιούμορ και καθετί το αντιμετωπίζει με έξυπνο τρόπο…


Με το φίλο μου, τον Άρη, κάναμε την πρωινή μας βόλτα… Ω! Ήταν πραγματικά ξεχωριστή… Το είδαμε στις φωτογραφίες που τράβηξα με το κινητό μου καθώς ο ήλιος πρόβαλε μέσα από τα νερά… Δεν ήταν ακόμα τόσο δυνατός και μου επέτρεψε να το κάνω… Κι εγώ το εκμεταλλεύτηκα στο έπακρον παίρνοντας πλάνα από όλες τις γωνίες.


Το πιο εντυπωσιακό; Την ίδια ώρα που ο ήλιος ανέβαινε, το φεγγάρι αγωνίζονταν να κρατηθεί στο… θρόνο του… Το είδα και δεν ήταν δυνατόν να το αφήσω να περάσει έτσι… Το κράτησα στη μνήμη μου μ’ αυτή τη φωτογραφία. Δεν το ζω κάθε μέρα ένα τέτοιο πρωϊνό και δεν θα άφηνα με τίποτα να μου ξεφύγει…


Ο Άρης λέει ότι φυσά ένα ελαφρύ δυτικό αεράκι… Προσπαθώ να παροσανατολιστώ… Δεν είναι εύκολο. Είμαστε στην ερημιά του κόσμου, ναι υπάρχει ένας τέτοιος τόπος στη Χαλικδική… Ψηλά, όχι πολύ μακριά είναι το βουνό Χολομώντας που εκτίνεται καταπράσινο…  Κι απέναντι μας, το Άγιος Όρος, η προέκταση του τρίτου ποδιού της Χαλκιδικής.


Νιώθω υπέροχα… Γράφω αυτές τις σημειώσεις μου καθώς σηκώνεται σιγά – σιγά η μέρα… Ο Άρης φρόντισε να φτιάξει ένα διπλό ελληνικό καφέ… Σηκώθηκε κι αυτός νωρίς σήμερα και απολαμβάνει την ομορφιά. Τα κορίτσια κοιμούνται ακόμα… Κι εδώ, δε λείπει το κελάηδημα των πουλιών που μπλέκεται όμορφα με τον ήχο από τα μικρά κυματάκια… Η θάλασσα είναι λάδι.

Καθώς μεγαλώνουμε ο μεσημεριανός ύπνος, η σιέστα, όλο και μου αρέσει περισσότερο. Τη θέλω, την επιζητώ… Τριάντα σχεδόν συνεχή χρόνια στο πόδι από τις 8 το πρωί ως τις 11 με 12 το βράδυ στη δουλειά, έχουν αφήσει σημάδια πίσω τους… Το καλοκαίρι μάλιστα που χαλαρώνει λίγο και ο οργανισμός, αυτό νιώθεις ότι είναι απαραίτητο…


Βέβαια, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να νιώθεις ήρεμος και καλά… Και σε μένα συμβαίνουν και τα δύο αυτόν τον καιρό… Είμαι κοντά και δίπλα σε ανθρώπους που αγαπώ, κάθε μέρα που περνά γνωρίζω καινούριους ανθρώπους και τόπους, φυσικό δεν είναι; Χθες, ας πούμε πήγαμε μια βόλτα στου Χανιώτη, Πευκοχώρι και κάναμε μπάνιο στην ακτή Ξενία, στο Παλιούρι.


Το πρωί, όπως έγραφα και στο χθεσινό σημείωμα μου, ο καιρός ήταν συννεφιασμένος. Και κατά το μεσημέρι κάπου κοντά μας, έριξε και μια μικρή μπόρα… Εμάς όμως και την παρέα μας δεν μας ενόχλησε καθόλου, αφού ούτε καν που νιώσαμε τις συνέπειες της. Η θάλασσα στο παλιούρι είναι υπέροχη. Οι άντρες, εγώ ο Άρης και ο Αντρέ, μπαίνουμε μέχρι που… μουλιάζουμε.


Τα γαλαζοπράσινα , τιρκουάζ νερά της είναι φανταστικά, υπέροχα, μοναδικά… Δεν σου κάνει καρδιά να βγεις, αν και η παρέα έξω σε περιμένει… Όμορφες συζητήσεις, εποικοδομητικές… Τι άλλο να ζητήσεις στις μικρές καλοκαιρινές διακοπές σου; Πραγματικά, είμαστε γεμάτοι από αγάπη και καλή συντροφιά, φίλων… Στην επιστροφή κάναμε μια μικρή βόλτα γνωριμίας του τόπου της Κασσάνδρας…


Φύγαμε λίγο… ανάποδα, ακολουθώντας τη διαδρομή προς Αγία Παρασκευή… Σταματήσαμε σε ένα ύψωμα, κάτι σαν παρατηρητήριο, απέναντι από τα ιαματικά λουτρά της περιοχής. Και θαυμάσαμε το τοπίο… Τι υπέροχα που είναι… Θα πρέπει να είχε κάποτε πολλά πεύκα εδώ, όπως μας λένε… Μια δεκαετία, μετά τη μεγάλη φωτιά που θυμάται και η παρέα μας, είναι μια εξαιρετική πριβέ παραλία… Κάποιοι προνομιούχοι κάνουν μπάνιο εκεί…


