Ένα από τα πράγματα που μου αρέσει όταν βρίσκομαι στην επαρχία είναι το ξημέρωμα , η ανατολή του ήλιου. Μου λείπει στην Αθήνα. Εδώ ο ορίζοντας είναι ανοιχτός και η ησυχία μεγάλη. Ακούς τα πουλιά που κελαηδούν και συναντάς ελάχιστη κίνηση αν βγεις να περπατήσεις. Μόνο που χρειάζεται να ντυθείς γιατί κάνει κρύο.


Αυτό έκανα και στη Ζαγορά του Πηλίου. Σηκώθηκα νωρίς, ύστερα από ένα όμορφο και ξεκούραστο ύπνο και βγήκα έξω να απολαύσω το πώς χαράζει στο Αιγαίο. Κατά το Χορευτό είναι που βγαίνει ο ήλιος. Και δεν τον περίμενα πολύ. Λιγότερο από 20 λεπτά μεσολάβησαν ανάμεσα στις φωτογραφίες του σημερινού δημοσιεύματος.


Τις ανέβασα επί τόπου στο Facebook. Πρόλαβα ακόμα και τον φίλο μου τον Πέτρο από τη Χαλκίδα. Λίγο πριν ή παράλληλα ανεβάσαμε σχεδόν παρόμοιες φωτογραφίες. Η διαφορά ήταν ότι ο ουρανός του Πέτρου είχε μερικά σύννεφα. Ο δικός μου, ούτε ένα. Καθαρός ο ορίζοντας μπροστά μου.


Συχνά ανεβάζω στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ ανατολές και ηλιοβασιλέματα. Μ’ αρέσουν αυτές οι ώρες της χαραυγής και του σούρουπου. Και τις απολαμβάνω. Δείτε μερικές από τις αναρτήσεις που έχω κάνει κατά καιρούς ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ. Ας είναι καλά και οι φίλοι, όπως ο Πέτρος που είναι πρωινός τύπος και βοηθούν σ’ αυτό.


Σήμερα λέμε να κατέβουμε στα Άνω Λεχώνια να πάρουμε τον μουτζούρη και να φτάσουμε μέχρι τις Μηλιές. Θα την έλεγες και ολοήμερη εκδρομή, αφού η επειστροφή α γίνειτ ο απόγευμα. Και είμαστε σίγουροι ότι θα απολαύσουμε το ταξίδι στο καταπράσινο, αυτή την εποχή Πήλιο.


Εδώ συναντάς ανθρώπους που έχουν χρόνο και διάθεση να μιλήσουν μαζί σου. Να σου ανοίξουν την καρδιά τους. Όπως τον Γιώργο που είδα στη ΘΡΑΚΑ. Ας είναι καλά. Προσφέρθηκε να βοηθήσει με τον φορτιστή του λάπτοπ. Μου τον έφερε από τον Βόλο που μένει. Στη Ζαγορά εργάζεται. Ένας εξαιρετικό νέος με όνειρα για τη ζωή του. Χαρήκαμε την κουβέντα μαζί του…