Πριν ένα μήνα αναρωτιόμουνα τι δέντρο ήταν αυτό, στην αυλή του Αργύρη, έτσι πανέμορφο ανθισμένο που ήταν. Δεν θυμάμαι να ήταν μυγδαλιά. Αλλά πάλι δεν ήμουν σίγουρος...

Και τώρα να 'το το ίδιο δέντρο. Μπουρνελιά είναι, τζάνερα κάνει, όπως τα λένε αλλού. Ο καρπός έχει δέσει. Μικρός είναι ακόμη και δεν φαίνεται και μόνο αν πας πολύ κοντά διακρίνεται μια χαρά...

Πιο ύστερη η μηλιά, είναι τώρα ανθισμένη. Υπέροχη ομορφιά μέσα σ' αυτό το ανοιξιάτικο τοπίο. Κι ας μην του φαίνεται του καιρού. Ας έχει κάτι από χειμώνα μέσα του. Με κρύο και με βροχές. Λίγος ήλιος να βγει και όλα μοιάζουν διαφορετικά. Μόνο λίγος ήλιος...

Μια μουριά πετάει τα πρώτα φύλλα της. Άγριος ακόμα ο κορμός και τα κομμένα κλαδιά. Τα πρώτα πράσινα κομμάτια , ωστόσο, κάνουν την εμφάνισή τους στέλνοντας ένα αισιόδοξο μήνυμα πω; η ζωή μπορεί να αλλάξει,να γίνει καλύτερη, φτάνει να το θέλουμε κι εμείς και να το παλεύουμε...

Δροσοσταλιές πάνω στα κλαριά των δέντρων. Βγήκαμε μια βόλτα να μαζέψουμε σπαράγγια. Ο Λάμπρος με το Γιώργο τα γνωρίζουν και τα μαζεύουν. Θέλει όμως να φοράς γαλότσες. Έβρεχε τη νύχτα, ακόμα και τώρα ψιλοβρέχει...

Μεσημέρι Μ. Σαββάτου... Βόλτα στη φύση,στα Καλυβάκια, από τον περιφερειακό δρόμο. Απόλυτη η ηρεμία του τοπίου, ησυχία. Μόνο κάτι βατράχια ακούγονται, τριζόνια και το κελάηδημα των πουλιών. Βρήκαν σπαράγγια και μαζεύουν...

Ευτυχώς έφτιαξε κάπου ο καιρός... Δείχνει να έχει βγει ήλιος σήμερα Πασχαλιάτικα. Και κάποια μπουμπουνητά από μακριά δεν μας τρομάζουν. Έχουν πάρει τα μέτρα τους όσοι προγραμμάτισαν έγκαιρα να ψήσουν. Το χαγιάτι είναι ιδανικό. Η προετοιμασία άρχισε από τις 7 το πρωί. Στις 8.30 ακόμα η φωτιά καίει...

Θέλει το χρόνο της. Πρώτα μερικά ξύλα, ύστερα να μπουν τα κάρβουνα, να χωνέψει,να έτοιμη να υποδεχθεί το αρνί χωρίς να το κάψει... Ωραία που τα ξέρω, θεωρητικά... Πρακτικά όμως καμία γνώση επί του θέματος. Αν φύγει το κουράγιο και η όρεξη και η διάθεση του Γιώργου και του πατέρα του,μόνο έξω, στην ταβέρνα θα έπρεπε να αναζητήσουμε λίγο σουβλιστό αρνί, ένεκα των ημερών...

10 η ώρα ανεβαίνει επάνω στα κάρβουνα το κατσίκι. Ψηλά και προστατευμένο με τη λαδόκολλα. Ο Γιώργος το γυρίζει με πολύ γρήγορους ρυθμούς. Έτσι πάει στην αρχή. Θέλει χρόνο για να βγει η λαδόκολλα και να κατέβει πιο χαμηλά... Εδώ τα αρνιά είναι από την ταβέρνα του Ταλούμη. Με στέγαστρο για τη βροχή...