Μετρώ τις μέρες, τις ώρες και όλες είναι τόσο όμορφα γεμάτες που πάντα έχουν κάτι να προσφέρουν… Επιστρέψαμε από άλλο δρόμο, μέχρι στου Χανιώτη κι από εκεί στο Πολύχρονο, το χωριό που μένουμε… Ένα μπάνιο να βγάλουμε την αρμύρα από πάνω μας και μετά απολαύσαμε το μεσημεριανό γεύμα μας στη βεράντα, συνοδεία ενός λευκού ροδίτη που σε προετοιμάζει για την όμορφη σιέστα που σας έλεγα πριν…


Κάθε ώρα, κάθε στιγμή, εδώ είναι όμορφη… Είναι άραγε μόνο ο τόπος, η Χαλκιδική που είναι πανέμορφη και γοητευτική; Ασφαλώς συμβάλουν όλα αυτά, αλλά δεν είναι τα μόνα… Όταν τα συνδυάζεις με καλή παρέα, τότε τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα… Κι εμείς αυτό κάνουμε εδώ. Γι’ αυτό και φτάσαμε κιόλας στην Πέμπτη, ενώ επιστρέφουμε στη βάση μας, στην Αθήνα, την Κυριακή…

Από χθες το απόγευμα προς το βράδυ ο καιρός συννέφιασε… Δεν μας βοήθησε μάλιστα να δούμε το ολόγιομο φεγγάρι στη βόλτα που κάναμε, αμέσως μετά τη συνάθροιση, στην πανέμορφη Άθυτο. Ας είναι, γνωρίσαμε έναν καινούριο τόπο και απολαύσαμε τη μοναδική θέα, συζητώντας με τους φίλους μας…


Όχι ότι κάνει κρύο… Καθόλου, Ιούλιος είναι στο τέλος του δευτέρου δεκαήμερου. Έξω στη βεράντα κάθομαι με το φανελάκι στις 6:30 το πρωί και γράφω αυτό το σημείωμα απολαμβάνοντας  τη φύση και τις μελωδίες των πουλιών που κελαηδούν ακατάπαυστα. Και στο μεταξύ, πυκνώνουν οι προσκλήσεις από αγαπημένους φίλους και αδελφούς που θέλουν να γνωριστούμε μιας και είμαστε σχετικά κοντά στην περιοχή τους.


Θα ήθελα να είχα τη δύναμη και τις αντοχές με τη σύζυγό μου να ανταποκριθούμε σε όλες… Να μέσα από την καρδιά μας το θέλουμε… Αλλά δεν γίνεται… Τελικά μια εβδομάδα στη Χαλκιδική είναι λίγος χρόνος για να τη γνωρίσεις από μόνη της, αυτή. Το διαπιστώνουμε καθώς προσπαθούμε να κάνουμε το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας… Ναι, είναι λίγος ο χρόνος…


Προσπαθούμε να μην αφήσουμε καμιά στιγμή να πάει χαμένη… Και συμμετέχουμε σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής… Να, χθες, ας πούμε, πήγαμε στη συνάθροιση στην υπέροχη εκκλησία της Κασσάνδρειας… Δεν θέλουμε με τίποτα να χάσουμε καλές συνήθειες. Και η συναναστροφή μας με τους αδελφούς είναι πάρα πολύ όμορφη και ενθαρρυντική. Η εκκλησία είχε γίνει πολυεθνική και… διπλάσια σε όγκο.


Ναι, οι 46 δραστήριοι ευαγγελιζόμενοι με τις 34 γραφικές μελέτες ξεπέρασαν τους 100! Και η αίθουσα γέμισε ασφυκτικά… Ήταν και η εβδομάδα επίσκεψης του επισκόπου περιοχής Τ. Γεωργιάδη, ο οποίος έκανε μια πολύ όμορφη ομιλία για το πώς είναι αναγκαίο να αλλάξουμε τη νοοτροπία μας… Την είχαμε ακούσει και από τον δικό μας επίσκοπο, Ιορδάνη Σκερλετίδη και μου είχε κάνει και τότε εντύπωση το θέμα της… Θυμηθείτε μαζί μου το ανάλογο δημοσίευμα ΕΔΩ.