Κάποια στιγμή το' πιασα κι εγώ... Φωτογραφία για το Facebook και το Twitter όχι πως ασχολήθηκα επί της ουσίας... Δεν με τρελαίνει η ιδέα έτσι κι αλλιώς. Απλά μέρες που ' ναι είπαμε να κάνουμε κάτι το επετειακόν...

Φωτογραφία από το πάρκο. Ευτυχώς κάνει καλό καιρό κι εκεί και ψήνουν τα αρνιά και το κοκορέτσι... Στη φωτογραφία ο Ηλίας και ο Μιχάλης... Η φωτογραφία είναι παρμένη από το Blog της ΕΚΑΠ.

Στα Καλυβάκια μέσα στη στάνη ο βοσκός έχει ετοιμάσει τα αρνιά για το φετινό Πάσχα που θα μπουν αύριο στις σούβλες... Στη σειρά τα φωτογράφισα...

Ένα σπίτι που μου άρεσε στον Ατσίχολο. Κλασικό δίπατο σπίτι.... Πάνω τα αφεντικά, κάτω τα ζώα. Άδειο τώρα από κατοίκους, όπως και τα περισσότερα στα χωριά...

Μια ανθισμένη μηλιά στον κήπο του σπιτιού. Μέσα σ' αυτόν τον παλιόκαιρο έχει πετάξει τα ανθάκια της... Ξεχωριστή ομορφιά σ' αυτό το χειμωνιάτικο τοπίο...

Φυσικό ήταν να αναβληθεί και ο παραδοσιακό ποδοσφαιρικός αγώνας μεταξύ ... που είχε προγραμματιστεί για τις 6 το απόγευμα. Πού να παίξουν οι άνθρωποι μ' αυτόν τον παλιόκαιρο...

Άστατος ο καιρός το Μ. Σάββατο. Η ομίχλη έχει κατέβει χαμηλά στις βουνοπλαγιές του Μαινάλου κι εδώ πιο χαμηλά κάπου στα μεσοδιαστήματα του ήλιου πέφτει ένα ψιλόβροχο, όλο λασπουριά...

Βγήκαμε μια βόλτα με τον Γιώργο και τον Λάμπρο... Ξεκινήσαμε από τα Πάνω Καλυβάκια, πηγαίνοντας αργά σε αγροτικούς δρόμους και σταματώντας όπου βρίσκαμε σπαράγγια ορατά στη διαδρομή μας.

Φτάσαμε ώς τα καλυβάκια έτσι... Πήραμε το αρνί που ο βοσκός έδωσε στο Γιώργο. Και τρία λίτρα γάλα για να φτιάξουν γαλατόπιτα. Ένα παραδοσιακό γλυκό των ημερών. Ψιλοβρέχει συνεχώς... Αλλά εμείς έχουμε δρόμο... Επιστρέφουμε στο Ελληνικό, αφήνουμε τα πράγματα, αλλάζουμε αυτοκίνητο, παίρνουμε του Γιώργου και συνεχίζουμε για Ατσίχολο...

Ακολουθούμε τη διαδρομή από το Λούσιο ποταμό. Περνάμε το ιστορικό γεφύρι και συνεχίζουμε για το χωριό που βρίσκεται στην αντίπερα όχθη...

Έχουν ειδοποιηθεί και μας περιμένουν. Είναι ένας βοσκός, ο Γιώργος και έχει ετοιμάσει τρεις παραγγελίες. Δυο αρνιά και ένα κατσίκι... Αλλά δεν έχουν μόνο αυτά ετοιμάσει. Η γυναίκα του, μια προκομμένη Ρουμάνα, η Βέτα, έχει βάλει δυο τηγανιές κρέας, άλλες δυο πατάτες, μια ντοματοσαλάτα και τυρί γραβιέρα... Έχει και κόκκινο δικό του κρασί. Μούστο το παίρνει από τη Νεμέα και το κάνει ο ίδιος... Λεπτή γεύση, ελαφρύ, καλό...

Στο μεταξύ έχουν προστεθεί στην παρέα ο Γιώργος ο τσοπάνος που έχει επιστρέψει σπίτι του, ένας φίλος του και ο πατέρας του. Έξι άντρες στο τραπέζι με κρασομεζέδες και ιστορίες που φέρνουν γέλια. Μ' αρέσει πολύ αυτή η κατάσταση. Και τους χαίρομαι τέτοιους ανθρώπους.

Δυο ώρες γεμάτες καθίσαμε. Είχα αρχίσει να χαλαρώνω, να ψιλοκλείνουν τα μάτια μου, βοηθούντος και του οινοπνεύματος, όταν πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το Ελληνικό.

Βρέχει πιο δυνατά τώρα, αλλά αυτό δεν εμποδίζει κάποια παιδιά να πετάνε κροτίδες... Κι ο Άρης όπως και όλα τα ζώα, φοβούνται. Ο Γιώργος τον βάζει μέσα...

Πάω κατευθείαν στο κρεβάτι μου. Δυο ώρες ύπνος είναι σωτήριος και μου δίνει την αίσθηση ότι θα αντέξω το βράδυ. Αν φτιάξει λίγο ο καιρός και δεν συνεχίσει να βρέχει έτσι ταχτικά, όπως τώρα. Αλλιώς, μην τον είδατε το Παναή... Εδώ θα κάνουμε Ανάσταση...

Αμάθητος ο Ρήγας στην επαρχία, παρότι από δω τον πήραμε πριν ένα χρόνο τέτοιον καιρό, μωρό, του αρέσει να λουφάζει μέσα στα ρούχα του κρεβατιού. ιδιαίτερα τη μέρα, όπως καλή ώρα τώρα και να τον ρίχνει στον ύπνο... Το βράδυ τριγυρνάει όλο το σπίτι. Φυσιολογικό, λεει η κτηνίατρος που τον παρακολουθεί. Έτσι είναι τα αιλουροειδή...

Χθες όμως Μ. Παρασκευή απόγευμα, είπα να τον πάω μια βόλτα. Μια απόφαση που ξεκινούσε από καλά κίνητρα... Να βρεθεί για λίγο κοντά στη φύση και να νιώσει πιο ελεύθερος... Τον πήγα στη Βρύση του Τάσου. Κάνει ψύχρα στις 7 το απόγευμα. Φυσάει κι ένα ελαφρό αεράκι. Θέλει τόλμη να είσαι τέτοια ώρα έξω. Τα κάναμε όμως παρεούλα οι δυο μας...

Ανέβηκε στον πλάτανο. Για την ακρίβεια τον ανέβασα εγώ. Ο πλάτανος δεν έχει αυτή την εποχή μεγάλα φύλλα. Κάθισε εκεί χωρίς να δείχνει να ενθουσιάζεται. Το είχε ξανακάνει και πιο μικρός, αλλά ήταν φανερό πως δεν είχε και μεγάλες θύμισες από τούτη την έξοδο. Τον παρακολουθούσα. Δεν έκανε και πολλά βήματα. Ίσα λίγο πιο μπροστά στο κλαδί και επέστρεψε στη θέση του...

Ύστερα, όταν τον κατέβασα, αφού περπάτησε λίγο στο πλακόστρωτο, πήρε μόνος του το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι. Εξάλλου δεν ήταν και μακριά. Δίπλα ήταν... Του άνοιξα την πόρτα και μπήκε. Προηγουμένως είχε δοκιμάσει να το κάνει πηδώντας το φράκτη. Δεν τα κατάφερε... Κι ύστερα, μιας και έλλειπε ο Άρης που είχε πάει βόλτα με τον παππού, βάλθηκε να περιεργάζεται το χώρο. Σιγά και προσεκτικά...

Η...εκδρομή του τέλειωσε, άρον – άρον όταν διαισθάνθηκε ότι πλησίαζε ο Άρης από τη δική του βόλτα. Του άνοιξα την πόρτα και μπήκε σφαίρα στο σπίτι. Ωραία ήταν, έστω και για λίγο έξω. Θα το επαναλάβουμε αύριο... Σε καλύτερες, ίσως, συνθήκες. Άσε που τώρα έχει και την εμπειρία...