Όμως ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστή προσωπικότητα. Και παρόλο που το σχέδιο ήταν ίδιο, η διατύπωση της από τον αδελφό Γεωργιάδη μου άρεσε πάρα πολύ… Πάντα μπορεί να βρει κανείς σημεία στον εαυτό του για να κάνει εφαρμογή. Επειδή είμαστε ατελείς… Ας ευχαριστούμε τον Ιεχωβά και την επίγεια οργάνωση του γι’ αυτές τις εκπληκτικές προμήθειες…


Έχω αρκετό υλικό για πολλά δημοσιεύματα από την Κασσάνδρα Χαλκιδικής… Αλλά προσπαθώ να το διαχειριστώ με τον καλύτερο τρόπο… Δεν θέλω, ούτε να είμαι υπερβολικός, ούτε να αφήνω μέσα μου πράγματα που θέλω να βγάλω… Έτσι λοιπόν, προσπαθώ να κρατώ την ισορροπία που είναι απαραίτητη. Γι’ αυτό και στο σημερινό κομμάτι οι φωτογραφίες που χρησιμοποιώ, δεν είναι δικές μου, αλλά φίλων μας…

Τα καταφέραμε: Επτά ώρες ταξίδι, από την Αθήνα ως την Χαλκιδική, δεν είναι και ότι πιο εύκολο για έναν μη επαγγελματία οδηγό… Και με μια μόνο στάση στη Λαμία για ανεφοδιασμό δικό μας και του αυτοκινήτου… Όχι, δεν έχουμε υπεράνθρωπες ικανότητες, απλά η αγωνία να δούμε τους ανθρώπους μας, είναι έδωσε φτερά στη σκέψη και το μυαλό…


Και να τώρα, που από χθες το μεσημέρι, είμαστε σε ένα υπέροχο τόπο, όπως ακριβώς το είχαμε σχεδιάσει και το θέλαμε… Ξεκουραστήκαμε λίγο, εγώ δηλαδή ως οδηγός και τα βραδάκι κάναμε την πρώτη πανέμορφη βόλτα μας στα πέριξ, μαζί τους… Δεν είμαι σε θέση να αξιολογήσω τι ήταν πιο όμορφο: Η θάλασσα, το δειλινό, οι άνθρωποι… Όλα!


Είμαστε στο Πολύχρονο, στην Κασσάνδρα και σήμερα σχεδιάζουμε να δούμε και να γνωρίσουμε πολλούς ακόμα αδελφούς μας, καθώς είναι εδώ ο επίσκοπος ως επισκέπτης αυτή την εβδομάδα… Όμως από χθες γνωρίσαμε μερικούς υπέροχους ανθρώπους… Όπως την αδελφή της Χάρις, τη Σμαράγδα που μας σκλάβωσε με τη φιλοξενία της… Τι όμορφο που είναι να βλέπεις ανθρώπους να χαμογελούν και να λένε αστεία…


Περπατήσαμε ύστερα στον κεντρικό πεζόδρομο του χωριού που έχει τα μαγαζιά και τα εμπορικά… Έτσι το λένε το Πολύχρονο και ίσως να είναι. Αλλά προσωπικά δεν έχω την αίσθηση  ότι πρόκειται για κάτι τέτοιο. Η ανάπτυξη του τα τελευταία χρόνια φαίνεται με την πρώτη ματιά… Οργανωμένη δόμηση και όμορφες οικοδομές… Και οι δρόμοι του πολυεθνικοί… Ακούς δίπλα, γύρω σου, όλες τις φωνές κι όλες τις γλώσσες, ιδιαίτερα των Βαλκανίων…


Όχι, δεν σας έχω τέτοιες φωτογραφίες στο σημερινό δημοσίευμα… Το ρεπορτάζ δεν είναι τουριστικό, αν και έχει στοιχεία του. Αποτυπώνει κυρίως προσωπικές στιγμές και συναισθήματα. Κάνει την καρδιά να καταλαβαίνει με το δικό της τρόπο, μοναδικά πράγματα… Σιγά – σιγά λοιπόν θα ξετυλίξουμε το κουβάρι της δικής μας Χαλκιδικής και μόλις θα πάρετε μια γεύση…


Για μας, που αγαπούμε τους ανθρώπους, αυτό που πιο πολύ μας άρεσε χθες βράδυ μετά τη βόλτα, ήταν η παρέα με δυο ζευγάρια φίλων και αδελφών. Του Άρη και της Χάρις και του Αντρέ και της Έλενας… Μιλήσαμε βέβαια στη βόλτα μας, αλλά πιο πολύ εδώ, στη βεράντα του σπιτιού των φίλων μας, είχαμε την ευκαιρία, ανάμεσα σε ένα κρασί και ένα μεζέ, να μιλήσουμε για εμπειρίες ζωής και να ανταλλάξουμε ενθάρρυνση.


Και ξέρετε, αυτό είναι που χρειαζόμαστε πιο πολύ απ’ όλα… Να ανοίγουμε τις καρδιές μας, να γνωρίζουμε αδελφούς μας και να ακούμε τις υπέροχες εμπειρίες τους... Είναι πρωί ακόμα, την ώρα που χαράζονται αυτές οι γραμμές… Έχει αρχίσει να χαράζει γύρω μου… Τι όμορφο πρωινό! Μοναδικό, συντροφιά με τα πουλιά που ξυπνούν πρώτα καθώς το φως της μέρας έρχεται…